anthropod
Super Crazy Member ++
ჯგუფი: Members
წერილები: 24962
წევრი No.: 19410
რეგისტრ.: 20-April 06
|
#46764745 · 19 Jan 2016, 04:33 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
თემატურად ამოვიღე ფრაგმენტები კისინჯერის ინტერვიუდან
ნახე, შენ მაინც არ გეზარება კითხვა, ვიციgia1970
სხვებზეც ვნახავ
ჩინეთზე
Heilbrunn: არის ჩინეთი დღეისთვის კაიზერისდროინდელი გერმანია? ნიქსონმა, გარდაცვალების წინ უთხრა უილიამ საფირს, რომ გზა უნდა გაეხსნათ ჩინეთისკენ, თუმცა დღევანდელი რეალობიდან გამომდინარე, გამოდის, რომ ფრანკენშტეინი შევქმენით?
Kissinger: ქვეყანა, რომელიც 3000 წელი იყო დომინანტი თავის რეგიონში, შეიძლება ითქვას, რომ ჰეგემონიის თანდაყოლილი რეალობაა. ამის ალტერნატივა იქნებოდა, ჩინეთი გამუდმებით სსრკ წნეხის ქვეშ ყოფილიყო და ამით, სსრკ, ისედაც განვითარებული, ბირთვული ქვეყანა, დომინანტი გახდებოდა ევრაზიაში, თან შტატების ჩუმი თანხმობით. თუმცა, ჩინეთი, თავისი არსით, ამერიკული სტრატეგიისთვის ფუნდამენტური გამოწვევაა.
Heilbrunn: ფიქრობთ, რომ შესაძლებელია მათი სინოცენტრიზმის მოქცევა და ინტეგრირება ვესტფალის ჩარჩოებში? როგორც აღნიშნავთ თქვენს ბოლო წიგნში, World Order (მსოფლიო წესრიგი)
Kissinger: ეს გამოწვევაა. ეს არის ღია კითხვა და ჩვენი ამოცანა, რომელსაც კარგად ვერ ვართმევთ თავს, რადგან არ ვიცნობთ და არ გვესმის მათ ისტორია და კულტურა. მათი ძირითადი აზროვნება არის სინოცენტრისტული, მაგრამ ასეთმა წარმოდგენამ შეიძლება გამოიწვიოს გლობალური მასშტაბის შედეგები, აქედან გამომდინარე, ჩინეთის გამოწვევა უფრო ფაქიზი პრობლემაა, ვიდრე სსრკ იყო. სსრკ პრობლემა იყო ძირითადად სტრატეგიული ხასიათის, ხოლო ჩინურს, უფრო კულტურული ხასიათი აქვს: შეიძლება თუ არა ორმა ცივილიზაციამ, რომლებსაც ჯერ-ჯერობით ერთმანეთის არ ესმის და ერთნაირად არ ფიქრობენ, შეიმუშაონ თანაცხოვრების ისეთი ფორმულა, რაც მსოფლიო წესრიგს მოიტანს?
Heilbrunn: რამდენად დიდია იმის შანსი, რომ შედგეს სინო-რუსული დაახლოება?
Kissinger: ჩემი აზრით, ეს, არცერთი მათგანის ბუნებაში არ დევს
Heilbrunn: რუსეთს, აშკარად უნდა უფრო ახლო ურთიერთობა ჩინეთთან
Kissinger: ეს, ნაწილობრივ, იმით არის განპირობებული, რომ ჩვენ, სხვა შანსს არ ვუტოვებთ
უკრაინაზე
Heilbrunn: როგორ გგონიათ, როგორ შეუძლია აშშ და ევროპას უკრაინის ჩიხური კრიზისიდან?
Kissinger: პრობლემა ის კი არ არის, რომ ამერიკა ეცადოს, ჩიხიდან გამოსვლას, არამედ უნდა მოგვარდეს ეს სიტუაცია იმგვარად, რომ ხელი შევუწყოთ საერთაშორისო წესრიგს. რამოდენიმე საკითხს უნდა გავუსწოროთ თვალი - უკრაინასა და რუსეთს შორის ურთიერთობას, ყოველთვის ექნება განსაკუთრებული ხასიათი: რუსეთის გადმოსახედიდან, ის, არასოდეს იქნება მხოლოდ ორ ტრადიციულად სუვერენულ ქვეყანას შორის ურთიერთობა, ყოველ შემთხვავაში, რუსების მხრიდან და შესაძლოა, არც უკრაინელების პერსპექტივიდან. ასე რომ, რაც უნდა მოხდეს უკრაინაში, ამ მოვლენების განვითარებას ვერ მივუყენებთ იმ ტრადიციულ ფორმულას და პრინციპებს, რომელიც ევროპაში მუშაობს - ეს არ იმუშავებს სტალინგრადთან და მოსკოვთან ახლოს.
ამ კონტექსტში, უნდა გავაანილიზოთ, თუ როგორ აღმოცენდა ეს კრიზისი: ძნელად დასაჯერებელია, რომ პუტინმა დახარჯა 60 მილიარდი ევრო ზაფხულის კურორტის ზამთრის ოლიმპიადის სოფლად გადასაკეთებლად, იმისთვის, რომ დახურვის ცერემონიალიდან ერთი კვირის შემდეგ კონფლიქტი დაეწყო? აქედან გამომდინარე, უნდა ვიკითხოთ, თუ რატომ და როგორ მოხდა ეს?
პუტინი 2013 წლის ნოემებრის ბოლოს ვნახე, ბევრი პრობლემები წამოჭრა და უკრაინა ამ პრობლემების სიაში, სულ ბოლოს მოიხსენია, როგორც ეკონომიკური პრობლემა, რომელიც რუსეთს უნდა გადაეჭრა ტარიფებითა და ნავთობის ფასით.
პირველი შეცდომა, ევროკავშირის წინდაუხედავი ქცევა იყო. ისინი, ვერ აცნობიერებენ ზოგიერთი საკუთარი პირობის შედეგებს: უკრაინულმა შიდა პოლიტიკამ, იანუკოვიჩისთვის მიუღებელი გახადა მიეღო ევროკავშირის პირობები იმისთვის, რომ ხელახლა აერჩიათ, ან რუსეთისადმი მათი დამოკიდებულება ყოფილიყო მხოლოდ ეკონომიკური. უარის შემდეგ, ევროპელები დაპანიკდნენ, პუტინი კი უფრო თავდაჯერებული გახდა. ეს ჩიხი მან დაინახა როგორც რეალური შესაძლებლობა, რომ სასწრაფოდ მოეხდინა თავისი დიდი ხნის წინ დაგეგმილი გეგმების რეალიზება. მან 50 მილიარდი დოლარი შესთავაზა უკრაინას, მის ევრაზიის კავშირში შესასვლელად.
ამ დროს, ამერიკა პასიურობდა. არ იყო არანაირი პოლიტიკური განხილვები, თუ რა ხდებოდა რუსეთსა და ევროკავშირს შორის. ყველა მხარე მოქმედებდა რაციონალურად, ოღონდ თავისი გაგებით და მეორე მხარის მოსაზრებების გაუთვალისწინებლად. დრო, როცა უკრაინაში მაიდანი დაიწყო, პირდაპირ პუტინის 10 წლიან გეგმას დაემთხვა, რომელსაც იგი რუსეთის სტატუსის აღიარებისთვის აშენებდა. ეჭვგარეშეა, რომ მოსკოვის თვალით, ეს ყველაფერი ჩანდა როგორც დასავლეთის აქამდე დაფარული ნაბიჯი, გამიზნული, ურაინის რუსული ორბიტიდან ჩამოსაცილებლად. ამის შემდეგ, პუტინმა დაიწყო მოქმდება, როგორს მეფემ, როგორც ნიკოლოზ I საუკუნის წინ, არ ვამართლებ მის ტაქტიკას - უბრალოდ მომყავს ფაქტები.
* * *
რუსეთზე
Kissinger: თუ ჩვენ რუსეთს სერიოზულად განვიხილავთ, როგორც დიდ ძალას, საწყის ეტაპზევე უნდა გავითვალისწინოთ მათი შეშფოთებები, თუ როგორ შეიძლება ისინი, ჩვენს მოთხოვნებს მოვარგოთ.
უნდა განვიხილოთ არამილიტარისტული სტატუსის მქონე დაჯგუფებების განთავსების შესაძლებლობები რუსეთსა და ნატოს შორის არსებულ საზღვრებზე. დასავლეთი, საბერძნეთის ეკონომიკის აღორძინებაზეც ყოყმანობს და უკრაინის პროექტს, თავის პრიორიტეტად არ გაიხდის. ამიტომ, ყოველი შემთხვევისთვის, უნდა განვიხილოთ დასავლეთსა და რუსეთს შორის თანამშრომლობის ზოგიერთი შესაძლებლობა უკრაინის ნებისმიერ მილიტარისტულ ალიანსებში გაუწევრიანებლად.
უკრაინის კრიზისი უკვე ტრაგედიაში გადაიზარდა, იმიტომ, რომ ძალიან დამაბნეველი და ბუნდოვანია მსოფლიო წესრიგის გრძელვადიან პერსპექტვაში და სასწრაფოდ მოითხოვს უკრაინის აღდგენას. მე, დამოუკიდებელი უკრაინის მომხრე ვარ მის არსებულ საზღვრებში, თავიდანვე ამის მომხრე ვიყავი, პოსტ-საბჭოთა პერიოდშიც. დღეს, ვკითხულობ, რომ მუსლიმური დანაყოფები იბრძვიან უკრაინის მხარდასაჭერად და უკვე ზღვარს გადადის ეს ყველაფერი, თამაშის წესები ირევა.
Heilbrunn: ეს კატასტროფაა
Kissinger: ჩემთვის, ნამდვილად ასეა. ეს ნიშნავს, რომ რუსეთის დაშლა, მიზანი ხდება, გრძელვადიან პერსპექტივაში კი უნდა იყოს ინტეგრირებული.
Heilbrunn: ჩვენ მოწმენი ვიყავით, ყოველ შემთხვევაში, ვაშინგტონში, ნეოკონსერვატორების და ლიბერალი ქორების დაბრუნების, რომლებსაც გადაწყვეტილი აქვთ რუსეთის მთავრობის ხერხემალში გადატეხვას
Kissinger: ეს მანამდე გაგრძელდება, სანამ შედეგებს არ მოიმკიან. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, პრობლემა არის სტრატეგიასა და შიდა პოლიტიკას შორის კავშირის არარსებობა. ხუთივე ომი, რომელშიც ვმონაწილეობდით, ყველა დიდი ენთუზიაზმით დაიწყო, მაგრამ ქორებმა ბოლომდე ვერ გაქაჩეს და ბოლოს ყოველთვის უმცირესობაში აღმოჩნდებოდნენ ხოლმე. არ უნდა ჩავებათ საერთაშორისო კონფლიქტებში, თუ დასაწყისშივე არ შეგვიძლია განვსაზღვროთ მისი შედეგები და თუ არ ვართ მზად იმისთვის, რომ ბოლომდე დავდგეთ საბოლოო მიზნის მისაღწევად.
Heilbrunn: ჩანს, რომ ამას, ისევ და ისევ ვიმეორებთ
Kissinger: ეს იმიტომ ხდება, რომ არ ვსწავლობთ გამოცდილებიდან, ეს გადაწყვეტილებები, ძირითადად მიიღება ისტორიის არმცოდენ ხალხის მიერ. დღეს, სკოლებში ისტორია აღარ ისწავლება, როგორც მოვლენების განვითარების ერთიანი ჯაჭვი, არამედ როგორც თემები, კონტექსტის გარეშე.
ობამაზე:
Heilbrunn: მიგაჩნიათ, რომ ბარაკ ობამა რეალისტია? მაგალითად, ის უხალისოდ მონაწილეობს უკრაინის კრიზისში, თუ ფიქრობთ, რომ ეს გადაჭარბებულია?
Kissinger: პრუდენციალიზმის (გონივრული გადაწყვეტილებების) დონეზე, ის რეალისტია, მაგრამ მისი ხედვა, უფრო იდეალისტურია, ვიდრე სტრატეგიული ხასიათის.
გერმანიაზე
Heilbrunn: რადგან ისტორიაზე ვლაპარაკობთ, როგორია თქვენი შეფასება გერმანიის როლზე ევროპაში?
Kissinger: დავუბრუნდეთ გერმანულ პრობლემას, როცა სამხრეთ ევროპა მას განიხილავს, როგორც ოკუპანტ ძალას, ხოლო გერმანიაში ნაციონალიზმის ელემენტები იგრძნობა (თუმცა, ვერ ვეტყოდი, რომ აშკარად ყვავის). გერმანიაში არის მინიშნებები, ადამიანთა ჯგუფები 50 წელზე ქვევით, რომლებიც ზოგჯერ ისე იქცევიან, თითქოს მათი ქვეყანა, რომელიც ძალით ცდილობდა ევროპის მითვისებას, დღეს მის უფლებას იბრუნებს რომ ჩამოაყალიბოს ევროპა ყოველგვარი მორალური შეფასების გარეშე. გერმანიის ამ როლისთვის ცდუნება, უსამართლობაა...
სამხრეთ ევროპის ქვეყნებს უფრო ეადვილებათ ბრალი დასდონ გერმანიას ვიდრე, საკუთარი თავი დაადანაშაულონ. რა დანაშაული აქვს საბერძნეთთან მიმართებაში? - გერმანელები ამბობენ, რომ საბერძნეთის ამ მდგომარეობიდან გამოყვანა, დათვური სამსახური იქნება და უპასუხისმგებლობას უფრო ჰგავს. ისინი ეძებენ გზას, რომელიც პასუხისმგებლიანი იქნება კრიზისიდან გამოსასვლელად.
გერმანიას, თავისი ისტორიაში, 1871 წლიდან მოყოლებული, არასოდეს უკისრია საერთაშორისო სისტემის მართვა. 1871-დან 1890 წლამდე, ბისმარკმა შთამბეჭდავი tour de force ჩაატარა, რომელიც არ იყო შენარჩუნებადი. ვერ შექმნი კარგ პოლიტიკას, თუ იგი, ყველა თაობაში გენიოსის ყოლას მოითხოვს; თუ სისტემა ამის გარეშე არ მუშაობს, ეს სისტემის ნაკლია, მაგრამ 1890 წლიდან მეორე მფოლიო ომის დასრულებამდე, თითქმის საუკუნის მანძილზე, გერმანია საომარ მდგომარეობაში იყო გარე სამყაროსთან.
ბრიტანელებს და ფრანგებს უფრო მეტი გამოცდილება გააჩნიათ მრავალეროვან დიპლომატიაში. ასე რომ, მე ვუთანაგრძნობ გერმანულ დილემას, მათ შეიძლება დიდი როლი ითამაშონ, დაეხმარონ ამ სიტუაციას, მაგრამ დიდ და გლობალურ ფარგლებში, ჩვენ დავჭირდებით და უნდა შევიტანოთ წვლილი.
|
პუტინმა პასუხი უნდა აგოს ტრიბუნალის წინაშე, რომელიც უახლოეს თვეებში უნდა შეიქმნას 
