თუ ფეხბურთი სიგიჟემდე არ გიყვართ ტყუილა არ წაიკითხოთ ვერ გაიგებთ ამ გრძნობებს რაზეც ვწერ
ადამიანები ზოგადად საყვარელ გუნდებს ნაკრებებს ირჩვენ რაღაც ასაკში ძირითადად პატარა ასაკში და მიყვებათ ცხოვრების ბოლომდე.
არ ვიცით ზუსტი მიზეზი რატომ ირჩევენ ადამიანები ამათუიმ გუნდებს ზოგი კონკრეტული ფეხბურთელის გამო, ზოგს ქვეყანა მოწონს,
ზოგს რა ზოგს რა კიდევ ათასი მიზეზია რას გაიგებ. არც არის საინტერესო. მთავარია რომ ირჩევს ადამიანი რომელ გუნდს უგულშემატკივრობს
დროთა განმავლობაში არჩეულ გუნდთან გიყალიბდება საოცარი გრძნობა სიყვარული
როცა ტირიხარ როდესაც აგებს შენი გუნდი და ბედნიერების ზენიტში გადიხარ როდესაც თასს აღმართავენ
ან რომელიმე მაგარ თამაშს მოიგებენ. მაგალითად ჩემთვის წელს ივლისში მოგებული თასი რო მახსენდება ახლაც
მბურძგლავს და იმ წამსვე კარგ ხასიათზე ვდგები.
ყოველ დღე უყურებ კითხულობ მთ ინტერვიებს.
5 წლიდან ავირჩიე გერმანია და ბაიერნი ჩემ გუნდებად
მათთან ერთად გავიზარდე მიტირია ცხარეცრემლით წაგებებზეც. უფრო მეტიც შესვენებაზე ლოცვებიც წამიკითხავს ბავშვობაში როცა ვაგებდით ხოლმე

ჩემი პიროვნების განუყოფელი ნაწილია ბაიერნი და გერმანია უზომოდ მიყვარს და საოცრად მიხარია ხოლმე მათი წარმატება ისევე როგორც ბავშვს უხარია
სათამაშოს რო ჩუქნიან.
გერმანიის ნაკრებზე მბურძგლავს რო ვუყურებ საქართველოს ნაკრები არ იწვევს ასეთ ემოციებს ჩემში.
მიულერს რო ვუყურებ მაქვს შეგრძნება რო ჩემი ძმას ვუყურებ
კანკავაზე არანაირი ემოცია არ მეუფლება
ასე მოხდა ეს ჩემდაუნებურად . ხშირად მითქვამს და კიდევ ვიტყვი გერმანიაა ჩემთვის სამშობლო ფეხბურთის თვალსაზრისით

წერა ჩემი პლიუსი არასდროს ყოფილა იმედია მეტ ნაკლებად მაინც გასაგებად ვთქვი და ჩამოვაყაილებე ჩემი აზრი
This post has been edited by NORTH-DACOTA on 29 Mar 2015, 23:05