becka144
Crazy Member
ჯგუფი: Registered
წერილები: 1156
წევრი No.: 133805
რეგისტრ.: 15-July 11
|
#27456374 · 20 Sep 2011, 00:53 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
ქება ნათლისა
გიორგი რიკიაშვილი
(გალობანი)
წინათქმა
ფერად-ფერად, ღამე წერად დამსვავდა და დამათენდა,
საუკუნო ხეტიალში, კვლავ ქართველად გამაჩენდა,
ვთქვი ლოცვითა, სხივნი მისნი ანბანს წლობით დამადგენდა,
და ოდესღაც მნათობ ყვავილთ, დღეს ჩემს სულში განაფენდა.
ვთქვი, წყაროთა სიწმინდეთგან, უფალს უფლით შემეძინა,
გარდამოსვლად საუკუნოდ ეშმაკს მისგან შეეშინა.
დავეყუდე შორის ზღვათა, ნათლისათვის ბნელთა შინა,
ვიდრე ქვეყნად გამოვდექი, გულმან ღმრთისკენ ამჯობინა.
ოთხნი ქარნი სხვა და სხვანნი, ოდეს ოთხმხრით ერთბამ ქროდა,
ოდეს გზათა უხილველთა მტვერი მთებზე ბობოქრობდა,
სთოვდა არესა ვარსკვლავი, სულსა ნათლით შემამკობდა,
არცა ბნელში დამიტევა, არც ნათელში განმაქრობდა.
არარა მომდგა ბნელისა, ნათლით - ვარდობის თვისანი,
მისთვისა მერგო ფრთანიცა, ოდეს კაცად ვცან ღმრთისანი,
გზანი ყვავილთა ნაფენნი, მისი არს გზისით გზისანი,
ოდეს დამაგდო სოფელმან, ფრენით ჩემდამო ვიცანი.
ხვდა ქვეყანისა სიბნელე, ნათლისა მიძინებისა,
ჟამი ეწია ნათელსა ღამისა გათენებისა.
მოველ წიგნისა საწერად, შესხმად ქებათა ქებისა,
ოდეს მზეს არ სთნდა სანათლოდ მთა, განდგომილი მთებისა.
ესე ქებანი ნათლულმან გიძღვენ მაღალთა მპყრობელო,
ნათლით მოგვმადლე სანათლო, მართლისა ნათლად მცნობელო,
წინაღმდგომელთა საქმეთა ძალთ უბრძოლველად მგმობელო,
ცათა საფართა წიაღთგან, ნათლისა გამომხმობელო.
შენ შემიწყალე, უფალო, დღეთა ცოდვათა ჩემთაგან,
თავს განმაშორე მაცდური, კეთილ ჰქმენ მრავლად ერთთაგან,
რომელი ბნელში შეგცოდე, უფერულ ვბადე ფერთაგან,
ყოველს ცრემლითა მივითვლი, სოფლისა განსაცდელთაგან.
შენ მომიტევე, უფალო, გზა, ძველი, ზღვარზე გასული,
მრავალი მეზღაპრეობა, ზღვასა ცოდვასა შთასული,
ჩემნი ყრმობისა ნათქვამნი, მზეი, გულთაგან შთასული,
ყოველი ცრუმეტყველება, ჩემთა ბაგეთგან წასული.
შენ მომიტევე, უფალო, ძველთა ცოდვათა ნადები,
უცხო ქვეყნისა მონება, მრავალი მუნ მონაგები,
ქმნილნი გონების ჩვენთანი, სიჭაბუკისა ნაგები.
შემდგომად ცრემლით გარდავსხენ, ცოდვითა ნაქადაგები.
ღმერთო, ნათლითა შენითა, ცოდვასა განმაშორებდე,
ურიცხვს მოვიგებ სიყვარულს, მზის თვალთან განმასწორებდე.
ჩემთა ცრემლითა ნათქვამთა, ტკბილს მეტს არ განგაგონებდე,
ბნელთაგან ლოცვით გარდამსვი, ნათელში განმაგორებდე.
ბნელთ განსაქრობად გიხმობდი, ეშმაკთა დამამხობელო,
დედაო წმიდათ წმიდაო, ღვთის მხოლოისა მშობელო.
არარად ვღირვარ, მაქებრად, უფლის აკვნისა მფლობელო,
სოფლად ნათლითა ნაშობო, ბნელისა განმაქრობელო.
არ განმიზრახავს სიტყვისა მისდამო წართქმა მეკისრა,
ამგვარად მონას უღირსსა ქებაი მისი მეფიქრა.
ესრეთ მომეცა სიტყვანი, ნებით ძისანი, ჩემით რა?
არცა სოფლისგან დავდუმდი, არც მართლით ყბა-ცა შემიკრა.
ცით საუკუნო მზერამან, ვისში ნათელი ცხადია,
ნათლით მომაგო სიმდიდრე, უთვლად ჰყო ქვეყნად თვლადია,
მრქვა გალობანი საფხიზლო, ქვეყნად სიცოცხლე მწადია,
გარნა, სხვა-ღა-რა სიმდიდრე, კაცთაგან დასაქადია?!
მთასა წმიდასა საღვთისოდ, გზა ესრეთ ხილვად ვიწამე,
არარა ვუწყი უმისოდ, სად-რა ზღვა მშთქამს, ან მიწა მე,
ქვეყნად განდგომას ზეცითგან, ვგონებდი ვარსკვლავისა მე.
ქალაქსა შენსას შთამიყვანს სამწყსოს ნათელი მისა მე.
მართალ რანი ვთქვი? ნათლად ვცან, ცანი უღრუბლო მზისანი,
მთანი მწვანითა შემკულნი, ყვავილნი მინდვრად ცვრისანი,
სოფლად რაც მრავლად იხილვის, სულით სხვაგვარ სჩანს დღისანი,
ნათლით მოგვმადლა უფალმან, კარნი განახვნა ცისანი.
ვინ დაითმინა ყოველი, ბნელსა ნათლისთვის ათია,
ვინ განადიდა, განავსო, მერმისაც იგი მათია,
უკიდეგანო ვარსკვლავნი აღანთო, მრავლად ანთია,
სადაცა აღმართ მაქვნდების, იქაცა თავდაღმართია.
ზეშთა სპეტაკთა ხილვითა, ცაზე ვარსკვლავი ვისია?,
შიგან ვადიდეთ ნათელი, განვლო ჟამმან და სხვისია?
მართალ დავბადეთ უბნობად, სოფელმან ბნელი გვისია.
მამამან გვნათლა ზეცისამ, ნათელი ჩვენი მისია.
ჩვენში ვარსკვლავთა აღმთებლად მსგავს უფლისა არს რომელი?
საცა ვარსკვლავად იწოდა, იქმნა ქვეყნისთვის მშრომელი.
მათ დღეთა შინა გვიჭირდეს, იგი არს ჩვენთან მდგომელი,
უშობელ სულთა სანათლოდ, ნაშობად დამადგრომელი.
არ განჩინდების ღამეი, მარტოდენ დღისთვის დავწერდე,
არამც-თუ დღისა ქებასას, ღამისას გარდავაწერდე.
მსგავს ქვეყანისა ნაშობ ვარ, ფერად სხვა რა ფრად გავფერდე.
ბნელსა დაგვიდექ ნათელო, როდის-ღა გამონათელდე?
ჩემთა სიტყუათ მოდგომილთგან, არც ყოველი შევიწყნარე.
სინათლითა გაჩენილი მწამს, რომელი შევიყუარე,
მათგან, ცოდნამ რამან შემმკო, ღირს ვარ, ქვეყნად განვიხარე,
გვერდსა ნათლით ვინცა მერგოს, ღმერთო, ყველა დაიფარე.
დასათრგუნვად ეშმაკისა, ღმერთო, გთხოვ, რომ შემიწყალო,
თუ რადამე გამოვდექი, ბნელი ნათლით შემიცვალო,
დაფარულნი შენნი ვაქო, მაცდურთ განზედ განვეცალო,
არცა ბნელმან შემაშინოს, არცა ნათელს დავემალო.
ქება პირველი
ნათელო ჩვენო, დაგვიფარ, უფროის ბზინვე მთიანსა,
მოვედ და კვალად მოჰმადლე, ქვეყანას ჩვენსას მზიანსა,
სადაცა გამოსხივდები, მუნ მოუდროვებ გვიანსა,
პირველს ჰყოფ უკანასკნელსა, უფრთოსა განხდი ფრთიანსა.
მოგვიხსენიე სიბნელეს, მსგავს უწინარეს გვაშუქე,
ბნელში დავკარგეთ ნათელი, ღმერთო, სინათლე გვაჩუქე,
ქვეყანა კვალად აჰყროლდა, სურნელი ძველი გვასუნთქე,
რაცა მე მომდგა ზეცისა ქვე, ძეი მისი მას უქე.
შენთვის შეუძლო წყურვილსა, წყარონი მასვა ცისანი,
მით დამაპურო სიყმილსა, ძალნი შემმატო წყლისანი,
კვლავ დამიფარო ცეცხლისგან, ქვანი მაშორო ძვრისანი,
ცანი განმეხვნეს ღამისა, გამომიჩინო დღისანი.
შენ მოუვლინე ქუეყანას ყოველი დაბადებული,
ოდეს-ცა მოჰყავ ნაწილი, ნათლად მუცელსა ხლებული.
მიხსენ დღეთაგან ცოდვათა, ტანჯვისთვის გამეტებული,
ნათლითა შენით მაშორე სიბნელე გამეფებული.
ნება შენია, იესუ, დიდება მთის და ბარისა,
მე დღეს გალობას აღუავლენ შენი ეზოს და კარისა,
აჰხოცე ჩემნი ცოდვანი, ჩემი და ჩემი გუარისა,
წყალობა მოგვეც მდაბალთა, ძალი წმიდისა ჯვარისა.
ნათელო შეუბღალავო, შვენებავ ყოვლისფერისა,
სოფლისა მახარობელო, დამფარვებელო ერისა,
წყარო ყოველთა წმიდათა, მაპურებელო ბერისა,
ძალაო დაუშრეტელო, ცით ანგელოსთა ცქერისა.
მადლმა დაგვფაროს მისამა, ვისაცა წმიდად უვლია,
უფალო, შენთა ნატრულთა, დღეს, აქა შენი სულია,
ყრმაი მასთანა ნაშობი შენივე განათლულია,
წმიდა მამათა სამკვიდრო, ქართა სამყაროს გულია.
ქება მეორე
ღმერთო, ერისა სანათლოდ, აღსდექ, ახარე შენები,
გზად წარცთომილთა საფხიზლოდ, ეშმაკთა შესაშინები,
ქვეშისა მზისა აღმთებლად, სულწმიდით შესაძინები,
ქვეყანა შენდა წილად გხვდა, ქართველთა განსაბრწყინები.
არ განგეშორე ქალაქო, დღეს ჩემს თვალთაგან მალულო,
ღმრთისა წმიდისა ალაგო, სხვა მზეო და სიყვარულო.
მთაო, მთად გარდამალულო, მხოლოო, უსიხარულო.
მზე არ იცოდი, მთოვარე, ფერხთ ქვეშე დასამარულო.
არცა მხეცთ მიგცე საკბილოდ. წიგნი შევნუსხო რაგვარი,
სად მე განგეწვთნე სიყრმითგან, მსგავს შენისაებრ სად არი,
აღავსე გული, გონება, ქვეყნად ვერვის-ღა ნადარი,
იცან შენისა დაფლული, ჩაუხტი ღმერთო, ჩაჰკარი.
მომიხელ მეცა ჩაგრულსა, ღრუბლითა დამენახები,
წინაშე, სულო ბრწყინვალე, ვითარ მნათობთა მნათები,
რომლით-ღა ქებით გიმღერდე, ცად ხარ მაღალთა ნაქები,
ჩემნი რანი-ღა შეგმატნო, თვით სრულად შემემატები.
მაცხოვნე მეცა უფალო, არ ვიცი სხვათა მმართველთა,
რომელს მწირს უხმობ მარჯვენით, მწირი ვარ მე-ცა ქართველთა,
უხვს წყალობასა მოჰმადლი სასუფევლისა მნატვრელთა,
შენის ნათლისგან ესმოდეთ თითებზედ ჩამოსათვლელთა.
წმიდად ჰყვენ დღენი ჩვენთანი, ქვეყანა მობერებული,
მთა-ბარი შენის მარჯვენით შემკული, მოფერებული,
ტაძარი სიონს ნაგები, ნაკურთხი, ქვეშენებული,
აღსდექ, უფალო, იხილე, კართ ჩრდილი მოყენებული.
რომელი ქვეყნად შემომრჩა, ნათლისა შემომრჩენია,
ესე სოფლისა სიბნელე, სინათლის გადამრჩენია,
ღმერთო, სიმართლით გადიდებ, ჩემი სინათლე შენია,
ჩემმან ბნელისა მზერამან, ნათელში მოგიხსენია.
ქება მესამე
ნათელნი ჩემნი სულისა, თვალნი გულისა მზეთანი,
ერისა მარჩინებელნი, ქვეყნის განმთვლელნი დღეთანი,
ალაგნი უდაბურისა, ველნი ბეთბაგედ-ბეთანი,
სოფლად ნათლითა სად იყავ, ვერცა-ღა გამომეცანი.
შენ აღმადგინე უფსკრულად, მუცლად განრღვეულ წინათა,
ოდეს-ცა მამცნე სიცოცხლე, არც გზად დამაგდე ბინართა,
ასატკივარნი სულისა, გარით განჰქარვნე შინათა,
შენმან უჩრდილო ნათელმან მუნ ჩემს შინ გამოინათა.
სად მე გერგუნე მგალობლად ნიჭისა ნათლისღებისა,
სხვა-ღა რა მნებავს, უფალო, ხილვა თუ შენი მეღირსა,
ღრუბელთა ზედა ყოფადი, ვითარცა ვარდნა მეხისა,
არღარა ვნატრობ სიმდიდრეს, რას მარგებს გვირგვინ მეფისა?
შემძინე ნათლით ქებანი, სიტყვანი მომავლისანი,
მრავალი გვიშევ ბარისა, მიერ გაჰნათლენ მთისანი,
რა-ცა-მე ყოფად მეგულვის, ბნელს ვუწყი ქვეყნად დღისანი,
საკვირვებელნი ღამისა, სამკვიდრო სინათლისანი.
შენ შეიბრალე, უფალო, დღეს, ერი ბნელსა მდებარე,
ყოვლისშემძლითა ფრთებითა, ქვეყანას გარდაეფარე,
შენთვის მიძგერდეს გული-ცა და ძარღვში სისხლი მჩქეფარე.
ღმერთო, მიპოვე ნათელი, სიბნელეს გარდავეყარე.
ესრეთ მიხარის სიცოცხლე ღამესა დღე-ცა ვადიდე,
შენთვისა ბნელსა ვიდოდე, უფალო ეგებ გადიდდე,
ნათელო გასტეხ საჭურჭლე, კვალად ბნელადმდე შთახვიდე,
კიბე-ცა მოსდგი ქუეყანით, ვარსკვლავიც დამოაკიდე.
ქება მეოთხე
უფალო, მომეც წყალობა, ღმერთო, კაცთაგან ნეტარო,
ჩემის სულითა მაღლითა, შენთვის მდაბალთა ვედარო,
სოფლის მაცდურთა ძლევისთვის, განმწმინდო, განმამხედარო,
არცა ბოროტად ვიჩინო, ნუსადა გარდავეყარო.
წიაღ ჰხდი ქვეყნად მთიანსა, განვლე შუაი მდინარე,
იხილე ერი მდაბალი, მგლოვარი, თან მომცინარე,
ამაყი, დაბერებული, საუკუნოით მძინარე,
ენაი შენი განქრობას, დაიხსენ, გაუჩინარე.
ჩვენსა, შენი არს სავანე, ჩვენთვის-ცა ქვეყნად მზითამო,
კაცთა დაგუადგი სანთელად, მისთვის გთხოვდე და გიწამო,
ზეცასა შინა განხსნილო, ქვე განაბრწყინე მიდამო,
ბნელსა გვახარე დამსხდართა, გარდამალული გზითამო.
კაცსა დარგულნი შვებანი, დახშულნი მზეთა მზენია,
ესე არს დღესა უფალო, რაცა ჩვენ შემოგვრჩენია,
განჰკვირდეს ერი მრავალი, ნებაი ესე შენია,
ბნელმან აღავსო ყოველი, ნათელი გასაჩენია.
მთათა და ველთა ქართველთა, სუნელი შენი დიოდეს,
ბნელსა წერილნი ქებანი, ნათელსა გაისმიოდეს,
შენთვის ვეწამოთ სიწმინდეს, ოდეს გვტანჯონ და გვშიოდეს,
მზეი აღსავალს შთასული, ჩვენს შორის ამოდიოდეს.
არცა-ღა გულსა დავფარნე შენთა მაღალთა ქებანი,
შორის ნათელთა სამკვიდრო, უბერებელი მცნებანი,
მამის შენისა სიწმინდე, ჩვენდამო მისი ნებანი,
მუნითგან ჩვენსა მოსული, მუნთუქვეს განსახლებანი.
გაბრწყინდი, მოგვეც საბრწყინო, კვირტო სიცოცხლის ხიანო,
ვინცა-ღა შენთვის დაჰბნელეს, შენთვის-ცა გან-აბზიანო,
მტრობით განმქრალნი წიგნთანი შენნი კვლავ განახმიანო,
რაცა რა ჩვენში განსტეხეს, განხსნა და განამთლიანო.
არცა განმენდო სხვასთან მე, შენდამო სწრაფვა გულისა,
ვითარ-ცა კვირტი მშვენიერ, მცნობელი გაზაფხულისა,
მზისკენ მიიწვდის ფურცელთა, სამოთხეს გადარგულისა,
არცა ქარისა შეშინდის, არც ადრედ დაზამთრულისა.
მუნ თუ-ღა ბნელმან დამჯაბნოს, ნათელო რას-მე მითმობდე,
წყალობა მოგვეც გლახაკთა, ჩვენთვის კეთილსა იქმობდე,
ვითარ ყვავილთა სუნელთა, თვითოეულსა იცნობდე,
ჩვენ-ცა გვიხილო ჩაგრულნი, ყოველს მარჯვენით გვიხმობდე.
არარა განვყოთ ქუეყნისა, არცა სიმწირეს ვჩიოდე,
რავდენ სიყრმითგან გადიდე, სიმართლით მცირეი-ოდე,
შეუბღალავო ნათელო, შენსკენ მო-რაი-ვრბიოდე,
ღრუბელთა ზედა შემდგარი, ჩუენთვის ქვე ჩამოდიოდე.
რით ჩვენ გავნათლდეთ სულითა, ვწერდეთ ასოთა მთავართა,
კუთ-ხეთას ღვთისგან დაცულთა და მზეთა აღმოსავალთა.
ერისას საუკუნოის, ქვეყნისას ჭირთა მრავალთა.
აღმოათენე, უფალო, მზეი, შთაინთქა, შთავარდა.
ენა-ცა მომდგი სიტყვისად, ოდეს-ცა გავჩნდი, გიწოდე,
ლაზარე დაჰფლეს უდროოდ, მიყუარდეს, მე-ცა ვიცოდე,
უვნებელითა ნათლითა, ოდეს შენითა ვიწოდე,
ცანი განმეხვნეს ქვეყანის, სიტყვათა შენთა ვიტყოდე.
მივყე და მივყე წერილსა, თვალი მფარველად განმინდე,
შენის ღრუბლითა ახლითა, კვლავ მათოვდე და მაწვიმდე,
შენდამო ვილტვი, უფალო, ცოდვათგან ჩემთა განმწმინდე,
მისთვის-ცა გიხმო ქართველმან, გამოანათო, გაბრწყინდე.
ქება მეხუთე
ოთხთა ქართა სადგომითგან, მთით ღრუბელი გარდაყარე,
ნათლით, ფერთა სიუხვისგან, განმავსე და განმახარე,
გზად შემდგარმან სულმან ჩემმან გცნა, შინითგან განმაპარე,
მთათ მაღალთა გარდამავლად, ფერხით უფსკრულს განმატარე.
ერთსა ბნელთა ჭიუხთაგან, წვიმას კლდესა შემაფარე,
ცეცხლი ცეცხლად განმიჩაღე, გულსა ტფობა შემაპარე.
სიმღერა მაქვს სალაღობო, მომაგონე ტკბილად მწარე,
პირველ მტყუვან განმაშორე, მერმე კეთილ შემაყვარე.
ჰქმენ სამყარო სამყაროსა, ბნელსა ნათლით დამადგინე,
ჩემსა ბნელსა ქვეყანასა, ნათელს ნათლით შეაძინე,
დღეს, ღამესა დღე ვადიდე, შენც ნათელო განმაბრწყინე,
და დღისა დღედ სადღეისოდ, მუნ-ვე ღამე განაჩინე.
უხვსა შენსა მოსავალსა დასთესდი და განაჩენდი,
როს ქალაქსა განფარულსა, განევსე და განაშენდი,
რაჟამს ბნელმან გზანი განყო, ფერხთა განზედ განაბჯენდი,
სულსა ყოველს უხაროდა. ბნელო რისთვის განაწყენდი?
სოფლად ლხინისა ვნებანი, მოლხენა ყოვლის სულისა,
კაცისა ნება მაცდური, ტყვეობა სიყვარულისა.
რითი-ღა ვმატო ნათელსა? თმობით გულისა თქმულისა!
ვიყავ მგლოვარე გულისა, ვცან ნათლის სიხარულისა.
შეჰკართ ღამისა საცდურნი, მისით აბრწყინეთ დღისანი,
ქვეყნისა შინა გარდასხით ზეშთ სიწმიდენი ცისანი,
ვითარ ქუეყანა კეთილი, თევზნიც დაჰფარნეთ ზღვისანი,
ნათელი ბნელსა დაჰმალეთ, განდიდეთ სინათლისანი.
ქუეყნად ნათლითა ნაშობნო, სამკვიდრებელო წმიდისა,
ძალისხმევითა თქუენითა და ანგელოსთა შვიდისა.
სულთა ჩვენთათვის შეჰვედრეთ, მადიდებელნო დიდისა,
კაცად ვარსკვლავთა სავანით, გულთაგან განჰყრად ბინდისა.
ცაი შეკრბილსა აღმთებლად, ერთბამად ვითარ ჰგონებდეს,
დაღა-თუ ჰმონებს ქუეყანა, მზეს შინაც დანაყონებდეს,
ესრეთ დახშულსა ნათელსა, დრო მოვალს, ბნელი ჰმონებდეს,
არცა დაიშრიტს ჟამთაგან, ბნელს ნათლით განმაშორებდეს.
სინათლეო, დღესაც გაქებ სად სიბნელეს გაუსწარი,
სული შაქრად შენად მიტკბე, აქამომდე დაუმტკბარი,
ვწერდე დღისა მადიდებლად და დღეს მასა მომასწარი,
მზითა ახლით გული მითბე, დღესამომდე გაუმთბარი.
თუალთა მზერამ შემუსვრილმან, სვლა ვარსკვლავთგან დაიჭირა,
ნათლით მოგვცა საუკუნოდ, გარდასახლდა, დაიძირა,
ქვეყანამან გზანი განჰყო, სიბნელემან განიწირა,
მას დღესა შინ ნათლის ჯვარცმა ერმან ჩვენმან დაიტირა.
ჰე, უფალო, გზაი შენი, ყრმობითგანვე მიქებია,
თვით ყრმობითგან განსაცდელნი შენნი ცრემლით მიგებია,
ხელი შენი უჩინოი, ჩუენზედ ხელგიწიფებია,
გზით შორითა შთამოსულხარ, ჩვენთან დაგიბიჯებია.
ქუევრთ დახშულთა სარქველისა ჭრა დამშველმან მოაწიოს,
მთითა მაღლით გარდამოდგეს, დღე ღამითა გაათიოს.
მოველ მისა მაძიებლად, გზამან ჩემმან დამაწიოს,
წიგნად ქმნილი ერისათვის, გონად ჩემად დამატიოს.
რად ძლიერი დაუძლურდეს? სოფლად მოდის ეშმაკს ჰმონებს,
სჯერა თვალთა რომელს ჰხედავს, შინ რა ბრწყინავს, არცა ჰგონებს,
არა ვიცი, ღმერთსა კაცად, თავსა რითი მოაგონებს,
ძე მამისგან საზრდოობდეს, ბალღსა დედა მოაწოებს.
ქება მეექვსე
ღამესა ულხინს ღამობა, ნათელო, როს-ღა გაიღო,
კაცო მიუხვდე მართალსა, ნათლისა ბნელს შინ გაიგო,
რა ჰქნა ჯვარცულმან წმიდამან, მსხვერპლი რაით-ღა გაიღო,
წუთისოფლისა ბნელსა შინ სახლი ჩვენს შორის დაიდო.
რავდენ-ღა წუთისოფელმან დაჯაბნა ჩემი ეცადოს,
ღმრთისდამო ჩემი სიტყვისთვის გზით გარდაცდენა ეწადოს,
არღარა მტანჯოს ტკივილმან, კურნება მისგან მებადოს,
და სიყვარული უმანკო, შემეცნოს გამომეცადოს.
მხვდეს განკვალულნი ბილიკნი, სად-მე გზად ვიქმნე მავალი,
ქვე დაძირული ქალაქი და მზისა აღმოსავალი,
წმიდა მამათა სამკვიდრო, ერისა ჟამი მრავალი,
სისხლისა წვეთით ნაწერი უფლის თავგადასავალი.
ზეცით სოფლადმდე უკვალო, ხვრელნი ბნელისა რა-ნი-ცა,
ერთისა გზისა სანათლოდ, ბნელს მიმავალნი გზანიცა,
დასასრულ შეჰხვდა დასაბამს, ესრეთ ჰოი და ანი-ცა,
ჩემსა მზესა შინ შეჰმტოს, სულს, ცოდვილს განსაბანიცა.
და დიდებასა აღუავლენ დღეს, სამებისა წმიდისა,
დასაბამისას დასასრულს, სიტყვის ნათლისა დიდისა,
სულთა მრავალთა განფანტვად, კიდეთ ქვეყნისა კიდისა,
მათ სამთა შფოთთა ქართაგან, ქმნად მეოთხისა მშვიდისა.
მიზეზი ყოვლის მყარისა, ჩუენისა სამყაროისა,
ხის ყვავილისა სამისა, წმიდის ძელისა რტოისა,
ერთარსი განუყოფლისა, მამა ყოვლისა დროისა,
სიტყვა სოფლისა მთავრისა, ძე ანისა და ჰოი-სა.
ოდეს-ცა შემმკო პირ-ველმან, სიტყვა ენასა დამება,
ვთქვი, ზედა ქართა, ანაზდად, სხივი ნათლისა გამება,
რომელმან შეჰქმნა ყოველი, იცნო წმიდათა წამება,
მიძინებაი ნათლისა, სამყაროს შემოღამება.
ქება მეშვიდე
აზიდულსა შორის ვარდთა მთას სუნელი გარ-დაედო,
გევედრები ბნელსა, სოფლად ცა ვარკვლავთა გარდაჭედო,
ვუგალობდე მთასა შენსას, ზედ სიცოცხლით გარდავხედო,
მნებავს, სულიწმიდის მადლით, მისგან სხივნი დავიბედო.
ვით შევამკო ქებით, ოდეს თვით მადლითა შემამკობდეს,
რავდენ-ღა-ცა მტანჯოს ბნელმან, ვერ-ცა გულზედ დამამხობდეს,
ვინმე-ღა არს სხუაი ღმერთი? ნათლისათვის განმარტოვდეს,
ზედა წყალთა აღამაღლოს, ზედა მაღალთა მაღლობდეს,
ცა ვარსკულავთა სავანითგან კვლა ჩემდამო დაიფერა,
გულმან ღმერთის ჩემის ბედით, გზასა სევდით წაიმღერა,
გზაი მშვიდი, სიჩუმისა, ფერხით ჩემით გაიმტვერა,
დედამიწა გაიზარდა, გაჯავრდა და გაიბერა.
დრო გაჰფრინდეს სინათლისა, ოდეს ბნელს შინ გაიპაროს,
კუალად სხივმან უმწიკულომან, ბნელი ნათლით განიყაროს,
გან-აბზინოს სოფლად ბინდი, მით ძველნი-ცა განიმტკბაროს,
ქვეყანამან ცისა განძით, დღემ ნათლითა განიხაროს.
განიხარებს წმიდა ეზო და საყდარი ძველი გენის,
უხორცოთა, ხორციელთა, სული სიქადულით ფრენის,
ქუეყანაი მშუენიერი, ქართა მიწა უფლის ჩვენის,
ძალი ასოთა მთავართა, მადლი ქართულისა ენის.
ნოე შვილი წმიდა მიწის და პირველი მევენახე,
ღვთის და მიწის სიყუარული მისებრ გულსა შემინახე,
მესმას წმიდა წერილისა, რაცა მასსა წერილ ვნახე,
ანგელოსთა განფენილი, რა ცა გვფარავს ჩვენ და რა ხე.
ღვთისმშობლისა წილხვედრისა ქვეყნის დამფარველო ღმერთო,
მამისაგან განუყრელო, მხოლოო და ერთად-ერთო,
შენ, ერთარსო, სად წმიდასა სამებასა თან-დაერთო,
მამაი და დედამიწა, ეგებ სოფლად ჩვენად შეჰრთო.
* * *
ფრენა-ფრენით, ლხენა-ლხენით, სხივთ მრავალთა შენაძენით,
ცისა განძით, ძველი ჰანგით, გარდამოსვლად ნათლით ზენით,
მოველ ენით, გულსა რწმენით, ზეცათაგან მცირე ძღვენით,
მჯაბნა ბნელმან ქვეყანამან, ბოლო-ჟამად დასათმენით.
დავწერე დროსა ახალსა, ძველისა დადგინებისა,
ცოდნის ცრუისა აღმოფხვრად, ლაზარეს აღდგინებისა,
მადლით წმიდათა წმიდისა, კავკა-სიონის მთებისა,
მნებავს, მზეს სხივი შევჰმატო და მისა შესხმა ქებისა.
დასაბამს მოველ, დასასრულს, ქვეყანას მარჯვედ ხლებული,
სად ქართველთათვის განმეთქვას ცისკრისთვის განცხადებული,
დაღა-თუ ვწერდე ფერხთა თან თავთაგან გადმოგებული,
ჰგონებ-არა მიხმს თავიცა ფერხადმდე განტოლებული?!
რად სოფლისათვის ვიმღერდე, დელიო-დელა-დელია,
არამედ, მისი ნათელი უფროის სანატრელია,
ნათლისა განსადიდებლად გვერგო გზა, გრძელზე გრძელია,
ღმერთო, მოყავი მახვილი, სამარხი განსაჭრელია.
არცა სალხინოდ ვიმღერდი, ვინმე-ცა წერად მაქებდეს,
არამედ ესე წერილი ქვეყანას გამოსძახებდეს,
კაცთა ჩამქრალთა გულთა შინ, სინათლეს დამიბადებდეს,
არცა ოქროსა ვითხოვდე არც ვეცხლსა მამიმატებდეს.
მერმისა დღისა სანათლოდ გთხოვ, მე-ცა განვიხარებდე,
ვიდრემდე სოფლად ვიდოდე, გზად ჩემად დამიფარებდე,
ქვეყნად სიმართლით გადიდო, მუნ ნათლად ჩამიბარებდე,
რომელსა ბნელსა დავწერდე, ნათელს შინ წარვიტანებდე.
ქვეყნისა ბნელთა განფანტვად, შენი უჩრდილო მზე იყოს,
ჩვენთა მწირთათა მწყალობლად, კვალად სიცოცხლის ხე იყოს.
ესეა ჩემნი ქებანი, მცირედ ზეცისა ქვე იყოს,
ღამეს რომ ბნელი მოსდგების, ხვალე ამისგან დღე იყოს.
|
· 
გივი ალაზნისპირელი - მსოფლიოს დასაბამისეული აღმოჩენა, (განხილვა)
