საღამომშვიდობისა ბატონებო
ვფიქრობ არსებული პრობლემატიკის განხილვა, უფრო ფართო მიმოხილვით უნდა დავიწყოთ, რომელსაც საკუთრივ წარსულში აქვს ფესვები და ერთის მხრივ უკავშირდება წმიდა წერილის ისტორიას და მეორეს მხრივ იმ ტრადიციას, თუ როგორ განიმარტებოდა იგი ეკლესიაში და შეიძლება თუ არა მხოლოდ ბიბლიაზე დაყრდნობით ღვთის ჭეშმარიტებაზე საუბარი.
იმ ამაზრზენ პრიმიტივიზმს, რომ წმიდა წერილი "უბრალო ხალხისთვის შექიმნა" არ გამოვეხმაურები, პროლეტარულ-კომუნისტური საკენკი წარსულში დავტოვეთ და ვფიქრობ გავაცნობიერეთ, რომ სახარება - ანუ გასახარი ამბავი, ეკუთვნოდა ყველას, სწავლულსაც და გლახაკსაც, იმ ადამიანს, რომელსაც სურდა გულით ეხილა ჭეშმარიტება და არა გონებით, გონება ხომ ვერასოდეს ჩასწვდება გამოუცნობ საიდუმლოს, რომელიც ღვთის მიერ განგვეცხადა და მოციქულთა საშუალებით გადმოგვეცა... განა გონებას შეუძლია შეაღწიოს სრულყოფილების ბურუსში? როგორც ახლა ცდილობენ მიღმიერი სამყაროს ტვინით დანახვას და ვერ ხვდებიან, რომ ეს იმ დაბადებიდან ბრმის გაბრძოლებას გავს, მიქელანჯელოს ნახატი განსაჯა რომ მოუნდომებია, საკუთარი სიბრმავის დამვიწყებელს
გიკვირთ ბატონებო არა? განა ვის არ უკვირს, როგორ შეიძლება სამი პიროვნება ერთ ღმერთს წარმოადგენდეს, მაგრამ ის ღმერთი ხომ ღმერთი აღარ იქნებოდა, რომელიმე იჰაოველს მისი ჭვრეტა რომ შეეძლოს
პავლე მოციქულის ქადაგებასაც იშვიათად თუ იგებდა ვინმე და თვით პეტრეც კი, რომელიც ამას აღნიშნავს თავად ეპისტოლეში... მაგრამ ქადაგებათა მიღმა მუდმივად არსებობდა ის სული, ის სიყვარული და ის ერთობა, რომლითაც ქრისტიანები განმტკიცდებოდნენ და ღვთის მადიდებლობას განაგრძობდნენ.... ხოლო ერესი და "მგლები ცხვართა სახით" მათ გარშემო დაძრწოდნენ და აყვედრიდნენ ათას სისულელეს, როცა ლუკა სახარებას წერდა, ჯერ კიდევ მაშინ არსებობდა მრავალი, რომელიც ქრისტეს ამბავთა დამახინჯებით გადმოცემას ცდილობდა... ამის გასაგებად მხოლოდ უკანასკნელი სახარების გადაშლა დაგჭირდებათ.
ხოლო მოციქულები კი ნათელს სცემდნენ და ადამიანთა მომოწაფებას ცდილობდნენ არა ვინმე იაჰოვას, არამედ "მამის, ძისა და სულიწმიდის" სახელით.
პავლე კი ასე სწერდა თესალონიკელებს:
„ამიერითგან, ძმანო, მტკიცედ იდექით და შეიკრძალეთ მოძღურებაი ესე, რომელიცა გისწავიეს გინა სიტყვითა, გინა წიგნითა ჩუენითა“ (2 თეს. 2,15).
ქრისტეს ეკლესია მუდმივად კრძალვით ეპყრობოდა როგორც მოციქულთა ზეპირ გადმოცემასა და საუბარს, ასევე მათ წერილობით დანატოვარს, გარდამოცემასთან ერთად და არა მისგან დამოუკიდებლად (!) განმარტავდა მათსავე მოწერილს და ღვთის გამოცხადებას, რამდენადაც ქრისტე იესუმ, რომელიც არის "უფალი ჩემი და ღმერთი ჩემი" იოანეს თქმის არ იყოს:
„სხუანიცა მრავალ, რომელ ქმნა იესუ, რომელნი თუმცა დაიწერებოდეს თითოეულად, არცაღა ვჰგონებ, ვითარმცა სოფელმან ამან დაიტია აღწერილი წიგნები“ (იოანე 21,25)
ხედავთ? სხვა ბევრი რამ ქნა რაც აქ არ ჩაწერილაო, ის კი არადა მთელი ქვეყანა ვერ დაიტევს მის აღწერასა და განჭვრეტას
სწორედ ამ უშრეტ, ხილულ გარდამოცემას ჰყვებოდნენ მოციქულები ქრისტიანთა თემებში, როცა პავლე რომში ჩადიოდა სახარების კითხვით კი არ იყო დაკავებული (საინტერესოა როგორ დაკავდებოდა როცა ეს უკანასკნელი სამი საუკუნის შემდეგ შეიქმნა იმად, რადაც დღეს ვხედავთ
), იმას ყვებოდა რაც წერილში არ ქონდა მიწერილი, რაც მან თვალით იხილა და განიცადა... განა ქრისტეს განკაცებასა და "ხორცში გამოჩენას" რომელიმე წერილი ან ფურცელი დაიტევდა? ის ქუხდა ეკლესიაში, ქუხდა ლიტურღიაში, სიტყვებში და რაც მთავარია გულში! თუ ეს რომელიმე ისტორიულად ბრიყვ სუბიექტს არ ესმის, მისი პრობლემაა, კერპთაყვანისმცემლობა და წარმართობა კი საკუთარ უვიც ფესვებში მოიკითხეთ, წიგნების იქით რომ ვერ იხედებით და სამწუხაროდ ამ წიგნების კითხვაც დაგვიწყნიათ!
ეკლესია არ არის სახარების მიერ შობილი, რამდენადაც ისტორიულად სახარება უფრო გვიანი წარმონაქმნია, როგორც წიგნთა ერთობა. ეკლესია არასდროს ყოფილა დაფუძნებული რაიმეგვარ ფურცლებზე, რაიმეგვარ გამოკვლევებზე და ფსევდო "მეცნიერებებზე" დღეს რომ ყოველი ცხოვრებაში ხელმოცარული ცდილობს მისით დაკავდეს
ის სახლობდა, სუნთქავდა და მყოფობდა სულიწმიდაში ის კი "ქრის იქ, სადაც სურს"! და რომელმაც ეკლესია დაარსა 50-ე დღეს და რომელმაც ქრისტეს მიმდევრებს ქრისტიანები უწოდა (წერილის მიხედვით!) და არა იაჰოვლები!!!
და აი მეოთხე საუკუნის ბოლოს ეკლესიას გნოსტიკური ერესი დაატყდა თავს, იგი შეიკრიბა და უამრავ, უთვალავ სახარებათაგან ღვთივსულიერი წიგნები გამოირჩია. და როგორ გააკეთა ეს? ცხადია მოციქულთა დანატოვარით, ურყვნელად რომ ჰქონდა შენახული და რომლის მეშვეობითად იგი იდგა ურყევ კლდედ! თუ ვიტყვით რომ ეკლესია არ არის სვეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისა, შევეწინააღმდეგებით წმიდა წერილის სინამდვილეს, როგორც შინაარსობრივად, ასევე ისტორიულად - რამდენადაც ის არ ყოფილა ჭეშმარიტი! ეკლესია ხომ წარმართია! წარმართებისგან განა შეიძლება სრულყოფილი ნაყოფის მიღება?
და მერე განა სამების მადიდებელმა ხალხმა არ გამოარჩია იგი უამრავი ნათითხნისგან? რატომ სწორედ ეს რედაქცია და არა სხვა? ამაზე პასუხი არ არის!!! იმიტომ რომ ვერ არის... სახარების ერთადერთი ავტორი ეკლესიაა, ეკლესია კი კლდეზეა დაფუძნებული და ვერც ერთი ჰალსტუხიანი მოციქული, გაქუცული ბიბლიით, მას ვერ მოერევა. სწორედ ამიტომ, ვენდობით რა მის ერთ განჩინებას, ვენდობით მეორეს, რამდენადაც თუ რომელიმე არასწორია, მაშინ ის აღარ ყოფილა სარწმუნოების კლდე და მაშინ ის ვეღარ იქნება მწყემსი...
ხოლო აი ეს თქვენ, არა ჩემგან, არა დათიკოსგან არამედ პეტრესგან!
პეტრე II, 2-20
უწინარეს ყოვლისა, უნდა იცოდეთ, რომ წერილის არცერთი წინასწარმეტყველება თავისით არ განიმარტება!!!!
ჩუენ მორწმუნეთა, მოგუეცა სიბრძნეჲ და აღვიარებთ დღეს სამგუამოვანსა ღმერთსა, ბუნებით გამოუკვლეველსა და ანგელოსთა თანა თაყუანის-ვჰსცემთ მამასა, ძესა და სულსა წმიდასა, სამებასა უღაღადებთ ერთარსებასა განუყოფელდა, ღმერთსა და უფალსა საუკუნეთასა.
ყოვლადწმიდაო სამებაო, შეგვიწყალენ ჩუენ.
· 
სამება
