1962 წელს ჟენევაში ფინალურ მატჩს დაესწრო გროგოლ რობაქიძე, რომელმაც თავისი შთაბეჭდილება წერილში დას გაუზიარა
“ძვირფასო ლიდა!
გუშინ აქ გაიმართა შეჯიბრი კალათბურთელების – ქართველებისა და ესპანელების – პირველობისთვის ევროპაში. გაგებული გექნება: გაიმარჯვეს ქართველებმა, შვიდი პუნქტით გაუსწრეს ესპანელებს (90:83). ქართველები თამაშობდნენ აუღელვებლად, შეწყობილად – აქ სჩანდა უთუოდ ხელი მათი ხელმძღვანელის – ოთარ ქორქიასი.
მე ძალიან ვღელავდი. გასაგებია: სისხლი! ეს გამარჯვება ქართველებისთვის დიდად მნიშვნელოვანია, დავინახე ყამირითგან ამოხეთქილი ძალა ქართული: მაგარი!..
აქ ესპანელები ბევრნი არიან. ზოგიერთი ბუკებით მოვიდნენ. ყვიროდნენ – გასამხნევებლად თავისიანებისა, და ცხადია, ნერვების ასაშლელად ქართველებისა. ვაკვირდებოდი ამათ: ყვირილი, ხივილი, განგაში – არავითარ გავლენას არ ახდენდა მათზე. არ ამჩნევდნენ თუ არ იმჩნევდნენ, აღმოაჩნდათ გასაოცარი წვართი ხასიათის…
პირველ ნახევარში შეჯიბრისა ჩვენებმა 2 წერტით გაუსწრეს ესპანელებს. მე მჯეროდა, რომ ისინი პირველ შებმაში თუ ვერ გაიმარჯვებდნენ, არც დამარცხდებოდნენ, თანასწორ გამოვიდოდნენ ესპანელებთან ერთად. მეშინოდა მეორე შებმისა. საშინლად ვღელავდი. რატომ?
ცნობილია, რომ ქართველები საერთოდ პირველ შემართებაში ხარჯავენ” მთელ ცეცხლს” და შემდგომ ძალა აღარ ჰყოფნით, ცეცხლი აკლდებათ (მონღოლებს რომ არ გაეგოთ ეს თვისება ქართველთა, საქართველოს დაპყრობა ძალიან გაუჭირდებოდათ. “ქართლის ცხოვრებაში” არის სიტყვა შესახებ ამისა). ახლა ვიკითხოთ, რა მოხდა შეჯიბრის მეორე ნახევარში: ცეცხლი კი არ მოაკლდათ – პირიქით: კიდევ მოემატათ. ეს ისეთი დიდი ამბავია, რომ იგი სპორტულ გამარჯვებას სცილდება, ბევრად, ბევრად მეტია უკანასკნელზე. როგორც ქართველი – მე მხრებში გავიმართე!..
გამარჯვებულები არ აყვიჩილებულან” გამარჯვებით. ერთი მათგანის სახეზეც ვერ ამოიკითხავდი: “ხომ გაჯობეთ!” ზრდილად, რაინდულად, ქართველურად გაუწოდეს ხელი მოპირდაპირეთ – დაუვიწყარი სურათი!
გამარჯვებულთა ნახევარი თითქმის გამარჯვებულთა ხელმძღვანელს უნდა ვაკუთვნოთ: ოთარ ქორქიას. ვთქვათ პირდაპირ: მათს სულისჩამდგმელს. დიდი ოსტატი ყოფილა, დიდი! მატჩის დროსაც ამა თუ იმ დარიგებას აძლევდა აღზრდილებს თავისსა. აღსანიშნავია ესეც: ყოველ მათგანს ექცეოდა როგორც ნამდვილი ძმა, უფროსი ძმა… გავიფიქრე: მივსალმებოდი გამარჯვებულებს, – გადავიფიქრე. შეიძლება “ეუცხოვოთ-მეთქი”, გავივლე გულში (მიხვდები რის გამო). სიხარულთან ერთად ბასრი ტკივილი ვიგრძენი სულის სიღრმეში!..
გულითადი მოკითხვა ჩვენებს ყველას. შენი გრიგოლ.
29 ივნისი, 1962. ჟენევა…”.
მიმაგრებული სურათი
ქართული კალათბურთი,, გზა ლიტვამდე VOL XIII
