George_Bestვუყურე
არაფერი ფილოსოფიური, ჩემი აზრით. სიუჟეტიც კი მეორეხარისხოვანია.
მარტო ანტონიონს შეუძლია ფეხებზე ეკიდოს სიუჟეტი და ისე გაჩვენოს ადამიანების ურთიერთობის ურთულესი დეტალები, მთელი სიღრმით და სიმარტივით.
რამოდენიმე კადრშია ჩატეული სიზუსტე: სინადვილეში რა ხდება, ან სად არის ეს სინამდვილე, რასაც რეალობას ვეძახით. ოღონდ არაფერი ფილოსოფიური.
ეს არც ერთ რეჟისორს არ გამოსდის. სხვა ყველა არსებობა-არ არსებობის ფილოსოფიაში გადადის, მარტო ანტონიონი რჩება ადამიანთან და ადამიანში (და არა საზოგადოდ) მიმდინარე ფსიქიკურ პროცესებს კადრებად იღებს.
ფელინი დიდი რეჟისორია, მაგრამ ანტონიონი ჩემთვის ჩემპიონია ადამიანის სულის ყველა მიხვეულ-მოხვეული კუთხე-კუნჭული იცის.
ფილმში შენს თვალწინ ქრება ადამიანი. თითქოს ორი ნაწილია: პირველში ადამიანი იკარგება, მეორეში წესით უნდა მოძებნონ
ჰოლივუდური ფილმი რომ იყოს, დეტექტივი გამოვიდოდა, მაგრამ რადგან ანტონიონია, ეს არის ადამიანების სულში ძიება და თავგადასავლები. ხილული გაქრობა.
პრინციპული მნიშვნელობა არ აქვს, ცოცხალია თუ არა ანა. მეორე ნაწილში შენც გავიწყდება და ისე გავიწყდება, რომ გრძნობ, ზუსტად გესმის ადამიანის გაქრობა. თითქოს არც ყოფილაო არასდროს.
შენც სხვა გმირებთან ერთად გავიწყდება, იმიტომ რომ რეჟისორს ეს ასე უნდა.
არსებობ, იმდენად, რამდენადაც რაღაც ფუნქციას ასრულებ. თითქოს ყველანი დაქირავებულები ვართ ერთმანეთისთვის და თუ ერთი წავა, მოვა მეორე, მთავარია ფუნქცია შეივსოს
ეს ადამიანის უნიკალურობას კლავს. გამოდის, ყველაფერს ჩაანაცვლებ... მაგრამ ამას თან ახლავს ანტონიონისეული სიცარიელე, განსაკუთრებით ბოლო კადრში, სადაც
მონიკა ვიტიც ხვდება როგორია სინამდვილეში და იმ კაცმაც თითქოს იცის... და გაუგებარია საბოლოო ამონახსნი, იმიტომ რომ არც არსებობს აქ საბოლოო პასუხი
რა არსებობს და რა არა, ეს თითონ ადამიანზეა დამოკიდებული: თუ მიიღებ იმას რაც არის, ე.ი. უკვე აღარ ხარ ისეთი, როგორიც იყავი.
რატომღაც ბოლო კადრზე მახსენდება ხოლმე წითელი უდაბნოს ბოლო დიალოგი, სადაც ჩიტების გადაფრენაზე ეკითხება ბავშვი: რომ ჰაერში ბევრი საწამლავია და ჩიტები მოკვდებიან. იქაც მონიკა ვიტი პასუხობს, რომ ჩიტემა იციან სად არის საწამლავი, ამიტომ იქ აღარ დაფრინავენ.
თითქოს აქაც ასეა: იმდენად არსებობ, რამდენადაც საკუთარ თავს იცნობ. რას მიიღებ და რას არა - ეს არჩევანია. გაუჩინარებულმაც იცოდა სამომავლო სცენარი და მანდაც კითხვა ჩნდება: მიიღო თუ არა მომავალი რეალობა. ან ბოლო კადრში მონიკა მიიღო თავის თავი? ესენი ანტონიონის საყვარელი კითხვებია. პრინციპში, ხვდები, რომ აქ რამე კარგი - ცუდი, ბოროტი- კეთილი კი არ არის. აქ არის ადამიანი, როგორიც არის ისეთი. ეს არც ბოროტებაა არც სიკეთე. ადამიანის ფსიქოლოგიაა თავისი კანონზომიერებით.
და კიდე რაც ამ ფილმს უნიკალურს ხდის: სადღაც წამის მემილიონედში ხდება ადამიანის ტვინში გაელვება, ისე რომ არც ადამიანმა იცის და აი იქ იმ მემილიონედ წამში ხდება გადაწყვეტილების მიღება, რომელიც შეიძლება დროში ძალიან გვიან შესრულდეს. ანტონიონი ამას აჩვენებს კადრებით. მონიკა ვიტი თავიდანვე ხვდება რაც მოხდება.
ანაც თავიდანვე ხვდება. და მაყურებელიც ხვდება, რას ნიშნავს მიხვედრა.
მოკლედ ფსიქლოგიაა ეს და არაფერი ფილოსოფიური
ანტონიონის მეტს ეს არავის არ შეუძლია! ამიტომაც არის ჩემი ჩემპიონი
შეგიძლია დადგე და ბოლო კადრს დიდხანს უყურო. დასკვნა იმდენად არსებობს, რამდენადაც საკუთარ თავს იცნობ.
* * *
პ.ს. კიდევ რაც გაოცებს არის ის, რომ ანტონიონი უფრო მეტს აჩვენებს. ანუ ჩვენებაზეა აქცენტი. დიალოგები მინიმუმია. სიუჟეტი მარტივია
კადრებია ძლიერი და უზუსტესი. ასე რომ აქ გაჩვენებენ პირდაპირ რაც ხდება. არც დიალოგი გჭირდება, არც სიუჟეტი.
კადრები თითონ მეტყველებენ რა ხდება ადმიანში და შენც გრძნობ, ფილმის გმირები, რასაც გრძნობენ
კიდე გამორიცხულია, რაღაც ძალიან ახლობელი არ ვიპოვო ხოლმე ამ ჩვენებაში. აი თითქოს, რომ საკუთარ თავზე გამოგიცდია და ძალიან ნამდვილია.
ამას ან ამუღამებ ან ვერა. ამიტომაც ანტონიონი ყველას რეჟისორი ვერ იქნება.
მიქელანჯელო ანტონიონი, Michelangelo Antonioni
