ჩვენი ერთმანეთს თვალებში სირცხვილს ვხედავდით...
იმდენად ახლოს იყო მისი თვალები ჩემს თვალებთან, იმდენად შეუნიღბავი მზერით მიმზერდა, შემეშინდა იმის რომ რაიმე არ დამემალა მისთვის და მეც სწორედ ასე-შეუნიღბავად უნდა მეცქერა მისი თვალებისთვის. მის თვალებშიც იგივე შიში შევნიშნე და მივხვდი, რომ ცხოვრებაში პირველად ვხედავდი შიშველ ქალს. ახლა მხოლოდ იმის მრცხვენოდა, რომ ამდენ ხანს ვმალავდი სხეულს, ასე თავხედურად, უსამართლოდ, უმიზეზოდ!
ირგვლივ ხმაური მხოლოდ ჩვენი სუნთქვის ექო იყო...
მარტო მის თეთრ კანს ვხედავდი, მისი გამოკვეთლი, დახვეწილი ნაკვთები როიალის კლავიშებს წააგავდა. აწრიალდნენ ნოტები სხეულის შიგნით, ერთიანად ვთრთოდი, თავი პირველად ვიგრძენი შემოქმედად... (ხომ წარმოგიდგენიათ მუზებისგან სასიამოვნოდ შეწუხებული პიანისტი, რომელსაც წინ უდგას როიალი; როიალი რომლის ჟღერადობაც ჯერ უცნობია, მაგრამ შემოქმედს მან უკვე გაუღვიძა მელოდიის დაკვრის სურვილი.)
შავი ღრუბლების ნაბდით შემოსილი მთვარე მორცხვად გვითვალთვალებდა. ალბათ მობეზრდა მძინარე ხალხის ცქერა, მიატოვა ყველა გზააბნეული მაწანწალა და ეროტიკული ინტრიგების ქარცეცხლში გახვეული ცდილობდა, რომ ოთახის ფარდების ჰაეროვანი კავშირი სათუთად გაერღვია, შემოპარულიყო სხივებად და რომელიმე კუთხეში სულგანაბული დაბრძანებულიყო.
-დიადი სტუმარი გვეწვია. -ერთმანეთს თვალებით ვანიშნეთ..
კვლავ გარინდულები შევცქეროდით ერთმანეთს და ვგრძნობდით როგორ მალავდნენ ჩვენი სხეულები ჩვენსავე სურვილებს! აუტანელი გახდა სირცხვილის გრძნობა, აუტანელი გახდა ერთმანეთის ცქერა! პირველივე შეხებით შემოვამსხვრიეთ ერთმანეთს სირცხვილის ნიღბები, ალესილი ნაჯახივით მიტეხდა რკინის აბჯარს მისი ყოველი შეხება, მე-რაინდი ვიდექი მის წინ, ის კი სასიკვდილოდ მოღერებულ მოელვარე მახვილს წააგავდა, რომელიც მკერდის შუაგულს გამჭოლი ჭრილობით ემუქრებოდა! რამოდენიმე დარტყმით მუხლებზე დამცა (ნუთუ არ ვებრალებოდი? მე ხომ მის კლავიშებზე მინდოდა დაკვრა? ჰმ, ალბათ არ უნდოდა ყოფილიყო საკრავი რომელიც ჩემს გარეშე არარაობა იქნებოდა.) აღარც ვცდილობდი ფეხზე წამოდგომას, მანაც მოხარა მუხლები და თანაბარ პირობებში განაგრძო ბრძოლა ჩემს მორცხვ სხეულთან.
გრძნობების ალყა. როგორ, ან რატომ უნდა დააღწიო ეგოისტმა ადამიანმა ასეთ ალყას თავი?
ნებისმიერი ემოციური შემოტევა ნაკუწნაკუწ მფლეთდა, ის კი ჩემს ცხელ ფერფლში ანებივრებდა ქვედა ტანს. დამწვა და დამნაცრა, გამარჯვების დროშა აფრიალდა ჩვენშორის და მაცდურად გველამუნებოდა... გამარჯვებული მტერი სარეცელზე დავასვენე ნიშნად პატივისცემისა, მის მომაკვდინებელ იარაღს კი ხავერდოვან კოცნებით ვამკობდი. ეს ჩემი პირველი ბრძოლა იყო და პირველი მარცხი. მე აზრადაც ვერ დავუშვებდი იმას რომ შემი სხეულის იმჟამინდელი ბატონ-პატრონი სინამდვილეში არ ყოფილიყო გამარჯვების ღირსი, ამიტომაც ვეფერებოდი და ვანებივრებდი.
ერთიანად მოდუნდა და ტკბობა განაგრძო, ახლა უკვე გამარჯვების გემოთი. ძაილან მოუხდა სიმშვიდე და პასიურობა, ნამდვილი ქალბატონი, რომლის სურვილებიც უნდა იგრძნიო, მეც ვგრძნობდი და ჩემო ყოველი მოქმედებაც ამის დასტური იყო.
მისმა ქათქათა თეძოებმა იკადრეს და შეიფერეს ჩემი თითები. გაყინული, დათრთვილული მდინარესავით ბზინავდა მთვარის შუქზე ნეტარებისგან დაკლაკნილი სხეული. კვლავ ვიგრძენი თავი შემოქმედად, კვლავ ელოდნენ კლავიშები თითებს...
ტანზე მჭიდროდ მოვირგე, თავიდან გაუბედავად, შემდეგ კი თამამად დავიწყე მასში ნოტების გაბნევა; მისი ხმის იოგები-(ცოცხალი სიმები) ადვილად აყვნენ ნოტებს, საოცარ სინთეზს ქმნიდა ჩემი ხშირი სუნთქვა და როიალის ჟღერადობა...
ეროტიული ხმებით გამდიდრდა სიმფონია, რასაც თან ერთვოდა მისი სატანისებური მუცლის ცეკვა. ყოველ ხმამაღალ ნოტზე ტალღააუვლიდა მის სხეულს, მუცლიდან იღებდა სათავეს, მკერდთან თეთრად შექოჩრილი გაბრწყინდებოდა, მძლავრად ეხეთქებოდა ყელზე და ღრმა ნაპრალს ტოვებდა.
უსასრულო იყო კლავიშების სიმრავლე და უსასრულო იყო შემოქმედის ფანტაზია.
ზოგჯერ მოზღვავებულ ემოციებს ვერ ვიკავებდი, მძლავრად, უხეშად და უაზროდ ვავლენდი მათ; ნოტებიც ხმამაღლა და ქაოსურად ჟღერდნენ. ეს თითქოსდა ურცხვი ხმაური, სინამდვილეში ჩვენი სულების მორცხვი და მორიდებული ჩურჩული იყო, რომელიც მხოლოდ ჩვენ გვესმოდა და რომელსაც მხოლოდ ჩვენ ორნი ვგრძნობდით...
(შუამავლები ვიყავით ჩვენი შეურყვნელი სულების. ჩვენ უფრო მეტად ვამყარებდით და უფრო ვაღრმავებდით ამ თვალით უხილავ კავშირს. ეს არ იყო სექსი, ეს იყო კავშირი შემოქმედისა როიალსშორის, რომელიც რყვნიდა და ბილწავდა ჩვენსავე სხეულებს, ხოლო სულიერად გვაკეთილშობილებდა.
შეუძლებელია როიალზე დაკვრა ფიზიკური შეხების გარეშე, ეს ნებისმიერმა სულელმაც იცის!)
...ხმაურში გამოიკვეთა ჟინი, ეგოიზმი და სიხარბე, შემდგომში ეს ხმები დამპყრობლის ქმედებებშიც აისახა. ის თავს ქალბატონად გრძნობდა, მე კი მისი ყმა ვიყავი, რომელსაც იდეალურად უნდა შეესრულებინა მისი სურვილები. თავიდან სათუთად ეპოტინებოდა ჩემ სხეულს, როგორც ჩვილი დედის რძით სავსე ძუძუს. შემდეგ კი მადაზე მოსულმა ჩვილმა რამოდენიმეჯერ უკბინა დედის მკერდს, უმნიშვნელო ჭრილობები მიაყენა სხეულზე პატარა ბასრი ფრჩხილებით.
ორნამენტებად იკლაკნებოდა მკერდზე ჭრილობები, ყველაზე ლამაზი ორნამენტები, რომლებიც მხატვარს გრძნობების სიმფონიამ შთააგონა...
მწიფდებოდა ბოლო აკორდები, ამ სიმწიფეს ორივე ვგრძნობდით.
ბროწეულის სიმწიფეს წააგავდა, ესესაა რომ უნდა გასკდეს, მზის ამოსვლას ელის, ნელთბილ სხივებს, ან ნიავს, რომ შეარხიოს, მოსდოს ეკალს და გაუხეთქოს მწიფე კანი. მაცდურად რომ ელვარებს მზის შუქზე სიწითლე, რომლის შიგნითაც მთელი ზაფხულის განმავლობაში გამრავლებული, დატკბილული მარცვლები იმალებოდნენ და მზად იყვნენ გაბნეულიყვნე ხელის გულზე, ტუჩებზე, შემდეგ კი მათი სიტკბოს გაეჟონა სისხლძარღვებში, მიეწოდებინა ტვინისთვის სიგნალი რომელიც მაუწყებელი იყო სიტკბოსი...
დაუბერა სიომ ნაზად, გასკდა ბროწეული, მის მოლოდინში ხის ძირას მდგარ ორ სილუეტს მოებნა მზით გამთბარი მარცვლები...
ჩვენი "შედევრები"
