მოკლედ დუბელის ისტორია ასეთია.
როგორც ჟორჟ ლაკამბრი წერს , მე-19 საუკუნის ფრანგი მეცნიერი რომელმაც შეადგინა ბელგიური ლუდების ქრესტომათია და ე.წ. კატალოგიზაცია მოახდინა იმ "დომხალის" რაც ბელგიის ლუდსახარშებში ხდებოდა, ბელგიაში ლუდების სტილის დღევანდელი გაგება საერთოდ არ არსებობდა...
ასხვავებდნენ 3 ტიპის ლუდს - ქერის, ხორბლის და ხილის
ამ სამივე ტიპის ლუდში არსებობდა 2 სახეობა - ლუდი და დუბელი.
ანუ შეგეძლო დაგელია "ქერის ლუდი" ან "დუბელ ქერის ლუდი".
ჩემთვის მოულოდნელი სიურპრიზი აღმოჩნდა რომ "ჩვეულებრივი ლუდის" abv ყოფილა 3-4%
ყველა დუბელი (ქერიც, ხორბალიც და ხილიც) უფრო მაღალ ალკოჰოლური იყო ვიდრე "სტანდარტული". abv მერყეობდა 5-6% შორის.
თურმე რაში იყო საქმე.
ბელგიელი მხარშველები ლუდს ხარშავდნენ ისე სტრანნად რომ დღევანდელი გადმოსახედიდან სასაცილოდ გვეჩვენება. თუმცა ამას თავისი მიზეზი ჰქონდა და ამაზე იქნება მომდევნო შეკითხვა
ალაოს ჩაყრიდნენ ქვაბში (mash tun), გაავსებდნენ ბოლომდე და დაასხამდნენ ცხელ წყალს, გამოუღებდნენ სიტკბოს (შაქარს) და 1 საათის შემდეგ ბადაგს (wort) გამოწურავდნენ.
მერე იგივე ალაოს ისევ დაასხამდნენ ცხელ წყალს, გაავსებდნენე ქვაბს ბოლომდე და 1 საათის შემდეგ ისევ გამოწურავდნენ. ოღონდ ამჟერად რასაკვირველია უფრო "ნაკლებად ტკბილ" ბადაგს.
მერე ისევ იგივე პროცედურა და უფრო "წყალწყალა" ბადაგი გამოდიოდა. და ასე დაახ. 5-6 ჯერ... ვისაც არ ეზარებოდა მეტჯერაც აკეთებდნენ თურმე.
პირველ ორ გამოწურულ ბაგადს ერთმანეთში ურევდნენ და მისგან დაყენებულ ლუდს ეძახდნენ "დუბელს".
დანარჩენს "ნარეცხს" ერთმანეთში გადაურევდნენ და გამოდიოდა "სტანდარტული ლუდი"
აქვე ერთი ნიუანსი... რატოა ბელგიური "დუბელი" მუქი ვიდრე "სტანდარტული" ლუდი.
პირველი ორი გამოხდილი wort მუქი იყო, ხოლო დანარჩენი გამოხდის გაწყალებული ბადაგი ფერს კარგავდა.
დღეს "დუბელი" ბელგიური ლუდის სახეობაა. ისე როგორც ", ტრიპელ", "ქუარუპელ", "ვიტ", "ლამბიკ", "ბლონდ" და ა.შ.
ეს არის ვესმალეს დამსახურება... მან ჩაუყარა ამს საფუძველი.
ადრე "დუბელ" აღნიშნავდა განსხვავებული მეთოდით მოხარშულ ლუდს.
ლუდები LVIII, რამდენის გადამხდელი ხარ 1 ბოთლში?
