კიევის ისტორიაკიევის ისტორია — უკრაინის უდიდესი ქალაქის კიევის ისტორიის, დაახლოებით 1200 წლიანი პერიოდი. ისტორიული ხელნაწერების მიხედვით კიევი დააარსა სამმა ძმამ : კიიმ, შეკმა, ხორივმა და მათმა დამ ლიბედმა, ამ ქალაქის სახელიც სწორედ უფროსი ძმის კიის სახელიდან მოდის, რომელსაც მის საპატივსაცემლოდ ეწოდა კიევი. არსებობს სხვა გადმოცემაც, რომელიც გვაუწყებს რომ დიდი ქალაქის წარმოშობა მდინარე დნეპრის ბორცვოვან ნაპირებზე ანდრია პირველწოდებულის მიერ იყო ნაწინასწარმეტყველები.
ქალაქის დაარსების კონკრეტული რიცხვი უცნობია. ზოგი ვარაუდის თანახმად თანამედროვე ქალაქის ადგილას პირველი სლავური დასახლება ჯერ კიდევ VI საუკუნეში არსებობდა. 882 წელს კიევი კიევის რუსეთის დედაქალაქი გახდა და X—XII საუკუნეებში როგორც რუსეთის ცენტრმა აყვავების პიკს მიაღწია. 1204 წლის მონღოლური შემოსევის შემდეგ ის განადგურდა და დაეცა. მომდევნო საუკუნეებში ის მხოლოდ ადმინისტრაციული ცენტრის როლს ასრულებდა ლიტვის დიდი სამთავროს, პოლონეთ-ლიტვის თანამეგობრობის და რუსეთის სამეფოს შემადგებლობებში, ეს ბოლო შემდგომში რუსეთის იმპერიად გარდაიქმნა.
კიევი საგრძნობლად გაიზარდა ინდუსტრიული რეცოლუციის დროს XIX საუკუნის ბოლოს. სამოქალაქო ომის დროს ქალაქი რამდენიმე შეიარაღებული დაპირისპირების ცენტრში აღმოჩნდა და რამდენიმე უკრაინული სახელმწიფოს დედაქალაქად ყოფნაც მოასწრო. 1921 წლიდან შედიოდა საბჭოთა კავშირის შემადგენლობაში, 1934 წელს გახდა საბჭოთა უკრაინის დედაქალაქი. დიდი სამამულო ომის დროს ქალაქი საგრძნობლად დაზიანდა, ბევრი ძველი ღირსშესანიშნაობა კი დაიკარგა ქალაქის ცენტრის „სტალინური“ რეკონსტრუქციის დროს. ომის შემდეგ კიევი საბჭოთა კავშირში სიდიდით მესამე ქალაქი გახდა მოსკოვისა და სანქტ-პეტერბურგის შემდეგ. კიევი დამოუკიდებელი უკრაინის დედაქალაქია საბჭოთა კავშირის დაშლიდან, 1991 წლიდან.
პრეისტორიული პერიოდიარქეოლოგიური გათხრები გვიჩვენებენ, რომ კიევის ოლქის ტერიტორიაზე დასახლებები არსებობდნენ უკვე 15 - 20 ათასი წლის უკან[1]. ენეოლითისა და ნეოლითის პერიოდები წარმოდგენილია ტრიპოლური კულტურით[2], რომლის ძეგლებს და პერიოდებს მკვლევარები სამ ეტაპად ყოფენ : ადრეული (4500 - 3500), შუა (3500 - 2750) და გვიანდელი (2750 - 2000 წწ ჩვ. წ. აღ-მდე). ბრინჯაოს ხანის პერიოდში კიევის ოლქის სამხრეთ-დასავლეთ ნაწილისთვის დამახასიათებელია ბელოგრუდოვის კულტურა. ხოლო კიევის ოლქის ძვ. წ. I ათასწლეულის მეორე ნახევრის - ახ. წ. I ათასწლეულის პირველი ნახევრის ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილისთვის ზარუბინეცის კულტურაა დამახასიათებელი.[3] რკინის ხანა დღევანდელი კიევისა და კიევის ოლქის ტერიტორიაზე წარმოდგენილია ჩერნიახოვის კულტურის სახით,[4] რომელსაც აგრეთვე „კიევურ კულტურასაც“ უწოდებენ. ის არსებობდა II—III სს. ზღვარიდან IV—V სს. ზღვარამდე ტყიან და უტყეო ველებზე, დასავლეთით ქვემო დუნაიდან დნეპრის მარცხენა სანაპირომდე, აღმოსავლეთით კი ჩერნიგოვის ოლქამდე.[5]
ეტიმოლოგიატოპონიმმა „კიევმა“ მეცნიერებაში ერთაზროვანი ახსნა ვერ ჰპოვა. ისტორიული ხელნაწერის თანახმად ქალაქის სახელი მისი დამაარსებელის სახელიდან მოდის. XII საუკინის დასაწყისის ნაწარმოებში „თავდაპირველ ნაწარმოებში“ ნათქვამია რომ კიევი სამი ძმის კიის, შჩეკის, ხორივის და მათი და ლიბედის დაარსებულია, როგორც პოლონთა (აღმოსავლეთ პოლონელები) ტომის ცენტრად. სახელი უფროსი ძმის საპატივსაცემლოდ ეწოდა. ქალაქი იმ დროს სამთავრო კარისგან და კოშკისგან შედგებოდა. იგივე ლეგენდის ვარიანტი ჰყავს მოყვანილი სომეხ ავტორს ზენობ გლაკს ნაწარმოებში „ტარონის ისტორია“, სადაც ნათქვამია კუარას (კიევის) დაარსების შესახებ პოლუნების (პოლონების) ქვეყანაში კუარის, მენტეის და ხერეანის მიერ.[6]
ხალხური ეტიმოლოგია კიევის დასახელებას ხსნის იმით, რომ მისი პირველი მაცხოვრებლები იყვნენ მუშები (მეკიანეები), რომლებიც დნეპრზე გადასასვლელს ემსახურებოდნენ. გადასვლელი ფსკერზე ჩამაგრებულ ბოძებზე (კიებზე) ხეფენილს წარმოადგენდა. მსგავსი ტოპონიმები სხვა სლავურ მიწებზეც არის გავრცელებული (მაგალითად სოფელი კიიევო ხორვატიაში, კუავიის ოლქი პოლონეთში). ჰარვარდის მეცნიერი ომელიან პრიცაკი ამ ტოპონიმის წარმოშობას თურქულ ან ებრაულად თვლიდა.[7] არსებობს აგრეთვე არზი რომ ქალაქი ხაზარების მიერ არის დაარსებული, ამ აზრს გ. ვერნადსკი იზიარებდა[8].
ადრეული ისტორიარქეოლოგიური გათხრების შედეგები ადასტურებენ, რომ ჯერ კიდევ V-VII საუკუნეებში დნეპრის მარჯვენა ნაპირზე არსებობდნენ დასახლებები, რომლებსაც ზოგი მკვლევარი ქალაქური ტიპის დასახლებად მიიჩნევს. ამ მიდამოებში აღმოჩენილ იქნა გამაგრებების, საცხოვრებლების ნარჩენები, V-VII საუკუნის კერამიკა, იმპერატორ ანასტასი I-ის (491-518) და იუსტინიანე I-ის (527-565) ბიზანტიური მონეტები, ამფორები და მრავალრიცხოვანი იუველირული ნაკეთობები.[9][10] ეს კონცეპცია, გამყარებული 1983 წელს კიევის 1500 წლისთავის აღნიშვნით, ფართოდ აღიარებულად მიიჩნევა. თუმცა, „საიუბილეო კონცეპციის“ საპირისპიროდ ისტორიკოსების და არქეოლოგების მნიშვნელოვანი ნაწილი, ისევე როგორც ადრე, ეყრდნობიან რა არქეოლოგიურ მონაცემებს მიიჩნევს, რომ კიევის როგორც ქალაქის წარმოშობა მიმდინარეობდა IX და X საუკუნეების მიჯნაზე[11]; ამასთან ვერ ხედავენ საფუძველს ქალაქის გენეტიკურ მემკვიდრეობაზე V-VIII საუკუნებიის დასახლებებთან.[12] მათი აზრით მხოლოდ X საუკუნეში შეერთდნენ ცალკეული დასახლებები და შექმნეს ქალაქური ტიპის დასახლება.[13]
კიევიკიევი (უკრ. Київ) — უკრაინის დედაქალაქი და უდიდესი ქალაქი. მდებარეობს მდინარე დნეპრზე ქვეყნის ჩრდილო-ცენტრალურ ნაწილში. 2013 წლის ივლისის მონაცემებით, კიევში 2,847,200 მცხოვრები იყო (ქალაქში დიდი რაოდენობით არარეგისტრირებული ემიგრანტიც სახლობს, რაც მის ფაქტობრივ მოსახლეობას 3 მილიონმდე ზრდის). მოსახლეობის მიხედვით, კიევი მე-8 უდიდესი ქალაქია ევროპაში.
ადმინისტრაციულად კიევი სახელმწიფო დაქვემდებარების მუნიციპალიტეტია და კიევის ოლქს არ ეკუთვნის. კიევი მნიშვნელოვანი ინდუსტრიული, სამეცნიერო, საგანმანათლებლო და კულტურული ცენტრია აღმოსავლეთ ევროპაში. აქ მდებარეობს მრავალი მაღალიტექნოლოგიური ინდუსტრიული დაწესებულება, უმაღლესი სასწავლებელი და მსოფლიოში ცნობილი ისტორიული ღირსშესანიშნაობა. ქალაქს კარგად განვითარებული ინფრასტრუქტურა და საზოგადოებრივი ტრანსპორტი გააჩნია, კიევის მეტროს სიტემის ჩათვლით.
საკუთარი არსებობის განმავლობაში კიევი, აღმოსავლეთ ევროპის ერთ-ერთი უძველესი ქალაქი, დიდი აღმასვლისა და შედარებითი დაკნინების რამდენიმე ეტაპს გადის. მიჩნეულია, რომ ქალაქი V საუკუნეში დაარსდა, როგორც ადრეული აღმოსავლეთ სლავების სავაჭრო პოზიცია, შემდეგ იგი თანდათან აღმოსავლეთ სლავების ცივილიზაციის ცენტრი გახდა, ხოლო X-XII საუკუნეებში იგი რუსთა სამეფოს პოლიტიკური და კულტურული დედაქალაქი ხდება. 1240 წელს ქალაქი მონღოლებმა მიწასთან გაასწორეს და შემდგომი რამდენიმე საუკუნის განმავლობაში მან ადრინდელი მნიშვნელობა და ფუნქცია დაკარგა. ის მცირე მნიშვნელობის პროვინციული დედაქალაქი ხდება ძლიერი მეზობლების — პირველად ლიტვის, შემდეგ პოლონეთისა და ბოლოს, რუსეთის — ჩრდილს ქვეშ.
ქალაქი კვლავ აღმასვლას იწყებს რუსეთის ინდუსტრიული რევოლუციის დროს XIX საუკუნის მეორე ნახევარში. 1917 წელს უკრაინამ რუსეთის იმპერიისგან დამოუკიდებლობა გამოაცხადა და კიევი მისი დედაქალაქი გახდა, 1919 წლიდან კი მას თეთრგვარდიელები აკონტროლებდნენ და მათი შეიარაღებული ძალების მნიშვნელოვანი ცენტრი იყო სამოქალაქო ომის წლებში. 1921 წელს კიევი საბჭოთა უკრაინის მნიშვნელოვანი ქალაქი ხდება, 1934 წლიდან კი მისი დედაქალაქი. მეორე მსოფლიო ომის დროს ქალაქი ისევ თითქმის სრულიად განადგურდა, თუმცა ომის შემდგომ სწრაფად იქნა აღდგენილი და მალე სსრკ-ის სიდიდით მესამე ქალაქი ხდება. სსრკ-ის დაშლის შემდეგ, 1991 წლიდან, კიევი დამოუკიდებელი უკრაინის დედაქალაქია.
დემოგრაფიაკიევის მოსახლეობის 46.7% (1,219,000 ადამიანი) არის მამაკაცი, ხოლო 53.3% (1,393,000 ადამიანი) ქალი. კიევის ტერიტორიაზე ცხოვრობს 130 სხვადასხვა ეთნიკური ჯგუფის ხალხი, მათ შორის ყველაზე მეტნი არიან უკრაინელები – მთლიანი მოსახლეობის 82.2% (2,110,800 ადამიანი), შემდეგ მოდიან რუსები – 337,300 (13.1%), ებრაელები – 17,900 (0.7%), ბელარუსები – 16,500 (0.6%), პოლონელები – 6,900 (0.3%), სომხები – 4,900 (0.2%), აზერბაიჯანელები – 2,600 (0.1%), თათრები – 2,500 (0.1%), ქართველები – 2,400 (0.1%), მოლდაველები – 1,900 (0.1%). 1,069,700 მოსახლეს აქვს მიღებული უმაღლესი ან საშუალო განათლება. ეს მაჩვენებული 1989 წლიდან გაიზარდა 21.7%–ით. უკანასკნელი აღწერით, რომელიც ჩატარდა 2007 წელს, კიევის მოსახლეობა შეადგებს 2.7 მოსახლეს.
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
ტრანსპორტიკიევში მსხვილი სატრანსპორტო კვანძია, როგორც რკინიგზის, ასევე საგზათკეცილო; არის სამდინარო პორტი; საერთაშორისო აეროპორტი ბორისპოლში და ჟულიანის შიდა აეროპორტი.
ქალაქს ემსახურება მეტროპოლიტენი, რომელსაც სამი ხაზი აქვს, საერთო სიგრძით: 58,8 კილომეტრი. მგზავრებს 46 სადგური ემსახურება სამი გადასაჯდომი კვანძით კიევის ცენტრში. კიევის მეტროპოლიტენის ყველა სადგურს ფიჭური ოპერატორები უპრობლემოდ ფარავენ: «მტს», «კიევსტარი», «Life:)», «ბილაინი».
დაძმობილებული ქალაქებიკლიმატიკიევის არქიტექტურაკიევ-პეჩერის ლავრაკიევ-პეჩერის ლავრა (უკრ.: Києво-Печерська лавра; რუს.: Киево-Печерская лавра), ასევე ცნობილი როგორც კიევის ქვაბულთა ლავრა, უძველესი ქვაბულთა მონასტერია კიევში, უკრაინა. დაფუძნდა 1051 წელს ბერების ანტონი და თეოდოსიუსის მიერ და კიევის რუსეთის მართლმადიდებელი ქრისტიანობის უმნიშვნელოვანესი ცენტრი გახდა.
ამჟამად, კიევ-პეჩერის ლავრა, ასევე უკრაინის მართლმადიდებელი ეკლესიის მთავარის მიტროპოლიტ ვოლოდიმირის რეზიდენციის დანიშნულებას ასრულებს.
პირველადი ქრონიკების მიხედვით, ადრეულ მე-11 საუკუნეში, ანტონი, ბერძენი ორთოდოქსი ბერი, მთა ათოს ესფიგმენონის მონასტრიდან, რომელიც წარმოშობით ჩერნიგოვის სამთავროდან იყო, რუსეთში დაბრუნდა და კიევში დაფუძნდა, როგორც კიევის რუსეთის სამონასტრო ტრადიციის მისიონერი. საცხოვრებლად მან მერესტოვის მთის ქვაბულის საკანი აირჩია, რომელიც მდ. დნეპრს გადმოჰყურებდა. მის მოწაფეთა რაოდენობა მალე გაიზარდა. მცირე ხანში კიევის კნიაზმა იზიასლავმა მთელი მთა დაუთმო ანტონის ბერებს, რომელთაც აქ მონასტერი დააარსეს. კომპლექსი კონსტანტინოპოლიდან მოწვეულმა ხუროთმოძღვრებმა ააგეს.
კიევის წმინდა ვლადიმირის საკათედრო ტაძარიკიევის წმინდა ვლადიმირის საკათედრო ტაძარი — ნეობიზანტიური არქიტექტურის ძეგლი კიევში, ტარას შევჩენკოს სახელობის ბულვარში. უკრაინის მართლმადიდებელი ეკლესიის მთავარი საკათედრო ტაძარი.
ტაძრის აშენების იდეა ეკუთვნის კიევისა და გალიციის მიტროპოლიტს ფილარეტს, რომელიც 1852 წელს სწერდა იმპერატორ ნიკოლოზ I-ს ვლადიმირ დიდის სახელობის ახალი ტაძრის მშენებლობის აუცილებლობაზე. 1853 წლის 12 ივლისს იმპერატორმა გამოსცა ბრძანება ახალი ტაძრის მშენებლობის შესახებ. თუმცა მშენებლობა 1857 წელს მიტროპოლიტის გარდაცვალებამ მცირე ხნით შეაყოვნა. 1862 წლის 27 ივლისს, წმინდა ვლადიმირის ხსენების დღეს კიევისა და გალიციის მიტროპოლიტმა არსენმა საფუძველი ჩაუყარა ტაძრის მშენებლობას, რომელიც 20 წელს გაგრძელდა და 1882 წელს დასრულდა.
კონტრაქტების სახლიკონტრაქტების სახლი (უკრ.: Контрактовий будинок) სავაჭრო სახლია კიევის პოდილის უბანში, უკრაინა. ქალაქის მმართველობა კონტრაქტებს ამ შენობაში აწერდა ხელს, რის გამოც მას ეს სახელი შერჩა. შენობა კონტრაკტოვას მოედანზე მდებარეობს, რომელიც პოდილის მთავარი სავაჭრო ცენტრი იყო ერთ დროს. შენობა კლასიკური არქიტექტურის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს ნიმუშად ითვლება ქალაქში.
1811 წელს დიდმა ხანძარმა პოდილის ნაწილი გაანადგურა. ამ უბანში პირველი კონტრაქტების სახლიც დაიწვა. მისი შემცვლელი ნაგებობა 1815-17 წლებში აიგო კლასიკურ სტილში ინგლისელი არქიტექტორი ვ. გესტის პროექტით, რომელსაც არქიტექტორი ალექსანდრე მალენსკი ხელმძღვანელობდა.
კონტრაქტის სახლი ერთი მთლიანი ანსამბლის ნაწილი უნდა გამხდარიყო, რომელიც მოიცავდა საფოსტო დაწესებულებას, მაგისტრატის რეზიდენციას და ამ შენობას. თუმცა საბოლოოდ მხოლოდ ეს სახლი აშენდა. შენობის ფრონტალური და დასავლეთის ფასადები დორიული სვეტებითაა მორთული, აღმოსავლური კი - იონიურით, რომელიც პორტიკოზეა აღმართული. ფრონტალურ ფასადს სამკუთხა ფრონტონი ამშვენებს.
შენობას ორი სართული აქვს. მეორე სართული საკონცერტო დარბაზის ფუნქციას ასრულებს და კოლონადის მწკრივი აქვს დატანებული. შენობის ინტერიერს განსაკუთრებული დეკორაციები არ აქვს, გარდა ზედა სართულის ოთახებისა, რომლებიც მელენსკის მითითებით მორთეს. თუმცა შენობის აგების დღიდან მისი ინტერიერის გეგმა უკვე შეცვლილია.
სახელწოდების მიუხედავად ეს შენობა ხშირად გამოიყენებოდა საზეიმო დღესასწაულებებისა და კონცერტებისთვის. თავის დროზე აქ მრავალი განთქმული პიროვნება მოსულა, მათ შორის ალექსანდრე პუშკინი, ნიკოლაი გოგოლი, ონორე დე ბალზაკი, ტარას შევჩენკო, ადამ მიცკევიჩი და დენის დავიდოვი.
კიევის ტრამვაიკიევის ტრამვაი (უკრ. Київський трамвай) — კიევის ტრამვაის მმართველობა, გაიხსნა 1892 წლის 1 ივნისს (ძველი სტილით) და პირველი ელექტროტრამვაი იყო რუსეთის იმპერიაში, ხოლო მესამე ბერლინის შტრასენბანისა და ბუდაპეშტის ტრამვაის შემდეგ. კიევის ტრამვაის 2009 წლისთვის 3 დეპო აქვს და 140 კმ სიგრძის ლიანდაგი, მათ შორის 14 კმ სიგრძის ორი მსუბუქი ტრამვაის ხაზი, რომელიც 1978 წელს გაიხსნა.
კიევის წმინდა ანდრიას ტაძარიბაროკოს სტილის წმინდა ანდრიას საკათედრო ტაძარი (უკრ. Андрiївська церква) აიგო კიევში 1747-1754 წლებში იმპერატორის არქიტექტორი ბართოლომეო რასტრელის პროექტით. ტაძარი შემაღლებულ ბორცვზე (ანდრიივსკა ჰორა) დგას და გადაჰყურებს ისოტრიულ პოდილის უბანს. ეს შესანიშნავი, ფერადოვანი სტრუქტურა ქალაქის ყველაზე გამორჩეული, განთქმული ღირშესანიშნაობაა.
ტაძარი ააგეს რუსი და უკრაინელი ხელოსნების ჯგუფებმა ივანე მიჩურინის ხელმძღვანელობით, რომელიც იმხანად მოსკოვის მთავარი არქიტექტორი იყო. შენობამ ამ ადგილზე შეცვალა ძველი ამაღლების ეკლესია ქალთა ბაზრის მოედანზე (ბაბი’ ტორჟოკ). ლეგენდის თანახმად წმ. ანდრია მოციქულმა ჯვარი აღმართა და დიდი ქრისტიანული ქალაქის დაფუძნება იქადაგა სწორედ ამ ადგილას, რომელიც იმ დროს თითო-ოროლა მოსახლესა და სახნავ-სათესებს ეჭირა.
1968 წლიდან ეკლესია მუზეუმად აქციეს. დროგამოშვებით აქ ტარდება უკრაინის ავტოკეფალური მართლმადიდებლური ეკლესიის ლიტურგიები.
მაიდან ნეზალეჟნოსტიდამოუკიდებლობის მოედანი (უკრ. Майдан Незалежності) — კიევის ცენტრალური მოედანი.
ყოფილი დასახელებები: კალინინის, შემდეგ ოქტომბრის რევოლუციის მოედანი. დღევანდელი სახელი დაერქვა უკრაინის მიერ დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ 1991 წელს.
კიევის მეტროპოლიტენიკიევის მეტროპოლიტენი (უკრ Київський метрополітен ან Київське метро (კიევის მეტრო) — უკრაინის დედაქალაქ კიევის საქალაქო ტრანსპორტის უმთავრესი სახეობა. კიევის მეტროპოლიტენი უკრაინის რიგით პირველი და სსრკ რიგით მესამე ჩქაროსნული გადამყვანია. (მოსკოვისა და სანქტ-პეტერბურგის მეტროპოლიტენების შემდეგ). მეტროპოლიტენს ყოველდღიურად 1,38 მლნ მგზავრი გადაჰყავს და ქალაქის საერთო სატრანსპორტო მაჩვენებლით მგზავრთა 29%-ს ემსახურება. 2010 წლის მონაცემებით, კიევის მეტროთი 504 მლნ ადამიანმა იმგზავრა. სისტემაში მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ღრმად განლაგებული სადგური "არსენალნაა", რომელიც 105,5 მეტრის სიღრმეზე მდებარეობს.
ისტორიაკიევში ჩქაროსნული ტრანსპორტის აშენების ისტორია 1916 წლიდან იწყება, როდესაც რუსეთ-ამერიკის სავაჭრო კორპორაციის საქმოსანი თანხის შეგროვების იდეით გამოვიდა ქალაქში მეტროს ასაშენებლად, რაც თვაის მხრივ, პიონერული იქნებოდა რუსეთის იმპერიაში, ისევე როგორც, პირველი ტრამვაის სისტემა. ცარიზმის დახმობის შემდეგაც ჰეტმან სკოროპადსკის მიწისქვეშა გადამყვანის წამოწყების სურვილი არ გაქროაბია, თუმცა, მოკლე ხანში, 1918 წელს უკრაინის დამოუკიდებელი სახელმწიფოც დაემხო და ქვეყანა სამოქალაქო ომმა მოიცვა, მეტროს აგების პროექტი კი დიდი ხნით შემოიდო თაროზე.
ბოლშევიკების გამარჯვების შემდეგ კიევი პროვინციულ ქალაქად იქცა, ამდენად, მისი მოდერნიზებისთვის აღარავის ეცალა. ორი თაწლეულის შემდეგ უკრაინის სსრ-ს დედაქალაქი ხარკოვიდან კიევში გადავიდა. 1936 წელს კიევის საქალაქო პრეზიდიუმმა მოსკოვის სატრანსპორტო-საინჟინრო ინსტიტუტიდან ახალი დედაქალაქის სატრანსპორტო სისტემის გაუმჯობესების წინადადება მიიღო. სახსრებიც მოძიებულ იქნა, თუმცა, პროექტი დროებით შეჩერდა 1938 წელს, როდესაც მთელი ფულადი ფონდები მეორე მსოფლიო ომისთვის მოსამზადებლად იქნა გადამისამართებული.
ომმა ქალაქი მიწასთან გაასწორა, ამიტომ, კომუნისტებმა კიევის მასიური აღდგენის გეგმა შეიმუშავეს; გეგმაში მეტროს მშენებლობაც შედიოდა, რომელიც 1949 წელს დაიწყო. 11 წლის შემდეგ პირველი 5,2 კილომეტრიანი სეგმენტი უკვე ვოკზალნადან დნიპრომდე იყო.
თავდაპირველად ხუთი სადგური გაიხსნა, დღევანდელი სვიატოშინსკო-ბროვარსკას ხაზზე, რომელიც ქალაქს აღმოსავლეთიდან დასავლეთით კვეთს. მეტროს შემადგენლობამ დნეპრი პირველად 1965 წელს გადაკვეთა სპეციალურად აგებული მეტროხიდის გავლით, 1968-71 წლებში კი მარცხენა ნაპირზე გაშენებული საცხოვრებელი უბნებისკენ დამატებით ამოიყვანეს სადგურები. ამავდროულად, იზრდებოდა კიევის დასავლეთით სვიატოშინისა და ბილიჩის უბნების მიწისქვეშა ტრანსპორტით უზრუნველყოფა, რაც სამ ეტაპად იყოფა : 1963, 1971 და 2003.
მესამე ხაზის მშენებლობა 1970-იანების დამდეგს დაიწყო და პირველი სამი სადგურიც 1976 წელს გაიხსნა. ამ ხაზს კურენივსკო-ჩერვონაარმიისკაიას ხაზი ეწოდება. 1980-82 წლებში ხაზის სიგრძე გაიზარდა და ობოლონიც მოიცვა.
მესამე სიცკო-პეჩერსკას ხაზის მშენებლობა 1981 წელს დაიწყო და უკვე 1989 წელს სამი ახალი სადგური გაიხსნა კიევის ცენტრში. 1990-იანი წლების შუა ხანებში მშენებლობა გაგრძელდა და ჩრდილო-აღმოსავლეთის დასახლებული უბნები მოიცვა. სადგურების გახსნა მოხდა 1996, 2000 და 2004 წლებში.
არქიტექტურაროგორც ყოფილი სსრკ მეტროსისტემა კიევის მეტროც კაშკაშა და ფერადოვანი დეკორაციებით არის ცნობილი. პირველი სადგურების დიზაინით ომისშემდეგომი სტალინისტური არქიტექტურაა წარმოდგენილი უკრაინულ ტრადიციულ მოტივებთან ერთად. მეორე დეკადის მეტროსადგურებს უკვე შედარებით სწორხაზოვანი და პირქუში სახე აქვს. სადგურების უმეტესობასაც უფრო მსგავსი ინტერიერი აქვს როგორც სვეტოვან-თაღოვანი დიზაინით, ისე სტრუქტურულად. 1970-იანი წლებიდან სადგურების დეკორაციაზე ზრუნვა განახლდა. 1980-იან წლებში აშენებულ სადგურები კი უფრო ინოვაციური დიზაინით არის წარმოდგენილი. აქვე უნდა ითქვას, რომ ზოგიერთ ძველ სადგურს განათებისა და დეკორაციის მხრივ სერიოზული რეკონსტრუქცია ჩაუტარდა. 1991 წელს სსრკ დაშლა და უკრაინის დამოუკიდებლობის მოპოვება მეტროსადგურთა იერზეც აისახა. არაერთ სადგურს მოაშალეს კომუნისტური სიმბოლიკა, ზოგიერთი გადააკეთეს, ზოგიც კი საერთოდ მოაცილეს.
წმინდა მიხეილის ოქროსგუმბათოვანი მონასტერიწმინდა მიხეილის ოქროსგუმბათოვანი მონასტერი (უკრ.: Михайлівський золотоверхий монастир; რუს.: Михайловский златоверхий монастырь) მდებარეობს კიევში, უკრაინა, ქალაქის კომერციულ-სავაჭრო უბანში, პოდილის რაიონში. მონასტერი შედგება წმ. მიხეილის საკათედრო ტაძრის, წმ. იოანე ნათლისმცემელის რეფექტორის (1713), ეკონომიჩნა ბრამასა (ჭიშკარი, 1760) და მონასტრის სამრეკლო კოშკისგან (1716-19).
მონასტერი დაფუძნდა 1108 წელს კნიაზი სვიატოსლავ იზიასლავოვიჩის მიერ ყოფილი დმიტრიევსკის მონასტრის ადგილას. 1108-13 წლებში აშენდა ოქროს გუმბათიანი ტაძარი, რომელიც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იყო კიევის, როგორც მთავარანგენგელოზი მიქაელის მფარველობაში აყვანილი ქალაქისთვის. მე-12 საუკუნეში აქ კრძალავდნენ კიევის რუსეთის მმართველებს.
რესურსები ინტერნეტშიНаш Киев
https://www.facebook.com/nashkiev?fref=ts http://vk.com/nashkievuaГолосеево - Киев
https://www.facebook.com/golsvkiev?fref=ts Типичное
http://vk.com/golsvТипичное Киев
http://vk.com/typical_kievЖить в Киеве
https://www.facebook.com/vkyeve?fref=ts Киев
http://vk.com/i.love.kiev http://vk.com/interesting_kiev Интересный Киев