რას ერჩი, სწორად შეურჩია უეფა-მ წლებისგან გალახულ ჩრდილოირლანდიელ მსაჯ როსის სამუშაო - აქაოდა, ჭაღარით დაფერილი სიბერე არ ჩავამწაროო, სამსაჯოდ ის თამაში მიანდო, სადაც ქართულმა სეინერმა ქალთევზასავით ნაზი და უწყინარი ფარერეთის ნაკრები ქვეშ მატყლის ლეიბივით ამოიგო და ორი ტაიმის განმავლობაში სულ ქშუტუნით აუთოვა.
არადა, მოლოდინი ისეთი იყო, არც ეგრე უფხო ჩანდნენ კუნძულელები - საქართველოს თუ არა, მაშ ვის უნდა მოვუგოთო, ესეც კი ბრძანა ფარერების ნაკრების მთავარმა მწვრთნელმა…
ისე გამოვიდა, იმ დალოცვილს ფხიანი მეთევზეების მაგიერ, თევზის ფილეთი გამოეძეძგა საწყობი და ტოპმიოლერის კბილებალესილ გუნდს რომ მისი მარაგი ლუკმად არ ეყოფოდა, ძნელი მისახვედრი იყო?
საბოლოო ჯამში კი ისე გამოვიდა, რომ საქართველოს ნაკრებმა სიცილის ოთახში ექსკურსია მოიწყო და მასპინძლებს რაც შეეხება, გულს ხომ არ დასწყვეტდნენ და ექვსჯერ ჩაახედეს სასაცილო სარკეში…
კარგია ის, რაც კარგად მთავრდება, მაგრამ ასეთი დასაწყისიც დიდებულია. როცა ნაკრები ახალი მწვრთნელის სადებიუტო მატჩში ექვსი მშრალი ბურთით იგებს, არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს, მისი მეტოქე მასწავლებელია თუ ”ატეკის” დირექტორი - ისტორიაში ყველაზე მყარად სტატისტიკა რჩება.
სალაპარაკო და საანალიზო ბევრი არაფერია - მეტოქე ძალიან სუტი იყო. დიდი ანგარიშით სხვაობაც, პირველ რიგში ამ ფაქტმა განაპირობა, მაგრამ ხშირად ხდება, მეტოქის სისუსტეც არ ყოფნის საკეთებელს - ეს მაშინ, როცა საქმეში ყისმათი ერევა.
საქართველოს ნაკრების წინასამატჩო სიტუაცია ისე წარიმართა, ბედისწერას სწორედ ფარერებზე უნდა გაეღიმა - ეს ფატალური თვალსაზრისით. ტრავმებმა მთელი უარყოფითი ენერგია შეისრუტეს და ქართულ სხეულზე მხოლოდ დადებითი აურის ადგილი დარჩა.
აკი მუჯირის გოლმა გატეხა ნავსი, გახსნა გზა და მერე ყველაფერი გაცილებით ადვილი გახდა.
სათქმელი ახლავე უნდა ითქვას - მთელი თავისი ისტორიის მანძილზე საქართველოს ნაკრებს ასეთი იოლი მატჩი არ უთამაშია, არცერთი მეტოქისთვის ასე იოლად არ გადაუვლია და მიუხედავად იმისა, რომ ამ 6:0-ით მხოლოდ შესარჩევი თამაშების რეკორდი დაფიქსირდა, ყველა დროის რეკორდიც გამოცხვებოდა - ეს მაშინ, თუკი ბებერი და კეთილი რეფერი როსი, კობიაშვილის მიერ პენალტის გარდა, კიდევ ორ დასანიშნ პენალტსაც დადებდა ფარერელების კარში.
თუმცა, არ არის საჭირო ეიფორიაც - საქართველოს დაცვის თამაში აუილებლად უკეთესის სურვილს ტოვებდა. გასაგებია, რომ თითქმის მთელი დაცვის ხაზი გადახალისებული იყო, გვაკლდნენ ლიდერები და წუთნახევარში გატანილი პირველი ორი გოლის შემდეგ, ვინ იცის, მოტივაციაც არ იყო საკმაო…
ფეხბურთისგან ასე შორს მდგარმა უფხო მეტოქემ, მინიმუმ, ორი სახიფათო მომენტი ვერ უნდა შეგიქმნას - ამაზე ტოპმიოლერი უკვე ფიქრობს და სხვებმაც აქედანვე უნდა ვიფიქროთ.
არ მიმაჩნია აუცილებლად გოლებსა და კომბინაციებზე საუბარი - ვფიქრობ, უფრო მნიშვნელოვანია ის ამბავი, რომ ასათიანის და კობიაშვილის გარდა, ნაკრებში კიდევ ერთი საკვანძო ფიგურა, დავით მუჯირი იბადება და თუკი გერმანელი ქართული მოღვაწეობის კრედოდ შემქმნელ ნაკრებს გაიხდის, კობიაშვილი-მუჯირი-ასათიანის ტრიო ბარე ორისთვის ”გადამალავს” ბურთს.
ვიმეორებ, ფარერების ნაკრები ცუდი ფონია ზოგადად თამაშის და ბუნებრივია, თავდამსხმელთა თამაშის შესაფასებლადაც, მაგრამ მეტოქის საჯარიმოში არველაძის რქებიც რომ დახნავს, წუხანდელმა მატჩმაც აჩვენა: როცა მრუდე სარკეში ცქერით თვალებამოღამებულ მეტოქეს ეთამაშები, არ არის საჭირო ზედმეტი მოძრაობები და ეს შოთამ ჰეთ-თრიქითა და თითო შეხებით გატანილი ორი გოლით მკაფიოდ დაგვანახა.
კარგად იმოძრავეს ფლანგებმა - მართალია, მეორე ტაიმის შუაწელში დარჩა შთაბეჭდილება, რომ მეტოქეთა მწვრთნელის შეცვლებმა ბურთის ფლობის პროცენტი კუნძულელთა მხარეს გადაქაჩა, მაგრამ ეს ყველაფერი წამიერი ჩავარდნა გამოდგა, უფრო ქართული კი არა, ფარერული არითმიის შედეგი, მაგრამ ძალიან მალე დიდოსტატურად მობურთავე კობიაშვილმა თამაშის სადავეები ძველებურად ხელში აიღო და ამას შედეგად შოთას ბოლო გოლიც მოჰყვა.
ფლანგების აქტიურობამ სივრცეში სიმეჩხერე და მეტი სახიფათო გადაცემების საშუალება შექმნა - აკი მუჯირის, გოგუასა და დემეტრაძის სამ ასეთ პასს მეორე, მესამე და მეხუთე გოლები მოჰყვა.
ყველაზე კარგი ისაა, რომ ჩვენი ნაკრების არც თამაში, არც გოლები არ იყო ერთნაირი, ერთხაზოვანი, რამდენჯერმე ბიჭებმა სათამაშო რგოლები გაცვალეს (გოგუამ და იაშვილმა - პირველ ტაიმში, დემეტრაძემ და იაშვილმა - მეორეში) და ესეც მშვენიერი გახლდათ.
მწვრთნელის მხრიდან ნოვაციასაც ჰქონდა ადგილი - მინდვრის ცენტრიდან დენთის კასრი მარჯვენა ფრთაზე გადაადგილეს და შედეგად, მცირე გაბარიტიანი, მაგრამ სასარგებლოდ მოძრავი აგრესიული მანქანა მიიღეს - საუბარი ისევ გოგიტა გოგუაზეა.
შეგნებულად არ ვისაუბრებ ქართულ შეცვლებზე - როცა ფეხბურთელი მინდორზე ”გაკეთებულ თამაშში” გამოდის, იქ ზემოხსენებული სტატისტიკის გარდა, ბევრიც არაფერი იქმნება.
… ეს რეპორტაჟი უფრო სიცილის ოთახიდან იყო - აქ სერიოზულობა გამორიცხულია. ამის საშუალებას არც ანგარიში, არც მეტოქის დონე, არც მატჩის გამართვის დრო არ იძლევა. კარგი დასაწყისია და წინ ბევრი მატჩია.
უბრალოდ, სასიხარულოა, რომ გვეღირსა მწვრთნელი, რომელიც არ იჭრება ქართულ თარგზე, პირიქით, ნაკრებს საწოვარასავით სჩრის თავის 4-3-2-1 ან 4-2-3-1 და ერთიცაა…
როგორც ჩანს, ამ შესარჩევ ციკლს მაინც არ დავამთავრებთ ბურთების უარყოფითი ბალანსით.
მიმაგრებული სურათი
· 
ფარერის კუნძულები - საქართველო, 16 აგვისტო, ევრო 2008
