ვუყურე A ma soeur -ს

მთელი ფილმის განმავლობაში არ მშორდებოდა ჰანეკეს ავბედითი აჩრდილი..

და ბოლოს "სიტყვა-სიტყვით" ამიხდა,
მეთქი, ნეტა რატომ? პერსონაჟებმა დააშავეს რამე თუ მე?
ჰოდა მერე გამახსენდა -- ერთ მომენტში კადრი წყდება და ისე გრძელდება თითქოს ყველაფერი, თავიდან ბოლომდე, უკვე ამ "მსუქანი გოგონას" წარმოსახვის ნაყოფია და არა ფილმში განვითAრებული ამბავი...
და ეს ერთი შეხედვით ალოგიკური ტრაგიკული დასასრულიც, უბრალოდ ამ "რეპრესიულ-დეპრესიული" პერსონაჟის სურვილის ახდენა იყო... იმიტომაც შემოგვხედა ბოლო კადრში დაბოღმილმა:" не хотите, ни верьте"-ო..

მოკლედ ამ "X რომანსის" შურისმაძიებელი მთავარი გმირიც, გეგონება ეს ბავშვია, გაზრდილი ოღონდ...
მე კიდევ ერთი რამე მიკვირს: კი ბატონო, არ ვართ ეს ქალები მარტო სიცოცხლის დამბადებლები, დედები, ნაზები, მოსიყვარულეები და სხვა რამეებიც ვართ და ვამტკიცებთ, რომ ვართ

მაინცდამაინც ასეთი დესტრუქციული ობლიკი უნდა ჩამოვიყალიბოთ?
:ფემინისტურიდისკურსი:
кино не будет, кинщик заболел...