ვიწყებ ჩემ ისტორიას
3 ოქტომბრის ჩათვლით იმას ვამბობდი, რაზე უნდა ვინერვიულო, კარგი ამბისთვის მივდივარ ოპერაციაზე, ცუდზე ხომ არა-თქო. მაგრამ საღამოს უკვე შემეპარა აფორიაქება. ღამეც ცუდად მეძინა.
დილით 8 საათზე დაყენებულ მაღვიძარას ადგომა დავასწარი, მოვწესრიგდი და დაველოდე მეუღლის საუზმობას - მე წინა დღის 7 საათიდან ჭამა მქონდა აკრძალული.
დაბარებულ 10 საათამდე 20 წუთით ადრე მივედით ჯანმრთელობის სახლში. მალევე დამიძახეს მესამე სართულზე ჩემს პალატაში, რამაც ძალიან გამახარა - გულშემატკივრებმა მოსვლა ვერ მოასწრეს, მე კი მხოლოდ მეუღლესთან მინდოდა დამშვიდობება და ზედმეტი სენტიმენტები ავირიდე.
მესამე სართულამდე ექთანმა ამაცილა და ჩემი საკმაოდ მძიმე ჩანთაც მან აიტანა
საპროცედურო ოთახში ჯერ ერთჯერადი ხალათი მომცეს, შემდეგ საბუთები შემავსებინეს, შემდეგ ისევ საპროცედუროში ოყნა, შემდეგ ისევ საბუთები, შემდეგ ისევ ჩემს პლატაში, შემდეგ ისევ პროცედურა, შემდეგ ისევ საბუთები (ექთანი შემოვიდა პალატაში დასაბოლოოდ დააზუსტა რომელ ანესთეზიას ვარჩევდი) - მოკლედ, ის 4 საათი, სანამ ჩემი ოპერაცია დაიწყებოდა, არ მომაწყინეს
გარეთ მნახველები ღელავდნენ, პალატაში - მე.
14:20 სთ-ზე შემოდის პირბადეაფარებული ექთანი და მეუბნება "წამოდი!" მივყვები მორჩილად, გული უკვე მეწურება, ვღელავ - გაჭრისათვის 9 თვის მზადებაც არ მყოფნის ამ მღელვარების დასაძლევად.
შევდივარ ნახევრად ჩაბნელებულ ოთახში, რომლის ცენტრშიც დგას ზემოდან საოპერაციო სანათებით განათებული... საყასბო მაგიდა
- დაწექი! - მეუბნებიან. საკუთარი ფეხით ვწვები მაგიდაზე გასაფატრად (შეგრძნება ასეთი მაქვს
). მაშინვე მომდგა რამოდენიმე ექთანი: ვინ ვენაში კათეტერი ჩამიდგა, ვინ თითზე კარდიოგრამის სარჭი ჩამომაცვა, ვინ ფეხზე ერთჯერადი ფაჩუჩები და თავზე ჩაჩი.
- შარდის კათეტერი გაუტკივარების მერე რომ ჩამიდგათ, შეიძლება? - წამოვიკნავლე გაუბედავად.
- გგონია, გეტკინება? - ოდნავი ირონიით მეკითხება ექიმი, ახალგაზრდა ბიჭი.
- რა ვიცი, ზოგს სტკივა, ზოგს არა - მრცხვენია, რომ ვუთხრა "კი".
ჩამიდგეს კათეტერი.
- გეტკინა?
- არა.
ნამდვილად არ მტკენია.
იოდით გულმოდგინედ მიმუშავებენ თითქმის მთელ მუცელს. თავს ზემოთ დამიამგრეს რკინი მილის თაღი და გადამაფარეს ერთჯერადი მწვანე ნაჭერი საოპერაციო ჭრილით. გული ისევ მეწურება.
- ექიმს დაუძახეთ, საოპერაციოდ მზადაა.
კიდევ მეწურება.
დამადგნენ ლანცეტებით შეიარაღებული პირბადეაფარებული ექიმები. ანესთეზიოლოგი ნესტანი მითითებას იძლევა - გაუშვით.
მარცხნივ გავიხედე და დავინახე, რომ ვენის კათეტერში უკვე ჩარჭობილი იყო ერთჯერადი შპრიცი საანესთეზიო სითხით. თვითონ ნესტანს საინჰალაციო ნიღაბი უჭირავს ხელში. შპრიცი გაუშვეს.
-ახლა სახეზე სიცივეს იგრძნობ - მეუბნება ნესტანი
- წამოვიდა - ვამცნობ დაუყოვნებლივ წამოსული შეგრძნების შესახებ ნესტანს.
- ჰოდა რამე კარგზე იფიქრე.
ვცდილობ რამე კარგზე ვიფიქრო და...
ეს მოხდა დაახლობით 14:30 სთ-ზე.
* * *
რა მესიზმრა, აღარ მახსოვს, მაგრამ არც ასტრალში გავსულვარ და არც კოშმარი მინახავს. ჩვეულებრივი (მგონი სასიამოვნო) სიზმარი იყო, სადაც არც ოპერაცია არსებობს, არც ბავშვი, არც ქმარი, არც ექიმები. რაც მთავარია, "პეპლის ეფექტს" ადგილი არ ჰქონია
- ნინოო - ჩამესმის ხმა. სადღაც სიზმრის კადრებს შორის ექთანის სახე გაიდღაბნა.
- ნინიკოო - ამჯერად დედაჩემის ხმა ჩამესმის. ახლა უკვე მეუღლის სახე გაიდღაბნა ისევ სადღაც სიზმრის სიუჟეტში.
- როგორ ხარ შემოგევლე? - მეკითხება
ელვის სისწრაფით ვიხსენებ, მგონი საკეისროს ვიკეთებდი, ე.ი. წეღან სიზმარს ვხედავდი. ეს კი ჩემი ქმარია.
- რამდენია? - ვეკითხები და ბავშვის წონას ვგულისხმობ. ჩემი ჩურჩული არ მესმის, მაგრამ როგორც ჩანს მეუღლემ გაიგო.
- 3 კილო და სამოცდაათი.
მეცოტავა. ნარკოზში მყოფმა ისიც გავიხსენე, ექოს მიხედვით ბავშვის წონა 3 და 300 მაინც რომ უნდა ყოფილიყო.
- რამდენი? - ვაზუსტებ.
მეუღლე მიმეორებს წონას.
ვაგრძელებ ძილს.
* * *
შემდეგში უფრო და უფრო მეტი შუალედებით მეღვიძება. გაღვიძება უსიამოვნოა ერთადერთი მიზეზით - სასიამოვნო სიზმრიდან ვიღვიძებ და მტკივა წელი (არა ნაკერი ან საშვილოსნო, არამედ წელი - ზურგზე წოლა არ მომწონს
). მორიგე ექთანს ისევ ვეკითხები ბავშვის წონას, მაგრამ ისევ 3.07 კგ იყო
საღამოს ერთ-ერთ გაღვიძებაზე ბორბლების წკარუნი მესმის და ექიმს შემოჰყავს კალათში ჩაწვენილი ჩემი შვილი. ვერ ვიტყვი, მაშინვე სიყვარულის გრძნობამ გამაგიჟა-თქო. უფრო ინტერესით ვათვალიერე ეს პატარა, ლამაზი, უსუსური არსება. თითქოს დიდი ხანიც ვიცნობდი და მაინც როგორი უცხო იყო ეს ყველაფერი... მინდოდა დამეცვა რაღაც გაუგებარი შესაძლო საფრთხეებისგან...
მერე ისევ ძილმა წამართვა თავი და გაიყვანეს ჩემი შვილი.
მეორე დღიდან უკვე დიდი ხნით შემომიყვანეს. პირველად ვაჭამე ძუძუ, მივიკარი გულზე, მოვეფერე სახეზე. 2 საათზე მეუღლე მოვიდა - ისეთი იდილია იყო: ჩვენ სამნი, ერთი ოჯახი, ერთი მყარი ოჯახი, სამუდამოდ და კიდევ უფრო მყარად დაკავშირებული ამ უსუსური არსებოთ, რომელსაც ჩვენი შვილი ჰქვია.
მესამე დღეს საკუთარი ბედნიერების გრძნობისგან ამეტირა.
მეხუთე დღეს გამომწერეს. მანქანაში უკან მე და ჩემი შვილი ვისხედით, საჭესთან - მეუღლე. ასე ფრთხილად მანქანა არასოდეს უტარებია, მე კი ასეთი დაძაბული არასოდეს ვმჯდარვარ ტრანსპორტში. მიყვარს ჩემი შვილი და საოცარი სიმძაფრით ვგრძნობ ამას - აქამდე უცნობ, სრულ ბედნიერებას!
პ.ს. გავიქეცი - ვაჭამო ჩემს აწრუწუნებულ შვილს
· 
მშობიარობის მოგონებები :)
