ხო, მართლა, ჩვენ ბევრი ობრაზებით შეგვიძლია დავიკვეხნოთ
მე ძალიან ბევრი ქალი ვარ..
ეს ჩემი ჩემი ერთ-ერთი ნაწერი და ობრაზი, - ბოშა ქალი
პ.ს. იკითხება მხოლოდ ქვემოთ მოყვანილი კომპოზიციის ფონზე
____________
de vida o muerte (сделай это или умри)
სისხლისფერი მიხაკები გეჭირა ხელში მაშინ, როდესაც წამს ვნებით ეკვროდა წამი.
ირგვლივ ესპანური ჰანგები იღვრებოდა და პირველად ვინანე, რომ ხორბლისფერი კანი მქონდა.
მახსოვს როგორ შემეხო შენი ძლიერი ხელი წელზე და თავდავიწყებას მივანდე თავი.
სხეული მძიმედ ყვებოდა მუსიკას და ცდილობდა შენი მკლავების ენერგია შეესრუტა ყოველი უჯრედით.
ცეცხლის ენები ლოკავდნენ ზეცას და ვგრძნობდი, როგორ მეცლებოდა ფეხქვეშ მიწა.
თავისუფლებას ვისუნთქავდი და იმ წამს მსურდა შენც მეზიარებინე მისთვის.
სხეული კვლავ ხარბად ყვებოდა ესპანურ რიტმებს და ბებერი ბოშას ხელები უხეშად ეხებოდა სიმებს.
"არაშავ" თვალებში ინტერესი გერეკლებოდა, სურვილების ქარიშხალი ბობოქრობდა მათში.
- не скрывай от меня чёрные глаза..
არ მეცნობოდა არცერთი სიტყვა. გრძნობააყოლილი მივდევდი მისი სხეულის ყოველ მოძრაობას.
სულში იღვრებოდა ღამე.
მთელი სხეულით ვეკვროდი მას, თითქოს ვგრძნობდი როგორ სრულდებოდა მელოდია.
შორს ათასი მზერისგან, ბანაკებს მიღმა ვცეკვავდი მასთან ერთად.
მახსოვს, როდესაც პატარა ვიყავი, დედა კალთაში მისვამდა ხოლმე, მერე გაუთავებლად ყვებოდა კაცზე, რომელსაც ზღვისფერი თვალები ჰქონდა. მაშინ არ ვიცოდი, რა იყო ზღვა, მაგრამ დედის გამოხედვაზე ვხვდებოდი, რომ ქვეყნად ყველაზე ლამაზი უნდა ყოფილიყო. იგი მიწნავდა ნაწნავებს და გაუთავებლად მიყვებოდა კაცზე, რომელიც ყველაზე ცოდვილი იყო, რადგან დედა უყვარდა. გადიოდა წლები, ბანაკიდან ბანაკში გადაგვქონდა ცხოვრება, ვზიდავდით ყოველ დღეს, როგორც უკანასკნელს. მე ახლაც მახსოვს მზისგან დანაოჭებული დედის სახე, ანთებული თვალები და მაშინ დავიფიცე, რომ აუცილებლად ვნახავდი ოდესმე ზღვას. მას მერე სახელი არ გამაჩნია, კალთით დავატარებ ცოდვებს, რომელთაც გამვლელებისგან ვაგროვებ.
მე უბრალო ბოშა ქალი ვარ, რომელსაც არ აქვს დასაწყისი და არც არასოდეს დასრულდება.
..თითები ურცხვად ელამუნებოდნენ სიმებს და ვიგრძენი როგორ გრძელდებოდა მუსიკა, რომელსაც დასაწყისი გააჩნდა და ფინალის მოლოდინში უკანასკნელ ძალებს იკრებდა.
სხეულს მისერავდა თეთრი ხელები, ღამე შეშლილ სიჩუმეს აეტანა.
დედა მუდამ მიწნავდა ნაწნავებს, რადგან ჩვენს გარშემო ყველას გაშლილი თმა ჰქონდა.
თეთრკანიანებს ყველაზე ცოდვილი სისხლი აქვთო - მეუბნებოდა იგი და მეც ვერიდებოდი მათ, როგორც კეთროვანებს.
პარადოქსია, მაგრამ დედა სწორედ კეთრით დაიღუპა. მაშინ ყველაფერს ზღვისფერთვალება კაცს ვაბრალებდი, რადგან მეგონა რომ ასეთი თვალების პატრონს აუცილებლად თეთრი კანი უნდა ჰქონოდა.
როდესაც დედა ხველებისას ხელს იფარებდა და სისხლიან ხელისგულებს კალთებზე იმშრალებდა, მე კვლავ მავიწყდებოდა ჩემი სახელი.
ბოლო ამოხველებისას მისი სიტყვები ძლივს გავარჩიე.
de vida o muerte..
მაშინ ვერ ვხვდებოდი რისი თქმა სურდა, თუმცა წლების შემდეგ, როდესაც ყველაზე ცოდვილი ადამიანის მკლავებში ვეძლეოდი ცეკვის თავდავიწყებას, მახსენდებოდა დედა, რომელსაც ბოლო წამამდე უყვარდა ზღვისფერთვალება კაცი.
...სხეული ნელ-ნელა დუნდებოდა და ღამის თითოეული ნოტი იღვრებოდა სივრცეში.
მელოდია ბოლო ბგერებს ითვლიდა, როდესაც ვიგრძენი როგორი ნეტარებით კვდებოდნენ სისხლისფერი მიხაკები.
..მე არასოდეს მინახავს ზღვა, მაგრამ ვიცოდი, რომ მასაც ზღვისფერი თვალები ჰქონდა.
http://www.youtube.com/watch?v=DBpRz5fAFiU 
· 
თევზები, თევზების fun club
