CZ88ძველი ნიკი არ მაქვს. დათვალიერება კი სტუმრის სტატუსითაც შეიძლება
რაც შეეხება ქართველ სამხედრო ქალებს, ადრე გავიცანი ერთი სამხედრო ქალი, ერაყში იყო ნამყოფი. ძალიან სიმპატიური და ძლიერი ქალი იყო, ქმარი დაღუპული ჰყავდა და ორ შვილს ზრდიდა თავად.
კიდევ სადღაც ინფორმაციას წავაწყდი (ახლა ვეღარ ვიპოვე), სამხედრო მფრინავიც გვყავს ხომ მგონი ერთი ქართველი ქალი, ოღონდ ის არ ვიცი, ჩვენ არმიაშია თუ არა.
წინა თემის ლინკი შეგიძლიათ მომცეთ? რატომ აგინეს ქალებს? სექსისტები არიან ეტყობა ამ განყოფილებაში ბლომად
მე არ ვარ სექსისტი, ფემინისტი კაცი ვარ და ქალი სამხედროები მიყვარს
ესეც თემატური სტატია:
ქართველი ასმეთაური ქალის ჯარისკაცური ცხოვრება
ქართულ არმიაში მამაკაცების გვერდით ქართველი ქალებიც მსახურობენ და ისინი საკმაოდ მოტივირებულები არიან. ამაში თამართან ინტერვიუს დროს კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი. ალბათ ბევრს ვერ წარმოუდგენია ახალგაზრდა ქალი ასმეთაურის რანგში, მაგრამ 28 წლის უფროსი ლეიტენანტი ამ რთულ მისიას ბრწყინვალედ ართმევს თავს.
გასულ კვირას, მის გასაცნობად გორში მეხუთე ქვეით ბრიგადას ვეწვიე. ბრიგადის მეთაურმა, ბატონმა რომან შველიძემ რაციით გადასცა: "შმაგი მოვიდეს!"გაკვირვებული სახით გადავხედე ჩემს მეგზურს, თავდაცვის სამინისტროს პრესსამსახურის თანამშრომელ ეკა გახოკიძეს, რადგან ქალთან ინტერვიუსთვის ვემზადებოდი. მეთაური მიმიხვდა და ღიმილით თქვა: "ჯარში ვართ! აბა, თამარს ხომ არ დავუძახებ? ამ სახელს სიყვარულით მხოლოდ მე ვეძახი, ვაჟკაცური გოგოა, თავისი საქმის პროფესიონალი!"
მალე ოთახში მოღიმარი სახით ახალგაზრდა გოგო შემოვიდა. თამარს ჯარში ყველა მამის სახელით მიმართავს: "თენგიზიჩს"მეძახიან. იმდენად მიეჩვივნენ, სახელით აღარავინ მომმართავდა. მერე ამისთვის სასჯელიც მოიგონეს: ვინც "თენგიზიჩს"დამიძახებდა, 50 აზიდვა უნდა შეესრულებინა. მიუხედავად ამისა, დღემდე ასე მეძახიან", - მითხრა ღიმილით.
თამარ მღებრიშვილი თბილისში დაიბადა და გაიზარდა. 2006 წელს სახელმწიფო უნივერსიტეტის პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტი დაამთავრა, საერთაშორისო ჟურნალისტიკის სპეციალობით. "მთავარ გაზეთსა"და "24 საათში"მუშაობდა, იქაც - სამხედრო თემებზე. ამბობს, რომ ამან უფრო მეტად უბიძგა იმისკენ, რომ ბავშვობის ოცნება აეხდინა, და თავდაცვის ეროვნულ აკადემიაში ჩააბარა.
- მაინც რამ გადაგაწყვეტინათ ამ სფეროს არჩევა?
- ბავშვობიდან მინდოდა, სამხედრო პირი ვყოფილიყავი. 7 წლის ვიყავი, 1989 წლის 8 აპრილს დედამ მიტინგზე რომ წამიყვანა. სამშობლოს სიყვარულს ბავშვობიდან მინერგავდა. 22 წელი გავიდა სისხლიანი ტრაგედიიდან, მაგრამ კარგად მახსოვს იმ ღამის ცალკეული მომენტებიც, კერძოდ - კათოლიკოს-პატრიარქის მოწოდება. დედას ვთხოვდი, სცენაზე ავეყვანე: ძალიან მინდოდა, წამეკითხა ლექსი - "ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო". სცენისკენ წავედით, მაგრამ დედას ჯგუფელი შეგვხვდა და უთხრა, - სცენაზე კი არა, ბავშვი დროზე გაიყვანე აქედან, ტანკები უკვე შემოსულიაო. მეტროთი წავედით შინ. მეორე დღეს, 9 აპრილს, მძიმე ვითარების მიუხედავად, რუსთაველზე დედამ მაინც მიმიყვანა. ერთადერთი "კადრი"მახსოვს - მიწაზე მოფენილი ყვითელი ყვავილები და სისხლის წვეთები... ვფიქრობ, ეს ემოციები ქვეცნობიერად ჩემში დაგროვდა და შემდეგ ამან გამოიწვია ჩემი არჩევანი. სკოლის პერიოდიდან ჩემი ქვეყნის სადარაჯოზე დგომისკენ მივისწრაფოდი. ახლა ვცდილობ, ჩემი პატარა წვლილი შევიტანო ქვეყნის დაცვასა და გამთლიანებაში.
- თოჯინების ნაცვლად, იარაღით თამაში ხომ არ გიყვარდათ?
- პატარაობიდანვე დაბრკოლებების გადალახვა მიყვარდა. ბავშვები რომ იტყოდნენ, - იქ ვერ გადავძვრები, ამას ვერ გავაკეთებო, - ეს ჩემთვის უცხო იყო. სოფელში ხის კენწეროზე ხშირად ავდიოდი. ერთხელ ჩამოვვარდი და ცხვირ-პირით ისე მაგრად დავენარცხე მიწას, არ ეგონათ, თუ გადავრჩებოდი. მოუსვენარი, აქტიური გოგო ვიყავი.
- ჯარში თქვენს წასვლას ოჯახი როგორ შეეგუა?
- უნივერსიტეტში საერთაშორისო ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, სამხედრო აკადემიაში სასწავლო კურსის გასავლელად რომ მივედი. მითხრეს, რომ უმაღლესის დიპლომი უნდა მქონოდა. ჟურნალისტიკა რომ დავ
ამთავრე, ისევ მივედი, მაგრამ გოგონების მიღებაზე უარს ამბობდნენ. ფარ-ხმალი მაინც არ დავყარე - გარკვეული ხნის შემდეგ აკადემიაში დავრეკე და გავიგე, რომ გოგონებს უკვე იღებდნენ. სახლში იცოდნენ, ყველაფერი, რაც ამ სფეროს ეხებოდა, როგორ მიყვარდა. ჯერ დედას ვუთხარი, სწავლის გაგრძელებას იქ რომ ვაპირებდი, მერე მამას შევაპარე. ჩემმა ძმამ საბუთების შეტანის შემდეგ გაიგო და არ მოეწონა. მართალია, ბევრჯერ უამაყია ჩემით, მაგრამ დღესაც ვერ ეგუება და არ მოსწონს, ჯარში რომ ვარ. ქალი ჯარში და თან ასეულის მეთაური - ბევრს აკვირვებს. აკადემიის დამთავრების შემდეგ, მეხუთე ბრიგადაში კავშირგაბმულობის კვანძის უფროსად დამნიშნეს; მერე ასეულის მეთაურის მოადგილედ გადამიყვანეს. აგვისტოს ომის შემდეგ, ამერიკაში წავედი სასწავლებლად. წარმატებით გავიარე კავშირგაბმულობის ოფიცრის 8-თვიანი კურსი. 2009 წლის აგვისტოს ბოლოს დავბრუნდი და ასეულის მეთაურად დამნიშნეს.
- ქალისთვის ალბათ რთულია სამხედრო მოსამსახურის ცხოვრების წესებთან შეგუება, არა?
- გაგიკვირდებათ, მაგრამ საერთოდ არ გამძნელებია. ძალიან რთული კარანტინი ანუ - საწყისი საბრძოლო მომზადება გავიარეთ. როცა სამხედრო ცხოვრებაზე გადადიხარ, როგორც ფსიქოლოგიური, ასევე ფიზიკური მომზადების გავლა გიწევს. ეს ადვილი ნამდვილად არ არის. სწორედ კარანტინში ყალიბდება ადამიანი ჯარისკაცად. ჩვენ ეს პერიოდი საჩხერის სამთო მომზადების სკოლაში გავიარეთ.
- როგორც ვიცი, ამ წვრთნებს ხშირად მამაკაცებიც ვერ უძლებენ და კარანტინის დროს უარს ამბობენ ჯარისკაცობაზე, თქვენ ეს როგორ მოახერხეთ?
- საჩხერის სამთო მომზადების სკოლაში მართლაც რთული წვრთნები იყო. ალბათ ჯიხვები არ დადიოდნენ ისეთ ადგილებში, სადაც ჩვენ გვიწევდა სიარული. 24-საათიანი მარშიც გვქონია. განგაში ღამის 2 საათზე ატყდა და უკან მეორე ღამის 12 საათზე დავბრუნდით. ფეხზე ძლივს ვიდექით და ერთი სული გვქონდა, იარაღი ჩაგვებარებინა. სულ 6 გოგო ვიყავით, არც ერთი კარანტინიდან არ წამოსულა. სამაგიეროდ, ბევრი მამაკაცი წავიდა, ხოლო დიდი ნაწილი მხოლოდ იმიტომ დარჩა, რომ ჩვენს შემხედვარეს, შერცხვა... ამ ყველაფრისთვის ფსიქოლოგიურად ვემზადებოდი. შინაგანად ყოველთვის მჯეროდა, რომ მიზანს მივაღწევდი და ალბათ ამიტომ არ გამიჭირდა... ერთ დღეს, ოცეულები დაბრკოლებების გადალახვაში ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს. გრძელი მორით ტალახში სირბილით უნდა შევსულიყავით, მერე მორი დაგვედო და ხოხვა-ხოხვით, ბოლოში გავსულიყავით. ხოხვის რამდენიმე სახეობა არსებობს. დიდი, გრძელი მორი ერთად ვზიდეთ, მერე ჩვეულებრივად ვხოხავდით და უეცრად სერჟანტმა ბრძანა, - დაბალი ხოხვით წამოდითო! - ანუ ტალახში სახეჩარგულებს უნდა გვეხოხა. ორივე ლოყა კარგად დავისვარე, რომ ჰგონებოდა - ზუსტად შევასრულე ბრძანება... ჩემი ხოხვა მაინც არ მოეწონა და ფინიშამდე რომ მივედი, ისეთი ტალახიანი ხელები მომადო ლოყებზე, რომ ტალახი ყურში ჩამივიდა და აღარაფერი მესმოდა. მაშინ მივხვდი, ჯარში რომ ვიყავი... საბოლოოდ, ტალახი ტანზე შეგვახმა.
- ფიზიკურადაც მომზადებული იყავით? ბავშვობაში სპორტის რომელიმე სახეობაზე ხომ არ დადიოდით?
- არა. ოცნებად დამრჩა ცურვაზე სიარული. მუსიკასა და ცეკვაზე მატარეს. როცა გავიგე, რომ მანდილოსნებს იღებდნენ, 3 კვირა მქონდა დარჩენილი ფიზიკური მომზადებისთვის. უნარების გამოცდაც უნდა ჩამებარებინა. მათემატიკის მასწავლებელი ავიყვანე. დილას ვვარჯიშობდი, მერე მათემატიკას ვსწავლობდი, საღამოს ტრენაჟორებზე დავდიოდი. უფლის წყალობით, 3 კვირაში ყველაფერი მოვასწარი და 98 ქულა დავაგროვე.
- სამხედრო ფორმაში საკუთარი თავი მოგეწონათ?
- აკადემიაში ფორმაში გამოწყობილ ოფიცერ ქალებს რომ ვხედავდი, ერთი სული მქონდა, მეც როდის ჩავიცვამდი. ჩვენს ატელიეში ძალიან კარგი ქალბატონი მუშაობდა: ფორმა რომ ჩავიცვი, მკლავები ლამაზად ამიკეცა - ანუ ისე ჩავიცვი, როგორც ოფიცრებს ეცვათ. მოწყობაზე რომ დავდექით, გვიბრძანეს, მკლავები ჩამოგვეშალა. ჯარში აუცილებელია, ბრძანებას დაემორჩილო... ქუჩაში ფორმით არ დავდივარ. ერთადერთი შემთხვევა იყო - თავდაცვის სამინისტროში უნდა მივსულიყავი და სააღლუმო ფორმა ჩავიცვი, თავზე შავი ბერეტი მეფარა. ქუჩაში მამაკაცების გაკვირვებულ და მოწიწებით სავსე მზერას ვამჩნევდი... იმდენად შევეჩვიე სამხედრო ფორმას, სახლში რომ ვბრუნდები, სხვა ტანსაცმლით უკვე დისკომფორტს ვგრძნობ. იყო პერიოდები, სახლში საერთოდ ვერ მივდიოდი, რადგან მეთაურის მისია დიდ ენერგიასა და დროს მოითხოვს. მართალია, ჩვენს ასეულს ბრიგადის კავშირის უზრუნველყოფა ევალება, მაგრამ გარდა ამისა, ჩვენთან მეცადინეობები ისევე მიმდინარეობს, როგორც ქვეით ქვედანაყოფებში.
- რომელ იარაღს ანიჭებთ უპირატესობას? მიზანში კარგად ისვრით?
- იარაღი ძალიან მიყვარს და მინდა, პირადი იარაღიც მქონდეს. შერჩეული მაქვს "ვალტერის"სასურველი მოდელიც. არც ძალიან დიდია და არც პატარა, "ქალურია". მიზანში ძალიან კარგად ვისვრი. ე.წ. კარანტინის დროს 9 ტყვიას გვასროლინებენ - ცხრავე მიზანში გავარტყი. მეთაური გაოცდა. მკითხა, - ადრეც გისვრიაო? - კი, ახალ წელს ჰაერში გამისვრია-მეთქი...
- ამბობენ, რომ მკაცრი მეთაური ხართ. დასჯის რა მეთოდებს იყენებთ?
- უდიდესი პასუხისმგებლობაა, იყო ასეულის მეთაური. ეს ძალიან დიდ ენერგიას მოითხოვს. უმთავრესია - განათლება, გამოცდილება. პრინციპული და ერთგული ადამიანი ვარ, რასაც მავალებენ, მთელი გულით ვაკეთებ. ვფიქრობ, ჩემი იმედი ზემდგომსაც აქვს და ჯარისკაცებსაც. იციან, უსამართლოდ არავის მოვექცევი. დასჯითაც ბევრი დამისჯია. ვცდილობდი, სამართლიანი ვყოფილიყავი. ელემენტარული რამის გამოც მიმიცია შენიშვნა ჯარისკაცისთვის, რადგან მიმაჩნია - თუ წვრილმანს აპატიებ, მერე შეიძლება, მეტი გააკეთოს. ძალიან მკაცრადაც არ დამისჯია... ასეული მოწყობაზე რომ დადგება, შორიდან ვხედავ, იმ 100 კაციდან რომელიმე თუ მოეშვება და უნებურ მოძრაობას გააკეთებს... ყოველთვის ვცდილობდი, ჩვენი ურთიერთობა პატივისცემაზე ყოფილიყო აგებული, თორემ ჩემი რატომ უნდა შეშინებოდათ?! ერთად საქმის კეთება კარგად გამოგვდის.
- როგორც ქალს, ჯარისკაცები ხომ არ განებივრებენ?
- როცა მეთაური ხარ, მანდილოსანი არა ხარ. ჯარში სქესი არ არსებობს. ყველანი ბრძანებას ვასრულებთ.
- როცა მამაკაცები იგებენ, რომ ოფიცერი ხართ, თან - ასმეთაური, რა რეაქცია აქვთ?
- ეს შოკია მათთვის. ვცდილობ, ამის აფიშირება არ მოვახდინო. ასეულის მეთაური ქალი ამერიკაშიც არ შემხვედრია, თუმცა ჯარში ქალი არ უკვირთ. ჩვენთანაც საკმაოდ მომრავლდნენ ქალები.
- რა მოგცათ ამერიკაში გატარებულმა პერიოდმა?
- ინგლისურს კარგად ვფლობ. აკადემიის დამთავრების შემდეგ, ქვეითი ოცეულის მეთაურის წოდება მომანიჭეს. ამერიკაში კი კავშირგაბმულობის კუთხით გავიარე მომზადება. ერთკვირიანი საველე მომზადებაც გავიარე დიდი ინტერესით. კარავში ვცხოვრობდით, ურთულეს დავალებებს ვასრულებდით. საშინელ კლიმატურ პირობებში ვცხოვრობდით, შხამიანი მწერები არ გვასვენებდნენ. ხალხი დასივებული დადიოდა, მე კი რატომღაც არ მეკარებოდნენ... ასეულში სულ 5 უცხოელი ვიყავით. ერთ დღეს, გოგო მეუბნება, - შენ უკან გველიაო. კბენას ძლივს გადავურჩი. ნელ-ნელა ავდექი და ფეხი პირდაპირ თავზე დავადე. გოგო გაგიჟდა - ფეხით თავი მოვაჭერი. მერე სხვებმაც შეიტყვეს და გმირივით მიყურებდნენ.
- როგორც ვიცი, შეყვარებული გყავთ, თქვენს არჩევანს როგორ შეეგუა?
- ამ თემაზე საუბარი არ მსურს - ეს ჩემი პირადი ცხოვრებაა.
- ამბობენ, კარგ პიცას აკეთებთ, მართალია?
- საოჯახო საქმეებსაც ვაკეთებ და ყველაფერი მეხერხება, მაგრამ სამწუხაროდ, საამისოდ დრო არ მრჩება. ქარგვაც ვიცი. ყველანაირ კერძს ვამზადებ და კარგი ტორტების ცხობაც დედამ მასწავლა.
- ახლა რაზე ოცნებობთ?
- ერთადერთი ოცნება მაქვს - ის, რაც ყველა ჯარისკაცს: ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა; თან მინდა, ეს ოცნება მალე ამიხდეს.
P.S. როგორც შევიტყვე, ჩვენი შეხვედრის შემდეგ თამარ მღებრიშვილი დააწინაურეს და დაგეგმარების ოფიცრად გადაიყვანეს. თუ მანამდე მის ასეულს მოცემული დავალებების შესრულება უწევდა, ახლა უკვე ამ დავალებების დაგეგმვა მას მოუწევს. ახალგაზრდა ოფიცერ ქალს წარმატებებს ვუსურვებთ!
თეა ხურცილავა
ჟურნალი ”გზა”
წყარო/Source:
http://www.ambebi.ge/samkhedro/36486-qarth...l#ixzz2G9vInPJm
მიმაგრებული სურათი
ქალები და სამხედრო სამსახური, ძველი თემის მაგიერ.
