დაახლოებით ეს განწყობა მქონდა, სანამ ფილმს ვნახავდი.
ვიფიქრე ისევ ნარკომანია,ომი,იარაღების ტრიალი,აბორტი და ა.შ. იქნებოდა.
ნამდვილად შეიცვალა ჩემი დამოკიდებულება ფილმის ნახვის მერე,
ფაქტები და მოვლენები კი არა, დავინახე ადამიანები,რომლებიც რეალურად ცხოვრობდნენ იმ საგიჟEთში,
მათი ემოცები,განცდები,ქცევები და ქმედებები...
ამდენი წლის მერე ისევ 90იანებში დაბრუნების გამო შეკითხვა მეც გამიჩნდა,
მაგრამ მივხვდი,რომ ეს კომპლექსია,რომელიც წარსულის გააზრების მიმართ მაქვს,
არის კიდევ სირცხვილის გრძნობა, კადრებს რომ ვუყურებდი,არ მინდოდა დამენახა ის,რასაც ვხედავდი,
ზოგიერთი ემოცია ასე თუ ისე ნაცნობი იყო და ამის მრცხვენოდა.
ახლა ვფიქრობ,რომ აგრესია,რომელიც პერსონაჟEბს ერთმანეთის მიმართ ქონდათ არც ისე შორს არის,
არ დარჩენილა 1992 წელში, დღესაც გრძელდება,მცირედ განსხვავებული ფორმით,
შეიცვალა მხოლოდ ფასადი,ატრიბუტიკა და პერსონაჟEბი,
სიტუაცია,გარემო,ადამიანები და დრო სეიცვალა,ადგილი და გამოცდილება ისევ იგივე რჩება,
რაც საწყენია და არც ისე ადვილი გასააზრებლად.
ფილმის ჩვენების დროს დარბაზში ზოგიერთი ძალადობის სცენაზე სიცილი იყო რეაქცია,
რაც გამიკვირდა. ვიღაცამ თქვა,რომ ეს იყო ახალი თაობა,ისინი იცინოდნენ და ეს კარგია,რადგან მათ არ ახსოვთ ის დრო,
თუმცა, ოჯახური ძალადობის სცენას რომ აჩვენებდნენ,მაშინაც იცინოდა დარბაზის ნაწილი.
ოჯახური ძლადობა კი მხოლოდ 90-იანების პრობლემა არ არის.
არასერიოზული ან არაადეკვატური რეაქციაც რაღაცაზე მეტყველებს, ეს ისევ
გაუაზრებელი,საკუთარი ცხოვრების მიმართ სირცხვილის განცდის შენიღბვა მგონია.
ფილმის დასასრული საინტერესო სცენაა, როცა პერსონაჟი მიდისი იქ/მასთან
სადაც/ვისაც მთავარი შეკითხვები ნდა დასუვას თავისი ცხოვრების შესახებ.
ამ პერსონაჟის ასაკიც საგულისხმოა და ჩვენი ქვეყნის სახელმწიფოებრივი ასაკიც,
თითქოს ტოლები არიან და თვითგამორკვევის გზაზე დგას ორივე .
კადრები ლამაზი იყო, მუსკაც არაგაცვეთილი და კარგად შერჩეული.
მოკლეს, ეს არის
არააგრესიული ფილმი ძალადობასადა აგრესიაზე
გრძელი ნათელი დღეები / In Bloom (2013)
