ტარანტინოს სუპერმენი ევასება მაგრად, აპრავებს კაროჩე
მეც მიფიქრია ამაზე და ბევრი ურთიერთ გამომრიცხავი აზრი გამჩენია.
მოკვლით ჰარვის კლავს, მაგრამ ისეთ დეპრესიაშია მერე, 8 წელი სახლიდან არ გასულა.
მაგალითს მოვიყვან: ერთი პაკისტანელი გოგოა მალალა ქვია მგონი
16 წლიდაა და ნობელზე არის მგონი წარდგენილი (თუ სწორად მახსოვს)
რეჟიმის პერიოდში ავიწროვებდნენ მაგრად. ძალადობდნენ, ემუქრებოდნენ, აშინებდნენ, დაჟე მოსაკლავადაც გაიმეტეს
და ეს მშვიდად იყო რა და წერდა რაღაცეებს მარტო ან კითხულობდა
და ესეთ რამეს ამბობს რომ, შემეძლო იარაღის ხელში აღება და ბევრი პრობლემის ერთი გასროლით გადაწყვეტაო
მაგრამ მერე ჩვენს შორის არანაირი განსხვავება აღარ იქნებოდაო, მეც ისეთივე მონსტრად ვიქცეოდი როგორებიც ისენი იყვნენო
ბეტმენიც ასეა რა, არ აძლევს საკუთარ თავს გავილანების უფლებას.
ამაზე არ უტრაკებდა ჯეისონს Under the Red Hood-ში
კარგადაა ეს თემა გაშლილი ამ მულტფილმში
ბეტმენი რის გამოც მიყვარს, არის ბევრი მიზეზი.
რამოდენიმეს დავწერ, ყველას ვერ გავიხსენებე რთიანად:
მარტივია იყო სუპერგმირი, როდესაც გაქვს სუპერ ძალა, მაგრამ როცა ამას ადამიანური რესურსებით აღწევ
თან მაშინ, როდესაც ფულში იხრჩვები, როდესაც არანაირი საზრუნავი არ გაქვს, გარდა ბიზნესისა
მაგრამ მაინც გაწუხებს და გრძნობ მყრალ სუნს, რომელიც ხალხშია
გინდა მათ დაეხმარო, იცვამ ფორმას, იკეთებ ნიღაბს (არა საკუთარი თავის დასამალად, არამედ რეალური სახის საპოვნელად),
და იწყებ უკომპრომისო ბრძოლას ღამეში, ჭუჭყიან ქუჩებში იმ ხალხის წინააღმდეგ,
რომელთა ხელებიც ლაფშია ამოსვრილი
თან ამას ისე აკეთებ, რომ ზღვარი შენსა და მათ შორის დარჩეს,
რომ შენც მათნაირი არ გახდე.
აუ კაროჩე, მეზარება გაგრძელება ;დ
· 
The Dark Knight Trilogy / შავი რაინდის ტრილოგია, Begins - Falls - Rises
