მორიგი სტატია, ბრწყინვალეა, ეს მონათხრობი იგავიც და მთლიანად სტატიაც. ამის არ გაზიარება არ იქნებოდა.
"There's too much of you, there's too little of me"
ედნრიუ ლოიდ ვებერი "იესო ქრისტე - სუპერვარსკვლავი"
"ხუთი ბრმა მიიყვანეს სპილოსთან და აღწერეთო, უთხრეს. ტანთან ვინც იდგა, თქვა, სპილო კედელევითაო. ფეხთან ვინც იდგა, დიდი სვეტს გავსო. ხორთუმთან ვინც იდგა, თქვა, როგორც გველი, მოქნილი და უხერხემლოაო. ყურთან ვინც იდგა, იმან - თხელი და სიფრიფანააო. კუდთან ვინც იდგა, იმან თქვა, სპილო პატარა და ცუცქნააო. ყველას სპილოს საკუთარი გამოცდილება ჰქონდა. ჰოდა, ალბათ რომ დასხდნენ სპილოს განსახილველად, ერთმანეთი დაჭამეს“.
ეს იგავი ქალბატონმა რუსუდან გოცირიძემ, საქართველოს ევანგელისტურ-ბაპტისტური ეკლესიის ეპისკოპოსმა მიამბო და დასძინა:"ესე ვართ ჩვენც, ვკამათობთ იმ ჭეშმარიტების გამო, რომელიც არც ერთს ბოლომდე არ შეგვიცნია".
ევანგელისტურ-ბაპტისტურ ტაძარში, დიდი ხუთშაბათის წირვის შემდეგ შევხვდით. მაგრამ ერთდაერთი არ ვყოფილვარ, ვისაც მისგან ინტვერიუს ჩამორთმევა სურდა და ორი ჟურნალისტი გოგონა ჩემზე მოსწრებული გამოდგა.
მას შემდეგ, რაც 16 წლისამ დამოუკიდებლად მიიღო გადაწყვეტილება მონათლულიყო, ეს არასდროს უნანია. საქმე იმაშია, რომ სწორედ არჩევანის თავისუფლება წარმოადგენს მისთვის უმთავრეს ქრისტიანულ და ადამიანურ ღირებულებას.
საქართველოს ერთადერთი ეპისკოპოსი ქალი მედიისა და საზოგადოების ყურადღების ცენტრში იგი მას შემდეგ მოექცა, რაც 2014 წლის მარტში, „ტოლერანტობისა და თანასწორობისთვის ბრძოლის გამო“ აშშ-ს პირველმა ლედიმ გადასცა ჯილდო სიმამაცისთვის. თუმცა, ქალბატონი რუსუდანი ამბობს, რომ მედიასთან ურთიერთობითაც ღვთისმსახურებას ეწევა, რადგანაც ცდილობს, დაანგრიოს გაუცხოვების კედელი, რომელიც განსხვავებული მრწამსის ადამიანების მიმართ არსებობს, ან თუნდაც სამღვდელოებასა და ჩვეულებრივ ადამიანებს შორის აღიმართა.
ამაში ვეთანხმები და ვეუბნები, საზოგადოების გარკვეულ ნაწილს, და მეც მათ შორის, ბოლოდროინდელი მოვლენების გათვალისწინებით, გაგვიჩნდა გარკვეული სტერეოტიპები მღვდლებთან მიმართებაში.
„რა შეიძება ეშველოს ამ დამოკიდებულებას? არსებობს სტერეოტიპი, რომ „ქერა ქალი შტერია“, თუმცა არ ვამბობთ, რომ, იგი უნდა ანგრიოს თვითონ ქალმა იმით, რომ ადგეს და გაფრინდეს კოსმოსში, - მპასუხობს ეპისკოპოსი. - მგონი, საკუთარ თავშიც უნდა შევცვალოთ რაღაც. სტერეოტიპი არის აზროვნების ყველაზე მახინჯი ფორმა და ყველას ყრის ერთ დიდ ჯამში. მერე გიჭირს ადამიანებთან ურთიერთობა. თუმცა, ერთ დღეს, როდესაც ჭკვიან ქერა ქალთან მოგიწევს ლაპარაკი, დარწმუნდები, რომ ეს ადამიანის სიბრიყვე და სიბრძნე მის სქესთან თუ თმის ფერთან არაფერ კავშირშია.
„ზოგს გონია, რომ კარგმა ღვთისმსახურმა უნდა იცოდეს ყველაფერი, ბირთვული ფიზიკის ჩათვლით. იყოს უშეცდომო, ყველა და ყველაფერი უყვარდეს. ამდენ ზღაპარსაც იმიტომ ვისმენთ - რცხვენიათ მღვდლებს იმის აღიარება, რომ რაღაცა არ იციან.
ჩემს წინაშე იყო ძალიან ბევრი დაბრკოლება. 33 წლის გავხდი ეპისკოპოსი, ამ დროს უნდა მეთამაშა „კაი ტიპი“. არაფერი არ უნდა შემშლოდა. ყველა თვალი მე მიყურებდა. ვერ იტყვი, რომ ვიღაცის სიყვარულს ვერ ახერხებ, რომ ვიღაც შეიძლება გძულს კიდეც, ან რომ შეცდომას უშვებ, რომ რაღაცაზე ხელი მოგეცარა. თუ ამას იტყვი - აღარავინ დაგიგდებს ყურს. გეტყვიან - აი, ეცდომას უშვებო. ამის წინაშე ყველა ღვთისმსახური დგას".
ჩვენი საუბრისას რამდენჯერმე ისწორებს მღვდლის იისფერ კაბას და აღიარებს, რომ ხმამაღლა ფიქრობს.
სტრეოტიპები, საბოლოო ჯამში, თესავს სიძულვილს - ამბობს ქალბატონი რუსუდანი, თუმცა იქვე სინანულით აღიარებს, მათ ტყვეობაში ხანდახან თავადაც ვექცევიო.
„ჩვენთან ეკლესიაში იყო მოსული უცხოელი სტუმარი. იგი რუსულად მოგვესალმა. შემდეგ კოლეგა ეპისკოპოსმა იგი გაგვაცნო და გვითხრა, ეს არის ჩვენი პოლონელი ძმაო. იმ წამს მივხვდი, რომ ამ მომენტამდე ის კაცი ძალიან არ მომწონდა. ეს კი იმიტომ, რომ რუსი მეგონა. სამაგიეროდ, მაშინვე დადებითად განვეწყვე ამ კაცისადმი და თანაგრძნობით აღვივსე (კაჩინსკი იყო ახალი გარდაცვლილი). გამოგიტყდებით და ბავშვობის დროინდელ, ჩემს საყვარელ რუსულ სიმღერებს ვეღარ ვუსმენ. იმიტომ რომ ეს ენა ჩემში უკვე ძალიან ცუდ განწყობებს იწვევს. მსგავსი დამოკიდებულებები შეიძლება ბევრ სხვა რამის მიმართაც მაქვს. უბრალოდ, პოლიტკორექტულობის გათვალისწინებით ამისი აღიარება მიადვილდება.
ღმერთი და არჩევანი
ვეკითხები, ნეგატიური ემოციების მიუხედავად, რამდენად ხშირად გრძნობს, ღმერთის არსებობას და რამდენად აისახება ეს იმ არჩევანზე, რომლის გაკეთებაც ცხოვრებაში უწევს.
„ღმერთი სულ იყო ჩემ გვერდით. ბავშვობაში ზღაპრებს კი არ მიკითხავდნენ, არამედ ბიბლიურ ამბებს. ბიბლია ჩემთვის უბრალო რელიგიური წიგნი კი არაა, არამედ ის ამბები, რომელსაც აცრემლებული პაპაჩემი მიკითხავდა.
რა არჩევანიც არ უნდა გავაკეთო, ვგრძნობ, რომ ღმერთი ჩემთანაა. რამდენიმე სერიზოული არჩევანი მქონდა.
პირველი, რომ მოვინათლე 16 წლის ასაკში. და ვეკითხებოდი საკუთარ თავს, რატომ ვაკეთებ ამას - იმიტომ რომ ბაპტისტურ ოჯახში გავიზარდე და ჩემგან ყველა ელოდება ამ ნაბიჯს, თუ მართლა გულით მინდა ეს. მეორე, - როდესაც გავთხოვდი და მესამე, - როდესაც სასულიერო პირი გავხდი.
სამივე არჩევანი ძალიან ჰგავს ერთამენთს. იმიტომ რომ არც ერთი არჩევანის დროს 100%-ით დარწმუნებული არ ვყოფილვარ. სუფთა ფურცელზე ხელის მოწერას ჰგავს - თითქოს ღმერთს ვეუბნებოდი რაც გინდა ამ კონტრაქტში ის ჩაწერე. სამივე შემთხვევაში ღმერთი იყო ჩემს გვერდით. და იგი ახლაც ჩემს გვერდითაა.
ჯიპი, აიფონი და... ფეისბუქი
ჩვენი საუბრის განმავლობაში ურეკავს ტელეფონი. ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ... ამ დროს თვალს ვარიდებ და მის ზურგს უკან ჩამოკიდებულ ჯვარს ვაკვირდები. თუმცა, ქალბატონი რუსუდანი ინტერვიუს გაწყვეტაზე უარს ამბობს და ტელეფონს ხმას უთიშავს.
ეპისკოპოსი რუსუდანი აიფონის მფლობელია. ეგ კი არა, პატარა ჯიპიც კი ჰყავს. თუმცა ეკლესიაზე ფინანსურად დამოკიდებული არაა. აქვს მეორე სამსახური - ქალბატონი რუსუდანი გენდერული საკითხების ექსპერტია. -ნახევარ განაკვეთზე ვმუშაობ, - მიხსნის იგი. სრულზე ეკლესიის გამო ვერ იმუშავებს.
ძალიან უყვარს "ჰარი პოტერი". როგორც მისი 17 წლის ქალიშვილი ნანო ყვება, წიგნი პირველად სწორად დედამ უყიდა და სანამ შემდეგ ნაწილები გამოვიდოდა, ქართულად უთარგმნიდა. (განათლებით ქალბატონი რუსუდანი ინგლისური ენის სპეციალისტია)
გენდერულ საკითხებზე საუბრისას ცალსახად აღნიშნავს - „ეს კაცების ქვეყანაა“.
„ რაღაცეები მიქნია იმის დასამტკიცებლად, რომ ქალი არ არის მამაკაცზე სუსტი ან რაღაცას უარესად არ აკეთებს.
ქალის მიმართ დისკრიმინაციული დამოკიდებულება ყველაზე კარგად იგრძნობა ქართულ სუფრაზე: „გვარის გამგრძელებელი“ არ გყავსო. გოგოებს ეგრე სწორედ ქალები ზრდიან.
ვერ ვხვდები, რა საჭიროა, 4 კაციან ოჯახში ვიღაცა იყოს ფარაონი და ვიღაცეები მონები. რაღა 4 კაციანი, 2 კაციან ოჯახებშიც ხშირად ხდება ეს“.
ყველაფერთან ერთად, იგი ფეისბუქის აქტიური მომხმარებელია. თუმცა, როგორც ირკვევა, სოციალური ქსელით საკუთარ გასაჭირს ძალიან ბევრი ადამიანი უზიარებს. ამას კი გარკვეულწილად ეწირება მისი ურთიერთობა ოჯახთან.
"ეს ის დროა, როდესაც უნდა ჩემს შვილებთან და მეუღლესთან ვიჯდე, ვეჭორავო, კინოს ვუყურო მათთან ერთად, ნამცხვარი გამოვაცხოთ, მე კი კომპიუტერს ვუზივარ და მათ იციან, რომ ამ დროს უნდა ვიყო მარტო. იმედია ,ესმით ეს, და არ იტყვიან რომ გაიზრდებიან, დედაჩემი ჩვენ დროს სხვებს ახარჯავდაო, - ამბობს იგი.
ვინტერესდები აღსარების საკითხით და ქალბატონი რუსუდანი მიხსნის, ბაპტისტურ სარწმუნოებაში აღსარების ჩაბარება აუცილებელი არააო. ბაპტისტური ეკლესიის მიდგომით მიაჩნია, რომ ადამიანს ღმერთთან შუამავლი არ სჭირდება. თუმცა, ამის მიუხედავად აღსარებას მის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი ადგილი (ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით) უჭირავს.
„მე ვარ მღვდელი, მაგრამ არ ვარ შუამავალი ჩემს მრევლსა და ღმერთს შორის. ჩემთან ადამიანი მოდის იმისთვის, რომ მის გვერდით ვიდგე. თუკი ტკივილიან გზაზე მას სჭირდება ვიღაც, ვინც ამ ტკივილს შეუმსუბუქებს, მე უნდა დავდგე მის გვერდით. ამ დროს ვარ ღმერთის წარმომადგენელი. არც მსაჯული, არც მოსამართლე, არც ჯალათი და არც კანფეტების დამრიგებელი.
როგორც ჩანს, გარკვეულ მიზეზთა გამო, ადამიანს ისე გაუჭირდა, რომ ვეღარ გრძნობს უფლის მხრიდან სიყვარულს. სწორედ უფლის სიყვარული უნდა მივიტანო ამ ადამიანთან და ვაგრძნობინო, რომ უფალს უყვარს, ეს სიყვარული გულში ჩავუდო. სწორედ ესაა ჩემი დანიშნულება აღსარების ჩაბარებისას.
მე თვითონ ვაბარებ აღსარებას ადამიანს, რომელიც მღვდელი არ არის. მაგრამ ვიცი, რომ აქვს სუფთა ურთიერთობა ღმერთთან. ვიცი, ვუყვარვარ და უყვარს ღმერთი. ჩემს კოლეგებთან ვერ მივდივარ, რადგანაც მაინც ჩემი კოლეგები არიან. აი, მასთან საუბრის შემდეგ, შემიძლია ხოლმე, კვლავ დავინახო ის, რასაც ვეღარ ვხედავდი. ეს იმიტომ, რომ იმ მომენტში ვგრძნობ - თუკი ვუყვარვარ მას, ესე იგი ვუყვარვარ ღმერთსაც“.
"ჩემი ღმერთი სტალინი არაა"
ხმამაღლა ფიქრი გადამდები ყოფილა, მღვდლის კაშკაშა თეთრ საყელოს ვუყურებ და ვეკითხები: "ღმერთს ვუყვარვართ, მაგრამ რისთვის სჯის იმ ადამიანებს, რომლებიც მის სიყვარულს ვეღარ გრძნობენ? იქნებ, რაიმე არასწორი საქციელის გამო? "
"არაო, - მპასუხობს, - თუნდაც იმიტომ, რომ რაღაც კარგი როდესაც ხდება, არ ვფიქრობ- მაჯილდოვებენ თქო. ყველაფერ იმისთვის რომ ვისჯებოდე, რასაც მივქარავ, ახლა თვალებს ვეღარ უნდა ვახელდე. თანაც, ჩემი ღმერთი სტალინი არ არის, რომ დამსაჯოს.
როდესაც 2009 წელს ავტოკატასტროფაში მოვყევი, მე არ აღმიქვავს ის, როგორც სასჯელი, არამედ მივიღე, როგორც ღმერთის კურთხევის უმაღლესი გამოვლინება. ყველა ცოცხლები გადავრჩით და დავინახე, რომ სიცოცხლეზე ძვირფასი არაფერი არის ამ ქვეყნად. გაცილებით უფრო დავაფასე ჩემი საყვარელი ადამიანები.
რომ მნდომებოდა, იმდენ შემთხვევას გამოვნახავდი ჩემს ცხოვრებაში ,რის გამოც შეიძლებოდა ღმერთს დავესაჯე... ჩემი ღმერთი სტალინი არაა. საბოლოო ჯამში, შენ თვითონ ირჩევ, სტალინს დაარქმევ შენს ღმერთს, თუ მაცხოვარს.
ამბობენ, რომ ადამიანი ღმერთს აღიქვამს ისეთად, როგორი მამაც ჰყავდა. არ მახსოვს, მამაჩემს დავესაჯე. ყველაზე დიდი სასჯელი იყო მისი გაბუტვა, როდესაც არ მელაპარაკებოდა...
ეს განწყობა მოქმედებს ჩემზეც. ჩემი ღმერთი არასდროს მსჯის. უბრალოდ ამ სამყაროში არსებობს სამართლიანი კანონზომიერება და ამის მიხედვით ჩვენ შეიძლება მძიმე პერიოდი დაგვიდგეს ცხოვრებაში. ეს სასჯელის გამოხატულება კი არ არის, არამედ ღვთის სიყვარულისა, რომელიც შენს გვერდითაა მაშინაც კი, როცა მისი აღქმის უნარიც კი არ გაქვს ტკივილის გამო.
მე ვარ ბრმა და ეს არის ჩემი აღქმა სპილოსი“.
http://press.mediamall.ge/?id=10603 
პირველი ქართველი ქალი ეპისკოპოსი, რუსუდან გოცირიძე 
