დღევანდელმა დღემ დამარწმუნა იმაში რაზეც დიდი ხანია ვფიქრობ..
არადა თითქოს,ყველაფერი იყო გასაგრძელებლად
ჩემი ბრალია ასე რომ დავტოვე,აღარ მივაქციე ყურადღება, მაგრამ სულ ვგრძნობდი რომ რაღაც ასე მოხდებოდა.
შედარებით ადრე,ვპანიკიორობდი კიდეც , ალბათ მეშინოდა,ძალიან მინდოდა სიცოცხლე და იმიტომ
ოღონდ იმდენად ეგოისტი, არასდროს ვყოფილვარ მარტო ჩემს გამო მნდომოდა
დააახლოებით 20 წუთის წინ პირველად ვიგრძენი ის, რაც ვიგრძენი
გადავქექე ყველაფერი
და ნებისმიერი შესაძლო მინიმალური რაღაც,რაც კი შეიძლება იყოს
იმდენად რთულია რომ, არ ექვემდებარება არაფერს
ზოგადი ფონიც რთული
ყველაფერი ერთმანეთს ემთხვევა, და ისევ იღბალზე მეფიქრებ, მაგრამ მეცინება
ძალიან გაწვალეთ ყველა ერთად (სული,ოცნებები,მიზნები,გული)
მაგრამ განსაკუთრებით ბოლო(იმდენ მკვდარ ემოციას ინახავს) რომ ვფიქრდები მეცოდება
, ერთადერთი ვინმეა ვინც რაღაც საიდუმლო მაინც იცის ჩემი..
უფლება არც იმის მაქვს
რასაც ახლა ვაკეთებ
მაგრამ ყველა ხიდი რაც ირგვლივ იყო ჩემივე ზომბებმა გაანადგურეს
ჩემს ქუჩის სნოუზეც მინდოდა ბევრის დაწერა მაგრამ
ერთი იმას ვიტყვი რომ, ძალიან შემაყვარა თავი
ბოლო 1წლის მანძილზე თითქმის ყოველ ღამე მოდიდოა
და ერთი ბეწოდან დიდი ვინმე გახდა უკვე
ძალიან მწყდება გული იმაზე, რომ ვერ შევძელი სახლში დამეტოვებინე
შენც იცი 0.0001%იც რომ ყოფილიყო შანსი,აუცილებლად გავაკეთებდი თუმცა
თავის დაცვა იცი, სახურავებზეც კარგად დაბოდიალობ
ადამიანებთანაც ბოლომდე მშვიდად ვერ ხარ, და არ ენდობი (რაც ძალიან კარგია)
ნეტავ,რას ფიქრობდი იმ დროს როცა წყალს დალევდი,საჭმელს შეჭამდი და გაგდებდი
არ გაძლევდი საშუალებას ახლოს მოსულიყავი ან დარჩენილიყავი
თუმცა 2-3ჯერ იყო ის მომენტი როცა ვერ გავუძელი, და ვერ ვაჯობე თავს
და ყველა გავყინე ღამის 3საათზე შენს გამო, რომ აქეთ იქით გებოდიალა
სიგიჟე და უიღბლობა
ამ სათაურით, წიგნიც გაყვა ოცნებებს
ალბათ ბოლო 5-6 წელია ტაძარშიც არ ვყოფილვარ
და დღეს მომინდა წასვლა, მარტო (ოღონდ რატო, არ ვიცი )
სიგიჟე
ბევრი გიჟობები
და დაუწერელი წიგნებიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიი
ოკეანე და ზღვა, კარგი ხალხის სამფლობელოა
პეიზაჟები, ხედები, IV
