macaco-fast65BURTYItamuna77777მოკლედ ვეცდები ცოტა გრძელი ისტორიაა. მანდ ყავთ ერთი გამარიაჟებული მაგრამ მაგარი რეგვენი (სხვა სიტყვის ხმარებაც შეიძლება) ტატიშვილი კახა. ეხოზე ვინცაა. მე სამი წლის წინანდელ ამბავს ვყვები და უზარმაზარი რიგები ედგა ყოველტვის. 3 თვის ორსული რომ ვიყავი ერთ-ერთ "აჩერედნოი" შემოვლაზე მივედი. არანაერი პრობლემა არ მქონდა, ყველა ანალიზი წესრიგში იყო და თავსაც გადასარევად ვგრძნობდი. ჩემდაჭირად მარტო დაქალი მახლდა. მოკლედ გავედი ეხოზე და დაუძახე შენს ექიმსო, ფიქრიასთან ვიყავი იქ აღრიცხვაზე, გავედი და ისიც შემოვიყვანე და უკვე პანიკაში ვარ რა ხდებათქო და ჩემს თანდასწრებიტ ეუბნება - ნახე თითქმის მტლიანი აშრევა სჭირსო, შანსი არაა ამ ბავშვის შენარჩუნებისო. აი ზუსტად ეს სიტყვები უთხრა ჩემს თანდასწრებიტ და აზრზე არ ვარ აშრევება რა ჯანდაბას ნიშნავს. მომკიდეს ხელი და მეორე სართულზე უნდა აგიყვანოთ აქ რჩებიო.
საქმე იმაშია თან რომ მშობიარობას ბაჩუკი შუბლაძესთან ვაპირებდი პირველში, მაგრამ ტერიტორიულად ნახალოვკა ძალიან მიუდგომელი იყო ჩემთვის, თან სამსახურშიც დავდიოდი მაშინ და მარტო ანალიზებისთვის და ეხოზე დავდიოდი ჩაჩავაში, მშობიარობას არც ვაპირებდი მანდ.
მეთქი დარჩი რას ქვია, წავალ და ხვალ მოვალთქო, არაო არ შეგვიძლია შენი გაშვებაო. დამავლეს ხელი და მიმაქანებენ კიბეზე. მეთქი ძალაზე ხომ არაა, არ მინდა აქ დარჩენა, წესიერად ამიხსენით რა ხდებათქო დაუკვე ისტერიკა დამეწყო. თან ჩემმა ექიმმა ფიქრიამ - ეხლა რიგი მიდგას და არ მცალიაო, აყევიო, დაგაწვენენო და მერე მოვალ და აგიხსნი ყველაფერსო და მიმატოვა.
აი ძაან უჟას ფილმებში ქალი რომ კივის გიჟი არ ვარო და 2 ამბალი უკან ხელებს რომ უგრიხავენ და ძალით მიათრევენ პალატაში ეგრე გამიკეთეს და ამ გაწევ-გამოწევაში რომ ვართ ამიტყდა უცებ სისხლის დენა.
მე ისეთი არიფი ვიყავი მედიცინაში, თან პირველი ორსულობა იყო, არაფრის აზრზე არ ვიყავი, არც აშრევება მესმოდა რა იყო, მარტო ის გავიგე რომ ამ ბავშვს ვერ გააჩენსო. და ნუ ეს დენა რომ დამეწყო, გამახსენდა რაღაც ფილმები და ეგრევე ვიფიქრე მუცელი მომეშლამეთქი. ვარ სადღაც კიბეზე გაჩხერილი ამდროს ვიღაც 2 სანიტართან ერთად და გამწარებული ვრეკავ ჩემს ქმართან ვეუბენი მიშველი ჩაჩავადან გარეთ აღარ მიშვებენ, ზალოჟნიკად ამიყვანესთქო და გამომიხსენითმეთქი დაამ დროს სისხლი რომ წამსკდა ავტეხე კივილი.
მოვარდნენ ჩემები რამდენიმე წუთში. მე ამ დროს რაღაც პალატაში საწოლზე ვარ მიბმული.....
ნუ თუ რამე მნიშვნელობა აქვს ასეთ სიტუაციაში მაგას, მარა მაინც ვიტყვი რომ უცნობი და "ქუჩიდან მისული" არ ვყოფილვარ და ისეთმა ადამიანმა გამიშვა მაგ ფიქრიასთან რომ გვარს არ დავწერ ეხლა მარა მაგარ პატივში უნდა ვყოფილიყავი წესით, და საქმეც მაგაშია რომ უცოდინრების ბუდეა თორემ "პატივი მცეს მაგრად" თავანთი ჭკუით.
მოკლედ ჩემებს აუხსნეს რომ აშრევება მქონდა ლამის მთელ პერიმეტრზე და საკმარიასი იყო ერთინაბიჯიც გადამედგა და ნებისმიერ წუთს მუცელი მომეშლებოდა და ჩემი განძრევაც არ შეიძლებოდა.
ჩაერია ხალხი ატAსმა კაცმა დარეკა მარა ეგრეაო დაჩვენც დავიჯერეთ. 3 დღე ვიწექი და მიკეთებდნენ რაღაც ნემსებს მერე საკაცით ჩამიყვანეს ისევ პირველ სართულზე და ისევ იმ ტატიშვილთან ხელმეორე ეხოზე რომ მნახა გაბრაზებით ეუბნება ყველას ოთახში, მე 3 დღის წინაც ვთქვიო რომ ამას არაფერი ეშველებაო და რამდენი ხანი უნდა ელოდოთ კიდევო, რა იყოო არ გჯერათ ჩემიო?
აი მაგის მერე უფრო საშინელი უჟასი იწყება, კიდევ 6 დრის მანძილზე ვიწექი იქ და ყოველდღე შემოდიოდა ექიმი, მთავარი ექიმი, ექთანი, სანიტარი, დამლაგებელი, მებუფეტე და ყველა სათითოდ მიმტკიცებდა რომ სასწრაფოდ უნდა გავიკეთო აბორტი და მიხსნიან რომ ბავშვი მაინც ვერ გადარჩება რადგან......მოკლედ რამეზარება დეტალები...
ამასობაში ჩემებმა წაიღეს ეს ეხო და ნალიზები პირველში ბაჩუკისთAნ და იმას ძაან გაუკვირდა ასეთი ეხოს მიხედვით აბორტი კი არ უნდა გჭირდებოდეთ ისედაც უნდა მოეშალოს თავისით მუცელიო და ეგებ ვინმე სხვასთან გააკეთოთ ეხოო.
ჩაჩავადან ცოცხალი ტავით არ მიშვებდნენ, სასწრაფს მანქანითაც საკაცითაც კი სადმე რომ გადაგიყვანონ გზაში დაგეწყება ყველაფერი და ისეთი დენა გექნება რომ მოკვდებიო, უკვე 3 თვე და 1 კვირაც ვიყავი და მიხსნიდნენ რომ გზაში რომ მოეშლებოდა მერე დასჭირდებოდათ საშვილოსნოს ამოცლა და ეხლავე თუ გავიკეთებდი აბორტს მაშინ კიდევ მეყოლებოდა შვილები.
მერე ჩემებმა გადააგზავნეს იმ დღესვე მოსკოვში ეს ეხოები და ანალიზები ფაქსით, ახლობელს ყოლია იქ ნათესავი მოსკოვის ცენტრრალურ სამშობიაროში და მთავარ ექიმს ანახებს ამას ყველაფერსო. რომ გადარეკეს იმ ექიმმაც იგივე უთხრა ჩემებს, ამ ეხოს მიხედვიტ ნაყოფი უკვე მკვდარი უნდა იყოსო, თუ აშრევებაა 90 პროცენტი მაშინ ნაყოფს პლაცენტიდან საჭირო რაოდენობით სისხლი არ მიეწოდებაო და არც ზომაში გაიზრდებაო, და თვისთვად დაიღუპებაო და აბორტი კი არ დაგჭირდებათო, დაფიქსირდება მკვდარი ნაყოფი და მერე გაკეთდება ოპერაციაო. მოკლედ გადავწყვიტეთ რომ ჩაჩავადან უნდა როგორმე წამომიყვანონ და აი რა დონეზე ჩააწყვეს ეს საქმე გაგიკვირდებათ, იმენნა ჩაჩავას დირექტორს დაურეკა ძაააან მისმა ახლობელამ თანამდებობის პირმა და ეს გოგო სახლში უნდა გაგვატანოო უთხრა. დააწერინეს ხელწერილი დედას, მამას, ქმარს, დედამთილს და დაქალებსაც მემგონი რომ რაც მომივიდოდა იქნებოდა ჩვენი ბრალი და არასდროს ჩაჩავას არაფერში არ ვუჩივლებდით და ჩვენს თავს დავაბრალებდით ყველაფერს.
მერე მამამთილმა ჩხუბით და გინებიტ და კაბინეტის დალეწვიტ მოახერხა რომ თან წამოეღო ჩემი ისტორია, რომლის გამოტანებაც თურმე კანონით აკრძალული ქონიათ და მძლივს გაგვიკეთეს ქსეროკოპია.
ჩაჩავადან ეგრევე საკაციტ მიმიყვანეს სერგო მათეთეშვილთან, შევედიტ და მოკლედ რომ დავწერო ასე თქვა რომ მაგ კახა ტატიშვილს შიგ ხომ არააქვსო.
იქიდან რომ გამოვედით მივედით დავარაშვილთან და რომ მნახა თვითონ ეხოზე მითხრა ადექი შვილო და სახლში ფეხიტ წადი ოღონდ ძაანაც არ იხტუნაო ეხლა სიხარულისგანო.
მერე პირველშიც მივედი უკვე შუბლაძესთან და იმან ჩაჩავაში ბარკალაიას გადაურეკა რა ხდებაო ხომ არ გაგიჟდითო (კსტაწი არ ვიცი ეხლა თუა კიდევ იქ ბარკალაია, მარა მაშინ ეგ ერთადერთი ნორმალური ექიმი იყო იქ) და დედაჩემიც შეესწრო როგორ აგინა მერე იმ ბარკალაიამ ტატიშვილს ტრელეფონით შეჩემა კაიფში ხარო თU რა გჭირს რეებს წერო შენო.
მოკლედ 6 თვეში გავაჩინე აი ეს ბაღანა
* * *
დღესაც ვინახავ იმ ისტორიას და ყველა ეხოს ტატიშვილისაც და სხვებისაც და სულ ვფიქრობ რომ ოდესმე შეიძლება მოვიცალო მაგათთვის და ვუჩივლო რომ ნორმალურ ბავშვზე და ნორმალურ ორსულობაზე კინაღამ აბორტი გამაკეთებინეს და ყველა მომავალ დედას მოვუწოდებ რომ არ ენდნონ ექიმებს და დაუჯერონ თავის ინტუიციას, ნუ აბა მე ვერ აგიხსნით რამ გამაძლებინა მაშინ ის 1 კვირა ჩაჩავაში რომ არ დავეთანხმე ექიმებს ისეთი ფსიქოლოგიური ზეწოლა მქონდა, მარტო ქმარს უშვებდნენ და დედას თითო საათით დანარჩენი დრო სულ მათი ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი და მიმტკიცებდნენ რომ არ უნდა გამერისკა, უბრალოდ რატომრტაც თავი რაღაც კინოში მეგონა, ვერ ვიჯერებდი რომ ეს მე შეიძლებოდა დამმართნოდა და გულში რაღაც მკარნახობდა რომ არრრრრრ არსეეეებოოოობსსსს! და მაინც უნდა გავაჩინოთქო.
დღეს ესეთი ბიჭია ჩემი ნიკოლოზი და გრიპის ვირუსების გარდა არც არაფერს შეუწუხებივართ
იმის მერე მეორეც გავაჩინე. ორივე საკეისროტი, მაგრამ ეს მხოლოდ იმ მიზეზით მოხდა რომ თვალებში მაქვს მინუსი და თავი დავიზღვიეთ მაინც გართულებისგან.
ვოტ ტაკ
Все проходит — любовь, искусство, планета Земля, вы, я. Особенно я…
· 
საკეისრო, მავნებელია??
