რა?
* * *
მებრძოლი გუნდის გადამწყვეტი გამარჯვება - ასე დასათაურდა ბილბაოში მოგებული ეს , გადამწყვეტი თუ არა, უმნიშვნელოვანესი-მაინც სამი ქულა
მეთვითონ 100% კი ვიყავი გამარჯვებაში დარწმუნებული, მაგრამ მთელი თამაში მაინც სასტიკად მომიწია ნერვიულობა
სიმეონემ თქვა, ჩვენი ერთ-ერთი საუკეთესო თამაში იყო სეზონშიო, რაშიც ვერ დავეთანხმები ვერც მე და ვერც ფაქტები
აი მიმოხილვა და კარგად ჩანს, რომ საშინლად ვითამაშეთ
ნერვების თამაში კი იყო პირველ რიგში (რაც მოვიგეთ), მაგრამ დაცვაში გოდინმა აშკარად ცუდად ითამაშა, საყრდენები ჩამოსვლას აგვიანებდნენ, უამრავი მომენტი მივეცით ბილბაოს, არდამაც რა სისულელე გააკეთა საჯარიმოში, თან 1:1-ზე, სუფთა პენალტი იყო და კიდევ კარგი, გაქვითა მსაჯმა
მოკლედ დაცვაში საშინელება ვიყავით, კურტუამაც კი ვერ ითამაშა უშეცდომოდ (თუმცა მერე იმ თავურის აღებით გამოისყიდა)
ასევე საზიზღრობა ვიყავით შეტევაში - მე არ მახსოვს, დიეგო კოშტას ერთ თამაშში ორჯერ გაემაზოს მეკარესთან პირისპირ გასვლა. რაულ გარსიამ საერთოდ რა ქნა იმ მომენტში, როცა თამაშის დამთავრება შეეძლო. არდამ ვერაფერი გააკეთა კარგი, ბურთს საკმარისზე ხშირად ვკარგავდით
მატჩის გმირები უდავოდ არიან ფილიპე ლუისი, კურტუა და კოკე, რომელმაც მართლა ერთ-ერთი კარიერის თამაში დადო
ჯერ ბურთებს როგორ ანაწილებდა, ტაქტიკურად რა კარგად მიყავდა თამაში (სიმეონემაც აღნიშნა, ტაქტიკურად ფენომენალურია და ლიგის ერთ-ერთი საუკეთესო ფეხბურთელია ამ მხრივო) და გოლიც გაიტანა. თან ეს იმ დროს, როცა გარემარბად თამაშობს. ბრწყინვალეა
ბილბაოს სეზონის მეორე სთრაიქში ჩავუსაქმეთ უკვე - თასზე ხო საერთოდ პირველად წააგეს ნუევო სან მამესზე და იმის მერეც არ ჰქონიათ სახლში წაგება და აჰა, ისევ ატლეტიკო და ისევ წაგება
თან ზუსტად იმავე სცენარით - ბილბაოს ნაადრევი გოლი და მერე ქამბექი.
კოკემაც მისცა ინტერვიუ, ამას თუ ინტერვიუ ჰქვია
(ყველაფერზე ის უპასუხა, რასაც სიმეონე ამბობს ხოლმე - ყველა შემდეგი თამაში ფინალია, პრიმერაზე არ ვილაპარაკებთ, სანამ 5 თამაში არ დარჩება და ა.შ.) მაგრამ ერთი ფრაზის გამო სამუდამოდ შემიყვარდა ეს ბიჭი
My whole body hurts, but now we have a couple days of rest რამდენი შრომა და წვალებაა ჩატეული პირველ 4 სიტყვაში. და ვინც კოკეს ისტორია იცის, მითუმეტეს მიხვდება, რას ნიშნავს ეს
და უკან რომ არ იხედება, მიღწეულით არ კმაყოფილდება და მთელი გონებით შემდეგ თანაშზეა უკვე
მართლა თანამედროვე გლადიატორები, მონებივით მუშაობენ და შრომობენ, თავს არ ზოგავენ, რომ იმ ორ გუნდს თანაბრად ეთამაშონ, თან როტაციის გარეშე, ლამის ყველა მესამე დღეს უწევთ თამაში
და წუწუნის, თავის შექების ან გამარჯვებით ტკბობის ნაცვლად ამას რო ამბობს
მიყვარს ეს გუნდი
· 
Atlético Madrid, Los Colchoneros, VOL.3
