სასწაული მოხდა!, სახელმწიოფომ კერძო სკოლების უპირატესობა აღიარა

narikuda

+11111111111111

გაზულუქებული მამიკოს შვილები სწავლას არ დარდობენ. (ერთეულების გამოკლებით), რამეთუ მათ ყველაფერი გარანტირებული აქვთ, სკოლა, უმაღლესი, მანქანა, სამსახური....

ფინეთში პირიქითაა

მოიცა აცადე, თემის ავტორი გირჩელი სექტანტია და ყველაფრის კერძოს გაფეტიშება უყვართ ხო იცი


ის კიდიათ რომ ზოგადად თანასწორი საჯარო სკოლების სისტემა ბევრად უფრო ეფექტურია და ბევრად უფრო კვალიფიციურ მოქალაქეებს უშვებს
პროსტა ფაქტს იღებენ კონტექსტიდან ამოგლეჯილად რომ თავისი სექტანტური მიდგომები გააპიარონ, აცადე
თან ფაქტიც არ არის, ვიღაც იდიოტის სიტყვებია
განა რაიმე მეცნიერული კვლევის საფუძველზე ამბობენ რამეს

თან იციან რო მინისტრიც მათნაირი სექტანტი ნეოლიბერალია

სადღაც თარგმანიც უნდა იყოს - დავძებნი და დავდებ

15 მიზეზი, თუ რატომ ირჩევენ რეფორმატორები ფინურ მოდელს


15 Reasons Reformers Are Looking to Finland
by Staff Writers

With schools failing, poor test scores, and dwindling budgets, there’s no doubt that the American education system is in need of reform, but how to go about doing that has been, and undoubtedly will continue to be, a controversial issue among politicians, teachers, students, and parents alike. In recent years, programs like No Child Left Behind and Race to the Top have aimed at helping motivate teachers and communities to turn around schools, but unfortunately these reforms seem to have little lasting impact, with some claiming they’ve done more harm than good. So what can work to really reform American schools?

There is no easy answer, but many are looking to Finland as a model of how to build an education system that really works. Over the past decade, Finland’s students have consistently scored near or at the top of international assessments regardless of economic or social background, despite spending fewer hours in school than their American counterparts. Some American reformers are looking to capitalize on that amazing success in their own school districts, but that may be easier said than done: Finland’s education system is radically different than that of the U.S. or even neighboring Nordic countries. Still, many see it as a promising model and it’s not hard to see why. Read on to learn why so many education reformers are enamored with Finnish education and what their system can teach us about reforming our own.

Finnish students score extremely high on international tests.


The PISA survey, conducted by the Organization for Economic Co-operation and Development, compares 15-year-olds in different countries in reading, math, and science. Finland has ranked near the top in all three competencies since 2000, on par with South Korea and Singapore. In contrast, the U.S. has received middling scores in math, science, and reading. Despite spending more money, assigning more homework, and spending more hours in school, American students can’t match the academic prowess of Finnish students, which has been one of the primary reasons education reformers from around the world have been so captivated by the Finnish education model.

Schools don’t assign much homework.
Finnish students have managed to get to the top of international rankings without bringing their schoolwork home with them, unlike other top performers like South Korea, Singapore, and China. Finnish schools assign far less homework than any of the top performing nations and significantly less than the U.S. as well. In fact, high school students are rarely assigned more than a half-hour of homework a night and students in elementary and middle school aren’t assigned any homework at all. Finland’s educational model is based on the idea that kids should have time to just be kids and doesn’t want to weigh young students down with hours of homework. This is in stark contrast with many American education reforms that have advocated for longer hours and more intensive study for students at all ages and many have struggled to understand how Finnish students can do so much with so little time spent working on assignments and attending class.

Teachers are in charge.
At the heart of the success of Finland’s education system are the teachers who, unlike their American counterparts, are given a great deal of autonomy and trust. Finland does have a national curriculum, but it is simply a set of broad guidelines and isn’t a strict outline of what and when teachers have to address certain topics. Teachers are largely responsible for developing their own curriculum within these basic guidelines, assessing student progress, and running virtually every aspect of the children’s educational experience. This sort of professional trust has been a major issue for American teachers who feel they have little autonomy in the classroom, must teach for tests, and aren’t regarded as being true professionals. Few reforms have worked to correct this, but as the Finnish model shows, that might be a big first step to fixing some of the problems with American education.

Classwork focuses on creativity.
Instead of working to memorize information or to learn topics that will be covered on standardized tests, Finnish students are encouraged to think creatively and learn simply for learning’s sake. Creative play and problem solving play a central role in the classroom, creating an informal and relaxed classroom setting. This sort of setting, where little appears to actually be going on, is something quite foreign to many educators in the U.S. (though some Montessori schools use a similar model) and may not work with the current system that focuses so intensely on test scores. Yet it seems to be working for Finland, which boasts not only high test scores but extremely high productivity rates among adults.

All schools in Finland are public schools.


There is no such thing as a private school in Finland, something that’s in stark contrast to the educational models of many countries, including the U.S. where many parents are focused on school choice. Finland offers school choice, too; the only difference is that all the choices are the same. There are only a small number of independent schools in Finland, but all are publicly financed and are not allowed to charge tuition fees. This prioritization of public schools extends to higher ed as well, as all Finnish universities are public. As a result, all students have access to the same educational resources, regardless of their backgrounds. This couldn’t be more different from the American way of doing things, especially in an era when charter schools (essentially publicly funded private schools) are being touted as a solution to some of America’s worst educational woes.

There are no standardized tests.
The American obsession with standardized testing has no place in the Finnish educational system. In fact, most students are only tested once during their school careers, taking the National Matriculation Exam at the end of voluntary upper-secondary school, roughly the equivalent of American high school. Instead of large-scale tests, teachers are trained to assess children in classrooms using customized tests that they create themselves and random samplings of students are tested each year by the Ministry of Education. Why the aversion to testing? According to Finnish education experts, the first years of education shouldn’t be about academic success, instead focusing on teaching children how to live, learn, and find their passions. This may be a particularly hard thing for the American education system to adopt, as testing is deeply entrenched in all aspects of education, both for teachers and students.

Being a teacher requires a lot of education and training.
In Finland, the old trope "those who can, do; those who can’t, teach" doesn’t apply. Teaching is regarded as one of the most prestigious and hard-to-master professions. In order to work as a teacher, a master’s degree is required and teacher training programs are among the most selective professional schools in the country. Only one in 10 will qualify and be accepted to teacher preparation programs, where they are trained to work with all types of students, even those with disabilities, language barriers, and other learning-related issues and will learn to develop their own curricula, assess their own pupils’ progress, and continuously improve their own teaching. This focus on teacher education doesn’t end after graduation, however. Teachers are paid to spend two hours a week on professional development throughout their careers. In order to make this happen, the Finnish government helps teachers to finance their educations, something that’s hard to imagine happening stateside.

Teachers are highly respected as professionals.
In the U.S., teachers aren’t especially well-respected and in recent years have been vilified and pointed to as the reason the American education system is failing. That’s hardly a fair assessment and if Finland is any indication, it may be doing quite a bit of harm to education. Unlike in the U.S., teachers and administrators in Finland are given prestige, decent pay, and a lot of responsibility. They are highly regarded professionals, akin to medical doctors and lawyers, partly because it’s more difficult to get into education than law or medicine. Only the best and the brightest can be teachers. As a result, teaching is one of the top career choices among young Finns, despite a fairly low average starting salary of $29,000 (compare that with an average salary of $36,000 for teachers in the U.S.). It is far easier to become a teacher in the U.S., and the profession doesn’t carry much respect, personally or professionally, in American society. The most current education reforms seem to be pushing in the opposite direction, in fact, paying teachers less, discouraging additional education, and focusing exclusively on test scores as a measure of teacher performance.

Finland is all about cooperation in education, not competition.
American schools are always vying to come out ahead, whether it’s in rankings, tests, or any other measures of success. Ironically, it may be this quest to be "the best" that is holding back the American education system, at least when you compare it to the model used in Finland. Finns believe that real winners don’t have to compete, a completely alien view to Americans, but one that has serious merits when it comes to education. There are no lists of best schools or teachers in Finland and the main driver of education policy is not competition between teachers and between schools, but cooperation. Since schools aren’t worried about trying to vie for the No. 1 position, they can work together to figure out solutions for students that benefit all involved. Current U.S. systems aren’t set up to foster this kind of collaboration, and some worry that competition for top honors in higher ed is having a negative impact of the education those schools offer.

Finland’s system is about equity, not excellence.


Three decades ago, Finland’s education system was in dire need of reform. Instead of focusing on creating schools that were the best, Finland’s education policy makers focused on creating a level playing field, where all schools offered equal resources for learning. Since then, the main driver of Finnish education policy has been the idea that every child should have exactly the same opportunity to learn, regardless of family background, income, or geographic location. Finnish schools are funded based on a formula guaranteeing equal allocation of resources to each school regardless of location or wealth of its community and what’s more, higher education is free to Finnish students. This focus on equality has been a hot topic in the U.S. in recent months, especially with the prevаlence of the Occupy movement. Unfortunately, this is also part of what makes many of Finland’s most successful policies so impossible to import to the U.S., as the equity embodied by the school system is a product of many other aspects of Finnish politics that would likely prove unpopular in the U.S.

Educational success in Finland has been about more than just lessons.
Finland’s students don’t just excel because of the educational resources they have at their disposal. Finnish schools are founded on promoting the total well-being of children, requiring by law that each school also provide free food, access to health care, and on-site counseling and guidance. Every school must have a welfare team to advance child happiness in school, creating a safe, healthy environment for students that’s especially conducive to learning. Some of Finland’s protections start even before students enter school, mandating childcare and preschool access to families within their own communities. American students do enjoy some of these same benefits, but certainly not to the same degree, and with budgets being cut, many disadvantaged students can’t rely on meals or after-school activities at their schools any longer.

Finland’s increased immigration didn’t change test scores.
Many education reformers argue that the Finnish model of education can’t work in the U.S. because Finland is much smaller and more homogenous than the U.S. They do have a point, as just 4.6% of Fins are foreign compared with 12.7% in the U.S. Yet that isn’t the whole story. Between 2000 and 2010, the number of immigrants in Finland doubled, yet Finland’s test scores remained among the best in the world, even in schools with heavily foreign-born populations. More telling, when Finland is compared to other similar countries, like Norway, it still shines. Norway is also small and not particularly diverse, but its education system, much more American than Finnish, has resulted in mediocre performance in the PISA survey. The same is true for Sweden, Switzerland, and Denmark. In many places, the U.S. may be more like Finland than we realize, with 18 states with an identical or significantly smaller percentage of foreign-born residents than Finland. The lesson? Educational policy and practice is a far more important indicator of success than a nation’s size or ethnic makeup, a striking lesson for many places in the U.S. struggling to accommodate an incredibly diverse group of students or new immigrants.

Finland is trying to create a knowledge-based economy.
The U.S. and Finland have one big thing in common: they want to establish a knowledge-based economy. While the U.S. is struggling to replace its manufacturing core with high-tech industries and services, Finland is having a much easier time. Starting in the 1970s, Finnish policy makers realized that they couldn’t rely on their natural resources or small industrial core to keep afloat economically, instead focusing on building a knowledge-based economy. The education system became part of a public effort and a public mission to improve not just some of the students, but all of them. As a result, Finnish students are better prepared to compete in the international economy, something the U.S. desperately wants and needs to emulate. To do so, policies will need to reflect a key lesson from Finnish schools: having the best schools isn’t enough if not all students have equal access to them.

Finnish schools offer a positive learning environment.
Head to almost any school in Finland and you’ll find classrooms that are safe, encouraging, and sometimes even filled with impressive architecture and design. Additionally, class sizes are small, with no elementary classes going over 24 students and most having far less than that number. Students are encouraged to play, have fun, and embrace the arts. Finland’s school system has roughly the same number of teachers as New York City’s but far fewer students — 600,000 compared with New York’s 1.1 million — meaning there are more teachers to go around, so that all get support and attention, especially those with special needs. Some American classrooms do offer a similar experience, but many do not, and access to teachers, resources, and even the arts is largely based on economic privilege.

The key element to Finland’s success? Trust.


In Finland, there is a strong sense of trust in schools and teachers to carry out the heavy responsibility of educating children. There are no external inspections of schools or standardized testing to constantly monitor student progress. Instead, parents trust teachers as qualified professionals, teachers trust one another and collaborate to solve mutual problems, and principals trust their teachers because they have all been teachers themselves. It is such a positive system that very few students drop out (less than 1%) and there is almost no teacher attrition.

Thirty years ago, Finland’s education system was in the same sorry state that America’s is today. It was mediocre and inequitable and relied on many of the same measures of success that we use here, like standardized testing and teacher tracking. Teachers had varying degrees of education and students didn’t have access to equal education resources. They’ve managed to change all of that in just a few decades. Regardless of whether the U.S. can import some of what makes Finland’s schools so successful, they can get hope from the rapid changes to the Finnish education system that show the true and lasting impact smart reforms can have on a country’s educational potential.
http://www.onlineuniversities.com/blog/201...288381481237582

ფინეთში პირიქითაა

აბა გიჟები არიან კერძო სკოლის მეპატრონეები და მათი კლიენტები?

სკოლების წარუმატებლობა, დაბალი მაჩვენებლები ტესტებში და სულ უფრო და უფრო
შემცირებული ბიუჯეტი - ეჭვს გარეშეა, რომ ამერიკულ საგანმანათლებლო სისტემას
რეფორმირება სჭირდება, მაგრამ როგორ განვითარდება მოვლენები? პოლიტიკოსების,
მასწავლებლების, სტუდენტებისა და მშობლებისთვის რეფორმა ყოველთვის იყო და
მომავალშიც უცილობლად იქნება წინააღმდეგობრივი. უახლოეს წარსულში, ისეთი
პროგრამები, როგორიცაა ”არც ერთი ჩამორჩენილი ბავშვი” (No Child Left Behind) და
”მწვერვალისკენ სწრაფვა“ ( Race to the Top) მიზნად ისახავდა მასწავლებლების მოტივირებასა
და საზოგადოების მობილიზებას სკოლების გარშემო. სამწუხაროდ, ამ რეფორმებმა მხოლოდ
მცირედი შედეგი გამოიღო. ზოგიერთი იმასაც კი ირწმუნება, რომ ამ პროგრამებმა უფრო
მეტად მავნე შედეგი მოიტანეს ვიდრე კარგი. მაშ, რა შეიძლება იყოს ნამდვილი რეფორმა
ამერიკის სკოლებისათვის?
ამ კითხვაზე პასუხი არ არსებობს. ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემას ბევრი აღიქვამს,
როგორც მოდელს, რომელიც ნამდვილად მუშაობს. გასული ათწლეულის განმავლობაში,
ფინელი მოსწავლეები ეკონომიკური თუ სოციალური ფონის მიუხედავად საერთაშორისო
შეფასებებში უმაღლეს ან უმაღლესთან მიახლოებულ ქულებს მყარად ინარჩუნებენ. ფინელი
მოსწავლეები სკოლაში უფრო მცირე დროს ატარებენ ვიდრე მათი ამერიკელი თანატოლები.
ზოგიერთი ამერიკელი რეფორმატორი ცდილობს საკუთარ სასკოლო უბანზე, ასეთივე
განსაცვიფრებელ წარმატებას მიაღწიოს. ადვილი სათქმელია! ფინეთის საგანმანათლებლო
სისტემა რადიკალურად განსხვავდება აშშ-ს, ან თუნდაც მეზობელი სკანდინავიის ქვეყნების
საგანმანათლებლო სისტემისაგან. ბევრი ფინეთის განათლების სისტემას აღიქვამს, როგორც
იმედის მომცემ მოდელს და ძნელი მისახვედრი არაა, თუ რატომ.
რატომ არიან ესოდენ დიდი რაოდენობის საგანმანათლებლო რეფორმატორები აღტყინებული
ფინეთის განათლებით? რა შეიძლება ვისწავლოთ ფინეთისგან ჩვენი საკუთარი სისტემის
რეფორმირების თვალსაზრისით?

1. ფინელი მოსწავლეები უმაღლეს ქულებს იღებენ საერთაშორისო
ტესტებში.
PISA-ს კვლევა, რომელიც ეკონომიკური თანამშრომლობისა და განვითარების
ორგანიზაციის მიერ ჩატარდა, ერთმანეთს ადარებს სხვადასხვა ქვეყნებში 15 წლის
მოსწავლეების შედეგებს წიგნიერებაში, მათემატიკასა და ბუნებისმეტყველებაში.
ფინეთი სამივე საგანში უმაღლესთან მიახლოებულ ქულას ინარჩუნებს კორეასა და
სინგაპურთან ერთად. აშშ-ს საშუალო დონის მაჩვენებლები აქვს, იმის მიუხედავად, რომ
ისინი უფრო მეტ ფულს ხარჯავენ, მოსწავლეები უფრო მეტ საშინაო დავალებებს
აკეთებენ და უფრო მეტ დროს ატარებენ სკოლაში. ამერიკელი მოსწავლეების
აკადემიური მოსწრება ვერ შეედრება ფინელი მოსწავლეებისას. სწორედ ესაა ერთი
მიზეზი, რატომ არიან საგანმანათლებლო რეფორმატორები მთელი მსოფლიოს
მასშტაბით ფინური საგანმანათლებლო მოდელით შეპყრობილნი.

2. სკოლაში მოსწავლეებს არ აძლევენ ბევრ საშინაო დავალებას.
ფინელმა მოსწავლეებმა საერთაშორისო შეფასებაში უმაღლესი ადგილი მოიპოვეს,
თუმცა მათ სხვა წარმატებული ქვეყნების: სამხრეთ კორეის, სინგაპურისა და ჩინეთის
მოსწავლეებისგან განსხვავებით, არ უწევთ საშინაო დავალებების შესრულება. ფინური
სკოლები ბევრად ნაკლებ საშინაო დავალებას აძლევენ მოსწავლეებს ვიდრე, აშშ-ს
სკოლები. უფროსკლასელებს იშვიათად აქვთ საშინაო დავალება, რომლის
მომზადებასაც ნახევარ საათზე მეტი სჭირდება. დაწყებითი და საბაზო კლასების
მოსწავლეებს კი საერთოდ არ აქვთ საშინაო დავალება. ფინეთის საგანმანათლებლო
მოდელი დაფუძნებულია იდეაზე, რომ ბავშვებს უნდა ჰქონდეთ დრო, რომ იყვნენ
უბრალოდ ბავშვები, ხოლო თინეიჯერ მოსწავლეებს არ უნდა ამძიმებდეს
მრავალსაათიანი საშინაო დავალებები. როგორც ხედავთ, ეს მოდელი ძლიერ
განსხვავდება ბევრი ამერიკული საგანმანათლებლო რეფორმისაგან, რომელიც
ადვოკატირებას უწევს უფრო ხანგრძლივ და ინტენსიურ მეცადინეობას ნებისმიერ
ასაკში. ამიტომაც ბევრს უჭირს გაიგოს როგორ აღწევენ ფინელი მოსწავლეები ამდენს
იმ მცირე დროის პირობებში, რომელსაც ისინი გაკვეთილებზე დასწრებასა
დავალებების მომზადებაში ხარჯავენ.

3. მასწავლებლები პასუხისმგებელნი არიან
ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემის წარმატების ამოსავალი წერტილი
მასწავლებელია. ფინელ მასწავლებლებს ამერიკელი კოლეგებისაგან განსხვავებით
უზარმაზარი ავტონომია და ნდობა აქვთ მინიჭებული. ფინეთს გააჩნია ეროვნული
სასწავლო გეგმა, მაგრამ ის მხოლოდ ზოგადი წესების ნაკრებია და არა მკაცრი
პროგრამა. ფინური ეროვნული სასწავლო გეგმა არ შეიცავს ინსტრუქციებს, თუ რა და
როდის უნდა გაიარონ მასწავლებლებმა სასწავლო წლის განმავლობაში.
მასწავლებლები უმეტესწილად საკუთარი სასწავლო გეგმის შემუშავებაზე,
მოსწავლეთა პროგრესის შეფასებასა და საგანმანათლებლო პროცესის ყველა სხვა
დანარჩენ აუცილებელ ასპექტზე არიან პასუხისმგებელნი. ამგვარი ნდობა
პრობლემურია ამერიკელი მასწავლებლებისათვის. მათ საკლასო ოთახში მცირე
ავტონომია აქვთ, მოეთხოვებათ ასწავლონ, რომ მათ მოსწავლეებს ტესტებში მაღალი
შეფასებები ჰქონდეთ. ისინი არ აღიქმებიან ნამდვილ პროფესიონალებად. აშშ-ში
განხორციელებული რეფორმა რამდენიმე ნაკლოვანების აღმოფხვრაზე იყო
მიმართული, თუმცა შედეგმა გვაჩვენა, რომ მხოლოდ პირველი დიდი ნაბიჯი
გადაიდგა ამერიკული განათლების სისტემაში არსებული ნაკლოვანებების
აღმოსაჩენად.

4. სწავლა-სწავლების პროცესი ფოკუსირებულია კრეატიულობაზე.
იმის ნაცვლად, რომ ინფორმაციის დამახსოვრებაზე იმუშაონ ან შეისწავლონ თემები,
რომლებიც სტანდარტიზებულ ტესტში იქნება მოცემული, ფინელი მოსწავლეები
წახალისებულნი არიან კრეატიული აზროვნებისა და შემოქმედებითი სწავლისაკენ.
კრეატიული თამაშები და პრობლემის გადაჭრა საკლასო ოთახში ცენტრალურ როლს
თამაშობს და კლასში არაფორმალური და მშვიდი გარემო ყალიბდება. ამგვარი
გარემო, სადაც ერთი შეხედვით ,,ცოტა რამ ხდება“, ბევრი ამერიკელი
განმანათლებელისათვის საკმაოდ უცხოა (იმის მიუხედავადა, რომ მონტესორის
სკოლები იყენებენ მსგავს მოდელს) და შესაძლოა ვერ იმუშავოს არსებულ
საგანმანათლებლო სისტემაში, რომელიც ძირითადად ორიენტირებულია ტესტების
ქულებზე. ჯერჯერობით, როგორც ჩანს, ეს მიდგომა მხოლოდ ფინეთში მუშაობს,
ფინელი მოსწავლეები კი არა მხოლოდ საერთაშორისო შეფასებებში აჩვენებენ მაღალ
ქულებს, არამედ სხვა მოზარდებს შორის გამოირჩევიან მაღალი სააზროვნო უნარებით.

5. ფინეთში ყველა სკოლა საჯაროა.
ფინეთში არ არსებობს ცნება კერძო სკოლა. სწორედ ეს არის ყველაზე კონტრასტული
ბევრი სხვა ქვეყნის საგანმანათლებლო მოდელთან, აშშ-ს ჩათვლით, სადაც ბევრი
მშობელი ფოკუსირებულია სკოლის არჩევაზე. ფინეთშიც არსებობს სკოლის არჩევანი,
თუმცა ერთადერთი განსხვავება ისაა, რომ ყველა არჩევანი ერთი და იგივეა. ფინეთში
დამოუკიდებელი სკოლების მცირე რაოდენობაა, მაგრამ ყველა სახელმწიფოს მიერ
ფინანსდება. სკოლებს არ აქვთ უფლება შეცვალონ სწავლის ღირებულება. უმაღლესი
განათლების მიმართაც ამგვარი მიდგომაა. ყველა ფინური უნივერსიტეტი საჯაროა.
შედეგად, სოციალური წარმოშობის მიუხედავად ყველა მოსწავლისთვის
საგანმანათლებლო რესურსები ერთნაირად ხელმისაწვდომია. ვერაფერი ვერ იქნება
ამერიკული განათლებისაგან იმაზე უფრო განსხვავებული, ვიდრე აღწერილი მოდელი.
მითუმეტეს კი დღეს, როდესაც საჯარო სკოლები, განსაკუთრებით ახელმწიფო
დაფინანსების მქონე დამოუკიდებელი სკოლები (charter school) განიხილება, როგორც
ამერიკუ8ლი განათლების ნაკლოვანებების აღმოფხვრის გზა.

6. არ არსებობს სტანდარტიზებული ტესტები.
ფინური საგანმანათლებლო სისტემისთვის უცხოა სტანდარტიზებულ ტესტებზე
ამერიკული აკვიატება. მოსწავლეების უმრავლესობა სკოლაში მხოლოდ ერთხელ
გადის ნებაყოფლობით ტესტირებას, როდესაც აბარებს სახელმწიფო საატესტატო
გამოცდებს (National Matriculation Exam)საშუალო განათლების ზედა საფეხურის
დასრულებისას. უხეშად რომ ვთქვათ, ამერიკული უმაღლესი სკოლის (high school)
განათლების ექვივალენტს. მრავალეტაპიანი ტესტების ნაცვლად, მასწავლებლები
გადამზადებას გადიან ბავშვების მიერ საკლასო ოთახში დაწერილი ტესტების
შეფასებაზე, რომლებსაც ისინი თავად ადგენენ, ხოლო მოსწავლეები ყოველწლიურად
შემთხვევითი შერჩევით გადიან ტესტირებას განათლების სამინისტროში. რატომ ასეთი
ანტიპათია ტესტების მიმართ? ფინელი განათლების ექსპერტები მიიჩნევენ, რომ
განათლების პირველი წლები არ უნდა იყოს აკადემიურ წარმატებაზე
ორიენტირებული, ბავშვებს უნდა ასწავლო როგორ იცხოვრონ, ისწავლონ და
აღმოაჩინონ საკუთარი ინტერესები. ეს შესაძლოა ერთმნიშვნელოვნად რთული
განსახორციელებელია ამერიკული საგანმანათლებლო სისტემისათვის, რამდენადაც
მოსწავლეებისა და სტუდენტებისთვის ტესტირება წარმოადგენს საგამანათლებლო
სისტემის ყველა ასპექტის სისხლხორცეულ ნაწილს.

7. მასწავლებლობა ბევრ ტრენინგსა და განათლებას გულისხმობს.
ფინეთში ძველებური გამოთქმა „ვისაც შეუძლია ქმნის, ვისაც შექმნა არ შეუძლია-
ასწავლის” - არ მოქმედებს. სწავლება მოიაზრება, როგორც ერთერთი ყველაზე
პრესტიჟული და ძნელად მისაღწევი პროფესია. იმისათვის, რომ მასწავლებლად
იმუშაო, აუცილებელია მაგისტრის ხარისხი. მასწავლებელთა ტრენინგ პროგრამები
დანერგილია ქვეყნის ყველაზე გამორჩეულ პროფესიულ სკოლებში. 10-დან მხოლოდ
ერთი შეიძლება კვალიფიცირდეს და ჩაირიცხოს მასწავლებლის მოსამზადებელ
პროგრამაზე, სადაც კვლავ ტრენინგებს გაივლის ყველა ტიპის მოსწავლეებთან
(შეზღუდული შესაძლებლობის, ენობრივი ბარიერის მქონე და აშ) მუშაობის შესახებ,
ასევე, გადიან ტრენინგებს, სხვა სწავლებასთან დაკავშირებულ საკითხებში. საკუთარი
სასწავლო გეგმის შემუშავებასა თუ მოსწავლეების პროგრესის შეფასებაში.
ამავდროულად, ტრენინგებზე ისინი ეტაპობრივად აუმჯობესებენ სწავლების საკუთარ
მეთოდებს. მასწავლებლის განათლებაზე ფოკუსირება არ მთავრდება მასწავლებლობის
უფლების მოპოვებისთანავე. მასწავლებლებს სპეციალურად უხდიან იმისთვის, რომ
საკუთარი კარიერის განმავლობაში კვირაში 2 საათი პროფესიულ განვითარებას
მოანდომონ. იმისათვის, რომ ეს განხორციელდეს ფინეთის მთავრობა მასწავლებლებს
ეხმარება დააფინანსონ საკუთარი განათლება, რაც ესოდენ ძნელი წარმოსადგენია
ამერიკაში.

8. მასწავლებლებს საზოგადოება დიდ პატივს სცემს, როგორც
პროფესიონალებს.
აშშ-ში მასწავლებლები არ არიან განსაკუთრებით პატივცემულნი, ის კი არა და ბოლო
წლებში ისინი დაუკავშირეს და დაადანაშაულეს კიდეც ამერიკის საგანმანათლებლო
რეფორმის წარუმატებლობაში. ეს სულაც არ არის სამართლიანი შეფასება და თუკი
სწორება ფინეთზეა, მაშინ მასწავლებლებს ყველაზე ნაკლები წვლილი აქვთ
განათლების სისტემის წარუმატებლობაში. ფინეთში განსხვავებით აშშ-საგან,
მასწავლებლებსა და ადმინისტრატორებს დიდი ავტორიტეტი და სათანადო აღიარება
აქვთ. მასწავლებლობა და სკოლის ადმინისტრატორობა ძალიან დიდი
პასუხისმგებლობაა. ისინი საუკეთესო პროფესიონალები არიან. ფინეთში უფრო
რთულია განათლებაში მოხვდე, ვიდრე სამართალსა თუ მედიცინაში. მხოლოდ
საუკეთესოებსა და გამორჩეულებს შეუძლიათ გახდნენ მასწავლებლები. შედეგად,
ახალგაზრდებს შორის მასწავლებლობა ერთერთი ყველაზე პოპულარული არჩევანია
მიუხედავად საკმაოდ დაბალი საწყისი ხელფასისა, რომელიც წლიურად 29 000
დოლარს შეადგენს (აშშ-ში საშუალო ხელფასი წლიურად 36 000 დოლარია). შტატებში
ბევრად ადვილია გახდე მასწავლებელი, თუმცა ეს პროფესია საზოგადოებისაგან არ
იმსახურებს პიროვნულ თუ პროფესიონალურ პატივისცემას. ბოლო დროის
საგანმანათლებლო რეფორმები თითქოს ამ სიტუაციის გაუმჯობესებაზე იყო
მიმართული, თუმცა ამის პარალელურად მასწავლებლებს ხელფასები
უმცირდებოდათ, არ იყვნენ წახალისებულნი დამატებითი განათლების მისაღებად და
რაც მთავარია, ძირითადი აქცენტი მოსწავლეების მიერ ჩაბარებული ტესტების
ქულები იყო, ის განსაზღვრავდა მასწავლებლის საქმიანობის ავკარგიანობას.

9. ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემაში ყველაფერი თანამშრომლობაზეა
დაფუძნებული და არა კონკურენციაზე
ამერიკული სკოლები ყველაფერში პირველობას ცდილობენ, იქნება ეს რეიტინგი
საერთაშორისო შეფასებაში, ტესტირება და ასე შემდეგ. ბედის ირონიაა, მაგრამ
შესაძლოა სწორედ ეს პირველობის ძიება უკან სწევს ამერიკულ საგანმანათლებლო
სისტემას. ფინელებს სჯერათ, რომ გამარჯვებისთვის შეჯიბრი არაა საჭირო. ეს
ამერიკულისაგან სრულიად განსხვავებული ხედვაა. ფინეთში, არ არსებობს საუკეთესო
სკოლების ან მასწავლებლებისა რეიტინგი. საგანმანათლებლო პოლიტიკის
წარმმართველი ძირითადი ფაქტორი არის არა მასწავლებლებსა და სკოლებს შორის
კონკურენცია, არამედ, თანამშრომლობა. ვინაიდან სკოლები არ იბრძვიან პირველი
ადგილის მოპოვებისთვის, მათ შეუძლიათ ითანამშრომლონ და ერთად მივიდნენ
საუკეთესო გადაწყვეტილებამდე, რადგან სწამთ, რომ გადაწყვეტილება
თანამშრომლობის პროცესში ჩართული ყველა სკოლისთვის მომგებიანია. აშშ-ში
საგანმანათლებლო სისტემა არ იძლევა ამგვარი თანამშრომლობის შესაძლებლობას.
სკოლები პირველობისთვის იბრძვიან, რაც ნეგატიურად აისახება განათლების
ხარისხზე.

10. ფინური სისტემა დაფუძნებულია სამართლიანობაზე და არა
სრულყოფილებაზე.
დაახლოებით სამი ათეული წლის წინ, ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემა
რეფორმირებას საჭიროებდა. ფინეთის საგანმანათლებლო პოლიტიკის
წარმმართველებმა ფოკუსირება სკოლების ერთიანი დონის და არა საუკეთესო
სკოლების შექმნაზე მოახდინეს. ყველა სკოლას სწავლისათვის თანაბარი რესურსები
უნდა შეეთავაზებინა მოსწავლეებისთვის. თითოეულ ბავშვს უნდა გააჩნდეს
განათლების მიღების ზუსტად ერთნაირი შესაძლებლობა, მიუხედავად ოჯახური
მდგომარეობისა, შემოსავლისა თუ გეოგრაფიული ადგილმდებარეობისა, ეს ფინური
განათლების მთავარი წარმმართველი იდეაა. ფინეთში მოქმედებს სკოლების
დაფინანსების ისეთი ფორმულა, რომელიც ყველა სკოლას შორის რესურსების
თანაბრად გადანაწილების გარანტიას იძლევა, ადგილმდებარეობის და თემის
ფინანსური შესაძლებლობების მიუხედავად. და რაც უფრო მნიშვნელოვანია,
უმაღლესი განათლება ფინელი სტუდენტებისათვის უფასოა. ამგვარი თანასწორობა
აშშ-ში სულ ახლახანს აქტიურად განიხილებოდა, განსაკუთრებით კი
საზოგადოებრივი მოძრაობა Occupy-ს მსვლელობის ფონზე. სამწუხაროდ, ეს სწორედ
იმ პრობლემის ნაწილია, რომელიც ფინეთის ბევრი წარმატებული რეფორმის
იმპორტირებას აშშ-ში შეუძლებელს ხდის, რადგან თანასწორობა ფინეთის
საგანმანათლებლო პოლიტიკის შედეგია, რომელიც სავარაუდოდ ძალიან
არაპოპულარული იქნებოდა შტატებში.

11. ფინეთში საგანმანათლებლო წარმატება უფრო მეტია ვიდრე უბრალოდ
გაკვეთილები.
ფინელი მოსწავლეების წარმატება, მხოლოდ საგანმანათლებლო რესურსების
ხელმისაწვდომობაში არ არის. ფინური სკოლები ფინანსდებიან ბავშვების საყოველთაო
კეთილდღეობის ხელშეწყობის პრინციპით. ბავშვთა კეთილდღეობა, კი მოქმედი
კანონმდებლობის საფუძველზე მოითხოვს, რომ თითოეულ სკოლაში იყოს უფასო
საკვები, ჯანმრთელობის დაცვაზე ხელმისაწვდომობა. ყველა სკოლაში უნდა იყოს
გუნდი, რომელიც ზრუნავს ყველა ბავშვის, მათ შორის სპეციალური საგანმანათლებლო
საჭიროებების მქონე ბავშვების კეთილდღეობაზე სკოლაში, უზრუნველყოფს მათთვის
უსაფრთხო და ჯანსაღი გარემოს შექმნას. ფინეთში ბავშვთა კეთილდღეობაზე ზრუნვა
მანამ იწყება, სანამ ბავშვი სკოლაში შევა. დგინდება სკოლამდელ განათლებაზე
ხელმისაწვდომა ბავშვის თემში. ამერიკელი მოსწავლეებიც სარგებლობენ მსგავსი
უპირატესობებით, მაგრამ არა თანასწორობის პრინციპის გათვალისწინებით და
ბიუჯეტიდან თანხის გაღების ხარჯზე. ამასთან, ბევრ ხელმოკლე მოსწავლეს არ
შეუძლია ჰქონდეს საკვების მიღების ან გაკვეთილების შემდგომი აქტივობებში
ჩართვის იმედი საკუთარ სკოლაში.

12. ფინეთში გაზრდილმა ემიგრნტებმა ვერ შეცვალა ტესტის შედეგები.
ბევრი საგანმანათლებლო რეფორმატორი ამტკიცებს, რომ ფინური განათლების
მოდელი ვერ იმუშავებს შტატებში, რადგან ფინეთი ბევრად პატარა და ჰომოგენური
ქვეყანაა, ვიდრე აშშ. ამაში არის გარკვეული ლოგიკა, ვინაიდან ფინეთში ცხოვრობს
მხოლოდ 4.6%-ია არაფინური წარმოშობის მოქალაქე. ეს მაჩვენებელი ამერიკაში 12.7%-
ს შეადგენს. თუმცა, ეს მაინც არ ნიშნავს რომ ეს მოსაზრება სწორია. 2000-2010 წლებში
ფინეთში ემიგრანტების რაოდენობა გაიზარდა, თუმცა საერთაშორისო შეფასებაში
ფინეთის შედეგები მაინც მსოფლიოს საუკეთესო მაჩვენებლებში შევიდა, ტესტებში იმ
სკოლებმაც მაღალი შედეგები აჩვენა, სადაც ძალიან ბევრი არაფინური წარმოშობის
მოსწავლე სწავლობდა. უფრო მეტიც, თუ შევადარებთ ფინეთს სხვა მსგავს ქვეყნებს,
როგორიცაა მაგალითად ნორვეგია, ფინეთი მაინც პირველ ადგილზეა. ნორვეგია
ძალიან ჰგავს ფინეთს, პრაქტიკულად უმცირესი განსხვავებაა მათ შორის, მაგრამ მისი
საგანმანათლებლო სისტემა, უფრო პრო-ამერიკულია, ვიდრე პრო-ფინური.
ნორვეგიელმა მოსწავლეებმა შუალედური შედეგი აჩვენეს PISA-ს კვლევაში. იგივე
შეიძლება ითქვას შვედეთზე, შვეიცარიასა და დანიაზე. ბევრ რამეში შტატები უფრო
მეტად შეიძლება ჰგავდეს ფინეთს ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია, თუკი შევადარებთ იმ
18 ქვეყანას, სადაც სხვა ეროვნების მოსწავლეების მაჩვენებელი იდენტური, ან
მნიშვნელოვნად უფრო მცირეა ფინეთის მაჩვენებელთან მიმართებაში. უფრო სწორი
იქნება, რომ ვაღიაროთ, საგანმანათლებლო პოლიტიკა და პრაქტიკა წარმატების უფრო
მნიშვნელოვანი ინდიკატორია, ვიდრე მოსახლეობის რაოდენობა ან ეთნიკური
შემადგენლობა - ესეც ნათელი გაკვეთილი უნდა იყოს მათთვის, ვინც იბრძვის
მკვეთრად მრავალეროვანი მოსწავლეების ჯგუფისა თუ ახალი ემიგრანტების
განსახლებისათვის ამერიკის შეერთებულ შტატებში.

13. ფინეთი ცდილობს შექმნას ცოდნაზე დამყარებული ეკონომიკა.
ამერიკის შეერთებული შტატებსა და ფინეთს ერთი რამ აქვთ საერთო: მათ სურთ
შექმნან ცოდნაზე დამყარებული ეკონომიკა. შტატები იბრძვის მრეწველობის
არსებული მოდელი მაღალ ტექნოლოგიური მრეწველობითა და მომსახურებით
ჩაანაცვლოს, ფინეთს ბევრად უფრო ბედნიერი ხანა უდგას. 1970 წლიდან
მოყოლებული ფინელი პოლიტიკოსები აცნობიერებდნენ, რომ მათ არ შეუძლიათ
მომავალი აშენონ საკუთარი ბუნებრივი რესურსებისა და მცირე ინდუსტრიის
იმედით. ამის სანაცვლოდ, მათ ცოდნაზე დაფუძნებული ეკონომიკის შენება დაიწყეს.
საგანმანათლებლო სისტემა გახდა საზოგადოებრივი მისიის ნაწილი. მისია კი
გულისხმობდა, არა ზოგიერთი მოსწავლის, არამედ ყველა მათგანის სწავლის დონის
გასაუმჯობესებას. შედეგად, ფინელი სტუდენტები უკეთ მომზადებული და
კონკურენტუნარიანი არიან საერთაშორისო ეკონომიკაში, მაშინ როცა შტატებში
კვლავაც დიდია ამის სურვილი და საჭიროება. იმისათვის, რომ წარმატებას მივაღწიოთ,
ის ძირითადი გაკვეთილები, რომლებსაც ფინური სკოლები გვასწავლიან პოლიტიკაზე
უნდა აისახოს. საუკეთესო სკოლების არსებობა საკმარისი არ არის, თუკი მათზე
თანაბარი ხელმისაწვდომობა არ აქვს ყველა სტდენტს.

14. ფინური სკოლებში პოზიტიური სასწავლო გარემოა.
მიდით ფინეთის ნებისმიერ სკოლაში და თქვენ ნახავთ კლასებს, რომლებიც
უსაფრთხოა, გარემო ხელს უწყობს მოსწავლეთა მოტივაციის ამაღლებას. და ხანდახან
შთამბეჭდავი არქიტექტურითა და დიზაინითაც კი გამოირჩევა. ამას გარდა, საკლასო
ოთახები პატარაა და არაა გათვლილი 24 და მეტ მოსწავლეზე. უმრავლეს კლასში 24
მოსწავლეზე ბევრად ნაკლები სწავლობს. მოსწავლეები წახალისებულნი არიან, რომ
ითამაშონ, გაერთონ და აითვისონ ხელოვნება. ფინეთის ყველა სკოლაში დაახლოებით
იმდენივე მასწავლებელია, რამდენიც მხოლოდ ქალაქ ნიუ-იორკის ყველა სკოლაში,
მაგრამ ბევრად ნაკლები მოსწავლე სწავლობს. ფინეთის სკოლებში 600 000 მოსწავლე
სწავლობს, ხოლო ნიუ-იორკში 1.1 მილიონი, რაც იმას ნიშნავს, რომ იქ მეტი
მასწავლებლი აქცევს ყურადღებას ბავშვებს და ყველა ბავშვი, განსაკუთრებით კი ისინი
ვისაც სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროებები აქვთ იღებენ მეტ ყურადღებასა და
მხარდაჭერას. მხოლოდ ზოგიერთ ამერიკულ საკლასო ოთახშია მსგავსი სიტუაციაა,
მაგრამ უმრავლესობაში ვერა. ამერიკაში მასწავლებლებზე, რესურსებსა და ხელოვნების
დარგებზე ხელმისაწვდომობა დიდწილად მშობლების ეკონომიკურ პრივილეგიებზეა
დაფუძნებული.

15. ფინეთის წარმატების ძირითადი ელემენტი- ნდობაა.
16. ფინეთში დიდია სკოლებისა და მასწავლებლების მიმართ ნდობა, რადგან მათ
ბავშვების განთლების უზარმაზარი პასუხისმგებლობა აკისრიათ. მოსწავლეთა
პროგრესის მუდმივი მონიტორინგისთვის არ არსებობს სკოლების ინსპექცია ან
სტანდარტიზებული ტესტირება. მშობლები ენდობიან მასწავლებლებს, როგორც
კვალიფიცირებულ პროფესიონალებს, მასწავლებლები ენდობიან ერთმანეთს და
თანამშრომლობენ რათა გადაჭრან საერთო პრობლემები, ხოლო დირექტორები
ენდობიან თავიანთ მასწავლებლებს, რადგან ისინი ერთ დროს თავადაც
მასწავლებლები იყვნენ. ეს იმდენად პოზიტიური სისტემაა, რომ მხოლოდ ძალიან
მცირე რაოდენობის მოსწავლე თუ ირიცხება სკოლიდან (1%-ზე ნაკლები), ხოლო
მასწავლებელთა რიცხვი პრაქტიკულად არ მცირდება.

ოცდაათი წლის წინ ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემა ისეთივე უღიმღამო და
არათანასწორი იყო, როგორიც დღეს ამერიკის შეერთებული შტატებია. ის ეყრდნობოდა
წარმატების განმსაზღვრელ იმავე ფაქტორებს (მაგალითად, სტანდარტიზებული ტესტები და
მასწავლებლებზე დაკვირვება), რომლებსაც დღეს შტატებში ეყრდნობიან. მასწავლებლებს
განათლების განსხვევევული დონე ჰქონდათ და მოსწავლეებს არ ჰქონდათ თანაბარი
ხელმისაწვდომობა რესურსებზე. მათ მოახერხეს ყველაფერი შეეცვალათ სამ დეკადაში.
მიუხედავად იმისა, შეძლებს თუ ვერა ამერიკის შეერთებული შტატები ზოგიერთი იმ
ფაქტორის იმპორტირებას რაც ესოდენ წარმატებულს ხდის ფინეთის სკოლებს, მას შეუძლია
ჰქონდეს იმედი, რომ გონივრულ რეფორმებს შეუძლიათ ნამდვილი და მდგრადი შედეგის
მოტანა ქვეყნის საგანმანათლებლო პოტენციალისათვის, რაც ფინეთის საგანმანათლებლო
სისტემის მკვეთრმა ცვლილებებმა დაადასტურეს.
სტატიის ორიგინალის ნახვა შესაძლებელია ამ ბმულზე:
http://www.onlineuniversities.com/blog/201...FB_SOURCE=AGGRE
GATION&FB_AGGREGATION_ID=288381481237582

ქვეყნის კულტურის მაჩვენებელია საჯარო სკოლების მაღალი ხარისხი, რადგან მათში მოსწავლეების აბსოლუტური უმრავლესობა სწავლობს. ამ დურაქ ჯაფარიძეს რა უხარია, ერთი გამაგებინა, საჯარო სკოლები რომ მძიმე დღეშია და ღარიბები კიდევ უფრო ღარიბდებიან და ერთი მუჭა "ელიტის" (მდიდრების") შვილებისთვის არის მხოლოდ ხელმისაწვდომი ხარისხიანი განათლება?

ფინეთში პირიქითაა

აბა გიჟები არიან კერძო სკოლის მეპატრონეები და მათი კლიენტები?

აქ იმაზე საუბარი არ არის თუ მშობელმა რა არჩევანი უნდა გააკეთოს
საუბარია სახელმწიფოს არჩევანზე
ვის ანდოს მოქალაქეების საშუალო განათლება, კერძო სკოლებს თუ საჯაროს


და ხო ნამდვილად გიჟები არიან ის სახელმწიფოები რომლებიც ყველანაირი ფაქტის უგულვებეყოფით კერძო სკოლებს ემხრობიან
მაგრამ საბედნიეროდ ასეთი ცოტაა და ძირითადად აფრიკაში და მესამე სამყაროს გაუნვითარებელ ქვეყნებში გვხვდებიან

narikuda

საჯაროებიდან არიან ოლიმპიადების ათეულები ოღონდ არა რაიონებიდან
ძირითადად არიან კომაროვი, ვეკუა და ქუთაისის ფიზიკა-მათემაიკურიდან

არასპეციალიზირებული საჯარო სკოლიდან იშვიათობაა

narikuda

კომაროვი და 42-დან...

ესენი საჯაროებია...

დავწერ აქ, მაგრამ კლავიატურაანთ პატრიოტები გამოხტებიან და აწიკვინდებიან.
რეალურად სკოლის ფუნქცია უნდა იყოს ის, რომ ბავშვმა უნივერისტეტში შესვლამდე მინიმუმ ინგლისური ისწავლოს მშობლიურთან მიახლოებულ დონეზე, აი უნივერსიტეტში კი სწავლა უნდა გახდეს ინგლისურენოვანი, როგორც ეს ინდოეთშია.

ფიზიკა, ბიოლოგია, ინჟინერია, მედიცინა, შედარებადაც არ ღირს ინგლისურენოვანი სახელმძღვანელოები ქართულ ვარიანტებთან.

Christian Cullen

აი, მე პირველი ავწიკვინდი
ეგ წიგნები რომ ქართულად ვთარგმნოთ, უკეთესი არ იქნება?

narikuda

კერძო სკოლების კონტიგენტმა, ფულიანი მშობლების შვილმა, უკვე იცის, რომ უმუშევრად და მშიერი არ დარჩება თAვისი გარემოცვის გამო და ამიტომ არაა აუცილებელი "თავი სწავლით მოიკლან" (თუ დაბადებით ტალანტს არ ჩავთვლით, რომელიც მშობლის ჯიბის მიუხედად იბადება).
ოლიმპიადებზე იმარჯვებენ ის ბავშვები, რომელთა გენებიც და შრომისოყვარეობა (სწავლისმოყვარეობა) არაა დამოკიდებული მშობლის ჯიბეზე.

ფინეთში პირიქითაა

აბა გიჟები არიან კერძო სკოლის მეპატრონეები და მათი კლიენტები?

აქ იმაზე საუბარი არ არის თუ მშობელმა რა არჩევანი უნდა გააკეთოს
საუბარია სახელმწიფოს არჩევანზე
ვის ანდოს მოქალაქეების საშუალო განათლება, კერძო სკოლებს თუ საჯაროს


და ხო ნამდვილად გიჟები არიან ის სახელმწიფოები რომლებიც ყველანაირი ფაქტის უგულვებეყოფით კერძო სკოლებს ემხრობიან
მაგრამ საბედნიეროდ ასეთი ცოტაა და ძირითადად აფრიკაში და მესამე სამყაროს გაუნვითარებელ ქვეყნებში გვხვდებიან

სხვადასხვა რამეზე ვსაუბრობთ.

აქ გასათვალისწინებელია ერთი რამე
საჯარო სკოლაში დადის უფრო მეტი ბავშვი, რომლის მშობლებს დიდი საშუაელებები არა აქვთ
ანუ ბავშვი დამოკიდებულია მთლიანად სკოლაზე

კერძოებში კი მდიდარი ოჯახის შვილები არიან
და ამ ოჯახებს აქვთ ძიძების, რეპეტიტროების და ა.შ. შესაძლებლობა
სკოლის პარალელურად
და გასაგებია, რომ მათი შვილებს ექნებათ უპირატესობა

და ყოველ 5 წელიწადში ერთხელ უნდა თარგმნო?)))
შუშანიკის წამებას და გმირთა ვარამს არ სჭირდება განახლება. (ან როგორ წარმოგიდგენია შენ ფილოლოგის ნათარგმნი სამეცნიერო სახელმძღვანელო, ერთი ასოც რომ შეგეშალოს სრულიად უაზრობას მიიღებ)
აი ამ ტიპის წიგნებს კი ანახლებენ ყოველ 4-5 წელიწადში, იმიტომ რომ მეცნიერება წინ მიიწევს
(https://www.amazon.com/Biochemistry-Lippincott-Illustrated-Reviews-Ferrier/dp/1451175620)


იმის ილუზია ნურავის ექნება, რომ აქ ოდესმე მეცნიერება თუნდაც სსსრ-ს დროინდელ დონეს მიაღწევს, ყველამ უნდა იმუშაოს თავის თავზე, ფიზიკოსი იქნება ეს ბიოლოგი თუ ინფორმატიკოსი, ისწავლოს თანამედროვე წიგნებიდან ორიგინალში, სხვანაირად იქნები ჩამორჩენილი.