მოგონებები არ მასვენებს, დიდ ხანია მე "აქაური" სიზმარი არ მინახავს.
"სიზმარა" არა ვარ, უბრალოდ, ბევრს ვფიქრობ და ალბათ იმიტომაც ვხედავ "იქაურობას", თითქმის ყოველ ღამე.
ყოფილა შემთხვევა, გამღვიძებია და ნაბახუსევის შეგრძნება მაქვს.
გამიხსენებია წინა დღე და წვეთი სასმელი არ მქონია დალეული.
მერე "სიზმრების მინისტრთანაც" მიმიკითხავს და თურმე მთელი ღამე, ჩემს მონატრებულ მეგობრებთან ვყოფილვარ.
გვიქეიფია, გვიმღერია, თურმე ცეკვაც შეგვძლებია, მერე გაგვიცილებია, შედარებით ძლიერ ნასვამები სახლებში და ბოლოს ორ დარჩენილ ძმას, ძმობის და ქვეყნის სიყვარულის სადღეგრძელო დაგვილევია.
ამბობენ, ყველაფერს საზღვარი აქვსო.
მონატრებას, არა ჰქონია.
გავიხსენებ ერთ ლამაზ ეპიზოდს, ჩემი ცხოვრებიდან.
90-იანი წლებია.
აფხაზეთი, განადგურებული და დანგრეული ქართველებთან ერთად.
ბევრი ხალხი მოაწყდა დედაქალაქს.
აფხაზეთის ლტოლვილებს, სამეგრელოს სასაზღვრო რაიონებიდან დაემატა ბევრი ქართველი, რაჭიდან, სვანეთიდან, იმერეთის მაღალ-მთიანმა მოსახლეობამაც დინება დაიწყო თბილისისკენ.
დაიცალა ტყვარჩელი, ჭიათურას გაუჭირდა ძალიან, ტყიბული გაჩერდა, ზესტაფონი უფუნქციოდ დარჩა, ქუთაისს, გაღიმებული ხალხი მოაკლდა, ვეღარ ოხუნჯობდნენ, საფიქრალმა მაქსიმუმს მიაღწია, ბოლოს, ბევრი ქუთაისელი ჩამოვიდა დედაქალაქში.
ქვეყანა, გაწყდა წელში.
სვანეთი, გურია, სამეგრელო და აჭარა, რაჭა-ლეჩხუმთან ერთად შიმშილობდა.
სამცხე-ჯავახეთი, თუშეთი, ხევსურეთი, მთიულეთი, კახეთშიც უკვე, ხალხმა დაიგმინა და გაჭირვებისაგან, სახლების დატოვება დაიწყეს.
მიატოვეს მამაპაპისეული და ქალაქს ჩამოვიდნენ.
ქართლზე, ხომ აღარ ვიტყვი არაფერს.
მოკლედ, "გაგვიჩალიჩეს" ძაან მაგრა.
და იცით რატომ?
მაგარი ჭკვიანები, რომ გვგონია ჩვენი თავები, იმიტომ. :nono:
გადავალ, ცოტა, შედარებით გასართობ "ნოტაზე".
"კოლორიტი" ყველა ქალაქს ჰყავს და თბილისშიც არ გველევა "ამ ნიჭით" დაჯილდოვებული ადამიანები.
ბავშვობის მეგობარი მყავს, რამაზა ჰქვია/რამაზი-ს ვერასდროს დაუძახებ./
ეგ "ბიჭი", მოწყენილი და დაღვრემილი, არასოდეს მინახავს.
სუ იღრიჯება.
დილაა, დაახლოებით 7 საათი იქნება.
"გავრბივარ" მანქანით საქმეზე, ამ დროს რამაზას სახლის წინ, ბირჟა უკვე მუშაობს.
გამოსულა ეს ტარტაროზი და "ლექციებსა" ჰკითხულობს.
ეგ, როცა ბირჟაზე იდგა, სხვა ვერ ილაპარაკებდა./ნუ, სტილი ჰქონდა გამანადგურებელი/
დამინახეს, ხელი ამიწიეს, მეც ავუწიე ხელი, მაგრამ სხვა გზა არ "დამიტოვეს", ისეთი ფინთი სახეებით აპირებდნენ ჩემს იმ ქუჩაზე გავლას და გატარებას, გადავწყვიტე, გამეჩერებინა და "გადამეკოცნა" ყველა იქ მყოფი.
/ისე, ჩვენში დარჩეს და რა მაგარი "სირობაა", ეს "ხვევნა-კოცნა-მტლაშა-მტლუში" ყოველდღე თანაც./
ამას, რამაზას, "პარადი" მიჰყავს.
"სასტავი" უსმენს?
"სასტავზე" დეეცემიო, ენგრეა რა. :haha:
ესა კიდე, მაღალი ბიჭია, მამალივითა დგაას შუაში და "უბერამს".
ბირჟის დაუწერელი კანონია:- უნდა დადგე და უნდა იდგე.
"ჩავპროშნე" ზოგიერთები, რომლებსაც ვიცნობდი და ვიცოდი, რომ ტილები და "მანდალოჟკები" არ გადამედებოდა/მაშინ "კრუშკებით" იღებდნენ შხაპს ქართველების უმეტესობა/, დანარჩენებს მივესალმე "ჯიგრულად"/სიტყვა- ჯიგრულად, თურმე მე სხვანაირად ვიცოდი მანამდე, სანამ გრეჩო დიდი არ გახდებოდა საპრეზიდენტო კანდიდატი და ჯიგრების ყაურმა კიდევ/
მოკლედ, ხვდებით უკვე, რა სიტუაციაც არის.
იქვე, რამაზას სახლის გვერდზე, მანამდე ქარხანა იყო.
იქა, უამრავ ქართველ კომუნისტს შეუსრულებია გადაჭარბებით, ყოველთვიური გეგმა და თვიურიცა.
რო გაჭირდა, აუღიათ და "პროფილაქტიკა" გაუკეთებიათ, თავის "ვულკანიზაციით",
ამ "ვულკანიზაციის ბიუროში", ანუ მატარებლის ვაგონში, ერთი გაჭირვებული, ჭიათურიდან წამოსული ბიჭი ცხოვრობდა.
სახელად, დათო ერქვა.
იმდენად ალალი და მართალი იყო, იქ, გარშემო მცხოვრებმა და იმ "ბიუროს" ხშირმა კლიენტებმაც, შეიყვარეს ეს ალალ-მარალი კაცი.
აბა, სადა ჰქონდა იმას პირსაბანი და სავარცხელი?
რამაზას ყროყინზე გაეღვიძა და გამოვიდა "ბუტკიდან".
მოხდა ისე, რომ "ორატორი" ნამეტნავად არის როლებში შეჭრილი და ვერ შეამჩნია, თუ როგორ ამოუდგა გვერდში, პირღია დათო.
რამაზას "ძიალოგებზე" აფრენდა, რომ იტყვიან და შესაბამისად, პირი ეღებოდა ხოლმე თავისდაუნებურად.
რამაზა უბერამს და ამოისუნთქა ერთი, გაიხედა "დაბლა" და დათო დაინახა.
მართლა ვერ წარმოიდგენთ, რა სთქვა.
-რა იყო შე ჩემის თვრამეტიანო, ბალიში ხო არ აგიფეთქდაო? :drinks: :haha:
დათოს რომ შევხედე, ანუ მის ქოჩორს, დავრწმუნდი, რომ რამაზა "გიჟი" არ არის და ყველაფერს ნათელ ფერებში ჰხედავს.
დათოს თავი, გამომეტყველება, თვალები და ქოჩორის იმჟამინდელი მდგომარეობა, რომ მახსენდება, ეხლაც ვხალისობ, მართლა ბალიშ აფეთქებულსა ჰგავდა.
რამაზას რეპლიკას, ხარხარი და ისტერიული სიცილი მოჰყვა.
მეც "ვიღრიჯებოდი".
მომიტრიალდა და მე მეუბნება:-რა "ნაპორით" ყროყინებო?./" ნაპორი"-რუსული სიტყვაა და ინგლისურად ნიშნავს jet stream-ს/
P.S. თუ არ გაიცინებთ, ღიმილი, ხომ მაინც მოგერევათ?
შეგარგოთ.
2009, სექტემბერი.
მხოლოდ წინ!!!
ჰო, ელჩი ვაარ, ელჩი, ბიჯოოოოოოოოოს.
"ძალიან ჰგავს ქართველი კაცი და ვაზი ერთმანეთს, გაჭირვებას ეჩვევიან, მაგრამ თავის "გემოს"არ ჰკარგავენ.
იციან ორივემ, "გემოს" დაკარგვას, კაცობაც და ვაზობაც დაეკარგებათ, ამიტომაც ასე ჩახლართულები მოჰყვებიან ერთმანეთს საუკუნეების განმავლობაში."
ლუდები - XX, The Best Damn Drink in The World 
