მარტო მასობრიობა არ არის. სისტემა არ მუშაობს როგორც რაგბში. მაგ. ქართული რაგბი როგორც ქარხანა ისე უშვებს ყოველ წელს 7-8 საინტერესო მოთამაშეს ნაკრებისთვის.
კალათბურთში ბითაძეს და თოკოს დონის მოთამაშეს ყოველ წელს ვერ გაზრდი პატარა ქვეყანაში, მაგრამ 2-3 დუდა სანაძე ნორმალურ სისტემაშI უპრობლემოდ უნდა გაზარდო.
ამას პერიოდულად ბითაძის დონის მოთამაშეს რომ დაუმატებ, ჩათვალე რომ მომავლის აღარასდროს შეგეშინდება.
ჩვენთან კი ისიც არ შეგვიძლია, რომ ყოველ წელს 1 მოთამაშე მაინც გავზარდოთ ნაკრებისთვის. ნაკრების მოთამაშეში ვგულისმობ მინიმუ საშუალო დონის ევროპულ მოთამაშეს. თორემ განაცხადს სულ შეავსებ
მაგ. თოკო არის 91-იანი. თოკოზე 1 წლით პატარაა დუდა. 93-იანებშI არავინ არი სანაკრებო. 94-იანებში მხოლოდ ბურჯანაძე.
ამის მერე 5 წელი სანაკრებოდ პოტენციალის არავინ გვყოლია. რამხელა ჩავარდნაა პროსტა. 99-იანია გოგა და მამუკელაშვილი.
ამის შემდეგ კიდე ერთი გამაზული წელი და 2001-იანი ანდრონიკაშვილი (გიგიბერია ვნახოთ).
ასეთ პირობებში ჩნდება ბუნებრივი დისბალანსი ნაკრებშI. მაგ, საერთოდ არ გვყავს ნორმალური ნომინალური 3 ნომერი. სათადარიგო 2 ნომერი. გამთამაშებელი ერთი დაღმავლობის გზაზეა და მეორე ძაან პატარაა დიდი ნაკრებისთვის და ა.შ.
ერთი სიტყვით, ველოდებით თვითნაბად ტალანტებს, რომლებსაც ვიღაც მერე გაგვიზრდის. არადა კარგ სისტემაში ნორმალური ევროპული დონის იგროკის გაზრდა რთულია არაა.
ფეხბურთშიც კი ბევრად წინ წასულია ბავშვთა სისტემა ვიდრე კალათბურთში.
ზაზას აკადემიას ჯერჯერობით ნაკრებისთვის საინტერესო არავინ გაუზრდია. თუმცა, ახალი აკადემიაა და ითვლება, რომ მინიმუმ 5 წელი მაინც ჭირდება აკადემიას პირველი მეტ-ნაკლებად კარგი პროდუქტის მიღებას. კი ბატონო, ვნახოთ რას იზამენ.
· 
ქართული კალათბურთი
