ძნელია ყველაფერი აპატიო და იცით რატომ? იმიტომ რომ არსებობს რაღაც გარკვეული ზღვარი ურთიერთობებში რომლის გადალახვის მერეც ჩვენი ურთიერთდამოკიდებულება მნიშვნელოვნად იცვლება.
ერთის მხრივ - ზეთს დროულად უცვლი, კარგ ბენზინს ასხამ, იამკებს არიდებ და ბუგაროკებზე ნელა გადადიხარ (ზოგჯერ), პერედოკს უვლი და ცდილობ არაფერი მოაკლო, ამ დროს ან აღმართზე გაჯორდება ან აბგონზე გასვლას დაიზარებს ან უცებ აღმოაჩენ რომ შენი ჩასხმული ბენზინი უკვე აღარ არის საკმარისი და მეტს ითხოვს, უკვე ფიქრობ თავიდანვე შეცდომა ხომ არ იყო თქვენი ურთიერთობა და რაღაც აბსტრაქტული ან არ არსებული კავშირების გამო ხომ არ ხართ ერთად, ის ფიზიკური სიამოვნებაც თითქოს აღარ არსებობს და ა.შ. იგრუზები რა მოკლედ.
მეორეს მხრივ - დილით რომ დაქოქავ და მაღალ აბაროტს დაიჭერს თითქოს განიცდის და წინასწარ ემზადება იმ სტრესული დღისათვის რაც წინ ელოდება, კარგად იცის რომ შეიძლება არც დაანელავო ბუგაროკზე, სიჩქარეები გაუწურო და რედლაინს არტყმევინო აბაროტი, ხშირად ასფალტის ნაცვლად ტალახიანი გზით იარო და იბღუილო უაზროდ, გაატალახიანო და მერე 2-3 დღე არც გარეცხო. ყოველ დილით იცის რომ შეიძლება ტრაკში მო##ნა მისი სურვილის გარეშე და ამ დროს ძნელია ისევ ის მანქანა დარჩეს რაც თქვენი გაცნობის დროს იყო და ასე შეიძლება გაბაცდეს თქვენი ურთიერთობა, ერთ დღესაც აღმოაჩენს რომ კრილოებში ჟანგი აქვს ან მიუხედავად იმისა რომ ამდენი გემსახურა შენ მაინც ახალ და დახვეწილი მოდელით ჩაანაცვლე.
ასეა რა მოკლედ, ორმხრივია ეს ყველაფერი
რას ვერ აპატიებდით, საყვარელ ავტომობილს?
