ერთადერთი რასაც მნიშვნელობა აქვს ეს ზიარებაა. როგორ შეიძლება არ მჯეროდეს ზიარების, როცა ჩემი წმინდა დედა, ჩემს ბანჯგვლიან მამასთან ჟიმაობდა?
შენ ხშირად საუბრობ იმაზე, რომ ხელოვნებას (მნიშვნელობა არ აქვს ეს პოეზია იქნება, თეატრი თუ კინო) შეუძლია „არტ თერაპიად“ გადაქცევა. იმასაც აღნიშნავ, რომ ამის გარეშე ხელოვნება თავის ფუნქციას კარგავს და მისგან მხოლოდ სოლიფსიზმი, ნარცისიზმი და ეგომანია რჩება. .
-ის ხელოვნება, რომელსაც მე ვაკეთებდი და რომელიც არ ექვემდებარებოდა განკურნებას, სხვა არაფერი იყო თუ არა ჩემი ნევროტიკული ეგოს მანიფესტაცია. თეატრში ვმუშაობდი იქამდე, სანამ ხალხი არ დავაჯერე, რომ „მე“ მიყვარდა თეატრი; ფილმებს ვიღებდი და ცეკვებს ვდგამდი იქამდე, სანამ არ დავაჯერე, რომ ეს ყველაფერი „მე“ შევქმენი…
ახლა, როცა ფეხი მტკივა ვკოჭლობ, როცა კარიესი მაქვს, ჩემი პოეზიაც ყარს. თუ შენს ბეჭებს ფრთებად ვერ აქცევ, მაშინ მთელი ცხოვრება ჭიის მსგავსად ფორთხვა მოგიწევს.. დასკვნა: შენ გკურნავ ჩემი განკურნებისთვის.
This post has been edited by Huckleberry Finn on 28 Mar 2015, 19:19 "When you arrived you were almost a child and today you leave as one of our greatest Myth. Your legend will last forever as a beautiful love story between Benzema and Real Madrid"..
ალეხანდრო ხოდოროვსკი
