ხანუმაა, მაჭანკალო დაჯექი
და ვიტიროთ.
უკუღმაა
ურჩად ტრიალებს ბორბალი
ბედისაო
მჭორა ამან, მჭორა იმან,
გულნაზი დამტოვეე...
რად ჰყვები ურჩებს,
უჯერებ ურცხვებს,
ნუთუ შენთვის ჩემი სიტყვის თქმა
არ ნიშნავს ცუდს,
თან მხოლოდ ცუდს...
ვხედავ რომ ფლიდობ და თან მღალატოობ,
მე ამას ვგმობ
მე გთხოვ, დასთმე,
თორემ თორმეტი წლის ჩვენს შვილს, გივის
ისევ შენზე
შენზე ამოსდის მზეი,
გახმება უწყლოდ ხეეი,
მე ხომ ვიცი....
მე ხომ ვიცი...
რად ხუთავს აგრერიგ ეჭვი სულს
და შანთავს გულს
და შავი ძალა ლაფში სვრის სულ
ჩვენს სიყვარუულს,
თუ გინდა სიმართლე
ოჯახი დაინგრა
მოისრა, გასწორდა მიწასთან უკვე
ნეტავი სულ სხვა დროში მეცხოვრა მე თუკი თუკი,
ღვთისგან ელოდა რისხვა
ჩემს მზეს...
შენზე ამომდის მზეი,
გახმება უწყლოდ ხეეი,
მე ხომ ვიცი
მე ხომ ვიცი...
დაახლოებით ასე იყო, რაც მახსოვს.
პარანოიაში იყო ეს, იბერვიზიაზე, 1994-ში...
This post has been edited by murzakani on 15 Apr 2010, 00:39 ისა, უკაცრავად, ცხინვალს ვაძინებ და ცოტა იქეთ იხმაურეთ რა...
პა-სეანსი, პიონერები!
