უცხოეთში სასწავლებლად წასვლის საშიშროებაზე მინდა გითხრა ორიოდე სიტყვა.
შენ ხომ კარგად იცი, რომ ეს ტყუილია. 13 წლიდან უცხოობაში, კონსტანტინოპოლში იზრდებოდი, იქ საუკეთესო აკადემიებში იღებდი განათლებას, ბერძნულსა და ლათინურს სწავლობდი. მხოლოდ 25 წლისა დაუბრუნდი საქართველოს და ისიც მცირე ხნით, ამის შემდეგ ისევ ქვეყნიდან ქვეყანაში მოგზაურობდი, ყველგან დიდებასა და პატივს გაურბოდი, ბოლოს კი, როცა ათონის მონასტერში დამკვიდრდი, შენი დიდი წინამორბედების, ექვთიმესა და იოანე მთაწმინდელების ცხოვრება აღწერე. ისინიც ხომ სამშობლოდან იყვნენ გადახვეწილები. კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო: პეტრე იბერი, იოანე პეტრიწი, თორნიკე ერისთავი თუ სხვა, სრულიად უსახელო ადამიანები. ზედმეტია იმის თქმა, რომ უცხო ქვეყნებში მიღებული ცოდნითა თუ მოპოვებული ქონებით, ქართველები, უმეტეს შემთხვევაში, საკუთარ თავსაც და საქართველოსაც ერთნაირად ამდიდრებდით.
მაგრამ თუნდაც ქვეყნიდან გაჭირვებისა და უპერსპექტივობის გამო გახიზნული ხალხი, ან საბრალო მეძავები, ბოლო-ბოლო აქედან გაპარული ყაჩაღები და ქურდები, ავიღოთ. ასეთებიც ხომ მრავლად არიან. რა? რომელიმე მათგანი დაივიწყა ღმერთმა? ან თქვენ, წმინდანებმა შეწყვიტეთ მათთვის მეოხება? ცხადია, არა!
მამა გიორგი, უკვე 50 წლის გავლენიანი ბერი და მეცნიერი იყავი, როცა ისევ ჩამოხვედი სამშობლოში, მაგრამ შენი უპირველესი საზრუნავი ახალი ტაძრების შენება, ხატების თვალ-მარგალიტით მოოჭვა, ან სუფრისა და ჩაცმის, ცეკვისა და სიმღერის ნაციონალური ტრადიციები იყო? არა, რა თქმა უნდა, არა!
შენ პატარა, მივარდნილი, პოლიტიკურად ჯერ კიდევ არარსებული სახელმწიფო, ცივილიზებული მსოფლიოს – ოიკუმენეს დამოუკიდებელ ნაწილად გსურდა გეხილა. ჩამოსვლისთანავე, ყოვლისმომცველ საეკლესიო და საგანმანათლებლო რეფორმას შეუდექი. თავაუღებლად თარგმნიდი ყველაფერს: თეოლოგიურ, ლიტურგიკულ, ლიტერატურულ ტექსტებს, აშენებდი სასწავლებლებს, ხელს უმართავდი ღარიბ-ღატაკებს... ამავდროულად ამხელდი ყველა მანკიერებას, რასაც იმჟამად ჩვენს ეკლესიაში ჰქონდა ფესვი გადგმული – კარჩაკეტილობით, კლანურობით, ადამიანის ღირსებისა და ცოდნის დაუფასებლობით დაწყებული, ცრუმორწმუნეობითა და სმის სიყვარულით დამთავრებული.
http://www.tabula.ge/article-2212.htmlარაჩვეულებრივია