შენ მგონი სიტორიაც არ გაქვს წაკითხული
ლიბერალის განმარტება ასეთია:
ლიბერალზე მძვინვარე მხეცი არ არსებობს
ლიბერალი არის სახენაცვალი ფაშისტი და ყველა ლიბერალი არის ქრისტესმოძულე და კაცთმოძულე თუმცა საწინააღმდეგოს ამტკიცებენ.
იქნებ ეს წაგეკითხა როგორმე,მხოლოდ ცემი ანთქვამი რომ არ გამოვიდეს :
ლიბერალის გულკეთილობა – არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი).
თავის ერთ-ერთ ნაწარმოებში სალტიკოვ-შჩედრინმა გამოთქვა თითქოს პარადოქსული, მაგრამ ამავე დროს ღრმა და სწორი აზრი: ,,არ არსებობს ლიბერალზე უფრო მძვინვარე მხეცი”.
დღეს ლიბერალები აღშფოთებულნი არიან: როგორ გაბედეს გაეწბილებინათ ქალები, როცა უთხრეს, რომ აბორტი არის უმწეოს უნამუსო მკვლელობა, დედობრივი გრძნობების შეურაცხყოფა, დედობრივი გრძნობებისა, რომლებიც არა მხოლოდ ადამიანს, არამედ ველურ მხეცებსაც აქვთ; როგორ შეიძლება სიმართლის დაუფარავად თქმა; როგორ გაბედეს ამოვარდნა იმ ,,წესიერი” და ჩვეული სიტყვიერი სიცრუის კალაპოტიდან, რომელიც უკვე ტრადიციად იქცა და რომელსაც “კაცთმოყვარეობას” უწოდებენ? ვაითუ, ქალი აბორტის შესახებ დაწერილმა წიგნმა შეძრას, სინანულის ცრემლი დააღვრევინოს და გააწყვეტინოს კიდეც დაპროგრამებულ მკვლელობათა ჯაჭვი? ამას ძნელად გადაიტანს ლიბერალის “კეთილი” გული: სჯობს ბავშვები დაიხოცონ, სამაგიეროდ, ჩვენ და მკვლელებს გუნება არ წაგვიხდება და ჩადენილ ცოდვაზე არ დავფიქრდებით; სჯობს ერთად გავიხაროთ ჩვილთა უსახელო სასაფლაოზე.
ქრისტიანობა ადამიანისაგან ღვაწლს ითხოვს თავგანწირვამდეც კი. ლიბერალიზმი მას სხვა რაიმეს სთავაზობს: არ შებოჭოს გრძნობები და ვნებები, ისწრაფვოდეს ტკბობისა და კომფორტისაკენ, თანაც ყველაზე უფრო დაცემული და ბინძური სახით და თუ ამ საცოდავი ბედნიერებისაკენ მიმავალ გზაზე ჩასახული ბავშვი დგას – შენივე ბავშვი, მაშინ განგმირე ან ნაკუწებად აქციე იგი.
არ არის ცოდვა, რომელიც ღვთის მოწყალებას აღემატება, მაგრამ ცოდვა კაცს მხოლოდ სინანულით შეენდობა და თავად სინანული ცოდვასთან ბრძოლის დასაწყისი უნდა გახდეს. მონანულის სულიერი განწყობა ისეთი უნდა იყოს, რომ მას სიკვდილი ერჩივნოს თავისი ცოდვების გამეორებას. მაშინ ცრემლებს შენდობის სიხარული მოაქვს. მოწყინებაში შეიძლება ის ჩავარდეს, ვინც ხედავს თავის ცოდვებს, მაგრამ არ სურს შეეწინააღმდეგოს მათ, ვინც უფსკრულისკენ გახელილი თვალებით მიდის და გაჩერება არ უნდა. ასეთ ადამიანებს სევდა და განწირულობის შეგრძნება ეუფლება. ქრისტიანში სინანულის ტკივილი სასოებასთანაა შეერთებული. ლიბერალებს ეშინიათ გული ატკინონ მკვლელს, რომელმაც საკუთარი შვილები შეჭამა. მაგრამ რატომ არ იბრალებს მათი გული მოკლულ ჩვილებს? მათ არ ესმით ამ ჩვილების უხმო ყვირილი, რომელიც დიდი ხანია დედამიწას აზანზარებს. ლიბერალებს ეშინიათ გული ატკინონ ჩვილების მკვლელს, უფრო სწორედ კი, გააღვიძონ მისი სინდისი, რომელიც მას ტკივილს მიაყენებს. მაგრამ ეს ტკივილი შეიძლება საცხოვნებელი ტკივილი იყოს. ლიბერალებს არ ეცოდებათ აბორტის ჩამდენი ქალის სული და არ ფიქრობენ იმაზე, რომ ის ოდესმე ადამიანის სისხლში გასვრილი წარსდგება ღვთის სამსჯავროს წინაშე. ხატოვნად რომ ვთქვათ, მას ღვთისაკენ მიმავალ გზას მის მიერ მოკლული ბავშვები გადაუღობავენ. ლიბერალებს ამისი ერთი მიზეზის გამო არ ეშინიათ: ისინი გულში ურწმუნონი არიან. მათი “ღვთაება” არის მათივე “მე”, რომელიც მთავრული ასოებითაა დაწერილი; მათი ერთადერთი რელიგია მიწიერი ცხოვრებაა და ერთადერთი ბედნიერება – ხორციელი ტკბობა. ყველაფერი დანარჩენი ლიბერალებისათვის მხოლოდ თამაშია: თამაში სიტყვებით, თამაში იდეებით, თამაში თავად ქრისტიანობით. ლიბერალს მკვლელი თავს რომ დასხმოდა, ის მთელი ხმით დაიძახებდა: ,, მიშველეთ!დაიჭირეთ! დამეხმარეთ!” ხოლო როცა დედა თავის შვილს კლავს, ლიბერალი გულარხეინადაა და ამბობს: ,,ნუ შეაწუხებთ საბრალო ქალს, ნუ იქნებით სასტიკი მის მიმართ. ჩვენ ხომ ფანატიკოსები არა ვართ, რომლებიც შავბნელ შუა საუკუნეებში ცხოვრობდნენ, არამედ ვართ XXI საუკუნის ცივილიზებული ადამიანები”.
ლიბერალების ზრუნვა ადამიანებზე ძალიან უცნაური რამაა. წარმოიდგინეთ ასეთი სურათი: ადამიანს რკინიგზის ლიანდაგზე დაეძინა. იგი ორმა მგზავრმა იპოვა – ქრისტიანმა და ლიბერალმა. ქრისტიანი ანჯღრევს მძინარე კაცს და ეუბნება: ,, გაიღვიძე, თორემ დაიღუპები!” ლიბერალი მას ეწინააღმდეგება: ,, რატომ აღვიძებ და აწუხებ საბრალო ადამიანს? ნუთუ ვერ ხედავ, რომ იგი დაღლილია? ეძინოს ტკბილად, სანამ თვითონ არ გაიღვიძებს. შენ არ უნდა იძალადო მის თავისუფლებაზე”.
,,იავ-ნანა, ვარდო-ნანა” – ასეთია ლიბერალების პროგრამული “გულკეთილობა”…
ამის მერე როდესაც მე დაგიდე შესაბამისი ინფორმაცია რომ სტალინს არაფერი არ ბრალდება შენი ეგრეთ წოდებული და ვითომ დოკუმენტების მიხედვით მაინც გამოდიხარ და როგორც ლიბერალსა და ფაშისტს შეეფერება ისევ ჯიუტად იმეორებ და თან აქეთ დემაგოგობ თოთქოს მე არ მინდა დავიჯერო ))
შენზე ადრე მქონდა ეგენი წაკითხული და შენზე უკეთესად ვსწავლობდი ისტორიას მაგრამ ეს ყვეალფერი ყალბი აღმოჩნდა და როდესაც დავინახე შენსავით ვირზე არ ავმხედრებულვარ,დავიწყე ძება და მივაგენი კიდეც.
შენი ნებაა რასაც გინდა აგიგებ და რასაც გინდა არა მაგრამ მადლობა უფალს ფაშისტები თავის ლიბერალური ნიღაბით მხილებულნი არიან იმის მიუხედავად გინდა ეს შენ თუ არა.
http://www.geworld.ge/View.php?ArtId=5558&...wmindos&lang=ge * * *
სასაცილოზე უარეს რაღაცას იძახით ჰიტლერი ყოფილა თურმე წმინდანი და სტალინი ტირანი )))
ისტორია გვიყვება რომ სტალინმა ფაშიზმი დაამარცხა,როემლსაც მსოფლიო ებრძოდა,სტალინმა შეაჩერა ფაშიზმი,თვქენ კი მიყვებით რომ ჰიტლერი კარგი კაცი იყო?? )) ვინ გასწავლით ამას? სად კითხულობთ? და საერთოდ რას ბოდავთ )))
* * *
* * *
Бараны и лев: миссия Сталина
История выбрала И.В.Сталина и взвалила на него самое тяжкое на памяти человечества бремя – ответственность за Красную империю. Её предстояло переместить из арьергарда в авангард человечества. Он с честью пронёс это бремя до самой смерти, хотя на выполнение титанической миссии не могло хватить одной его жизни. Он начинал как поэт, продолжил как ученик на службе Бога, но выбрал стезю революционера.
Осиянная поэтическим, божественным и революционным ореолом, эта дорога влечёт людей, каким бы мраком клеветы не пытались её укутать сталиноненавистники. Вождь прошёл тяжелейшую школу борьбы за народное счастье, где платой за обучение было само существование – духовное и физическое, но не растерял ценных человеческих качеств. Он обладал уникальной работоспособностью, трудился по 16-18 часов в сутки. Отличался великолепными организаторскими способностями, а также самоорганизацией и самоконтролем. Дисциплина и исполнительность в органах государственного управления достигли при нём высших степеней. Правилом было: сказано – сделано. А если не сделано, то лишь потому, что не сказано.
А не сказано могло быть лишь потому, что нечего попусту болтать. Вождь был сплавом мысли, слова и дела. Сравним его с последующими руководителями, при которых принимались сотни и тысячи указов и постановлений, исписывались тонны бумаги с приказами и распоряжениями, но дело зачастую топталось на месте. Кто стал большевиком номер один после смерти Ленина? Сталин. Не по должности, а по огромности своего творческого ума и скромности личного образа жизни. По степени верности пролетарскому делу и эффективности антикапиталистических действий. Однако, подбирая кадры, он ценил в них сначала компетентность и честность, и лишь потом – их членство в партии, прошлые заслуги, опыт и т.п. Смело доверял беспартийным и молодым ответственейшие посты. Ему принадлежат слова: «Из всех ценных капиталов, имеющихся в мире, самым ценным и самым решающим капиталом являются люди, кадры». В его поступках не было шараханий и крайностей, дилетантской непоследовательности, зато видны методичность, конкретность, рационализм. У него были железная логика, дар предвидения, высочайшая политическая и бытовая культура, неизъяснимое обаяние. Об этом с трепетом восторга вспоминали те, кто соприкасался с ним на поле социалистического созидания. И с трепетом боязни – те, кто пытался мешать ему на поле идеологической, военной, дипломатической брани. Он, даже категорически не соглашаясь, выслушивал каждого и уважал его мнение, если только тот не переходил в стан отъявленных врагов народа, а значит, становился его личным врагом. Вспомним его отношение к Бухарину. А вспомнив собаку, держи палку, – гласит народная мудрость. Сколько раз Бухарина, как нашкодившего кобеля, прорабатывали, выводили из руководящих органов, исключали из партии, затем снова прощали, вводили, восстанавливали… Со счёта сбиться можно! Ленинско-сталинская партия, лично генеральный секретарь целых 20 лет после революции нянчились с ним, прежде чем окончательно прогнали предателя-перерожденца из своих рядов. В период патологического антисталинизма и такой же демократии – от Хрущёва до Горбачёва – людей раз и навсегда выгоняли из КПСС за сущие пустяки по сравнению с антипартийным выпендрёжем этого марксиста-недоучки, закончившего свой путь членом разоблачённой банды фашистских наймитов. Тогда на смену праведному терпению Сталина пришёл правосудный сталинский гнев, разделявшийся всеми советскими людьми, гнев, которым, как палкой, был прибит неунимавшийся, готовый вцепиться в горло народу пёс. О другом, тоже не сразу прибитом двуногом, – Троцком – и поминать не хочется. Вождь водительствовал и воительствовал, не прячась за спину какой-либо иной ответственности, кроме собственной. Он поднимался выше любых, самых трудных обстоятельств и даже выше недостатков собственного характера, способный на самоиронию и самокритику. Бывая крут, даже груб с людьми, Сталин честно признавался в этом, честно просил прощения, если оказывался неправым. Но бывал он крут преимущественно с неискренними, необязательными, неактивными, неверными, неисправимыми. Это, во-первых. Высокотребовательный к себе, он, при обнаружении в других формализма и бездушия, невежества и комчванства, не мог не реагировать с обычно не свойственной ему эмоциональностью – признаком цельной, неравнодушной, натуры. Это, во-вторых. Подобное случалось довольно редко, потому что мало находилось смельчаков, которые посмели бы ему лгать, угодничать, наушничать, посмели бы хитрить, утаивать, бездельничать. Это, в-третьих. …
Не понимая истоков гениальности, не имея самородков из своей среды, буржуазия ищет в личности и действиях Сталина черты телепата, экстрасенса, гипнолога, связывает его учёность с эзотеризмом, колдовством, магией. По себе судит. Ей не дано понять обоюдные зависимость и влияние в монолитной связке «Сталин – Народ». Могучая народная, общественная основа, питала силы и мудрость вождя, а он заряжал массы своей новообразованной, высшей социальной энергией. Истины ворочались в нём как раскалённые поковки в клещах кузнеца, но он не таил их в себе, а остужал, чтобы не обожгли неопытных, и отдавал миру в безвозмездное пользование. Сталин олицетворял, олицетворяет, будет олицетворять всё, что достойно доверия и восхищения. Чем отличается тиран от титана? Тирана народ боится, титана народ любит. Власть Сталина держалась не на страхе, а на любви масс. Впрочем, страх тоже был. Липкий, ознобный страх, охватывавший антинародные элементы, видевшие, как сталинизм искореняет их одного за другим. «Сталин вытряс душу из народа», – стенают они. Да, он вытрясал. Не из народа, а из людей – мелкую душонку в пятнах и прорехах. Освобождал место для души незапятнанной, неразорванной – великой не должностью или деньгами, а полётом общественно значимой мечты, трудовыми и ратными подвигами во имя её осуществления. Он выбил душу-поганку из кучки отщепенцев и вложил душу-светоч в поколения миллионов. Культ личности Сталина, кроме однозначной внешней формы, имел многозначное внутреннее содержание. В нём важнейшей составляющей был культ подвига и героизма, культ силы, да не простой, а головастой, способной ответить на любые вызовы природных и политических стихий. В чём отличие сильной личности и сильной нации от слабых? Слабые верят в удачу, сильные верят в себя. Сталин и советский народ были сильны, ибо верили друг в друга и в себя. Уверенно-спокойный и рассудительно-неторопливый, вождь мог волноваться за всё и молниеносно на всё реагировать. Будучи по натуре аскетом, не на словах, а на деле заботился об удовлетворении растущих культурных и материальных запросов населения. Он соединил интересы народа, государства и коммунизма, и когда эти интересы того требовали, мог привлечь в союзники самых неожиданных представителей самых непохожих на нас сил. Он писал блестящие политические, экономические и философские труды и раздвигал красноимперские границы на западе, востоке, юге. Он не был удовлетворён границами, ибо они пока не достигли пределов, в которых существовала царская Россия в зените географической необъятности. Полярные владения СССР он простёр далеко за линию территориальных вод, и они меридиональной дугой опоясали Арктику, пройдя через Северный полюс. К Южному полюсу Сталин не просто присматривался, но оповестил мир о законных притязаниях советского народа на Антарктиду, открытую русскими мореплавателями, и подкрепил притязания в том числе военным способом. Человеку с головой учёного, с лицом рабочего, в одежде простого солдата (так описал его Анри Барбюс) помогала необыкновенная воля, отразившаяся в бессмертном псевдониме – СТАЛИН. Не утихают споры, откуда псевдоним взялся, кто его дал Иосифу Джугашвили? А никто.
В ходу дурацкие сплетни и мифы, кроме рутинного ответа: «джуга» на одном из древнегрузинских наречий означает «сталь». Уточним, что «швили» – это «сын», и будем считать вопрос исчерпанным, хотя сталинский номофонд – список псевдонимов – насчитывает 30 единиц. Ещё яростнее иные спорят о национальности Сталина. Тут такой набор фантастических версий, что только держись! Истина же гласит: родители Сталина грузины. Правда, некоторые находят осетинский след в происхождении его отца. Это вполне правдоподобно, учитывая тесное соседство обоих народов и многочисленные факты их породнения. Как бы то ни было, вождь сам называл себя грузином. А вот родным языком считал русский. Сталин мудро не пренебрегал национальным, но столь же дальновидно не фетишизировал его. Впрочем, одну национальную «слабину» он позволил себе иметь: особенную любовь к России, к русскому народу. И никакая пропаганда не в силах была бы вызвать ответное искреннее чувство у русских, у остальных сограждан, если бы они уловили малейшую фальшь в теории и практике сталинизма. Сталинское самообладание вошло в легенды. Он был непоколебим в самой острокритической и, казалось бы, безвыходной ситуации. Уже набила оскомину сцена, заполонившая страницы и экраны. Её тиражируют в одном и том же ключе: октябрь 41-го, фашисты на подступах к Москве, растерявшийся Сталин по телефону вопрошает командующего фронтом Г.К.Жукова, удержим ли столицу, и тот сухо, даже высокомерно заверяет, что отстоит её. В приватных беседах талантливый полководец, но неважный политик сознавался, что такого не было, что его мемуары так отредактировали и вынудили промолчать. А как было? Жуков сам обратился к Верховному Главнокомандующему, прося разрешения на перенос своего штаба на восток, к Волге, а командного пункта – в столицу, и с нескрываемой тревогой спрашивал Сталина, не возьмут ли немцы Москву. Переносить штаб и командный пункт Сталин запретил, тревожные колебания командующего фронтом пресёк. Жуков успокоился только тогда, когда услышал от вождя твёрдое, СТАЛЬНОЕ: Москва сдана не будет!Иещё. Открытая похвала, идущая от врага, пахнет дурно. Она может свидетельствовать о том, что её объект продался либо нечаянно споспешествовал врагу. Она может быть и неискренней, и провокационной. Но похвала тайная, тщательно запрятанная от посторонних глаз и ушей, дорогого стоит. Гитлеровский режим поставил пропагандистской и карательной машинам рейха в качестве первоочередной задачи – не допустить, чтобы в каком-либо районе оккупируемого Советского Союза мог возникнуть и выдвинуться в лидеры такой человек, как Сталин. Подобную личность надлежит по распознавании немедленно уничтожать. Сам Сталин заслуживает-де сохранения жизни в статусе почётного пленника победившего рейха.Это было изречено устами фюрера в 1942 году на одном из совещаний с высшими руководителями Германии. Фюрер указывал: опасны не массы русского народа сами по себе, а присущая им способность порождать вождей сталинского типа и масштаба, приводящих эти массы во вдохновенное движение – в этом сила русских. И наподдатые сталинизированной русской мощью, летели кубарем с нашей земли гитлеровцы и бандеровцы, дашнаки и мусаватисты, меньшевики и басмачи… Капиталисты бросали огромные силы на борьбу персонально со Сталиным, потому что ведали: львы, возглавляемые бараном, будут только баранами, но даже бараны, возглавляемые львом, способны стать львами.
А клич «За родину, за Сталина!» таил смертельную угрозу мировому капиталу. А Советский Союз в ответ на чьё-то тявканье мог так рыкнуть, что эхо до сих пор носится над миром. А если кто-то к нам хотел повадиться стричь шерсть, то сам уходил остриженным. А сталинская власть народила не ягнят – львят, ещё чересчур молодых, но настоящих, дерзких, зубастых, и у них был бесстрашный и мудрый лев-вожак. А возглавит ли кто и когда наше, пускай баранье племя, снова ЛЕВ? Дорого бы дал народ за точный ответ на вопрос вопросов. Жизнь настоящего вождя ценна тем, что означает нечто большее, чем простое физическое и даже высокодуховное существование человека.Вот почему, пока жил и работал Сталин, жил и работал марксизм-ленинизм-сталинизм. Вот почему, несмотря на отдельные промахи и неудачи, коммунизм в целом пребывал в наступлении, демонстрируя некоторый фатализм безусловной истины: когда судьбе угодно свершить что-либо гениальное, она создаёт гения. …Сталин – большевик-интернационалист, говорят большевики-интернационалисты. Сталин – русский националист, говорят русские националисты. Сталин – глубоко верующий человек, говорят глубоко верующие люди. Сталин – абсолютный атеист, говорят абсолютные атеисты. Сталин – великий политик, говорят великие политики. Сталин – сволочь и мразь, говорит сволочь и мразь.
Лаврентий Гурджиев
* * *
* * *
ქრისტეანობის თანამედროვე მტერი
არქიმანდრიტ რაფაელ კარელინის სტატია
მართლმადიდებლობას ჰყავს უხილავი მტერი: ის ყველგან არის და არსად არ არის, ის არც „რამეა” და არც „ვინ”. ეს არის ერთგვარი სული, რომელიც განსმჭვალავს მიწის ატმოსფეროს თავისი მიაზმებით, წამლავს მის მის ნიადაგს, აავადებს წყლებს, აქცევს ქალაქებს მყრალ ჭაობებად, აუდაბურებს სოფლებს; მას თითქოს ვერსად დაემალები; ის იპოვის ლტოლვილებს მთათა მწვერვალებზეც და ზღვათა სიღრმეებშიც.
ეს მტერი არის გარყვნილობის სული, რომლესაც თანამედროვე ენაზე ლიბერალიზმი ეწოდება.
სიტყვა „ლიბერალიზმი” თავისუფლებას ნიშნავს. ეს არის განსაკუთებული დემონური თავისუფლება საკუთარი სულის მოკვდინებისა, სულიერ ძალთა გარყვნისა და სხეულის შებილწვისა, ეს არის თავისუფლება სირცხვილისაგან, როგორც ცრუწარმოდგენისაგან, ეს არის თავისუფლება იმის დაცინვისა, რაც წმიდაა ადამიანისათვის, ეს არის ცოფიანი ძაღლის თავისუფლება, რომელიც თავს ესხმის პატრონს. ჯერ კიდევ ანტიკურ ხანაში ლიბერალიზმი განვითარდა ორი მიმართულებით, რომლებიც გარეგნულად განსხვავდებიან, მაგრამ აქვთ ერთი მიზანი: ადამიანი ღმრთისაგან გათავისუფლება. პირველი გზა არის ცინიზმი, მეორე – ესთეტიზმი. ცინიზმი ეს არის ყველა ზნეობრი წესისა და ტრადიციის რღვევა, ადაიანის ქცევა ბინძურ ცხოველად, გააფთრებული ბრძოლა საკუთარი სულის წინააღმდეგ, დარვინიზმის გადმოყუდებული კიბე, რომლითაც ადამიანი მაიმუნამდე ევოლუციონირებს. მისი დევიზია: „თავისუფლება ურცხვობაში”.
ესთეტიზმი თითქოს საპირისპიროა ცინიზმისა; ის სილამაზის კულტია, მაგრამ ქმნილი, გრძნობისმიერი და მატერიალური სილამაზისა, რომელიც საკუთარი თავით აეფარა ღმრთაებრივი ნათლის სილამაზეს. ეს არის ხელითქმნილი კერპების სილამაზე, სილამაზე აფროდიტასი და აპოლონისა, სილამაზე, რომელიც კლავს სულს. ესთეტიზმმა ხელოვნება აქცია ადამინური ვნებების მხევლად, გააღმერთა ვნებები, ამოწურა საკუთარი თავი და გადავიდა ანტიესთეთიზმში – დეკადენსში, სილამაზის აგონიაში.
ლიბერალიზმმა საწყისშივე დაინახა ქრისტეანობაში თავისი შეურიგებელი მტერი. მან აღმართა დევნა ეკლესიაზე კერპთაყვანისმცემელ იმპერატორთა ხანაში. უკვე მაშინ სჯიდნენ ქრისტეანებს ლიბერალიზმის პოზიციიდან, ადანაშაულებდნენ მათ, თითქოს ყოფილიყვნენ კაცთმოძულეები, სიკვდილის აღმრჩეველი ფანატიკოსები, მტრები ადამიანური ბედნიერებისა და ამიტომ უნდა განადგურებულიყვნენ, როგორც ამოიშანთება წყლული გავარვარებული რკინით. ნიშანდობლივია, რომ ქრისტეანებზე დევნაში მონაწილეობდნენ როგორც ცინიკოსები, ასევე პლატონისტები – ესთეტები ფილოსოფიისა.
ლიბერალიზმმა ოდესღაც თვით ქრისტეანობაში შექმნა ანტიქრისტეანობა – რენესანსი, შეცვალა რა ასკეტიზმი სხეულის კულტით. მან აქცია კათოლიციზმი წუთისოფლის მსახურად და დააჩოქა იგი. მან გაუკაფა გზა პროტესტანტიზმს, რომელმაც ქვის როდინში დაფქვა ძველი გარდმოცემის ნამსხვრევები, რომლებიც ჯერ კიდევ რჩებოდა კათოლიციზმში. ადამიანის აყვანა ღმერთზე მაღლა იყო მიზანი მთელი რეფორმატორობისა.
ლიბერალიზმი ასულდგუმულება რევოლუციებს, რომლებიც სატანის ალისფერ-შავ დროშებქვეშ მიმდინარეობენ. ის ცდილობს გაანადგუროს ეკლესია ხან ტარანის დარტყმათა მსგავსი სისხლიანი დევნით, ხან შიგნიდან ანგრევით, ცვლის რა სხვა რელიგიით, რომელშიც შენარჩუნებულია მსგავსება ქრისტეანობისა, მაგრამ არ არის ქრისტე როგორც ძე ღმრთისა, გამომხსნელი და სამყაროს მსაჯული.
ლიბერალებს აქვთ მუდმივი ნოსტალგია წარმართობისადმი. სულის სიღრმეში მათ სურთ აქციონ ცა ოლიმპად ან ჰიმალაებად. ამ სულისათვის საძულველია ქრისტე და ამიტომაც ცდილობს შეცვალოს იგი ცრუქრისტეს ხატებით; ქმნის კერპებს სახელად ქრისტე, რათა მათ ეთაყვანებოდნენ ისინი, ვისაც თავი მიაჩნია ქრისტეანად. ლიბერალიზმისათვის განსაკუთრებით აუტანელია სწავლება იმაზე, რომ ღმერთი არის უმაღლესი სამართლიანობა, მსაჯული სოფლისა და ყოველ ადამიანს მიაგებს მის საქმეთაებრ. როზენკრეიცერი გოეთე მეთისტოტელეს პირით ამბობს, რომ ღმერთი არის კეთილი მოხუცი, რომელთანაც ეშმაკს ძალუძს მოილაპარაკოს ყველაფერზე.
ხედავენ კი ქრისტეანები ასეთი გაყალბების საშიშროებას? ვფიქრობ, ერთნი ვერ ხედავენ, ენდნენ რა ბრმა წინამძღვრებს; მეორენი ხედავენ და სცემენ განგაშის ზარს, მაგრამ მათ არ უსმენენ, როგორც ლაოკოონს, რომელიც აფრთხილებდა ტროელებს, რომ მოხატული ცხენის შიგნით ტროას მტრები იმალებოდნენ; მესმეთ ესმით, მაგრამ დუმან, რათა არ იქნენ გაჭყლეტილნი ლიბერალთა რკინის ტერფით; მეოთხენი ვერ ხედავენ, იმიტომ რომ არ უნდათ დაინახონ, რადგან ლიბერალიზმმა მოწამლა მათი ცნობიერება, გარყვნა გრძნობები, გაამართლა ბილწი ჟინი და ამიტომ გულის სიღრმეში მათ თავად სურთ იყვნენ მოტყუებულნი.
დღეს ჩვენს თვალწინ ხდება ქრისტეანულ ფასეულობათა რღევა და ჩანაცვლება: სახეებს ცვლიან ნიღბები, არსს – სახელები.
პროტესტანტიზმი იქცა პერმანენტულ რეფორმაციად, უშინაარსო სუბიექტივიზმად, რელიგიურ ანარქიზმად. მისი არცთუ შორეული მომოვალია ათეიზმი ან ეკზისტენციალიზმი. კათოლიციზმი მის ხელთაგან გასხლეტილი წუთისოფლის დევნაში ინკვიზიციიდან ყველა მწვალებლობასთან თანამშრობლობაზე გადავიდა და ახლა ეთამაშება სექტებსა და უღმერთოთა კავშირებს. მან გადადო გვერდზე უწინდელი იარაღები – ხმალი და მარწუხები – და ფართოდ გაუშალა ხელები მრუშ დიაცს – ავანგარდისტულ ხელოვნებას და რკინის ქალბატონს – უსულო ტექნიკურ ცივილიზაციას. ის ისწრაფის მოახდინოს ასიმილაცია იმ სწავლებებისა და თეორიებისა, იდეებეისა და ლოზუნგებისა, რომელთაც მიყვება წუთისოფელი, მაგრამ სინამდვილებში თვითონ აღმოჩნდა ასიმილირებული მათ მიერ და აწ უკვე ის კათოლიციზმი, რომელიც იყო ადრე, აღარ არსებობს.
ლიბერალიზმის მარშის მთავარი წინაღობა არის მართლმადიდებლობა. ჯერ კიდევ ახლო წარსულში ის [მართლმადიდებლობა] განიცდიდა ისეთ დევნას, რომლის წინაშე უფერულდება ნერონისა და დეოკლეტიანეს სისასტიკე. ახლა მართლმადიდებლობას სხვა საშიშროება ემუქრება. ეკლესიის კედლებმა გაუძლეს ტარანის დარტყმებს, მაგრამ გაუძლებენ კი ისინი დათხრებს, რომელთა მიერ მართლმადიდებლობის მოწინააღმდეგენი ცდილობენ შემოაღწიონ ეკლესიაში, და არა მხოლოდ შემოაღწიონ, არამედ ილაპარაკონ ეკლესიის სახელით? სულაც არ გვსურს იმის თქმა, რომ თანამედროვე ეკლესია დაპყრობილი ყავთ მოდერნისტებს, როგორც გემი მეკობრეებს, – ის რჩება სვეტად და სიმტკიცედ ჭეშმარიტებისა; არც იმას ვფიქრობთ, რომ მოდერნისტები შეგნებულად ემტერებიან ქრისტეს, მაგრამ ლიბერალიზმმა გარყვნა კაცთა გონება ცრუ თავისუფლებით, ჩაახშო ადამიანთა სულიერი ინტუიცია და, ამიტომ, მრავალს უკვე არ ესმის, რომ ზეცის სარწმუნოებას ლიბერალური ძალები ცვლიან მიწის რელიგიით – სხეულის კულტით.
ლიბერალიზმი წარმოადგენს თანამედროვე ეტაპს კაცობრიობის ცნობიერების სეკულარიზაციის პროცესში. ქრისტემ შეაერთა ცა და მიწა, ლიბერალები კი კვლავ განყოფენ მათ და ადამიანი უფრო და უფრო შორდება სულიერ სამყაროს, რომელიც იქცევა მისთვის უცხოდ და ცივად.
ქრისტეანობა – კოსმიური მოვლენაა, ლიბერალიზმისათვის კი – ეპიზოდი კაცობრიობის ისტორიაში. თანამედროვე ადამიანის სეკულარიზებულ ცნობიერებაში ღმერთი არ არის უკვე ცოცხალი პიროვნება, არამედ ერთგვარი განუსაზღვრელი ძალა, სამყაროსეული გონი, ენტროპიულის საპირისპირო ექსტროპიული ენერგია. ქრისტეანის ცხოვრების მიზანი უნდა იყოს განღმრთობა – ზიარება ღმრთაების მარადიულ ნათელთან, რწმენა კი ღერძი მისი პიროვნებისა და მთავარი შინაარსი ცხოვრებისა. ღმერთთან თანაზიარებაში ადამიანი პოულობს საკუთარ თავს და თავად იქცევა ღმრთაებრივი დიდების ანარეკლად. ლიბერალიზმში ღმერთის არსებობა გამართლებულია მხოლოდ იმით, რომ ის შეიძლება იყოს სარგებელი ხალხისათვის, როგორც ერთ-ერთი გარანტი მათი მიწიერი კეთილდღეობისა. ქრისტეანობა აღამაღლებს ადამიანს ზეციურ სამყარომდე და მიწის შვილობიდან აქცევს ზეცის ძედ; ლიბერალიზმი კი, მოაქცევს რა სულს სამშვინველის მორჩილებაში, სამშვინველს კი – სხეულისა, ცდილობს დაამიწოს თვით ზეცა და მარადისობა ჩაკვეხოს დროის ჩარჩოებში. ლიბერალიზმი შეუთავსებელია მართლმადიდებლობასთან: მან ან უნდა უარყოს, ან დაამახინჯოს მართლმადიდებლობა. ისტორიის თანამედროვე ეტაპზე ლიბერალები მეორეს არჩევენ. ისინი თითქმის არაფერს ლაპარაკობენ ტრანსცედენტურ სამყაროზე, ხოლო თუ ზოგჯერ ახსენებენ მას, მხოლოდ იმის საჩვენებლად, რომ ბოლომდე არ გაუწყვეტიათ კავშირი ქრისტეანობასთან.
ადამიანი ეკუთვნის ორ სამყაროს – მატერიალურსა და სულიერს. ლიბერალიზმი ცდილობს მოსპოს წარმოდგენა ადამიანზე, როგორც ამ ორი სამყაროს შემაერთებელ რგოლზე. ლიბერალიზმისათვის გაუგებარი და საძულველია სწავლება ადამის პირველქმნილ ცოდვაზე, რომელიც გადაეცემა თაობიდან თაობას და რომლის გამო ადამის შთმომავლები ვიქეცით ეშმაკის ნადავლად და ტყვეებად. ლიბერალებისათვის წინაპართა დაცემა, მათი განდევნა ედემიდან, ჯოჯოხეთის ტანჯვა – მითის სახით შეთხზული ალეგორიაა. მათთვის გაუგებარია კაცობრიობის მისტიური და გენეალოგიური ერთობა – ერთიანობა მრავლობითობაში და მრავლობითობა ერთობაში, სადაც მამათმავრის ცოდვაზე პასუხიმგელნი არიან შთამომავალნი. მათ შოკში აგდებს აზრი, რომ ადამიანიები არიან დემონის ტყვეები და მხოლოდ ქრისტეს მსხვერპლი ათავისუფლებს ადამიანს მონობისაგან. უარყვეს რა სწავლება პირველქმნილ ცოდვაზე, ლიბერალები უარყოფენ სწავლებას გამოხსნაზე; ქრისტეს ჯვარცმა მათთვის არის იდეისადმი თავდადებული მსახურება, სახარების აპოთეოზი, მაგრამ არა სამყაროს ხსნა. ისინი თვით სწავლებას ცხოვნებაზე კაცობრიობის ისტორიის ცენტრალური ფაქტიდან სიტყვიერი ეკვილიბრისტიკის გზით ხშირად აქცევენ ალეგორიად და სინეკდოხად, უარყოფენ რა მის პირდაპირ მნიშვნელობას. ხსნის დოგმატის გარეშე არ არსებობს ქრისტეანობა; ის ეცემა, როგორც უსაძირკვლო სახლი – ზუსტად ეს ჭირდებათ ქრისტეს მოწინააღმდეგეებს.
ლიბერალებთან ცხოვნების მცნება გაიგივებულია პირად თვითსრულყოფასთან, ხოლო დამოკიდებულება ღმერთზე ცხოვნების საქმეში აღიქმება ადამიანის დაკნინებად. ღმრთის სახელს ისინი წერენ პატარა ასოთი, სიტყვა „ადამიანს” კი - დიდით. სატანამ მოიწადინა თავისუფლება ღმრთისაგან; მან ჩაისუნთქა ამ თავისუფლების ჰაერი, რომელიც სიკვდილის სუნთქვა აღმოჩნდა. ადამიანი აგრძელებს სატანის საქმეს – ეძიებს ცრუ თავისუფლებას ყოვლისდაშვებულობაში და, კარგავს რა ღმერთს, აღმოჩნდება ქაოსისა და უგუნურობის წყვდიადში.
ქრისტეანობამ გადაუშალა ადამიან
This post has been edited by ina on 9 Apr 2014, 11:58 
სტალინმა მართლმადიდებლობა გადაარჩინა, ილია ჩიკვაიძე! რჩეული მამა
