არ ვიცი იცით თუ არა, მაგრამ რიგირთი ვულვერჰემპტონელი დიასახლისის დევიზი ყოველ უიქენდზე ასეთია: "რა დროს ოჯახია როდესაც 'უონდერერსი' თამაშობს"
მთელს ბრიტანეთში ვულვზის ფანობა ერთგულების ეტალონია, არ აქვს მნიშვნელობა პრემიერლიგაში თამაშობს გუნდთი და ცხრათითა ჯოს სახელობის თასზე, სტადიონი ყოველთვის ივსება და ბოლო წამამდე რჩება ხალხი.
ჩემი აზრთი, ნამდვილი სიგიჟე ქალისგან ასეთი საქციელია:
ხო,
რაც შეეხება გიჟობის იმ გამოვლინებას, რა თემატიკაზეც, ჩემი აზრით, ეს ტოპიკია გახსნილი, მოგახსენებთ.
არის ასეთი გუნდი სენტ-ეტიენი, საშინაო თამაშების ჩატარების შემდეგ, ქალაქი ბრძოლის ველი უფრო გეგონება, ვიდრე ფრანგული, ალპური წყნარი ქალაქი.
ჩემი თვალით მაქვს ნანახი, და სიტყვებით ვერ აღვწერ და გადმოვცემ რა ხდება სტადიონზე როდესაც გუნდი ლიონს, ტულუზას ან მარსელს ეთამაშება.
არსად არ მაქვს ნანახი, არც ტელევიზიით, არც ინტერნეტში, არც არსად გამიგონია, არსად (!) ისეთი გიჟობა როგორიც სენტ-ეტიენში ხდება!


თუ გინდა ნამდვილი გიჟობა გამოცადო, ნამდვილად შეგეშინდეს უნდა მიხვიდე, ჟეფრი-ჟიშარის სტადიონზე, სენტ-ეტიენის მოწინააღმდეგე გუნდის ფანის რანგში.
ერთად აღებული - მანჩესტერის, ლივერპულის, მილულის, ნიუკასლის, პანათინაიკოსის, დორტმუნდის, გალათასარაის, სპარტაკის - გიჟობა ვერ მივა სენტ-ეტიენელიბის გიჟობასთან
P.S. თუ გიჟობის ასეთი ფორმა არ გაკმაყოფილებთ და მაინც და მაინც მკვლელობები და სისხლისღვრები მიგაჩნიათ გიჟობად, მაშინ შეგიძლიათ წაიკითხოთ/უყუროთ ბრაზილიური ფეხბურთის ფანების იატაკქვეშეთურ ცხოვრებას
განსაკუთრებით ვასკო და გამას, ფლამენგოს, სანტოსის, სან-პაულუს, ფლუმინენსეს, რესიფეს.
ბრაზილიაში დამნაშავეების 75%, რომელიმე საფეხბურთო კლუბის ოფიციალური ფან-კლუბის წევრია
მაგრამ, ჩემი აზრით, ის ცალკე მეცნიერეებაა და კრიმინალს უფრო მიეკუთვნება ვიდრე ფეხბურთს