არაა სისულელეები. ნაცნობ-მეზობლებში ერთს აქვს მასეთი სახელი. იძახიან, რომ დავინახოთ, იმ დღეს ყველაფერი ცუდად მიდისო, ფაქტებით ყვებიან თან. თუმცა მე არანაირი ასეთი პრობლემა არ მქონია, ზოგსაც. ზოგი კი ერიდება, თუ დაინახეს, რომ ქუჩაზე მოდის, ცდილობენ განზე გაიხედონ და ასე შევიდნენ ეზოში.
ერთხელ, ბავშვობაში მივდივარ პლეხანოვზე, შევუხვიე გვერდით ქუჩაზე, წინ ქალი მიდის. შევხედე და რაღაცნაირი გრძნობა იყო. შეიძლება იმიტომ, რომ "შპილკებზე" იდგა? ორი-სამი ნაბიჯი გადადგა და გადაუბრუნდა ერთი "შპილკა" კიდეც. რომ გასწორდა, სანამ გზას გააგრძელებდა, ჩემკენ გამოიხედა და ჩაილაპარაკა, რა თვალი გქონია, შენ მოგიკვდა თვალიო. სახტად დავრჩი, საერთოდ ვერ მივხვდი, რას მერჩოდა.
რეალურად, იმ გრძნობამ შეიძლება რაღაც გამოიწვია? სულ არ მესმოდა ასეთი რამე-რუმე, იმას კი ესმოდა ალბათ და არც დაწყევლაზე დაუხევია უკან. შეიძლება, ჩვენი ენერგეტიკა ვერ შეეწყო ერთმანეთს? ფაქტი ისაა, რომ ჩემსკენ რომ მოიხედა, სახე მაშინ დავინახე - ქალი კი არა, კუდიანი.
ნუ, ულამაზო კი არა, რაღაცნაირი.
კიდევ ერთხელ იყო, "მარშრუტკაში" ვზივარ, ბაზრობაზე მივდივარ. მოპირდაპირე სკამზე სახით ჩემსკენ ზის ვიღაც ტიპი, თვალები აქვს რაღაცნაირი ჭრელი, - როგორც რამდენიმე პოლიტიკოსს თუ ბიზნესმენს. რამდენიც ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა, იმდენი მაშინვე ავარიდეთ. თან რამდენჯერმე დავაფიქსირე, რომ ტიპმა მე შემომხედა, უბრალოდ თვალის გადავლებისას კი არა. უსიამო გრძნობა დამრჩა. ჩავედი, ბაზრობაზე მივდივარ და სადღაც მჭიდრო შემხვედრ ნაკადში მოდის ვიღაცა. წამიერად შევხედეთ ერთმანეთს და უცბად გაურკვეველი ცუდი გრძნობა დამრჩა. გავიარე 2-3 ნაბიჯი, და ისე ჩავიკეცე ცალ ფეხზე, ლამის მუხლში გადამიბრუნდა.
მართალია, შეიძლება მჭიდრო მოძრაობისას სიმძიმის ფეხიდან ფეხზე გადატანა უხერხულად მოხდა, შეიძლება ჩანთამაც დაქაჩა ამ დროს, მაგრამ ის გრძნობა რომ უძღვოდა, კარგად მახსოვს.
..."დინამომ", ერთხელ ადრე, რომ წააგო, დაწყებამდე (მეზობლები ვუყურებდით) ვთქვი, ამა და ამ წუთებზე გავიტანთ ბურთებს-მეთქი. მოხდა და იმ წუთებზე იმათ გაიტანეს.
სამი არა, მაგრამ ორი. იმის მერე აღარ მიცდია არასოდეს ასეთი პროგნოზირება.
მაგრამ ეს უფრო დამთხვევაა.
დაცდა მქონდა ყავაზე.
ახლა თითქმის არასოდესაა ასე, თან ბევრად მეტს ვსვამ. ადრე კი წლების განმავლობაში ასე იყო: დღეში ვსვამდი 2 ან 3 ჭიქას. რა დროსაც არ უნდა ყოფილიყო, რა სიტუაციაშიც, როცა დავასხამდი საყავიდან და მივუჯდებოდი კომპიუტერს, ან როცა ვასხამდი, - ზუსტად მაშინ ხდებოდა რაღაც. მოდიოდა ვინმე. თუ ოჯახის წევრი იყო გასული - შეიძლება რამდენიმე საათი გაევლო და მაინცდამაინც ამ დროს მოდიოდა (თან სხვადასხვა დროს). მერე ხუმრობაც დავიწყე: აქამდე სადაა, ახლა ყავს დავადგამ და მოვა-მეთქი. წარმოიდგინე, რამდენჯერმე ესეც დაემთხვა. ან გარეშე ვინმე აკაკუნებდა. ნუ, ყოველთვის არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ძალიან ხშირად. ან, უფრო ხშირად, - რეკავდა ვინმე ტელეფონზე. ხან მეზობელი გაიჭედა ლიფტში, ხან შუშა ჩაიმსხვრა ორპირზე, ხან მილი გასკდა. რა ვიცი, აღარც მახსოვს ყველაფერი. არადა, ვნერვიულობდი - ყავა ხომ ცივდება ამასობაში.
მერე ცალკე სიტუაციის ძლიერმა მიუღებლობამ, ცალკე იმან, რომ ბოლოს და ბოლოს მივიღე და ხუმრობით ვუდგებოდი, ეს ამბავი დაამთავრა.
არადა, საიდან დაიწყო? ყავის სმა დავიწყე იმავე პერიოდში, როცა რამდენიმე მეგობარს გვთხოვეს, ერთ-ერთ მონასტერში იქაურ ბერებს ნანგრევების გაწმენდაში დავხმარებოდით. რამდენჯერმე ვიყავით ასული. მაგრამ ყავას ეს თავიდან ხელს არ უშლიდა. ერთხელაც ორნი ვართ წასულნი, პირველი ნაცნობობიდან დაახლოებით ერთი წლის მერე. სიტუაცია გაურკვეველი დაგვხვდა - წინამძღვარი (ღმერთმა გაანათლოს) ეპარქიაში იყო და ერთი კვირა არ იქნებოდა. ადგილზე რა უნდა გაკეთებულიყო, არავინ იცოდა. ორ დღეში თბილისიდან ნაცნობები ამოვიდნენ "მარშრუტკით" ძეგლის სანახავად. აქ ჩემმა მეგობარმა თქვა, მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს, ბარემ წავყვები ამათ და ორ დღეში ისევ ამოვალ, თუ გინდა, შენც წამოდი, რა უნდა გააკეთოო. იმათ საგზალი ჰქონდათ თავისთვის, ახლოს კორომში დაჯდნენ, ცოტა დალევა მეც მომიწია და შეჭიკჭიკებული ვიყავი. ამიტომ ბევრი აღარ მიყოყმანია და წავყევი. უკან ასვლა აღარც მოგვიხდა.
ძალიან კარგად ვიცი, რომ მოტივებში, დროებით დავბრუნებულიყავი თბილისში, გარკვევით ფიგურირებდა "ნესტიანი მოწყენილობა" (გვიანი შემოდგომა იყო, იქ მყოფი ძმობიდან უმეტესობა ახალი და უცნობი იყო) და, კონკრეტულად, ქაფქაფა სურნელოვანი ყავის წარმოდგენა - აი, ჩავალ, დავლევ ხოლმე.
ჰოდა, ვსვამდი კიდეც "ცხელს".
მონასტერში ხარ, შე ვირო, კარგი საქმის გასაკეთებლად, ყველას არ ხვდება ეგ პატივი, მოწყენილობა რას ჰქვია, დაეტიე, რა.
This post has been edited by ErK on 6 Dec 2012, 23:37 
თარსი ადამიანი!
