კაი იდეაა,რაც მეტი ვიქნებით უკეთესი.ვნახავ და დავდებ უეჭველი
------------------------------------------------
* * *
მოკლედ ესაა პატარა ნაწვეტი.
მგონი დავდე ადრე მარა არა უშავს,მარაგში კიდე მაქ თუ დაინტერესდებით.
მოკლედ გრამატიკული შეცდომებისთვის სიტყვებში ბოდიშს ვიხდი წინასწარრ
მივიღებ ყველანაირ ობიექტურ კრიტიკას
თავი 1
ტრიუმფის დასაწყისი დილის 10 საათზე იყო დაგეგმილი,ამიტომ უკვე 9 ის ნახევარზე 13 ე არხის გადამღები ჯგუფი ძველ,ღია სატვირთოში ჩასხდა და პატარა სადგურის მხარეს გაემართა,რომელიც თვით ზონის საზღვრებთან ახლოს იდგა.მძღოლის გვერდით ადგილი თითქმის არ იყო,ამიტომ ოპერატორი კონსტანტინ ზუიკოვი განსაკუთრებული ვალდებულებების გარეშე ,"სახურავზე", უფორმო მუქ-მწვანე ბრეზენტის გულზე მოეწყო.
ყოფილმა შეფ-რედაქტორმა,ამჟამად კი,კონფლიქტური ხასიათის ჩვეულებრივმა რეპორტიორმა მარინა ლეტოვამ კამერიანი ჩემოდანი ოპერატორს გამოართვა,ახალგაზრდა(ოპერატორზეა საუბარი)კი,რომელიც ახლა უკვე დამძიმებული აღარ იყო არანაირი მოვალეობით,იქვე მოემზადა წასათვლემად.
მგზავრობა მნიშვნელოვნად შეფერხდა,და პატრა გადამღებმა ჯგუფმა,მხოლოდ ღამით მოახერხა დანიშნულ პლატფორმაზე ჩამოსხდომა,რის გამოც,მათ დაჯავშნილი ადგილობრივი სასტუმროს ნომრებიც კი ვერ დაეხმარად ნორმალურად მოსვენებაში,ამხელა გზის გამოვლის მერე.
რაც მართალია,მართალია,წათვლემა არ მოხერხდა.ერთადერთი წესიერი გზა ქალაქში,საკმაოდ სწრაფად დამთავრდა,და სატვირთო ისე შექანდა,რომ დაწოლილ მდგომარეობაში მყოფ "მძინარესაც" კი ბორტზე მოუხდა ჩაბღაუჭება.
სატვირთოს უკან მტვრის ფენა ამოვიდა და მხოლოდ ის ახარებდა გულს,რომ მანქანა საკმარისად სწრაფად მიდიოდა.თუმცა ეს სიხარულიც ნაადრევი გამოდგა:მალე,უკან შორს,შავი ჯიპი გამოჩნდა,რომელიც აშკარად არანაკლებ მაღალი სიჩარით მოდიოდა და არა მხოლოდ ფენა,არამედ მტვრის მთელი ღრუბლები მოჰყვებოდა.
-ოღონდ ეს არა-ღრმა ამოხვნეშით თქვა კოსტიამ და ჯიბეები მოიჩხრიკა,სადაც გამოცდილი ამხანაგის რჩევის თანახმად მსუბუქი მფილტრავი ნიღაბი ედო.
ჯიპმა გადაუსწრო სატვირთოს და პრაქტიკულად მაშინვე მიიმალა მტვრის ღრუბლის სქელ კედელში.გამფილტრავ ნიღაბში სუნთქვა შესაძლებელი გახდა.კაბინაში ახველებდა და ილანძღებოდა მარინა.გაისმა ხმა თუ როგორ დაზიანდა სახელური რომლითახ მან ფანჯარის აწევა მოინდომა.კოსტიას გაეცინა და ბრეზენტის დიდი ნაჭერი თავისკენ მოიზიდა,რომ რაღაც მყუდრო ბუდის მაგვარი მოეწყო და მთელ სახურავზე არ ეგორიალა.
რეპორტაჟი მეტად საინტერესო იქნებოდა.ოპერატორ კოსტიას მთელ კარიერაში ასეთი რამე არასოდეს მომხდარიყო.მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვათ 23 წელი ის ასაკი არ არის,რ ოცა შეიძლება დაღლისგან შეწყვიტო განვლილი ცხოვრება.თუმცა შეუძლებელი იყო ახლო მომავალში გამოჩენილიყო რაიმე მსგავსი მაინც,საჩვენებელი ექსკურსიისა,პირდაპირ იმ ტერიტორიაზე,სადაც ისეთი საოცრებები ხდებოდა,რომლის წინაშეც თანამედროვე მეცნიერება ტრიალებდა.სადაც ათობით კილომეტრზე ცოცხალ ადამიანს ვერ მოძებნიდი,სამაგიეროდ იქაურობა სავსე იყო მრავალგვარი სახიფათო მუტანტებით.სადაც ყოველ ნაბიჯზე საშიშროება გელოდებოდა.და არა ერთი,არამედ მთელი რიგი სხვადასხვაგვარი საფრთხეები.ეს ყველაფერი კი-აბსოლიტურად უსაფრთხოდ.რამდენადაც საერთოდ შეიძლება ამ ცხოვრებაში უსაფრთხოებაზე ილაპარაკო.
-აი დამპალი-მოისმა კაბინიდან-გაფრინდა თავისი ეტლით,როგორც უდაბნოში.კოსტია,როგორ ხარ მანდ,ჯერ არ დამხრჩვალხარ?
-ყველაფერი რიგზეა!-დაიყვირა კოსტიამ,რომელსაც სწორედ ახლა მოესწრო მაქსიმალურ კომფორტში მოწყობა.
ზონაზე კოსტიას რა საკვირველია არა ერთხელ სმენოდა.ეგ კი არა,რამოდენიმე რეპორტაჟიც კი გადაეღო, ინსტიტუტის წევრთა მუშაობის შესახებ,რომლებიც ტერიტორიაზე ანომალიურ მოვლენებს იკვლევდნენმაგრამ თვითონ რომ გამხდარიყო ნამდვილი თავგადასავლის მონაწილე,ამაზე ცოტა ხნის წინ გაფიქრებაც კი არ შეეძლო.არა,ახალი ამბების არხში მუშაობა ვერ შეედრებოდა სუფთა შარვლით ოფისში დივანზე ჯდომას,მაგრამ ამ დაგეგმილ რეპორტაჟთან შედარებით ეგ საქმეც კი შეიძლებოდა ისეთივე უინტერესოდ ჩაგვეთვალა,როგორც ფერმის მინდვრების ყვავებისგან დაცვა.
მეცამეტე არხის დირექტორს დიდი ძალისხმევა და მთელი პირადი კავშირების ჩართვა მოუწია "სულ ზემოთ",იმისთვის,მისი სარეპორტაჟო გუნდისთვის არა მარტო ნება დაერთოთ ეხილათ მოვლენები,რომლებზეც სხვათა შორის აქამდე თანხმობაც კი არ გაცემულა,არამედ მიეღოთ კიდეც მონაწილეობა ზონის ტერიტორიაზე მოკლე მოგზაურობაში.ანუ იქ სადაც ჩვეულებისამებრ მხოლოდ სპეციალურად მომზადებული ჯარისკაცები მოძრაობდნენ და სხვათა შორის ბანდიტებიც,რომლებიც აკრძალვის და სიცოცხლისთვის დიდი საფრთხის მიიხედავად შეძვრნენ ამ უცნაურ ადგილას,პ ირადი გამდიდრების მიზნით.
-ეს ბომბი იქნება!-ხალისით განაცხადა დირექტორმა და სამი დღით ადრე,კოსტია და მარინა თავის კაბინეტში დაიბარა-რეიტინგები ავარდებიან და აი მაშინ ჩვენი კომპანიააა.....
დირექტორს უყვარდა ხმამაღლა ოცნებების გადმოცემა,იმაზე თუ როგორ წარმატებებს მიაღწევდა მალე მისი არხი.
წარმატებები მოხდენას არ ჩქარობდნენ,მაგრამ დირექტორი თავის მხრივ წარმოადგენდა ისეთ კლინიკურ ოპტიმისტთა ტიპს,რომლებიც ძაღლის ბუნაგში ცხოვრებისასაც კი სულ საკუთარ სასახლეში მალე შესვლაზე ლაპარაკობენ.
-ვიტალი,რას მიედ მოედები-გააწყვეტინა გატაცება დირექტორს მარინამ-თქვი რა გაქვს სათქმელი?და იცოდე,მგზავრობის ხარჯებს მთლიანად დაფარავ,და გასამრჯელოს დამატებაც არ დაგავიწყდეს,თუ ისევ რამე სარისკოა.
-ჰმ.რა რისკი უნდა იყოს იქ მარინა?-წამოდგა თავისი ადგილიდან დირექტორი-გაისეირნებთ მატარებლით რამოდენიმე კილომეტრს უპატრონო ტერიტორიაზე და მობრუნდებით.თუ მაინც გეშინია,ვიკიც შემიძლია გამოგაყოლო.....
-ვიტალი-ყოველგვარი ზემდგომის პატივისცემის გარეშე გააწყვეტინა მას მარინამ-გეყოფა სისულელეების ლაპარაკი.
მისი ფეთქებადი ხასიათის მიუხედავად მარინა საუკეთესო რეპორტიორად ითვლებოდა არა მარტო მე 13ე არხზე.ამბობდნენ რომ მისთვის არაერთხელ შეუთავაზებიათ სხვა უფრო წარმატებულ არხებს სამუშაო..გავრგავრცელებული ხმების საწინააღმდეგოდ,რომ ჟურნალისტები გამყიდველები არიან,მარინა წინასწარ კითხულობდა მოლაპარაკებას და სამსახურეობრივ ინსტრუქციებს,რის შემდეგაც შემოთავაზებაზე უარს ამბობდა,იმ დანართის გადაუშლელადაც,სადაც გასამრჯელოზე და პრემიაზეა ლაპარაკი.
-შეხედე ამ ამაყს-ჩურჩულებდა ზურგს უკან ეჭვიანი ხმა.ოჯახი არა ყავს.აი გამოიჩინა თავი.იჯდებოდა თავისთვის სკამზე.ახლა აიღო,რასაც აძლევენ.
. ეჭვიანებისთვის შეურაცხმყოფელი იყო,რომ ყველაფერს საუკეთესოს ცხოვრებაში იმას თავაზობენ,ვისაც იგი დიდად არ ჭირდება.მაგრამ მარინას მიფურთხება უნდოდა ასეთი ხალხისთვის.მას არაერთხელ გაუხდია ცნობილი,როგორც სამუშაო კოლექტივი,ასევე უფროსობაც.უფროსობას ყველაფერი ესმოდა,აფასებდა და ითმენდა თავისი თანამშრომლის უამრავ ნაკლოვანებას.კოლექტივი ზურგს უკან იგესლებოდა და ჩურჩულებდა,მაგრამ რეპორტიორის პირდაპირობა,ენის სიმწარე და სისასტიკე,არა ერთხელ დახმარებია ხელმძღვანელობას დარწმუნებულიყო,იმის საჭიროებაში,რომ სიხარბე დაეცხროთ და მიეცათ შანსი მისთვის,თავისი სიკეთე გამოეჩინა თანამშრომლებთან დამოკიდებულებაში.ამიტომ ყველაზე სასტიკ მოჩურჩულეებსაც კი სინამდვილეში მარინას საწინააღმდეგო არაფერი ქონდათ.
ასე რომ,დირექტორს შეეძლო იმდენი რიტუალური სავარჯიშო გაეკეთებინა,რამდენიც სურდა:არხში მომუშავე ბოლო დამლაგებელმაც კი იცოდა,რომ დარტყმით რეპორტაჟზე მარინას გარდა პრინციპში არავის გაშვება არ შეეძლოთ.რომ დარწმუნდა,საფრთხემ როგორც ყოველთვის მშვიდად ჩაიარა,დირექტორმა მძიმედ ამოისუნთქა და ისევ ლაპარაკს მოყვა.დავალებამ,რომელიც მან გადამღები ჯგუფის წინაშე დასვა არა მარტო ახალგაზრდა კონსტანტინი გააოცა.მარინაც დაინტერესებული ჩანდა,მიუხედავად იმისა,რომ თითქოს და 33 წლის ასაკში გაკვირვების უნარიც კი დაკარგა.
-რელსები იქ უკვე აღდგენილია-ენთუზიაზმით იუწყა დირექტორმა.-სპეციალური მატარბელი,კარგი დაცვით,შევა დაკეტილი ტერიტორიის სიღრმეში მცირე მანძილზე,მეცნიერებელი საჩვენებელ ღონისძიებებს ჩაატარებენ და ამით მისია დასრულებული იქნება.ხო კიდევ,ოღონდ ჩვენ შორის დარჩეს:პროექტით ენერგეტიკის სამინისტროა დაინტერესებული.
- და რა გამოდის,იქ მე და კოსტიას მეტი არავინ იქნება?-უნდობლად იკითხა მარინამ,თან დაუკითახვად გააბოლა სიგარეტი.
-სწორედ რომ!-ასწია თითი დირექტორმა-და რომ არა ძველი ამხანაგი სამინისტროში,საერთოდ არავის შეუშვებდნენ.არ უნდა მინისტრს,ამ პროექტს დროზე ადრე მიექცეს ყურადღება.იქნებ რამე ჩაიშალოს?ამის გამო,მოპოვებულ მატერიალს მხოლოდ მაშინ გავუშვებთ ეთერში,თუ ყველაფერი წარმატებით ჩაივლის.მაგრამ მე კი დარწმუნებული ვარ რომ ყველაფერი შესანიშნავად იქნება!
-ვიტალი,შენ მე მაშინებ-მარინას ხმაში შიში საერთოდ არ იყო-თუ მცირედითაც კი უშვებ იმას,რომ ყველაფერი შეიძლება წარმატებით არ დამთავრდეს-სამმაგი პრემია შენზეა.
-მარინა,ნუ თავხედობ!
კოსტიას ასეთ საუბარში მონაწილეობის საშუალებას ასაკი არ აძლევდა.ამიტომ იგი ჩუმად იჯდა,და სიამოვნების გარეშე ვერ უყურებდა,თუ როგორ "აბრტყელებდა' მარინა დირექტორს.და, თავისთვის და კოსტიასთვის სამგზავრო ხარჯებსა და პრემიების მიღებას ცდილობდა.დადიოდა ხმები,რომ დირექტორსა და მარინას შორის ოდესღაც რაღაც იყო,,მაგრამ კოსტიას ამ ჭორების ნაკლებად სჯეროდა.მარინასი ცოტათი ეშინოდა კიდეც.და რაც მთავარია პატივს სცემდა რომ შეეძლო საკუთარ პოზიციაზე ბოლომდე დგომა.
სატვირთოს თავზე გამაგრებული კოსტია ცდილობდა წარმოედგინა,რა შეიძლებოდა მოსვლოდა მატარებელს, სპეციალურად მომზადებულს პლანეტის ყველაზე სახიფათო რეგიონში სამოგზაუროდ.დირექტორი თანამედროვე ბრონირებულ ვაგონზე ლაპარაკობდა,სრული კომფორტით,მაგრამ რატომღაც წარმოდგენაში თვით ნამდვილი დაჯავშნული მატარებელი იხატებოდა,როგორებსაც სამოქალაქო ომებზე გადაღებულ ფილმებში აჩვენებდნენ..
თავი 2
სპეციალურად ზონის კვლევითი პროექტის გაშვების შემთხვევისთვის განახლებული სარკინიგზო მონაკვეთი,საქმიან აურზაურს შეხვდა.მათ ყველგან დოკუმენტებს უმოწმებდნენ და მკაცრმა გამხადრმა მაიორმა საველე ფორმაში,თავის ნოუტბუკში ცნობების გადამოწმების თანავე აჩვენა,თუ სად შეიძლებოდა დაეყენბინათ მანქანა.
დიდ ასფალტის მოედანზე უკვე ყველა შესაძლებელი სატრანსპორტო საშუალება იდგა,მოტოციკლითა და მოკრძალებული "ექვსით" დაწყილი და მილიციის უაზითა და ბტრ ით დამთავრებული.ამის გარდა ორ რიგად იყვენენ დაყენებულები წარომადგენლობითი კლასის იაპონური და გერმანული მანქანები.კოსტია მარტივად ჩამოხტა მიწაზე,გამოართვა მარინას კამერა თავისი ჩასადებით და ირგვლივ მიმოიხედა.არც ისე შორს შავი ჯიპი იდგა,სწორედ ის,რომელმაც ცოტა ხნის წინ გზაზე გადაუსწრო სატვირთოს.იგი მანქანების ასეთ მჭიდრო მწკრივშიც კი შესანიშნავად და ცოტა პომპეზურადაც კი ჩანდა.სარკინიგზო გზებზე ქაოტურად გადაადგილდებოდა სამი ათეული ადამიანი.შემდეგ კი რელსებზე გამოჩენილ მწვანე,მუქ-ყვითელ ლაქებში იდგა მატარებელი,რომლითაც როგორც ჩანს მათ მოუწევდათ დღეს ექსკურიიის ტურის ჩატარება ზონაში.
ეს იყო დაჯავშნული მატარებელი.
უცებ ოპერატორი გაშეშდა,რომ ეს თვალისმომჭრელი სურათი შეეთვალიერებინა.მოდულური დაცვით დაფარული ლოკომოტივი,რამოდენიმე დაჯავშნული ვაგონი,პლატფორმები და შეიარაღებული თოფები,რომლებიც მტაცებლურად იყურებოდნენ აქეთ იქით.ლამაზი და საშიში მონსტრი წარბშეუხრელად ელოდებოდა,სანამ ხალხი სხვადასხვა სისულელეებს მორჩებოდა და კამერას ჩართავდა.ლოკომოტივმა წვრილი ხმით დასტვინა,პატარა ფანჯრიდან თავი მემანქანემ გამოყო.
თარგმანია ეს
This post has been edited by oldfriend on 3 Feb 2018, 01:06 
S.T.A.L.K.E.R , проходи не задерживайся
