28 სექტემბერი 2010.
დილის 8 საათზე უკვე მზად ვიყავი,ჩემი ერთი კვიღით დაგვიანებული ქალბატონი "ყურებით"უნდა გამოესვა გაგუას.
მთელი ღამე ძილღვიძილში გავატარე,როგორც იქნა გათენდა ,დაველოდე ჩემი ქმარი როდის გაემზადებოდა,მამიდაშვილმა გამოგვიარა ჩავსხედით და წავედით სამნი..
გზაში მშობიარობასთან დაკავშირებით რაიმეს ხსენება აეკრძალათ.
9ზე უკვე მიმღებში ვიყავი რადგან არ მტკიოდა მაცდევინეს კარგად,ბარემ გაგუას დაელოდეო.
დავიწყე ბოლთის ცემა,დერეფანში დათო შემეჩეხა
-გაემზადე და მოვალ...
შევედი და დაველოდე,10ის ნახევარზე მოვიდა გაგუა გამსინჯა,არაფერი უთქვამს ისე დამარვრევინა წყლები,ცოტა შეშფოთებული სახით ავხედე
-ყველაფერი კარგადაა 2 თითნახევარზე ხარ გახსნილი და დღეს იმშობიარებ.
-რომ არ მტკივა?
-წინ გაქვს ეგ ბედნიერება.მპასუხობს დათო,მითითებებს აძლევს გოგოებს და გადის.
შემიყვანა სანიტარმა ოყნა გამიკეთა,კარგად მაცინა ხალათი,პერანგი,ჩავიცვი და დავჯექი მიმღებში.
დაიწყეს საბუთების შევსება,გამიზომეს წნევა,ტემპერატურა...
რეგისტრაცია საკმაო ხანს გაგრძელდა და დამეწყო ცოტა, ძალიან უმნიშვნელო წელის ტკივილი,რაც ყველას უკვირდა..
11ის ნახევრისთვის გადამიყვანეს სამშობიარო დარბაზ ნომერ 6ში,შევდგი ფეხი და დავიტრგუნე ეხლაც ვერ გამიგია რატო ყვიროდნენ ქალები ესეთი განწირული ხმით
არ მტკიოდა ვერც ვწვებოდი დავდიოდი,ბოლთას ვცემდი და ვფიქრობდი იქნებ როგორმე დამეჩქარებინა....
დრო იწელებოდა და ვიხვეწებოდი ამტკივდეს მეთქი.
ცოტ-ცოტა დაიწყო მუცლის მოვლითი მაგრამ ძალიან ყრუ ტკივილი.
შემოვიდა ბლოკის უფროსი,გამსინჯა.
-2 თითზე ხარ გახსნილი.
-დილას 2,5ზე ვიყავი და როგორ?
-ყველას ერთნაირი თითები კი არა აქვს
"არა რა ჩემი დათო სულ სხვაააა"-ვფიქრობ
ტკივილები ცოტა გახშირდა მაგრამ არა ისე რომ ვიყვირო,სიარულს ვაგრძელებ და თავს უფრო კარგად ვგრძნობ.
დავიღალე მარტოობით და ქმრის შემოშვებას ვითხოვ,არ უშვებენ ჯერ არ სტკივაო,ვბრაზდები მაინცდამაინც უნდა ვიყვირო რომ შემოუშვან?
არა ძალით როგორ დავიყვირო
* * *
3 საათზე დერეფანში დათო დავლანდე წამოვხტი და მივედი კარებთან,
-ბ-ნო დავით ჩემი ქმარი შემოუშვან რააა.
-გტკივა?
-კი
შემოვიდა გამსინჯა სამი თითია და მალე გააჩენო.
წამოვწექი,ამტკივდა უკვე კარგად,მეძინება და მშია
ცოტახანში ვიღაც მოფრატუნობს ავხედე შალვაა და მოვკვდი სიცილით შეფუთული რომ დავინახე..
მე არ ვყვირივარ,ყოველ ტკივილზე ვხტები საწოლიდან და იდაყვებზე ვეყრდნობი და და ვეხვეწები მალე გამიარე თქო
ჩემი ქმრის სახეს რომ ვუყურებ ვნანობ რატო შემოვაყვანინე მაგრამ ეგოისტობა ჭარბობს არ მინდა მარტო ყოფნა,არადა ძალიან ითრგუნება ქალების კივილზე.
ექიმები მალმალე შემოდიან და გულისცემას უსმენენ.გამსინჯა მერე ერთმა ქალმა და 4 თითზე ხარო,ამდროს ჩემი ქმარი ადგა და გამექცა
ბოლოს დამეწყო უკვე საკმაოდ ძლიერი ტკივილები,მაგრამ შუალედებში მეძინებოდა,ბოლოს ჩემი და შემოვიდა გამიხარდა,მაგრამ ხმის ამორება ავუკრძალე ძილი მინდოდა
მაგრამ ვინ დამაძინა,ეს ჩემი შვილიც არ ჩერდებოდა მუცელში და ვერ ვხვდებოდი მეწყებოდა ტუარა დავუძახე ექიმს,მოვიდა გაგუა,გამსინჯა და სრული გახსნა იყო,ამიხსნა რომ ბავშვი თუ მოაწვებოდა უნდა გავჭინთულიყავი,ვერ შევძელი,გაბრაზდა გაგუა და გავიდა
მოვიდნენ ბებიაქალი და ექთანი,ამიხსნეს როგორ უნდა მესუნთქა და როგორ უნდა გავჭინთულიყავი,მეც დავემორჩილე მაგრამ გავიდნენ მერე,მე გავბრაზდი მარტო ყოფნის დროს რომ წამოვიდეს ეს ბავშვი რავქნატქო დავაძახებინე ჩავამწკრივე ორივე ავუკრძალე გასვლა,თან ვუთხარი თუ კარგად მოვიქცეოდი შევექე
ჭინთვების დროს ტკივილები აღარ მქონდა ერთადერთი პირი მიშრებოდა ,სუნთქვებს ვარეგულირებდი...
დათომ გამსინჯა თავი წამოსული იყო და წამიყვანეს ბლოკში...
დავწექი,მარცხნივ გაგუა დამიდგა,მარჯვნივ ჩემი და(რომელიც სრულიად გაუცნობიერებლად შემომყვა),წინ კი ბებიაქალი,ექთანი და რეზიდენტი....
დავიწყე ისევ ჭინთვები,გაგუა მაქებდა სულ ყოჩაღ შვილის მეძახდა,მე თან ვკითხულობდი კარგად ვიქცეოდი თუარა,ისინიც მაქებდნენ.
შიგადაშიგ გულისცემას უსმენდნენ ამ დროს გული მიფანცქალებდა და ვკითხულობდი ბავშვი ხომ კარგად იყო.
ბოლოს ძალიან უცებ რაღაცამ დაიჭყლოპინა და ლურჯი არსება დამაწვინეს გულზე,მეგონა ვიტირებდი მაგრამ არა ვიცინე და მაშინვე მოფერება დავუწყე,უბედნიერესი წუთები იყო და ჩემი სკვინჩას დანახვამ ყველაფერი დამავიწყა,დაიბადა 3800,51 სანტიმეტრი,ყოველგვარი ჩახევა-ჩაჭრის გარეშე,ალბათ რომ არ ვიპანიკე და ყველაფერს რომ ვუჯერებდი გაგუას მაგის შედეგიცაა....რავიცი
ამ წუთებად ყველაფერი ღირს
პ.ს მომიტევეთ თავი თუ მოგაბეზრეთ
· 
მშობიარობის მოგონებები :)
