abdulmutallab
Super Member
ჯგუფი: Registered
წერილები: 191
წევრი No.: 110726
რეგისტრ.: 28-January 10
|
#19177850 · 22 Apr 2010, 03:40 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
სულიწმიდის გარდამოსვლა და ქრისტეს ეკლესიის დაარსება დედამიწაზე
უფალმა იესო ქრისტემ თავისი ტანჯვის წინ მოწაფეებს აღუთქვა სულიწმიდა-ნუგეშინისმცემლის გამოგზავნა, რომელიც მარადის მათთან დარჩებოდა - ეს იქნებოდა სული ჭეშმარიტებისა, რომელიც ასწავლიდა და შეახსენებდა ყოველივეს, რაც თავად მაცხოვარმა იქადაგა და აუწყებდა მომავალს. აღდგომის შემდგომ უფალი გამოეცხადა მოწაფეებს და გადასცა მათ სულიწმიდის მადლმოსილი ძალა სიტყვებით: „მიიღეთ სული წმიდაჲ. უკეთუ ვიეთნიმე მიუტევნეთ ცოდვანი, მიეტევნებ მათ; და უკეთუ ვიეთნიმე შეპყრნეთ, შეპყრობილ იყვნენ“ (ინ. 20,22-23). და აღთქმის თანახმად, უფალმა თავისი ამაღლებიდან მეათე და აღდგომიდან ორმოცდამეათე დღეს მოწაფეებზე ცეცხლოვანი ენების სახით სულიწმიდა გარდამოავლინა.
დედამიწაზე სულიწმიდის გარდამოსვლამ, ჯერ ერთი, მოციქულებს განჭვრეტის, კურნების, წინასწარმეტყველების, ენათა გაგების განსაკუთრებული ნიჭები მიჰმადლა და, მეორე, ქრისტეს ერითგულნი აღივსნენ მადლმოსილი ძალებით; ისინი მათ სულიერი სრულყოფისა და გადარჩენის გზაზე მიუძღვიან.
სულიწმიდაში, მის ღვთიურ-ძალაში მოგვენიჭა „ძალი საცხორებლად და ღმრთისა სამსახურებლად“ (I პეტ. 1,3). ეს მადლმოსილი ნიჭები უფლის მიერ დედამიწაზე შექმნილ წმიდა ეკლესიაშია. ისინი ჩვენი გადარჩენისა და განწმენდის საშუალებებად გვევლინებიან.
ქრისტეს ეკლესიისა და მასში გადარჩენის ამ საშუალებათა განხილვა დოგმატური ღვთისმეტყველების მომდევნო ნაწილს შეადგენს.
7. ქრისტეს ეკლესია
ცნება ქრისტეს მიწიერი ეკლესიის შესახებ
სიტყვა ეკლესია ზედმიწევნით „კრებულს“ ნიშნავს (ბერძნ. εκκαλεω - ვიწვევ, ვკრებ). ასეთივე მნიშვნელობით გამოიყენებოდა იგი ძველ აღთქმაშიც.
ახალ აღთქმაში ამ სახელდებას შეუდარებლად უფრო ღრმა და საიდუმლო შინაარსი აქვს, რომელიც ძნელია სიტყვებით მოკლედ ჩამოაყალიბო. ეკლესიის ხასიათის ახსნა ყველაზე კარგად ბიბლიაში მოყვანილი მიმსგავსებებით შეიძლება.
ახალი აღთქმის ეკლესია არის საღვთო ახალი ნერგი, ბაღი ღვთისა, ვენახი ღვთისა. უფალმა იესო ქრისტემ თავისი ამქვეყნიური ცხოვრებით, ჯვარზე სიკვდილითა და აღდგომით კაცობრიობას ახალი, მადლმოსილი ძალები შესძინა და განახლებული, უხვად ნაყოფისმომცემელი ცხოვრება შეუქმნა. ეს ძალები არსებობს წმიდა ეკლესიაში - „ქრისტეს სხეულში“.
წმიდა წერილი მდიდარია ეკლესიის ნათლად გამომსახველი მაგალითებით:
ვაზი და მისი რტოები: „მე ვარ ვენაჴი ჭეშმარიტი, და მამაჲ ჩემი მოქმედი არს. ყოველმან რტომან, რომელი ჩემ თანა არს და არა მოიღოს ნაყოფი, აღიღოს იგი, და ყოველმან, რომელმან მოიღოს ნაყოფი, განწმიდოს იგი, რაჲთა უფროჲსი ნაყოფი გამოიღოს... დაადგერით თქუენ ჩემ თანა, და მე თქუენ თანა: ვითარცა-იგი ნასხლევსა ვერ ჴელ-ეწიფების ნაყოფისა გამოღებად თავით თჳსით, უკუეთუ არა ეგოს ვენაჴსა ზედა, ეგრეთვე არცა თქუენ, უკუეთუ არა დაადგრეთ ჩემ თანა. მე ვარ ვენაჴი, და თქუენ რტონი, რომელი დაადგრეს ჩემ თანა, და მე მის თანა, ამან მოიღოს ნაყოფი მრავალი, რამეთუ თჳნიერ ჩემსა არარაჲ ძალ-გიც ყოფად არცა ერთი. უკუეთუ ვინმე არა დაადგრეს ჩემ თანა, განვარდეს გარე, ვითარცა ნასხლევი და განჴმეს, და შეკრიბონ იგი და ცეცხლსა დაასხან და დაიწუას... ამით იდიდოს მამაჲ ჩემი, რაჲთა ნაყოფი მრავალი გამოიღოთ და იყვნეთ ჩემდა მოწაფე“ (ინ. 15,1-8).
მწყემსი და სამწყსო: „ამენ, ამენ გეტყვ თქუენ: რომელი არა შევალს კარით ეზოსა ცხოვართასა, არამედ სხვით-კერძო შევალს, იგი მპარავი არს და ავაზაკი. ხოლო რომელი შევალს კარით, მწყემსი არს ცხოვართაჲ... ამენ, ამენ გეტყჳ თქუენ: მე ვარ კარი ცხოვართაჲ... მე ვარ კარი: ჩემ მიერ თუ ვინმე შევიდეს, ცხონდეს: შევიდეს და გამოვიდეს და საძოვარი პოვოს... მე ვარ მწყემსი კეთილი: მწყემსმან კეთილმან სული თჳსი დადვის ცხოვართათჳს... მე ვარ მწყემსი კეთილი და ვიცნი ჩემნი იგი და მიციან ჩემთა მათ... სულსა ჩემსა დავსდებ ცხოვართათჳს. და სხუანიცა ცხოვარნი მიდგან, რომელნი არა არიან ამის ეზოისგანნი, იგინიცა ჯერ-არიან მიყვანებად ჩემდა და ჴმისა ჩემისაჲ ისმინონ და იყვნენ ერთ სამწყსო და ერთ მწყემს“ (ინ. 10,1-16).
თავი და სხეული: „ყოველივე დაამორჩილა ქუეშე ფერჴთა მისთა და იგი მოსცა მთავრობად ზეშთა ყოველთა ეკლესიასა. რომელ-იგი არს გუამი მისი, აღსავსებაჲ იგი, რომელმან ყოველივე ყოველსა შინა აღავსო“ (ეფ. 1,22-23).
მშენებარე შენობა: „ამიერითგან უკუე არღარა ხართ უცხო და მწირ, არამედ თანა-მოქალაქე წმიდათა და სახლეულ ღმრთისა, აღშენებულ საფუძველსა ზედა მოციქულთასა და წინაჲსწარმეტყუელთასა, რომლისა თავ-საკიდურთა მისთა არს ქრისტე იესუ, რომლითა ყოველი შენებული, შენაწევრებული ორძის ტაძრად წმიდად უფლისა მიერ, რომელსა-ზედა თქუენცა თანა-აღშენებულ ხართ სამკვიდრებელად ღმრთისა სულითა“ (ეფ. 2,19-22).
სახლი, ოჯახი: „ვითარ-იგი ჯერ არს სახლსა შინა ღმრთისასა სლვაჲ, რომელ არს ეკლესიაჲ ღმრთისა ცხოველისაჲ, სუეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისაი“ (I ტიმ. 3,15); „ხოლო ქრისტე, - ვითარცა ძე სახლსა ზედა მისსა: რომლისა სახლ ვართ ჩუენ, უკუეთუ კადნიერებაჲ იგი და სიქადული სასოებისაჲ მის ვიდრე აღსასრულადმდე მტკიცედ შევიკრძალოთ“ (ებრ. 3,6).
აქვე აღსანიშნავია სხვა სახარებისეული სახეები: მესათხევლეთა ბადე, დათესილი მინდორი, ვენახი ღვთისა.
ეკლესიის მამები ხშირად მიწიერ ეკლესიას ზღვაში მცურავ გემსაც ადარებენ.
პავლე მოციქული ეკლესიის ცხოვრებას ქრისტეში ადარებს ქორწინებას, ცოლ-ქმრულ ურთიერთობას და თავის შეხედულებას შემდეგი სიტყვებით ასრულებს: „საიდუმლოჲ ესე დიდი არს: ხოლო მე ვიტყჳ ქრისტესთვის და ეკლესიისა“ (ეფ. 5,32). ეკლესიის ცხოვრება თავისი არსით საიდუმლოა, მისი დინება სრულად არც ერთ „ისტორიაში“ არ ჯდება. ეკლესია მთლიანად განსხვავდება ამქვეყნად არსებული ნებისმიერი ორგანიზებული საზოგადოებისაგან.
ეკლესიის არსებობის დასაწყისი, მისი ზრდა და დანიშნულება
ქრისტეს ეკლესიამ არსებობა დაიწყო მაშინ, როდესაც „მოიწია აღსასრული ჟამთაჲ“ (გალ. 44), ანუ როცა ამქვეყნად ძე ღვთისა მოვიდა და სამყარო გამოიხსნა.
მისი არსებობა სრული სახითა და მნიშვნელობით, სულიწმიდის ნიჭების სისავსით დაიწყო უფლის ამაღლების შემდგომ, სულთმოფენობის დღეს. მაშინ მოციქულებზე სულიწმიდის გარდამოსვლის შემდგომ იერუსალიმში დაახლოებით სამი ათასი კაცი მოინათლა და შემდგომადაც „უფალი შესძინებდა ცხოვნებულთა დღითი-დღედ ეკლესიასა“ (საქმ. 2,47). ამ დროიდან იერუსალიმის, მოგვიანებით კი პალესტინის ტერიტორიები, აგრეთვე მთელი რომის იმპერია და მისგან დამოუკიდებელი ქვეყნები თანდათანობით აღივსო ქრისტიანული თემებით - ეკლესიებით. სახელი „ეკლესია“ განუყოფელი იყო თითოეული ქრისტიანული თემის, სახლისა და ოჯახისაგანაც კი. ეს მიუთითებს ამ ნაწილების მთელთან - ქრისტეს ეკლესიის სხეულთან ერთიანობაზე.
„ქრისტეს სხეული“ - ეკლესია „ორძის სიორძილსა მას ღმრთისასა“ (კოლ. 2,19). მოციქული ნაგებობას ადარებს ეკლესიას და თან ამტკიცებს, რომ მისი მშენებლობა ჯერ არ დასრულებულა, იგი გრძელდება: „ყოველი შენებული, შენაწევრებული, ორძის ტაძრად უფლისა მიერ“ (ეფ. 2,21). ეს ზრდა მიწიერი ეკლესიის მარტო ხილულ, რაოდენობრივ მატებას არ გულისხმობს: იგი უფრო სულიერ ზრდას, წმიდანებად შერაცხვასა და ზეციურ-მიწიერი სამყაროს სიწმიდით აღვსებას ეხება. ეკლესიის მიერ აღესრულება მამა ღმერთისაგან განსაზღვრული განგებულება „აღვსებისა მას ჟამთაჲსა, თავყოფად ყოველივე ქრისტეს მიმართ, რაჲ-იგი არს ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა“ (ეფ. 1,10).
ეკლესიის მიწიერ ზრდაში მოიაზრება მისი საღვთისმსახურო და კანონიკური ურთიერთობების განვითარება, წმიდა მამათა ნაწერებით გამდიდრება, ამქვეყნიური არსებობისთვის აუცილებელი გარეგნული ფორმების გაფართოება.
ეკლესია ჩვენი სულიერი სახლია. ქრისტიანის ფიქრები და ქმედებები მჭიდროდ უკავშირდება მას, როგორც მშობლიურ სახლს და უფრო მეტსაც კი. სანამ ამქვეყნად ცხოვრობს, ადამიანს მართებს ეკლესიაში აღასრულოს თავისი ცხონების საქმე, მის მიერვე ბოძებული მადლმოსილი საშუალებები გამოიყენოს განწმედისათვის. ეკლესია თავის შვილებს ზეციური სამშობლოსათვის ამზადებს.
თუ როგორ და რა ჩვეული თანმიმდევრრბით ხდება საღვთო მადლის მოქმედებით ადამიანის სულიერი აღორძინება და ზრდა, თუ რა დაბრკოლებათა გადალახვა მართებს მას ცხონების გზაზე, თუ როგორ უნდა მიესადაგოს აუცილებელი პირადი ძალისხმევა საღვთო მადლმოსილ შემწეობას - ყოველივე ამას გვამცნობს საღვთისმეტყველო და სასულიერო მეცნიერებათა განსაკუთრებული დარგები, რომელთაც ზნეობრივი ღვთისმეტყველება და ასკეტიკა ეწოდება.
დოგმატური ღვთისმეტყველება „ქრისტეს ეკლესიის“ საკითხზე იმ მადლმოსილი პირობებისა და საიდუმლო-მადლისმიერ საშუალებათა განხილვით შემოიფარგლება, რომელთაც ეკლესია ქრისტეში ცხონების მიზნის მისაღწევად გვიბოძებს.
ეკლესიის თავი
მაცხოვარმა ამაღლების წინ უფლებამოსილება მოციქულებს მიანიჭა და სრულიად გარკვევით უთხრა, რომ გააგრძელებდა ეკლესიის უხილავად მართვასა და ყოველთა მწყემსად ყოფნას: „მე თქუენთანა ვარ ყოველთა დღეთა ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მთ. 28,20). მაცხოვარი ასწავლიდა, რომ მას, როგორც მწყემსს კეთილს, მართებს იზრუნოს იმ სამწყსოზეც, რომელიც მის ეზოს არ ეკუთვნის, რათა „იყვნენ ერთ სამწყსო და ერთ მწყემს“ (ინ. 10,16): „მომეცა მე ჴელმწიფებაჲ ცათა შინა და ქუეყანასა ზედა. წარვედით და მოიმოწაფენით ყოველნი წარმართნი...“ (მთ. 28,18). ამ სიტყვებიდან ჩანს, რომ ეკლესიის უზენაესი მწყემსი თავად ქრისტეა. ეს უეჭველად უნდა შევიგნოთ, რათა არ დავივიწყოთ, რომ არსებობს მიწიერსა და ზეციურ ეკლესიებს შორის მჭიდრო კავშირი და შინაგანი ერთობა.
უფალი იესო ქრისტე არის ეკლესიის დამაარსებელი: „ამას კლდესაზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი და ბჭენი-ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“ (მთ. 16,18).
იგი აგრეთვე საფუძველია, ქვაკუთხედია ეკლესიისა: „რამეთუ საფუძველი სხუაჲ ვერვის ჴელ-ეწიფების დადებად გარეშე მისსა, რომელი იგი დადებულ არს, რომელ არს იესუ ქრისტე“ (I კორ. 3,11).
უფალი თავად არის თავი ეკლესიისა: მამა ღმერთმა „ყოველივე დაამორჩილა ქუეშე ფერხთა მისთა და იგი მოსცა მთავრობად ზეშთა ყოველთა ეკლესიასა. რომელ-იგი არს გუამი მისი, აღვსებაჲ იგი, რომელმან ყოველივე ყოველსა შინა აღავსო“ (ეფ. 1,22-23); „თავ მისა ქრისტე, რომლისაგან ყოველი გუამი შენაწევრებულ და შემტკიცებულ არს ყოვლითა შეახლებითა უხუებისაჲთა შეწევნისაებრ საზომისა თჳთოეულისა ასოჲსა; სიორძილსა მას გუამისასა ჰყოფდით აღსაშენებელად თავსა თქუენისა სიყუარულით“ (ეფ. 4,15-16). ჩვენი სხეულის ნაწილების ერთობა შეადგენს სრულ და ცოცხალ ორგანიზმს, რომელსაც თავი მართავს. ასეთივე სულიერი ორგანიზმია ეკლესიაც - მასში არ არსებობს ადგილი, სადაც ქრისტეს ძალები არ მოქმედებდნენ: იგი „აღსავსეა ქრისტეთი“ (წმ. თეოფანე დაყუდებული).
ქრისტე თავის სამწყსოს ანუ ეკლესიისათვის არის „მწყემსი კეთილი“. პავლე მოციქულის სიტყვებით, ჩვენ გვყავს „დიდი მწყემსი ცხოვართა“. უფალი იესო ქრისტე არის მწყემსთმთავარი. „სახე ექმნენით სამწყსოს“ ევედრება პეტრე მოციქული, როგორც „ერთი მათგანი „თანა-ხუცესი“ (ბერძნ. συνπρεσβυτερος) ეკლესიაში დადგენილ მწყემსებს, რათა „გამოჩინებასა მას მწყემსთმთავრისასა მოიღოთ დაუჭნობელი იგი დიდებისა გჳრგჳნი“ (I პეტ. 5,1-4).
თავად ქრისტეა უხილავი, უზენაესი ეპისკიპოსი ეკლესიისა. წმ. მოწამე ეგნატე ღმერთშემოსილი, მოციქულთა მოწაფე, უფალს „უხილავ ეპისკოპოსს“ უწოდებს (ბერძნ. επισκοπς αόρατος).
ქრისტე თავისი ეკლესიის მარადიული მღვდელთმთავარია. როგორც პავლე მოციქულმა ებრაელთა მიმართ ეპისტოლეში გამოთქვა: ძველი აღთქმის მღვდელმთავარნი მრავლად არიან „დადგინებულნი სიკუდილისაგან დაყენებითა დადგრომად. ხოლო ამას დადგრომისათჳს მისისა უკუნისამდე წარუვალ აქუს მღდელობაჲ იგი, ვინაჲცა ყოვლითურთ ცხორებად შემძლებელ არს მათდა, რომელნი-იგი მის მიერ მოუკდებიან ღმერთსა, და სამარადისოდ ცხოველ არს მეოხად მათთვს“ (ებრ. 7,23-25).
წმ. იოანე ღვთისმეტყველის გამოცხადების მიხედვით იგი არის: „წმიდაჲ... და ჭეშმარიტი, რომელსა აქუს კლიტე დავითისი, რომელი-იგი განაღებს, და არვინ დაჰჴშას, გარნა განმღებელმან მან, და არავინ განაღოს დაჴშული იგი“ (გამოცხ. 3,7).
ეკლესიის თვითშეგნებაში ყოველთვის ცოცხლობდა და ცოცხლობს ჭეშმარიტება, რომ თავად ქრისტეა თავი ეკლესიისა. ჩვენს ყოველდღიურ ლოცვებშიც ვკითხულობთ: „იესუ, სამწყსოისა შენისა მწყემსსა კეთილსა...“ (ძილად მისვლის ლოცვები. წმ. ანტიოქეს ლოცვა).
ქრისტეს მართლმადიდებელი ეკლესია უარყოფს კიდევ ერთი, საერთო თავის არსებობას „ქრისტეს ამქვეყნიური მოადგილის“. „ქრისტეს ნაცვალის“, „ვიცე-ქრისტესა“ თუ „ქრისტეს ვიკარიუსის“ სახით. ასეთ სახელებს არქმევენ რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიაში რომის ეპისკოპოსს და მასვე უწოდებენ ეკლესიის საფუძველს, უზენაეს მღვდელთმთავარსა და მწყემსთმთავარს. ამგვარი წარმოდგენა არ ეთანხმება არც საღვთო წერილს, არც საერთო-საეკლესიო ცნობიერებასა და გადმოცემას. იგი ორად გლეჯს მიწიერი და ზეციური ეკლესიების უშუალო ერთობას. მოადგილე ინიშნება შესაცვლელის არყოფნის შემთხვევაში. მაგრამ იესო ქრისტე ყოველთვის, „ყოველთა დღეთა“ (მთ. 28,10) უხილავად სუფევს ეკლესიაში.
ეფესელთა მიმართ ეპისტოლეზე საუბარში ოქროპირი გვასწავლის: „განხორციელებული ქრისტეს სახით ღმერთმა ერთი თავი დაუდგინა ძველას, ანგელოზებსა თუ ადამიანებს: ერთი საწყისი უბოძა ადამიანებსაც და ანგელოზებსაც: ერთს - განხორციელებული ქრისტე, მეორეს - ღმერთი სიტყვა. უფალმა ყველა თავის ქვეშ შემოკრიბა. ეს იგივეა, როდესაც სახლში რაღაც დამპალია და რაღაც მტკიცე და მას მთლიანად განაახლებენ, განამტკიცებენ უფრო მყარი საძირკვლის ჩაყრით. მხოლოდ მაშინ არის შესაძლებელი ერთობა, მხოლოდ მაშინ დამყარდება სრულყოფილი კავშირი, როღესაც ყველა, ვისაც გარკვეულწილად უცილობელი კავშირი აქვს ზეცასთან, ერთი თავის ქვეშ შეიყრება“1.
ეპისკოპოსთა II მსოფლიო კრებამ საქმიანობის დასრულებისთანავე დაწერა ეპისტოლე პაპ დამასესა და რომის ეკლესიის სხვა ეპისკოპოსებისადმი, რომელიც ასე მთავრდება:
„ამრიგად, როდესაც სარწმუნოების სწავლება შეჯერდება და ჩვენში ქრისტიანული სიყვარულით განმტკიცდება, აღარ ვიტყვით იმას, რაც მოციქულმა გაკიცხა: „მე პავლესი ვარ, ხოლო მე - აპოლოჲსი, ხოლო მე - კეფასი“ (I კორ. 1,12). და ჩვენ ყველანი ქრისტესნი გავხდებით, რამეთუ ქრისტე ჩვენს შორის არ განყოფილა. ამიტომ ღვთის შეწევნით შევინახოთ ეკლესიის სხეული განუყოფლად და თამამად წარვდგებით უფლის წინაშე“2.
III მსოფლიო კრების მთავარი მოქმედი პირი - წმ. კირილე ალექსანდრიელი ამ კრების საქმეებში შეტანილ „წმიდა მრწამსისადმი ეპისტოლეში“ წერს:
„უწმიდესი მამანი... ოდესღაც ნიკეაში შეიკრიბნენ და ღირსად პატივსაგები მსოფლიო კრების სიმბოლო შეადგინეს. მაშინ მათთან ერთად ბრძანდებოდა თავად ქრისტე. „რამეთუ სადაცა იყვნენ ორი, გინა სამნი შეკრებულ სახელისა ჩემისათვის, მუნ ვარ მე შორის მათსა“ (მთ. 18,20) - ეს მან ბრძანა. როგორ უნდა დაეჭვდე, რომ ამ წმიდა მსოფლიო კრებას ქრისტე არ უძღვებოდა?! აქ, ამ კრებაზე ხომ ერთგვარად მტკიცე და დაურღვეველი საფუძველი და საძირკველი დაიდო. აქედან კი მთელ სამყაროზე გავრცელდა ეს წმიდა და შეუბღალავი აღსარება. და თუ ეს ასეა, განა შეიძლებოდა ქრისტე არ დასწრებოდა, როდესაც თავად იგია საძირკველი. ბრძენი პავლეს სიტყვებით: „საფუძველი სხუა ვერვის ხელ-ეწიფების დადებად გარეშე მისსა, რომელი-იგი დადებულ არს, რომელ არს იესუ ქრისტე“ (I კორ. 3,11)3.
III მსოფლიო კრების საქმეებში ასევე შესულია ნეტარი თეოდოიტეს საუბარი, სადაც იგი ნესტორის მიმდევარ ერეტიკოსებს მიმართავს:
ქრისტე ურწმუნოთათვის არის ლოდ შებრკოლებისა და კლდე საცთურისა (I პეტ. 2,7). ხოლო შეუორგულებელთათვის იგი, ესაიას სიტყვებით, პატიოსანი ქვა და საძირკველია (ეს. 28,16); ქრისტე ლოდია „რომელი შეურაცხყვეს მაშენებელთა“ და რომელიც „იქმნა თავკიდეთაჲ“ (ფს. 117,22; მთ. 21,42; მრკ. 12,10; ლკ. 20,17; საქმ. 4,11)ქრისტე საფუძველია ეკლესიისა. დანიელის წინასწარმეტყველებით, ქრისტე არის ლოდი, რომელიც ხელისუკვრელად მოსწყდა და „იქმნა მთა დიდ, აღავსო ყოველი ქუეყანა“ (დან. 2,35). ჩვენ მისთვის, მასთან ერთად და მისი ძალით ვიბრძვით. მისი გულისთვის გაგვაძევეს სამეფო ქალაქიდან, მაგრამ არ განუგდივართ ზეციური სასუფევლიდან. რამეთუ გვაქვს ზეციური იერუსალიმი, რომლის, პავლე მოციქულის სიტყვებით, „ხუროთმოძღუარ და შემოქმედ ღმერთ არს“ (ებრ. 11,10)4.
ქალკედონის IV მსოფლიო კრების შემდგომ იერუსალიმის პატრიარქი წმ. მღვდელმთავარი იუბენალი თავის ეპისტოლეში პალესტინის სასულიერო პირებისადმი წერს: „როდესაც უმთავრესმა და მოციქულთაგან პირველმა პეტრემ ბრძანა: „შენ ხარ ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისაჲ“, მაშინ უფალმა მიუგო: „ნეტარ ხარ შენ, სიმონ, ბარ იონა, რამეთუ ხორცთა და სისხლთა არა გამოგიცხადეს, არამედ მამამან ჩემმან ზეცათამან. და მე გეტყვ შენ, რამეთუ შენ ხარ კლდე, და ამას კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“ (მთ. 16,16-18). ასეთ აღიარებაზე დამყარდა ღვთის ეკლესია და იგი წმიდა მოციქულთაგან გადმოცემულ ამ რწმენას ინახავდა და შეინახავს ვიდრე აღსასრულამდე სოფლისა“5.
აი სწავლება ეკლესიის შესახებ, რომელსაც წმ. წერილზე დაყრდნობით განმარტავს პროტოპრესვიტერი მიქაელ პომაზანსკი, ასე რომ თუ გაინტერესებთ სწავლება ეკლესიის შესახებ და თუ რბილად, რომ ვთქვათ სახუმაროდ არ ხართ შემოსული , კარგად წაიკითხეთ და ნახავთ, რომ სწორედაც ბიბლიაში ანუ ძველ და ახალ აღთქმაში არის უამრავ ადგილას ნახსენები ეკლესია,
|
მოციქულები, მღვდელი და აღსარება, გაერთიანებული თემა
