ასეთი ფილმების მიმართ მასის რეაქციებზე იმაზე ვკაიფობ ხოლმე,
აი ფილმი რომ ერთი შეხედვით აბსურდსა და პარადოქსზეა, მაგრამ ჯამში რომ სწორედ მაგიტომაცაა გადაღებული,
რომ რეჟისორმა ამ "პარადოქსის" კაკ რას რეალისტურობა და ერთი ფეხის ნაბიჯზე მყოფობა დაგანახოს;
გაარღვიოს რაღაც შაბლონური "ლოგიკური" ჩარჩოები და აგიხსნას, რომ აი შენ, თვითკმაყოფილი, ყეყეჩი ჰომოსაპიენსი,
რემელსაც გგონია რომ ამგვარი შემთხვევის დადგომისთანავე სუპერმენის პლაშს მოისხამ, მკლავებს დაიკაპიწებ,
ყვრიმალებზე შვარცნეგერის მაზუთის ხაზებს გაიკეთებ, ცხოვრებაში რომ არასდროს გამოგიყენებია ტვინის იმ დანარჩენ 90%საც
იმენა ამ ჯერზე აამუშავებ და ყველანაირ რთულ ქეისს ჰაერში ბათერფლაის ნახტომში მოთყნავ,
სინამდვილეში ჩემ ლყეს იზამო...
და ამას საკმაოდ ხორციანადაც ამტკიცებენ უმეტესი რეჟისორები, ვინც კი ასეთ თემატიკას და მაყურებლის ამგვარად პროვოციების
მეთოდს ეჭიდება ხოლმე. ამასაც არ გამოუვიდა ცუდად. ნაკლებად ფინჩერისეულად, მაგრამ ცუდად არა.
რისი თქმაც უნდოდა ამ ფილმით თქვა, ჩემი აზრით.
და კაიფი რო ვახსენე _ მასის მთავარი კითხვები და რეაქციები:
წიპა
....
ეს რა პონტში აპატია, ეგრე არ ხდება ძმაო.
პოლიციაში რატო არ დარეკა, მე ეგრე ვიზამდი
ასეთი დებილი როგორ იყო, მაგას პატარა ბავშვი მიხვდებოდა
მობილურზე ვერ ჩაიწერა დიალოგი და მერე ვერ გამოაქვეყნა?
ჰამბურგერის მერე ფანტა რატო დააყოლა, რეკლამებში კოკაა ხოლმე
ერთი კაცი სამს როგორ მოერია, ზღაპარია
.........
....
სერიალების განყშია ხოლმე კიდე ღადაობა:
ეეე, აპაპაპაპა ნაღდი ჯაშუშები ასე არ იქცევიან. მოსასმენი მანქანაში დარჩა ტიპს...
და ა.შ...
და
ხალხო
არ გიჭირთ ასე?
სულ არაა?

მგონი პრობლემა უფრო ერის აზროვნების სტილშია.
ზედმეტად ტექნიკურ-საბუნებისმეტყველო და მეწვრილმანე ხალხი ვართ.
იმ შიშითა და ლოზუნგით დაკომპლექსებულები, რომ მხოლოდ კონკრეტიკით თუ გავაკონტროლებთ რეალობის სადავეებს.
ფილოლოგია-ფილოსოფიას და მეტ ჰორიზონტებს უნდა მივაწვეთ მეტად

პატივისცემით,
ეკონომისტი