გამარჯობათ მეგობრებო!
პირველ რიგში ყველა ღირსეულ და ვაჟკაც ქართველს ვუსურვებ განურჩევლად სქესისა ამერიკაში წასვლას და უდიდეს წარმატებებს!
ჩემს მოკრძალებულ აზრს მოგახსენებთ, უფრო სწორედ დაკვირვებას:
ვინც წავიდა ამერიკაში და იქ ცოტა მაინც გაიქაჩა და ნორმალური ცხოვრება აიწყო, აი ისეთი ცხოვრება საქართველოში სიზმრადაც რომ არ ესიზმრებოდა პრიმიტიული ინტელექტის და მისწრაფებების გამო და უცბად ბააახ, ამერიკაში გაიქაჩა (უფრო სწორად დალაგებულმა ამერიკულმა პალაჟენიამ გაქაჩა) და დაიწყო ზემოდან ყურება ყველაზე.
განსაკუთრებით ზემოდან ყურება და ირონიული ცქერა თავის სამშობლოზე, თავის მოძმეებზე.
რატო?! რატო გვახასიათებს ესეთი დედა აფეთქებული მანკიერება?!
დაურეკავ, მოიკითხავ და პასუხი "აუ აქ იმენნა რთულია დსმაო, ძალიან ჭირს" და მსგავსი ღლე ბაზარი.
ამ დროს გინდა კითხო "თუ ესეთი რთულია და გიჭირს, ჩამოდი შე დალოცვილო უკან", მაგრამ ვინ ჩამოვა?
თქვე ფარჩაკებო.
ყველას არ ეხება.
ხოლო მათ ვინც საქართველოშია და ცდილობს წავიდეს და დალაგდეს:
ბიჭებო და გოგონებო ბოლომდე მიაწექით! ყველაფერი გამოვა! ფარჩაკებს ნუ მოუსმენთ!
“A coward dies a thousand times before his death, but the valiant taste of death but once. It seems to me most strange that men should fear, seeing that death, a necessary end, will come when it will come.”
― William Shakespeare, Julius Caesar
The United States of America (USA), Vol: 20
