რამდენი დღეა მინდა დავწერო და ვერ მოვაბი თავი.
დევიწყე
მოკლედ როგორც იცით 28-ში ვიყავი ექიმთან, ეხო და ამბებზე. არაფერი არ უთქვიათ იისეთი, ყველაფერი კარგად არისო ბავშვიც კარგადააიო.
29-ში მთელი დღე მტკიოდა მუცელი, რაღაც სტრანად ანუ არ გავდა ტონუსის ტკივილს, და ვფიქრობდი ვა ნეტა რა ხდებათქო.
საღამოს 8 საათიდან საკმაოდ გამიძლიერდა ეს ტკივილები, თან აქ ვპოსტავდი , ბრეიქს და ქეთოს სკაიპში ველაპარაკებოდი.მოკლედ ტკივეილები რომ უკვე საგრძნობლად შემაწუხებელი გახდა დავურეკე პაატას და მითხრა ხვალ მოდიო ვნახოთ ყელიო. მარა რაის ხვალ ტკივილი არ ჩერდებოდა, ბოლოს დავიწყე ინტერვალების თვლა 10 წუთიდან 6.7 წუთზე მერე 5ზე ჩამოვიდა, მე კიდე მაინც მეგონა გადამივლისთქო
ბრეიქის მოთხოვნით კიდე დავრეკე პაატასთნ და იმან ადე შვილო წადი და გაგსინჯავს მორიგე ექიმი და დამირეკავს და მოვალ ეგრევე თუ რამეაო.
აი არ ვიცი რატო მაგრამ საოცრად მშვიდად ვიყავი ვაფშე არ ვნერვიულობდი, ასე მეგონა კიდე ცრუ განგაში იქნებოდა და უკან წამოვიდოდით.
აჩის ამ დროს ფერი არ ედო სახეზე და ბოლთას სცემდა ოთახებში, მაიკა უკუღმა ჩაიცვა და ეგეთები ნერვიულობისგან
მე მშვიდად შევედი ვანაში, დავიბანე და დავიწყე არჩევა რა ჩამეცვა
ამ დროს ტკივილები იყო უკვე 3 წუთიანი შუალედით/
აქ დავწერე მივდივარქო და წავედი,
ისე ბრეიქს, ქეთოს და მერე პომპადურსაც რომ არ ეკივლათ ჩემითვის აწი ტრაკი ჩქარა და გააეტიე სახლიდანო კიდე ვიჯდებოდი ალბათ
აჩის არავისთან არ დავარეკინე სანამ არ გამისნჯავენთქო
მივედით, მორიგე ექიმა მტაკა ხელი და ამბობს ყელი გადასწორებული თით ნახევარზე გახსნა, აიიიია მაქ დამერხა რომ მივხვდი რომ ვსიო რაის უკან წასვლა,დაურეკეს პაატაას და სანამ მოვალ კლიზმა გაუკეთეთო, ამ დროს ააჩიმ მთელ თბილის დაურეკა მოდით მამა ვხდებიო
))
მოვიდა პააატა მანაც მტაკა ხელი და წავედით ეხლა გენაცვალე ბლოკშიო, აჩიმ უთხრა დასწრება მინდაო,, პაატამ დარწმუნებული ხარ რომ გინდაო?, ამან კი მინდა თან ვიცი ვერაფერს დავინახავ ისეთს წინ ზეწარი მექნებაო, მოკლედ პაატამ დაუწყო წადი რა გარეთ სიგარეტი მოწი ინერვიულე რა უნდა კაცს შიგნით, რაიყო არ მანდობ მარტოს შენ ცოლსო? აჩიც გაჩუმდა რაღა უნდა ეთქვა, და მე შემომხედა აი ისეთი თვალებით მაპატიე სალო რა ვქნა
უკვე მაგრად ვღელავდი, საკეისროსი არ მეშინოდა უფრო მოახლოებული ბედნიერების განცდა მქონდა აფორიაქებული ვიყავი, თან არ მჯეროდა რომ ასე მალე მოხდა ყველაფერი, თან ვნერვიულობდი ბავშვი კარგად იყოსქთო.
აჩიზეც ვფიქრობდი სანამ ვინმე მოვა მარტო რომ იდგა გარეთ და მეცოდებოდა, მარა მალევე მოსულან თურმე ჩემი შეყვანიდან 5,10 წუთში.
მოკლედ ოპერაცია არაფერი ვაფშე არ მიგრძვნია. გვერდით ანესთეზიოლოგი მეჯდა და მართობდა მაგარი კაცი იყო, ხელი ეჭირა ჩემი და მელაპარაკებოდა, რა სიმღერა გინდაო? მეთქი ლენონი მინდა მარა არ გექნებათ და ჰუჰ გეკადრებაო და ჩამირთეს ლენონი, რაც ძაან მესმიამოვნა.
მარჯვენა მხარეს არ ვაბრუნებდი თავ იმიტომ რომ შუშის კარებში ჩემი გადახსნილი მუცელი ჩანდა
პაატას ტვინს ვუღუნავდი რას შვებით, ეხლა რას შვებით, ბოლოს მაცადე გურული პაწა ხანსო მითხრა. ბოლოს რომ ვკითხე რას შვებითქო დამთავრებული არ მქონდა თქმა ტირილის ხმა გავიგონე და დამანახეს, პირველი რაც გავიფიქრე უი ლურჯი და მახინჯი არაათქო
და მერე მეც დავიწყე ტირილი, ოღონდ ცრემლებით კი არა ხმით ვზლუქუნებდი ვაიმე ჩემი შვილიიი, აჩიიი სადაა ჩვენი შვილიიი და ასე მოვთქვამდი. სამის ნახევარზე გაჩნდა ზუსტად.
მერე გადამიყვანეს ინტენსიურში და ისეთი საშინელი კანკალი ამივარდა 5 სააბანინ მეხურა და მაინც მციოდა. კანკალმა რომ გამიარა ჩამეძინა. საშინელმა მუცლის ტკივილმა გამაღვიძა და გამიკეთეს გამაყუჩებელი, მერე კიდე გამიკეთეს, მერე დილასაც და სადღაც დღის 2 საათზე პალატაში გადამიყვანეს.
მთელი ის ღამე რომცა მეღვიძა ექიმებს ვეკითხებოდი ჩემი შვილი სადაა, როგორაა რა ჭირს, ბოლოს მომეჩვენა რომ რაღაცას მიმალავდნენ და გავჭედე მანახეთ ბავშვი არ მჯერა თქვენი მატყუებთ რაღაცასათქო.
პალატაში პაატამ წამიყვანა ეტლით, ხოდა მეთქი არ წავალ პალატაში სანამ ბავშვს არ მანახებთ, ხოდა პატამ დამაყენა სკამით ოთახის წინ აი იმ ოთახშია შენი შვილი და თუ ასე ძან გინდა ნახვა ადექი ამ სკამიდამ და შედი და ნახეო
გამიჩალიჩა რომ ავდგარიყავი ფეხზე,
ხოდა იასნია ავდექი, ძან წვალებით, ისე მეტკინა ვტიროდი მარა მაინც ავდექი და ნახევარდ წელში მოხრილი შევედი და იწვა გაბრიელი ინკუბატორში პირში ზონდით, კინაღამ მოვკვდი ადგილზე რომ დავინახე, ჩემი შვილი, თან მიხაროდა თან ვტიროდი ასე რომ ვხედავდი საცოდავად მარტო.
პაატამ ხელზე მაკოცა მაგარი გოგო ხარო
იმ დღეს და მეორე დღესაც ძლივს კედელ კედელ მივდიოდი გაბის პალატამდე რომ მენახა, მერე იქ სკამი დამიდგეს და ვიჯექი ხოლმე ცოტა ხანი ინკუბატორის წინ.
მესამე დღეს რომ მივედი სანახავად ბავში არ დამხვდა, არც ინკუბატორში არც გვერდით მაგიდაზე არსად, ვირაც სხვა 3 ბავშვი იწვა. არც ექთანი იყო პალატაში.
ვაიმე აი გონება დამებინდა მეთქი რა ხდება სადაა? ვიფიქრე ყველაფერი ცუდი რაც შეიძლება მეფიქრა,
ამ დროს შემოვიდა ექთანი და ყბა მიკანკალებდ უკვე ისე ვეკითხები სიხარულიძე საადაა?
სიხარულიძე გადავიყვანეთ და აღარ დავამთავრებინე ეგრევე ტირილი ამივარდა მეგონა იაშვილში თურმე ეს ქალი ამბობდა პალატაში
დამსვეს წყალი დამალევინეს, კარგადა შენთან ახლოს ბავშების ოთახშია და მოკლედ კაი ხანი ვიზლუქუნე, თურმე ეთქანი გამოუგზავნიათ ჩემთან რომ ეთქვათ რომ გადმოიყვანეს იმ ბავშვთა ოთახში მარა დააავიწყდა ამ ექთანს თქმა.
მაგ დღესვე მომიყვანეს მე საღამოსკენ გაბი, და მას მერე 1 წამი არ დამიტოვებია მარტო არსად, სულ ჩახუტებული მყავდა და ხან ისევ დებილივით მეტირებოდა რომ ვუყურებდი.
იმ დღეეებში მივხვდი რომ ჩემი ცხოვრება შეიცვალა და მთლიანად გაბრიელის გახდა, არავინ და არაფერი მახსოვდა იქ ამის მეტი.
აჩი მენატრებოდა ერთი და მართლა ყოველგარიი გადაჭარბების გარეშე მივხვდი რომ ეს 2 კაცია ჩემი ცხოვრების აზრი.
ეხლა კი აგერ მიწევს გვერდით ჩემი მოცუცქნული, გაიღვიძა და აცეცებს თვალებს
ყველა უღმრესი მადლობა, კიისის თქმის არ იყოს სრულიად აქაურობის შვილია გაბი იმდენი განერვიულეთ,
ავოოოო იმედია მაქ ამის წაკითხვა არ დაგეზარებათ იმხელა პოსტი დამიწერია.
· 
მოგონებები მშობიარობაზე -- II, .....................
