022022თუ კიდევ გინდა, გამოგიგზავნი ნიმუშის სახით
ზოგადად, სქემა ძალიან მარტივია
სათაურში დაწერ ჩვეულებრივ, სასამართლოს, მოსამართლის, რწმუნებულისა და შენს მონაცემებს...
(მაგ:
თბილისის საქ. სასამართლოს
სამოქ. საქმეთა კოლეგიის მოსამართლეს,
ბატონ ა. ბ.-ს.
გ.დ-ს რწმუნებულის,
ე.ვ-ს
საპაექრო სიტყვა)
საპაექრო სიტყვის წერის დაწყებას საქმეში არსებული უდავო ფაქტების ჩამოთვლით ვიწყებ ხოლმე (თუ არსებობს ასეთი საქმეში), რომ მოსამართლეს წაკითხვისას გაახსენდეს ყველა ის უდავო ფაქტი, რომელიც მე მჭირდება, რომ ახსოვდეს.
ოღონდ, თვითონ პროცესზე საპაექრო სიტყვაში უდავო ფაქტების ჩამოთვლა-განხილვაზე დროს არასდროს არ ვკარგავ (ეს ძვირფასი დროის ფუჭი ფლანგვაა, არასოდეს არ ვდავობ იმაზე, რასაც მხარე სადავოდ არ მიხდის)....
თუ რაიმე ნაწილში ვეთანხმები მოწინააღმდეგეს, იმაზე უბრალოდ ვწერ რომ ვეთანხმები.
რაშიც (რეებშიც) არ ვეთანხმები, იმაზე სათითაოდ ვწერ რას რატომ არ ვეთანხმები.
ანუ: საქმეში არსებული მოწინააღმდეგე მხარის მიერ დაყენებული თითოეული სადავო ფაქტობრივის დამადასტურებელი მტკიცებულებებისა და სამართლებრივი შეფასების "დანგრევას" ვცდილობ და სათითაოდ, თითოეულზე ჩემეულ შეფასებას ვწერ: ჯერ ერთი ფაქტობრივი უზუსტობის მტკიცებულებას ვანგრევ, შესაბამისად "ფაქტს" გამოვრიცხავ, და ბოლოს სამართლებრივად ვაფასებ, რატომ არ არის ასე და რატომ არის ასე. შემდეგ მეორე ფაქტობრივ უზუსტობაზე ვწერ იგივენაირად და ა.შ.
თუ მაქვს საქმეში კონკრეტული ფაქტობრივი უზუსტობის გასაბათილებელი მტკიცებულება, მას ვიშველიებ და ვაფასებ ფაქტობრივად და სამართლებრივად ( ხოლო თუ არ არსებობს ასეთი მტკიცებულება, იმას მაინც ვცდილობ, რომ მოწინააღმდეგის ფაქტის დამადასტურებელი მტკიცებულების უტყუარობაში ეჭვი მაინც შევატანინო მოსამართლეს)
თუ ფაქტი მტკიცებულებით უტყუარად აქვს გამყარებული და ამ კუთხით დავა უაზროდ მეჩვენება, მაშინ ვცდილობ სამართლებრივად მაინც მოვუძებნო ნაკლი, თუ ეს შესაძლებელია. თუ ვერც მაგას ვახერხებ, ასეთს უდავოდ მივიჩნევ ხოლმე, უფრო სწორედ, ყურადღებას არ ვამახვილებ და მაგეთ საკითხებზე არაფერს არ ვწერ ხოლმე. ვაიგნორებ და რაზეც დავას აზრი აქვს იმაზე ვდავობ.
მერე ჩემს ძლიერ მხარეებს, ფაქტებს, მტკიცებულებების და სამართლებრივ შეფასებებს ვწევ წინ და ასევე სათითაოდ ვაფასებ. ჯერ ფაქტს ავღწერ, მერე რითი ვადასტურებ და ბოლოს სამართლებრივად ვაფასებ.
ანუ შენს ფაქტს ამყარებ, თუ მოწინააღმდეგისას ანგრევ, მთავარია ყოველთვის დაიცვა 3 პირობა: ჯერ აღწერე ფაქტი/ფაქტობრივი უზუსტობა, მერე მტკიცებულება მოიშველიე, რითი ამტკიცებ/ ან რითი ანგრევ, და ბოლოს სამართლებრივი შეფასება: ასე არის, ასე არ არის, ან ასე აღარ გამოდის ამიტომ და ამიტომ.
სამართლებრივი შეფასების წერისას, მუხლებს და ნაწილებს ვუთითებ,+ საჭიროებისას კონკრეტული მუხლის, ნაწილის ამონარიდს ვწერ, +თუ მჭირდება, კოდექსის კომენტარებიდან ჩემთვის საჭირო მომენტებზე მოკლედ ვუსვავ ხაზს...
ამ ყველაფერს რა თანმიმდევრობით დაწერ მნიშვნელობა არა აქვს... (ანუ ჯერ შენი მტკიცებულებების გამყარებაზე დაწერ თუ მოწინააღმდეგის მტკიცებულების დანგრევა-დაუშვებლად ცნობაზე)
ბოლოს, საქმეში არსებულ ყველა ფაქტობრივს და სამართლებრივს რომ სათითაოდ განვიხილავ, ძალიან მოკლედ ვწერ სიტყვის საბოლოო ანალიზს (მტკიცებულებათა ერთობლიობიდან გამომდინარე რატომ უნდა დაკმაყოფილდეს ჩემი მოთხოვნა და არ დაკმაყოფილდეს მოწინააღმდეგის მოთხოვნა)
და ვაყენებ ჩემს მოთხოვნას (ან მოთხოვნებს)
ასევე, ყველაზე მთავარი, მაქსიმალურად ვცდილობ ხოლმე ეს ყველაფერი რაც შეიძლება მოკლედ დავწერო, რომ მოსამართლეს წაკითხვა არ დაეზაროს, ანუ ვცდილობ ხოლმე, რომ არც ერთი ზედმეტი და არაფრისმომცემი სიტყვა არ გამეპაროს.
თხოვნები, ხელშეკრულების, წესდებების, კრების ოქმის დრაფტები 
