დიდად ვერასდროს ვკაიფობდი სკორსეზეზე,ბოლოს ირლანდიელი რო ვნახე,როგორ ვიკაიფე ეგ მახსოვს
რარაცნაირად სრულყოფილას მაგარი ფილმი იყო,გენიოსი,რომელიც თავის სამყაროს,რააც დიდს და გენიალურს(თუნდაც,მე დიდად რო ვერ ვკაიფობ),როგორ ამთავრებს,როგორ წერტილს სვამს
გენიალური გამოსათხოვარი თავისდაკვრა,ისევე როგორც კონანდოილის ბოლო მოთხრობა,ბებერი უოტსონი და ჰოლმსის ბოლო შეხვედრა,ეპოქის ბოლო,დიდი,საოცარი,თავგადასავლებით და ტკივილებით აღსავსე ეპოქის საოცარი ბოლო
მაგრამ,ეს ცოფიანი ხარი,ალკე სამყაროა,ძალიან დიდია,ძალიან ქართული,ნაცნობია,ნუარების დიდი და ძველი მოტრფიალე ვარ,ფილმების სადანაც ვისკის და სიგარეტის სუნი მოდის,მაგრამ არასდროს მინახავს ასე კაცური,ასე მუჟიკური ფილმი,არასდროს მინახავს ასეთი კაცი,არც კრივის სამყარო,რომელიც ეგ მუჟიკობა და კაცი,არასდროს მინახავს ასეთი რეგვენი,რომელიც ჩემ თავს ზუსტად მახსენებს,ასევე ასეთივე მეომარი,ჯიუტი და შენძრეული არსება
ეს ფილმი,ეს კადრები,რაღაცნაირი ძეგლია,იმ არეული კრივის სამყაროსი,სადაც მაფიოზების გარეშე ფეხს ვერ გაადგავდი,სადაც კაცობის გარეშე ვერ იჩხუბებდი,იმენ მუჟიკური,რეგვენული გენიალური ტრაგედიაა
შეუძლებელია მოგწონდეს დე ნიროს პერსონაჟი და ასევე შეუძლებელია არ განიცდიდე და არ გტკიოდეს,რაღაც ნაცნობი ვერ იპოვო,საოცრად დიდი ფილმია,საოცრად
ის კრივის სამყარო
ფორუმის კინოკლუბი VOL.3 (post #36115286)(კაკრას ჯეიკ ლამოტაზეც არის საუბარი,წაიკითხეთ ვისაც ეს ფილმი და კრივი გიყვართ)
და დენიროს პერსონაჟი
როგორც გადაშენების პირას მყოფი ცხოველები ,რომლებიც საოცრად ადამიანურები არიან
ალბათ,ყველა დროის საუკეთესო ოუფენინგით
This post has been edited by George_Best on 10 Sep 2022, 02:47