პირველ რიგში აღვნიშნავს იმას, რომ თაბალების, ტიბარენებისა და იბერების ეთნონიმები (თავისი ვარიაციებითურთ)
ლინგვისტურად სრულიად შეესაბამებიან ერთმანეთს.
მეორე არგუმენტი არის ის, რომ მუშქები და თაბალები მუდამ ერთ კონტექსტში, ერთმანეთის გვერდით მოიხსენებიან:
ჯერ ცენტრალურ ანატოლიაში მუშქებისა და თაბალების სახელით,
შემდეგ შავი ზღვის სამხრეთ, სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაპირებზე მოსხებისა და ტიბარენების სახელით (ეს უკანასკნელი მრავალგვარი ვარიაციით),
ბოლოს კი გვხვდებიან ისტორიული საქართველოს ტერიტორიაზე მესხებისა და იბერების (> ივერების) სახელით.
მესამე და კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი არგუმენტი არის ის, რომ აღნიშნული ეთნონიმების ეტიმოლოგია ქართველური ენობრივი მონაცემების საშუალებით დგინდება
და ამასთან ერთად ეთნონიმები გაფორმებულია ქართველური ენებისათვის დამახასიათებელი ფორმანტებით.
მეოთხე და ჩემის აზრით ყველაზე მნიშვნელოვანი არგუმენტი არის ის, რომ ლუვირულ ენას აქვს არაინდო-ევროპული სუბსტრატი.
ნესიტურისა (ე.წ. ხეთურ) და ფალაურისაგან განსხვავებით ლუვირულს ხათური სუბსტრატი არ აქვს.
ამასთანავე უთუოდ მნიშვნელოვანია ის, რომ ნესიტურ და ფალაურ ენებს ხათურის გარდა აქვთ კიდევ სხვა სუბსტრატი.
ეს დაუდგენელი წარმოშობის ფენა სუბსტრატული უნდა ყოფილიყო თვით ხათურისთვისაც და ამასთანავე ახლოს უნდა მდგარიყო მედიტერანულ ენებთან!
ჯანსაღი ლოგიკა მკარნახობს, რომ ამ გაურკვეველი წარმოშობის სუბსტრატად პროტო-ქართველური ენაა საძიებელი.
მაგალითისთვის ერთ ფაქტსაც მოვიყვან:
ძველი მითანის ტერიტორიაზე აღმოჩენილი წარწერებიდან ირკვევა ხურიტული ენისათვის დამახასიათებელი სუფიქსები.
მხოლობითი რიცხვი:
პირველი პირი: -iffa, -iffe, -iffu
მეორე პირი: -v/-b/-p
მესამე პირი: -i
მრავლობითი რიცხვი:
პირველი პირი: -iff; -až
მეორე პირი: -v; -a ž
მესამე პირი: -i; -až
აქ თქვენ ვერაფერი შენიშნეთ განსაკუთრებული. ასეა არა?
დიახ, აქ მართლაც არაფერია ჩვენთვის საინტერესო.
თუმცა აქ არის ერთი მაგრამ ...
ხურიტულ წარწერებს ვხვდებით ასევე ანატოლიაში, კერძოთ ქალაქ ხათუსაში.
ხათუსას ხურიტული წარწერებიდან კუთვნილებითი სუფიქსი მხოლოდ ორჯერ ფიქსირდება:
პირველი: cde-ž-uda — "შენი სხეულისაკენ".
მეორე: olmi-šši — "შენი იარაღი".
პირველ შემთხვევაში კუთვნილების აღმნიშვნელ სუფიქსად ისევ ხურიტული ენისთვის დამახასიათებელი -ž- ფორმანტი გვევლინება,
მაგრამ მეორე შემთხვევაში კუთვნილების გამომხატველი უკვე -šši სუფიქსია, რომელიც გავრცელებულია ქართველურ ენებში.
საიდან უნდა მიეღო ეს ფორმანტი ხურიტულს?
ამ კითხვაზე ერთმნიშვნელოვანი პასუხი არსებობს - ქართველური ენებიდან !
როგორც ჩანს ჩემი "ჯანსაღი ლოგიკა", რომლის ნაკარნახევიც უკვე გავაჟღერე, მთლად უსაფუძვლო არ ყოფილა ...
მაგრამ ვინ მუშაობს ამ საკითხზე? ვინ ეძებს ხათურში, ნესიტურში, ლუვირულში ქართველურ ფენას?
არავინ !
ბოლოს და ბოლოს ამ საკითხს სკოლის მოსწავლე ხომ ვერ გამოვიკვლევ?!
არ ვდაობ იმაზე, რომ ძვ. წ. IX-VII საუკუნეებში სამხრეთ-აღმოსავლეთ ანატოლიაში თაბალების სახელით ცნობილ ხალს ქართველური შეგნება შემონახული ჰქონდა.
შესაძლოა და მისაღებია კიდევაც, რომ ამ პერიოდისთვის თაბალების სახელით უკვე ინდო-ევროპული ტომები ყოფილიყვნენ ცნობილი,
ან გაინდო-ევროპელებული ქართველები ყოფილიყვნენ,
მაგრამ უცილობლად მიმაჩნია ის, რომ აღნიშნული ეთნონიმი "თაბალ"-ი და მისი შესაბამისობები (ტაბარ-ინ//ტიბარ//ტიბარ-ენ//ტაბერ-ენ//იბერ//ჰიბერ)
მხოლოდ და მხოლოდ ქართველურ გარემოში წარმოშობილი და ისინი თავდაპირველად მაინც ქართველთა აღმნიშვნელი ეთნონიმები იყვნენ.
მოკლედ საქმის ვითარება ასეთია. ეს ძალიან დიდი საკითხია და მასზე მსჯელობისას უამრავი დეტალია გასათვალისწინებელი.
კიდევ ბევრის დაწერა შეიძლება, მაგრამ ამის არც დრო მავს და არც ენერგია და რომც მქონდეს მაინც არ დავწერდი შეგნებულად.
მიუხედავად იმისა, რომ ანტიკური ავტორები ხალდებსა და ხალიბებს აიგივებდნენ
და მიუხედავად იმისა, რომ საწყისი "ხალ" სეგმენტები ერთმანეთს ემთხვევა,
მათი გაიგივება დაუშვებლად მიმაჩნია, რადგანაც ლინგვისტურად მათი იდენტობა არ ჩანს.
"ხალდ"-ი აშკარად შედის იმ ზემოთ აღნიშნულ ეთნონიმთა ნაკრებში, "ხალიტ-უ" კი "ხალდ" ფორმას შეესაბამება.
რაც შეეხება "ხალ-იბ"-ს, მას სულ სხვა ეტიმოლოგია აქვს რომელიც მე დავადგინე,
მაგრამ როგორც შემდეგ აღმოვაჩინე ეს ანა მესხსაც ჰქონია შემჩნეული.
რათქმაუნდა არც ამაზე დავწერ აქ
* * *
პატარობისას დილას ენციკლოპედიაში წავიკითხე, რომ მათი ეთნონიმი იყო ხალთი და მაგის მერე ასე დამამახსოვრდა
· 
კვაშილავას აღმოჩენა
