დავიწყე..
28 ში ვიყავი დაბარებული დათოსთან, მივედით და გაემზადე საკეისროსთვისო, ძალიან ვღელავდი, შემიყვანეს მიმღებში გამსინჯა თინიკომ დათოს გოგომ (ძალიან კარგი გოგოა) წნევა რომ გამისინჯეს ნერვიულობისაგან 150/90 მქონდაა კინაღამ გავგიჯდი, ნუ ამის გამო თინიკომ სანამ სულ არ აუწიაო სასცრაფოდ გადაიყვანეთო და დავიწყოთო,გამომაცვლევინეს და შემიყვანეს საოპერაციოში, მე ძალიან მინდოდა გია ღონღაძე რომ ყოფილიყო, ასეც მოხდა დაუძახეს გიას ნუ გიამ ძაან გამამხნევა მეხუმრებოდა ცდილობდა ყურადღება გადამეტანა.., წამომაჯინეს და გამიკეთეს სპინალური გაუტკივარება, წნევა მქონდა ძაან მაღალი ძალიან ვღელავდიი, ამასობაში შემოვიდა დათოც, ჩემს ქმარზე მითხრა სუსტი გული თუ აქვს ცოდოა არისო, ჩემი ქმარი იქაჩებოდა შემოსვლაზე, დაიწყეს ოპერაცია რათქმაუნდა ვერაფერს ვგრძნობდი მაგრამ მარჯვნივ რომ გავიხედავდი კარის შუშაში ყველაპერს ვხედავდი და ვცდილობდი არ მენახა,გია რაღაცეებს მელაპარაკებოდა მართობდა
, ვიგრძენი მაგარი დაწოლა კუჭზე და ვიყვირე გული მტკივათქო ისე მაწვებოდნენ რომ გულზე ლოდივით მედო ცუდათ ვხდებოდი ვგრძნობდი, ამასობაში გაიღო კარები და შემოვიდა ჩემი ქმარიც, ძალიან გამიხარდა რომ დავინახე, ქმრის შემოსვლა და ბავშვის ამოხტომა დაემთხვა, უცებ არ იტირა და ძალიან შემეშინდა ვეკითხებოდი რატომ არ ტირისთქოო, 2 -3 წამში იტირა და ამოვისუნთქე მერე ამივარდა უაზრო ტირილი ვერ ვმშიდდებოდი , ჩემი ქმარიც გაიყვანეს ამასობაში, გამკერა თინიკომ გაგუა ძალიან მაგარი გოგოააა.
შემოიტანეს საკაცე და რომ ვნახე ჩემი ფეხი როგორ აწიეს გულიც გამისკდა ვერაფერს ვგრძნობდი და დავპანიკდი ასე არ დავრჩეთქო გიამ ნუ გეშინია 4 საათში ინატრებ ასე ყოფნასო როგორც გაგივლის გაუტკივარებაო... და გადამიყვანეს ინტენსიურშიი, სადაც მერე კიდევ 3 გოგო შემოიყვანეს, ნუ 4 საათის მერე იყო კოშმარი ტკივილები დამეწყოოო მოვითხოვეტ გამაყუჩებელი გამიკეთეს მეორე რომ მოვითხოვე ბარალგინი გამიკეტეს რომელმაც საერთოდ არ იმოქმედა, მე 3 მედ კიდევ დამჭირდა უფრო ძლიერიიი, მორიგე ექთანი შეგვხდა .... ისე რა თუ დაუძახებდი ისე თავს არ იკლავდა .... მეორე დგეს შემოვარდა ვიღაც ქალი და აბა დროზე ადექითო პალატაში მიმყავხართო კინაღამ გავგიჯდიიი მეთქი რა ადექით ძლივს ვიყავით ეგ ტკივილი მგონი არ დამავიწყდება საწოლიდან გადმოსვლა და მერე პალატაში ისევ დაწოლაა კოშმარი იყოოოო
სამშობიაროზე დავწერ შესაბამის თემაშიიი
* * *
სერია მე 2
აქ დავწერ რადგან ვერ ვიპოვე სად დავწერო სამშობიაროზე ...
2 ადგილიან პალატაში გადამიყვანეს ბავშთან ერთად, ნუ ეგ იყო კოშმარი ისეთ პალატაში მოვხდი სადაც ზარი იყო ისე შორს რომ უნდა ავმდგარიყავი რომ დამერეკა, ადგომა კი არ შემეძლო....
მე და ნიკოლოზი ვიწექით და ველოდებოდით როდის შემოიხედავდა ვინმე, ბავშვი არ გამიტანებია ექთნებზე იმიტომ რომ ძალიან მეხმარებოდა ამ ტკივილების ატანაში რომ ვუყურებდი ვმშვიდდებოდი და არაფერი მახსოვდა, სულ გვერდით მეწვა, ადგომით ვერ ვდგებოდი და გადაბრუნებაც მიჭირდა
, მეწვა გულზე და ძალიან მშვიდათ ეძინა, ნუ საცოლი ალბათ მე შემხვდა არ ვიცი ზურგში შემდიოდა მატრასის რკინები კინაღამ გავგიჯდიიი აღარ შემეზლო მეტი ვტიროდი ისე მინდოდა სახლში, ვიფიქრე გავერთობითქო ვინმეს რომ შემოიყვანებენთქო და შემოიყვანეს ნამშობიარები გოგო .... ნუ ეგ იყო უფრო კოშმარიიიიიიიიიი იღლია ძლივა დავაბანინე გოგოს ავქოთდი რასაცქვია.... ეგ მინდოდა კიდევ? ნუ ძაან სასაცილო მასტი იყო მე კიდევ ვერ ვიცინოდი ნაკერები მტკიოდა ....
ყოველ შემოსვლაზე დათოს ვეკითხებოდი სახლში როდის გამწერთქო, როგორც პედიატრი იტყვის ისეო, ამასობაში პალატაში გავატარე 2 ღამე, მე 3 დღეს ავდექი და გავედი სამანიპულაციო ოთახში ნაკერების დასამუშავებლად სადაც ვხედავ ზის გოგო და იწველის რძეს რაღაც მეცნო, რომ ვკითხე მართალიც ავღმოჩნდი ლილუ იყოოო
ნუ რომ ვუთხარი ძალიან გვეცინებოდა მაგრამ ვერცერთი ვერ ვიცინოდით...
მე იმ დღესვე ვთხოვე პედიატრს რომ გაესინჯა ნიკოლოზი, მითხრა რომ შეგიძლია გაეწეროო ჩემსგან თავისუფალი ხარო, მერე მივედი თამაზისთან გამსინჯა ეჰოც გადამაღებინა და სახლშიც გამწერა ანუ მე 4 დღეს უკვე სახლში ვიყავით
· 
მოგონებები მშობიარობაზე -- II, .....................
