ნუგზარ შატაიძეს აქვს ძაან გენიალური მოთხრობა, ეპიგრაფად ერთი ლუდის საინძელო ადგას, "ეს იმ კაცს გაუმარჯოს, ღორს რო დრუჟბა ხერხით დაკლავს, მეზობლებმა ჭყვირილი არ გაიგონოსო"
ხო წარმოიდგინეთ დაახლოებით, ეპიგრაფი რო ასეთი აქვს, თავად მოთხრობა რა იქნება
ეს დასაწყისია მხოლოდ, ჯერ ხურდებიან
სტუმარი ღვთისაა
ეს იმ კაცს გაუმარჯოს, ღორს რო დრუჟბა ხერხით დაკლავს, მეზობლებმა ჭყვირილი არ გაიგონონო.
ლუდით სათქმელი სადღეგრძელო
ნაზო და გოგია სისხამ დილით ადგნენ და ციბრუტებივით დატრიალდნენ: გოგიამ ინდაური დაკლა, ნაზომ-გაპუტა. გოგიამ მარანში ღვინოები გასინჯა, ნაზომ-სახაჭაპურე ყველი ჩაალბო. გოგიამ შეშა დაჩეხა, ნაზომ-დიდი საარყე ქვაბი ზედადგარზე შემოდგა და წყლით გაავსო. გოგიამ ცეცხლი დაანთო, ნაზომ-ფქვილი გაცრა და ცომი მოზილა.
ეზოში გუშინწინდელი თოვლი გაყინულიყო და ფეხქვეშ ჭრაჭუნი გაუდიოდა. ციოდა. გოგია ქვაბთან ჩაცუცქულიყო და ხელისგულები ცეცხლისთვის მიეშვირა.
ნაზომ მაკრატელი გამოუტანა-ფრჩხილები დაიჭერიო...
რა დროს ფრჩხილებია, ქალო, სადაც არი წყალი ადუღდებაო!
ნუ იცი რა, ეგრეო,-შეეხვეწა ნაზო,-სირცხვილია, კაცო, რას იტყვიან სტუმრებიო!
რა უნდა თქვანო, რა,-გაუტრიზავა გოგიამ,-ჩემი ფრჩხილების სანახავად კი არ ჩამოდიან აქაო!
კარგი რა, გოგოი,- ხმა დაიშაქრა ნაზომ,-დაიჭერი, გენაცვალე, ნუ გეზარებაო.
ეე, შენ რო კაცს გადაეკიდებიო!-და გამოართვა მაკრატელი.
წყალი რომ ადუღდა, გოგიამ ბიჭი გააქცია და ყარამანა გადმოაყვანინა. შემოვიდა ყარამანა ჭიშკარში, დათოვლილი ეზო გადმოიარა, დანებსა და მასათს გაზეთის ქაღალდი შემოაცალა, დერეფნის მაგიდაზე დაამწკრივა და -გამარჯობა, გოგიო!-მერეღა გასძახა სათონესთან მოფუსფუსე მასპინძელს.
გაგიმარჯოს...დალევ რამესო?-ჰკითხა გოგიამ.
ნწ, არაო, -თავი გააქნია ყარამანამ,-ჯერ საქმეო!
გოგიას ცოლმა წყაროდან დარეცხილ-დაწკრიალებული ტაშტები მოიტანა, დერეფანში დააწყო და როგორ არიან, ბიჭო, თქვენებიო, ჰკითხა.
რავა, ჭამის მადა კარგი აქვთო და...-სერიოზული სახით უპასუხა ყარამანამ, მერე საღორესთან მივიდა და შიგ შეიხედა.
ღორი იწვა და ხიხინებდა.
ე რამოდენა ტანი შეუყრიაო?!-გაუკვირდა ყარამანას.
მა რა იქნებოდაო,-უთხრა გოგიამ,- რაც მე მაგას ქატო და სიმინდი ვუზიდეო...
ესა ბიჯო, ორ ზამთარს გაგატანინებთო!
ორს არა, სამსაო!-გაეცინა გოგიას.
ამასობაში კოლაც მოვიდა, ჯერ გოგიას ჩამოართვა ხელი, მერე ყარამანას და – ჰა, რას ვშვრებით ეხლაო?
უნდა დავკლათ, რა უნდა ვქნათო, -უპასუხა გოგიამ.
ახლა კოლამ შეიხედა საღორეში, ახლა იმან გაიკვირვა-ბიჭო, ბიჭო, რამოდენა გამხდარაო!
ყარამანა დერეფანში შებრუნდა, დანებიდან ერთი გრძელი, პირგალეული ბებუთი აარჩია და ცერით ფხა გაუსინჯა.
გოგიას ბიჭი, იდგა და ხელებში უყურებდა.
მიდი გენაცვა, ვანო, მიდი ერთი სიმინდის ტარ მიშოვნე სადმეო!-უთხრა ყარამანამ.
აგე, ემანდ არ გიდევსო?!
მართლაც იქვე იდო მაგიდაზე.
ყარამანამ ტარო აიღო, ბებუთი ზურგსუკან დამალა და ისევ საღორესკენ წავიდა.
ჰა,, რა ვუყოთო,-ჰკითხა გოგიამ,- გამოვაგდოთ გარეთაო?
ყარამანამ თავი უკმაყოფილოდ გააქნია,-კაცო, იცი რას გეტყვი შენაო, რახან მომიყვანე, მოდი რა ეხლა მე დამაცადეო!
გოგიას გაეცინა. კოლასაც. გადგნენ განზე და მოემზადნენ სეირის საყურებლად.
აივნიდან გოგიას ცოლი ვანიკოს ემუნათებოდა,-მაღლა ამოდი, შვილო, შენ არ უყუროო!
რა გინდა, ქალოო,-გაბრაზდა გოგია,-ვითომ რატომ არ უნდა უყუროს რა, მწვადი ხო კარგა უყვარსო!
მიდი, ნაზო, შენ მიდი, ბლომათ ხახვი დაფცქვენიო!-ასძახა კოლამაც.
ქალმა ხელი ჩაიჭნია და ოთახში უკმაყოფილო ბუტბუტით შევიდა.
ამასობაში ყარამანა ღორთან ჩაცუცქულიყო,-ქუცი, ქუციო,-ალერსიანი ხმით შესძახოდა კარებიდან და სიმინდის ტაროს უჩვენებდა.
ღორმა დინგი ასწია, დაიღრუტუნა, წინა ფეხებზე წამოიწია, წამოდგომა სცადა, მაგრამ მეტი სიმსუქნისაგან ტანი ვეღარ აზიდა და ისევ ჩაწვა.
ყარამანა არ ეშვებოდა,-აი, ნახე, რა მოგიტანეო, აბა, ნახე, ნახეო!-და თან სიმინდის ტაროს ცხვირში სჩრიდა.
ბოლოს, როგორც იყო, გამოიტყუა გარეთ.
ჰა, რა ვქნათ, კაცოო,-ვერ ისვენებდა გოგია,-დავუჭიროთ ფეხებიო?
მაიცა, გოგიო...-ყარამანამ, სიმინდის ტარო ძირს დადო, ღორს ჯერ ღაბაბი მოფხანა, ხელი ქვემოთ ჩააყოლა, მკერდი მოუსინჯა, მერე აქამდე ზურგსუკან დამალული ბებუთი გამოაჩინა, მოუქნია და შიგ გულში დასცხო...
ღორმა საშინელი ხმით დაიჭყვირა, ჩაიჩოქა, გვერძე გადაწვა, ფეხები გაიქნია, გაიძაგრა და მოკვდა.
ყარამანამ ჭრილობიდან ბებუთი გამოაძრო და სისხლი ჯაგარზე შეაწმინდა.
ვა, რა ხარ, კაცო, რა ხარო!-იძახდა გაკვირვებული კოლა.
რა იყო, პირველათა ნახეო?!-ეცინებოდა გოგიას და ყარამანას ბიჭებზე ხელს უთათუნებდა,-მალადეც, მალადეც, ალალია შენზე სუკის მწვადიო!
დროზე ეხლა, სანამ თბილიაო!-ქებას არ იმჩნევდა ყარამანა.
კოლა და გოგია წავიდნენ და სათონედან სახელდახელოდ შეკრული ტახტი გამოიტანეს.
ვანიკო ღორს წინ დაუცუცქდა და მკერდზე დააცქერდა. იმას პატარა, ფრჩხილისოდენა ჭრილობიდან სისხლი გამოსდიოდა და თოვლზე წითელ გუბეს აყენებდა.
ეზოში მაღალი გივია შემოვიდა, ძირს გაგორებული ღორის დანახვაზე შვებით გაიცინა და-ნახე, სიდედრს როგორა ვყვარებივარო!-დაიძახა.
შენ ემანდ სადმე იქნებოდი მოფარებულიო...-უკმაყოფილო სახით უთხრა ყარამანამ.
კაცებმა ღორი ასწიეს და ტახტზე დადეს.
მოვიდა გოგიას დედაკაცი და ჯვალოს დაკეცილი ტომრები მოიტანა. ყარამანამ ის ტომრები გამოართვა, დაბერტყა და ღორს გადააფარა და-აბა, მაიტათ ეხლა წყალიო!
მოიტანა კოლამ ვედროთი მდუღარე და ტახტის ბოლოში დადგა. ყარამანა იქიდან ალუმინის დაჭეჭყილი ჯამით წყალს იღებდა, ღორს ზემოდან ასხამდა და თან დანით ტომარაზე აჭყაპჭყაპებდა.
ის ვედრო რომ ამოაცალა, ახლა მეორე მოატანინა.
კაცები იდგნენ და ჩუმად უყურებდნენ.
გივიამ სიგარეტი გააბოლა.
კოლამაც.
ყარამანამ ტომრები გადახადა, ღორის გაფხეკვა-გასუფთავებას შეუდგა და მერე თამბაქოს კვამლში გახვეულ კაცებს გაკვირვებული სახით მიაჩერდა:-ჰააო, მოდით თქვენცა, ეხლაო!
გადაყარეს ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტები და აიღეს დანები.
აბა, ვანო, აბა, გენაცვალეო,-უთხრა ახლა ბიჭს,-იცოდე, ცეცხლი არ გამოგვიქროო!
ვანიკო წავიდა, თოვლში გაკვალული ბილიკი აიარა, ღობეზე შემომსხდარი წიწკანები დააფრთხო და საჩიხს მიადგა.
საჩიხში შეშა ელაგა და იმ შეშებთან დიდი, შავი ინდაური დაიფხორებოდა.
ვანიკომ დაუსტვინა და ინდაურმა დაიკივკივა. ვანიკომ კიდევ დაუსტვინა და ინდაურმაც ისევ დაიკივკივა.
გაანებე, ბიჭო, თავი მაგ ინდაურს და დროზე მაიტა შეშაო!-დაუძახა მამამ.
ვანიკომ შეშის ნაპობები ცალ მკლავზე დაილაგა, მერე მეორეც მიაშველა და წამოვიდა.
ღორი გადაებრუნებინათ და ახლა მეორე ფერდს უსუფთავებდნენ.
ბიჭმა ცეცხლთან ჩაიმუხლა, ნაკვერჩხალი გამოქექა და შიგ რცხილის ნაპობები შეალაგა. შეშა თავიდან კი აბოლდა, მაგრამ მერე ლურჯი ალი მოიყენა და სულ მალე აბურბურდა კიდეც.
ტაშტები, ვანო, ტაშტები მოგვიტანეო!-დაიძახა ცოტა ხანში ყარამანამ.
ბიჭმა ტაშტები მიუტანა, თოვლზე დაუმწკრივა, თვითონ განზე გადგა და კაცებს იქიდან დაუწყო ცქერა.
იმათ ღორი ზურგზე გადააბრუნეს და ყარამანამ დანას მასათი აუსვა.
აივნიდან ქალმა გადმოიხედა:-ჩამოვიტანო, გოგიო?
ჩამაიტა, ქალო, რაღას უყურებო!
ყარამანამ მასათი დადო და ღორთან მივიდა.
კაცები ყურადღებით მისჩერებოდნენ.
დაუჭირეთ ფეხებიო!-ბრძანა მან.
გივიამ წინა ფეხები დაუჭირა, კოლამ და გოგიამ-უკანები.
ყარამანამ რაღაცნაირი მოკაუჭებული დანით ღორი ყელიდანვე ჩასერა და ბოლოში ისე გავიდა, ხაზი არ გაუმრუდებია.
ქალმა ხონჩით პური, მარილი, არაყი და ალყა-ალყა დაჭრილი ხახვი მოიტანა,-სად დავდგა ესაო?
მაიტა, თავზე დამადგიო,-გაბრაზდა გოგია.
ჰარიქა, ბიჭო, ვანო, გოდორი გამოუტანეო!-დაიძახა ყარამანამ.
ვანიკო გაიქცა, საჩიხიდან გოდორი ჩამოიტანა, გადააბრუნა და დედას წინ დაუდგა.
ამასობაში ყარამანას ღორი გაეჭრა-ფაშვსა და ნაწლავებს ფრთხილად ეწეოდა და თან გოგიას ცოლს ეუბნებოდა-წადი, ნაზო, სუფთა ფალასი გექნება რამე, მომიტანეო!
ქალი გაიქცა და ცოტა ხანში ძველი ჩაის ტილო მოურბენინა,-ივარგებსო?
კარგია, კარგიო!
ყარამანას კოლამაც უშველა და ფაშვი თავის ნაწლავებიანად ერთ დიდ ტაშტზე გადმოათიმთიმეს.
წაიღე, შვილო, ესა გომურს ზეით სადმე ჩაფალიო,-უთხრა გოგიამ შვილს.
ვანიკომ მძიმე ტაშტი აიღო და წელში გადრეკილი წავიდა.
ეე, სად არიან მეგრელებიო,-ბიჭს თვალი გააყოლა კოლამ,-ემაგ ფაშვს დაგვამარხინებდნენო?
მაშა, მაშაო,-დაუდასტურა გივიამაც,-რა კუპატებს აკეთებენ მაგისგანაო!
მააშორე აქედანო,-ტუჩი აიბზუა ყარამანამ, თან ტილოთი სუკებთან ჩაქცეულ სისხლს ამშრალებდა.
გივიას გრძელი კისერი გაეწვდინა და შიგ ჩაიცქირებოდა.
ყარამანამ ელენთა მიაწოდა, - აჰა, ნაკვერჩხალზე დააგდე ესაო,-მერე დანა აიღო და სუკებიც ხელდახელ ამოთალა.
გივიამ ელენთას მარილი წააყარა, ცეცხლიდან ნაკვერჩხალი გამოქექა და ზედ დააგდო, კოლამ კი სუკები აიღო და ეგრევე, მთელებივე წამოაგო შამფურებზე.
მალე ისეთი სურნელი დატრიალდა, გაღმა უბანში ძაღლები აყმუვლდნენ.
ის იყო, შემწვარი ელენთა დაჭრეს და შამფურებსაც გვერდი უცვალეს, რომ ეზოში კრეჭვითა და კირზის ჩექმების ფხლაკაფხლუკით შემოვიდა რამაზა,-რა არი, კაცო, ღორი დაკალითო?!
გოგია ჭიქებში არაყს ასხამდა და რამაზას დანახვაზე გაეღიმა.
აი, მოვიდა მშვიდობის მაძიებელიო,-თქვა ყარამანამაც და არყის ჭიქა აიღო,-აბა, გაგვიმარჯოს, ბიჭებოო, მრავალი დაგვეკლას, მრავალი შეგვეჭამოსო!
რთველიდან ღორის ქელეხამდე ზაოტის გავლით, და მრავალჟამიერის თანხლებით
