Flying_LotusDarker Sideჰო, ალბათ ასაკის თემაა
ბავშვობაში ყველაფერი სხვანაირად ჩანს
მომძაფრებული გაქვს ემოციები და ა.შ.
ჰოდა კაი იყო, მომენატრა
რა ჯობდა, მამაჩემის გვერდით წამოსკუპებულს ლიგის ჰიმნზე რო მბურძგლავდა
მერე ბაიერნის ფეხბურთელების დანახვაზე კანკალი მეწყებოდა
ყოველი ბურთის დაკარგვა, კუთხური, აუტი, ყველაფერი მანერვიულებდა
რამდენი მიტირია
ხან ბრაზილიასთან გერმანიის წაგება 2002ში
მერე 2004ში გერმანიის ჯგუფში ჩარჩენა
2006ში იტალიასთან გამოვარდნა, სული დავტოვე ლამის ტელევიზორთან
2008ში ტორესს რო ფეხები არ მოტყდა ფინალის წინ
2010ში მილიტოს და ნაბოზარ პუიოლს
2012ში დროგბას
მერე 2013ში ძლივს ვეღირსე ლიგის თასით ხელში რიბერი, რობენის და ა.შ. ხალხის დანახვას
მომდევნო წელს გერმანიის მსოფლიოს
მთელი გულით დავტკბი და მერე ვსიო
წავიდა უკან უკან ფეხბურთისადმი სიყვარული
ადრე ძალიანაც დიდი ინტერესით ჩავუჯდებოდი ხოლმე თუნდაც უიგანი-ჩელსის
მილანი-იუვე, რეალი-ბარსა, ბაიერნი-ვერდერი და ა.შ.
ახლა კიდე საერთოდ არ მიმიწევს გული
გუშინ ვფიქრობდი, ვუყურო თუ არა ბენფიკასთან თამაშს და ისევ მშვიდი ძილი ვამჯობინე
დილით გოლები ვნახე და ვსიო
კაი იყო ბაღნობა