მეც ასეთი შეგრძნება დამრჩა

ძალიან ვალის მოხდასავით იყო ის ყოველდღიური მოკითხვა.
დიდი ყურადღება ვერც დანარჩენი პერსონალისგან ვიგრძენი. შეიძლება მე ნამეტანს ვითხოვ, მაგრამ რაღაცეები არ მომეწონა. თავბი მქონდა გაღიზიანებული, ძუძUები მიმაგრდებოდა და არავინ ყურადღებას არ მაქცევდა, ეგ არაფერიაო, მასაჟისტი მინდათქო და არ მაღირსეს. მოკლედ რა ვიცი, რაღაცეები არ მომეწონა.
ხოო ოპერაციის დროს კი გაგუა მეჩხუბა

ჩემი გამჭირვებოდა და... მოკლედ ამ აფარებული ფარდის წინ ვერ ვხედავდი, მის შვილს ვხედავდი და დათოს ვერა. ხოდა ვიკითხე ბატონი დათო სად არისთქო? ხოდა წამოყელყელავდა ...რა არის ეს უნდობლობაო, აბა სად ვიქნებიო, რეები ეჩვენება ამ ხალხსო
არადა ძალიან უწყინარი კითხვა იყო, ყველა წვრილმანი მაინტერესებდა და სულ კითხვებს ვსვავდი ყველაფერზე, ხოდა ესეც უბრალოდ ვიკითხე რა
მერე თავისი შვილი მიხვდა რომ მაგარი უხეშAდ მოუვიდა და იმის მაგივრად ბოდიშებს მიხდიდა, უბრალოდ ცუდი ჭორები დადისო და იმიტომ გაბრაზდაო.
მოკლედ ცოტა უხეში ტიპია რა, თუმცა შეიძLება ეს მე აღვიქვი ასე და სხვისთვის ძალიანაც კარგია და საყვარელია, არ გამოვრიცხავ ეს ჩემი ზესუბიექტური აზრი იყოს