დაე, ვიყო ამპარტავანი
ეს ისე, მოცალეობის ჟამს
მერე ქალაქის მოსამართლე გაავიდა და თქვა:
-დანაშაულსა და სასჯელზე გვიამბე.
და მან უპასუხა:
- მაშინ, როცა სული თქვენი ქარზე ქროლვით მოგზაურობს, მარტონი ხართ და დაუცველნი, სხვებისათვის სჩადიხართ სიბოროტეს ანუ თავს ავნებთ.
მადლმოსილის კარზე ამიტომ აკაკუნებთ და შეუმჩნევლად რჩენილნი ელით.
ოკეანის მსგავსია თქვენი ღვთაებრივი არსობა.
ის ყოველთვის შეულახავი რჩება.
და ვით ეთეროვნება ისე აზიდავს დაფრთიანებულთ.
თვით მზეს ემგვანება თქვენი ღვთაებრივი არსობა.
მან თხუნელის სორონი არ იცის და არც ასპიტის ხვრელებს ეძიებს, მაგრამ არა მხოლოდ ღვთაებრივი არსობით ჯერდება თქვენი ბუნება, თქვენში ჯერ ბევრი კაცისაა და ბევრი კიდევ არაა ადამიანის, უშნო ჯუჯაა თქვენში მთვლემარე, ბურუსში ვინც გამოღვიძების საპოვნელად დაწანწალებს.
ადამიანზე თქვენში, ამაზე მინდა გითხრათ.
რადგან მან და არა ღვთაებრივმა არსობამ ან ბურუსში მოწანწალე ჯუჯამ განაპირობა დანაშაული და სასჯელი.
ხშირად გამიგია როგორ იტყოდით მასზე, ვინც სიბოროტეს სჩადის, თითქოს ის ერთ-ერთი თქვენგანი არაა, ვიღაც უცხო სტუმარია თქვენს სამყაროში დაუპატიჟებელი.
მაგრამ გეტყვით: - როგორც წმინდანნი და მართალნი უზენაესზე მეტად ვერ ამაღლდებიან, რომელიც ყოველ თქვენგანშია, ისე ავბედითი ალქაჯნი ვერ დაეცემიან იმაზე დაბლა, ზნედაცემული რაცაა თქვენში განრთხმული.
და როგორც მთლიანად, ხის მდუმარე თანხმობის გარეშე, ვერც ერთი ფოთოლი გაყვითლდება თავისით, ასევე ავის ჩამდენი ვერ ჩაიდენს სიბოროტეს უკლებლივ ყველა თქვენგანის ფარული ნების გარეშე.
ერთად მიდიხართ ერთნაბიჯ თქვენი ღვთაებრივი არსობისკენ.
თქვენ გზა ხართ და მგზავრნიც მასზე.
და როცა ვინმე ეცემა, ის უკანმომავალთათვის ეცემა დაბრკოლების ლოდზე რომ მიანიშნოს. ის წინმავალთა გამოც ეცემა მეწინავედ რომ მიაბიჯებენ ჩქარა და გამართულად, მაგრამ ლოდი გზიდან არ მოაშორეს.
და აი, კიდევ რას გეტყვით, თუმცა სიტყვა ესე, მძიმე ტვირთად დაგაწვებათ გულზე: _ მოკლული თავისი მკვლელის თანაზიარია და გაძარცვულიც დამნაშავეა, რათა გაძარცვეს.
უბიწო, ბიწიერის საქციელში არა უდანაშაულო.
და ყველა ცოდვას განშორებული წმინდანი, ავსულის ნაცოდვილარშიც არაა უმანკო.
ჰო, დამნაშავე ხშირად დაზარალებულის მსხვერპლი ხდება.
და მსჯავრდებული, უფრო ხშირად უდანაშაულოთა და პატიოსანთა გამო აგებს პასუხს.
თქვენ არ ძალგიძთ განსაზღვროთ ვინაა სამართლიანი ან უსამართლო და ღვთისმოსავი უღმრთოსაგან გამიჯნოთ, რადგან მზის პირისახის წინა ერთად დგანან ისინი, როგორც შავი და თეთრი ძაფია ერთად გადაფსკვნილი.
და როცა შავი ძაფი წყდება, მქსოველი მთლიანად ნაქსოვს აკვირდება და ფეიქრის დაზგასაც ამოწმებს.
და თუ სასამართლოზე, ვინმე მოღალატე ცოლს ამხელს, დაე, იმავე სასწორით მისი ქმრის გული აწონოს და საწყაულით სამშვინველი არწყას მისი.
და ის, ვინც გადაწყვეტს მჩაგვრელს დაარტყას, ჯერ ჩაგრულის სულს დასწვდეს.
და თუ ვინმე თქვენგანი დასჯას სამართლის სახელით მოინდომებს და გამხმარ ხეს მოუქნევს ცულს, დაე, ჯერ მის ფესვებს ჩახედოს.
ჭეშმარიტად, იგი ცუდ და კარგ ფესვებს იპოვნის, ნაყოფიერს და უნაყოფოს, დედამიწის მდუმარე გულში ერთი ფსკვნილით ჩახვეულს.
და თქვენც მსაჯულნო, სამართლიანად რომ გამოიყურებით, მათ რა განაჩენს გამოუტანთ, ვინც ხორცითაა მართალი, მაგრამ ქურდია სულით?
როგორ დასჯით იმას, ვინც ხორცს მოაკვდენს, მაგრამ თვითონაა სულით მკვდარი.
როგორ შეგიძლიათ ბრალი მას დასდოთ, ვინც რიოშად იქცევა და მდევნელია, როცა თვითონაა ღირსებაშელახული და დევნილი?
როგორ დასჯით მათ, ვინც იმდენი მოინანია რამდენიც არ შუეცოდია?
ნუთუ მონანიება მართლმსაჯულება არაა? იგივე კანონით დადგენილი, რასაც სიხარულით დაემორჩილებოდით?
მაგრამ უდანაშაულოს სინანულს ვერ ჩააგონებთ და ვერც დამნაშავის გულს გაათავისუფლებთ მონანიებისგან.
მოუხმობელი ღამით იხმობს, რათა ადამიანებმა გამოიღვიძონ და თავი შეიცნონ.
გაიგოთ გინდათ რა არის მართლმსაჯულება. მაგრამ როგორ? თუ ყველა საქმენი თქვენნი დღის შუქზე არ გაიტანეთ.
მაშინ კი შეიტყობთ, რომ დაცემულიც და ამაღლებული ერთი კაცია, თავის ჯუჯა არსის ღამეთა და თავის დღეთა ღვთაებრივი არსობის შუაბინდებში მოარული.
და რომ ტაძრის დიდი ქვაკუთხედი, საძირკველში ჩაყოლებულ უმცირეს ქვაზე უმაღლესი არაა.
და სთხოვა კაცმა:
- თვითშემეცნება გვასწავლე.
და მან მიუგო:
- მდუმარებაში თქვენი გულები დღეთა და ღამეთა საიდუმლოებას იგებენ, მაგრამ ყურთა თქვენთა გულისხმის სმენა სწყურიათ.
გინდათ სიტყვებით შეიცნოთ ის, რაც ფიქრით იცით ყოველთვის.
გინდათ თითები ახლოთ თქვენი სიზმრების შიშველ სხეულებს.
მშვენიერია.
უნდა გადმოიღვაროს თქვენი სამშვინველის წყარო მალული და რაკრაკით მიედინოს ზღვას.
და მაშინ საკუთარი, უკიდეგანო სიღრმეთა განძი თვალთა თქვენთა გაგემხილებათ.
ნურც თქვენი ცოდნის სიღრმეებს გაზომავთ არგანითა და საძირავით.
რადგან არსობა თქვენი ზღვაა უსაზღვრო და ულევი.
ნუ იტყვით: `მე მთელი ჭეშმარიტება აღმოვაჩინე~, უკეთესია თქვათ: `მე ჭეშმარიტება აღმოვაჩინე~.
ნუ იტყვით: `მე სამშვინველის გზა ვიპოვე~, უმჯობესია თქვათ: `მე ჩემს გზაზე მიმავალი სამშვინველი შემხვდა~.
რადგან სამშვინველი ყველა გზით დადის.
სამშვინველი მხოლოდ ერთი გზით არ დადის და არც ლერწამივით იზრდება.
სამშვინველი იხსნება და მშვენდება, როგორც ლოტოსის ყვავილი იფურჩქნება უთვალავი თავისი ფოთლით.
შემდეგ ქურუმმა დასძინა:
- ლოცვაზე გვითხარი.
და მან მიუგო:
- თქვენ ლოცულობთ მწუხარებასა და საჭიროების ჟამს, ნეტავ ასევე დოვლათსა და სიხარულის სიუხვისას ლოცულობდეთ.
რადგან არსებობს განა ლოცვა, თუ არა თქვენივე ცოცხალ საუნჯეში შემღწეველი?
და თუ სივრცეში თქვენი წყვდიადის განფენით თავს ინუგეშებთ, მაშ თქვენ, გულის გაცისკროვნებეული გამონათებით ჰპოვებთ სიხარულს.
და თუ სამშვინველი თქვენი ლოცვისთვის გიბიძგებთ როცა კი სტირით, დაე, მაშინაც კი როცა მოთქვამთ, იგი ისევ და ისევ გიბიძგებდეთ მანამ, სანამ არ გაიცინებთ.
ლოცვისას ამაღლდებით, რათა ჰაერში მათ შეხვდეთ, ვინც ამჟამისათვის ლოცულობს და ვისაც შესაძლოა შეხვდეთ მხოლოდ ლოცვის ჟამს.
ამიტომ იმ უხილავ ტაძარში, მხოლოდ სატკბო ურთიერთობისათვის და დიადი აღფრთოვანებისათვის შედით.
რადგან თუ ტაძარში შეხვალთ რომ მოითხოვოთ, არ მიიღებთ.
თუ შეხვალთ და ძირს დაემხობით, არ წამოგაყენებენ.
და გინდ შეხვიდეთ რათა სხვებისათვის სიკეთე გამოლოცოთ, ლოცვა თქვენი შესმენილი არ იქნება.
ისიც საკმარისია, რომ უხილავ ტაძარში შედიხართ.
მე ვერ გასწავლით სიტყვებით ლოცვას.
ღმერთს თქვენი სიტყვები მხოლოდ მაშინ ესმის, როცა ის თვითონ გამოთქვამს მათ თქვენი ბაგიდან.
და ვერც ზღვათა, ტყეთა და მთათა ლოცვებს გასწავლით.
მაგრამ თქვენ - მთათა და ტყეთა და ზღვათა შობილნო, მათ ლოცვებს თქვენსავე გულში იპოვნით.
თუ ღამის სიჩუმეს ყურს მიუგდებთ, მყისვე მოუსმენთ მდუმარებაში როგორ უბნობენ ისინი: `უფალო ჩვენო, დაფრთიანებული ჩვენი არსობა შენი ნებაა ჩვენში ვნებული.
იგი ნდომაა შენი, ჩვენში მონდომებული.
იგი ზრახვაა შენი, იმ ჩვენ დღეებს, შენ რომ გეკუთვნის, იმ ღამეებად რომ აქცევს, ასევე შენი რაცაა.
ჩვენ ვერაფერს შეგთხოვთ, რადგან შენთვის ცნობილია ჩვენი სათხოვნელი, სანამ ისინი გაგვიჩნდებიან.
შენი არს ჩვენი სათხოვნელი და ბევრის გაცემისას შენ ყველაფერს გვაძლევ~.
`კიდევ ცოტაც, წამი ჩემი სიმშვიდისა ქარს მინდობილი და სხვა ქალი გამაჩენს მე’.
ჯიბრან ხალილ ჯიბრანი
This post has been edited by ni ka on 25 Oct 2011, 17:05 
ანთროპოსოფია
