სანამ დამვიწყებია და სანამ დრო მაქვს დავწერ ჩემ მოგონებებსაც.
ეხოს ვარაუდით 15 ოქტომებრს მიწევდა მშობიარობა, 9 თვე ისე მალე გავიდა თვალის დახამხამებაც კი ვერ მოვასწარი. თავიდან საერთოდ არ მეშინოდა მშობიარობის, ალბათ ეს იმიტომ, რომ ჯერ დიუ დეითი შორს იყო. როგორც კი მოვიდა 8 თვე დამეწყო პანიკური შიში, ისეთი შიში, რომ ღამეც კი აღარ მეძინა შფოთვებისგან. ვერ გადამეწყვიტა ბუნებრივად გამეჩინა თუ საკეისრო გამეკეთებინა, ორივე ჩემთვის წარმოუდგენლად საშიში იყო
ბოლო ეხომ დიუ დეითი გადმომიწია და უფრო ოქტომბრის დასაწყისი ივარაუდა. აი მოვიდა ოქტომბრის პირველი რიცხვებიც და უკვე გაუსაძლისი იყო, ვერ ვიწექი, ვერ ვიჯექი, ყველაფერი მტკიოდა და ყველაფერზე თანახმა ვიყავი ოღონდაც ამ მდგომარეობიდან დროზე გავთავისუფლებულიყავი და ჩემი შვილი ჩამეხუტა. ეხოზე წონას დიდს მეუბნებოდნენ და ამიტომ მაინც მამაჩემი საკეისროზე ვარაუდობდა თუმცა მხოლოდ ამ ჩვენებით საკეისროს გაკეთება მაინც არ მიფიქრია. როგორც იცით, რუსთავში უნდა მემშობიარა მამაჩემთან სამშობიაროში.
წინა დღეებში დამეწყო მოჩვენება თუ ეს მართლა ესე იყო არ ვიცი, წყლებს ვღვირიდი ნელ ნელა. დავურეკე მამაჩემს და მითხრა რომ წავსულიყავი პარასკევს,ისე ბოლო ვადა ორშაბათი იყო. მანამდე რომ გამსინჯა ექიმმა ვისაც უნდა მიეღო მშობიარობა მითხრა რომ ვიწრო მენჯი მქონდა შედარებით, თუმცა ვიზუალურად არ მეტყობა და ვერც ვერავინ იფიქრებს რომ ვიწრო მენჯები მაქვს. ზევიდან მუცელზე რომ გამსინჯეს ბავშვის თავი მენჯებში კიდე არ იყო ჩასული, არადა უკვე 41 კვირა იყო და მამაჩემა უკვე დანამდვილებით მითხრა რომ საკეისრო უნდა გაგვეკეთებინა, თავიდან რომ აგვეცილებინა გართულება, რისი ასე თუ ისე რეალური /შანსი იყო. რათქმა უნდა ასეთ შემთხვევაში ჯობს თავი აარიდო გართულებას.
გათენდა პარასკევი და წავედი რუსთავში, ბარგით
გადავწყვიტეთ გაგვეკეთებინა საკეისრო,თან 14 ოქტომბერი იყო სვეტიცხოვლობა
უცბად გამამზადეს, თან იმ დღეს ბევრი საკეისრო იყო დანიშნული და მე ურიგოდ უნდა შევეყვანეთ, ამიტომ ისე უცბად გამამზადეს გამოხედვაც ვერ მოვასწარი, ერთადერთი ჩემ ქმარს უთხრა მამაჩემმა ეხლა ვუკეთებთო. რამოდენიმე მეგობარს მივწერე მესიჯი ისიც წამებში.
გამიკეთეს სინჯი პრეპარატზე და შემიყვანეს ბლოკში. ძალიან ვნერვიულობდი, ჩემ ნერვიულობას საზღვარი აღარ ქონდა, მამაჩემიც ნერვიულობდა და ბოლთას სცემდა იქვე
დამსვეს საოპერაციო მაგიდაზე, გამიკეთეს ჯერ ერთი ნემსი, რომელიც კანს ადგილობრივად აყუჩებს, მერე კი გაუტკივარება. ვგრძნობდი ფეხებში სითბო როგორ მეღვრებოდა. 1 წუთიც არ იყო გასული დამაწვინეს, უკვე ვეღარ ვგრძნობდი წელს ქვევით ვერაფერს. ნერვიულობა ისევ და ისევ ჩემი განუყრელი მეგობარი იყო. მამას გავიძახდი ისე მეშინოდა. ყველაზე რთული მომენტი, ან ყველაზე რთული მოსასმენი აღმოჩნდა სიტყვები როდესაც ექიმს უთხრეს,ბატონო საშა შეგიძლიათ დაიწყოთო. აი მაშIნ ვიგრძენი ყურებში წუილი და ვეუბნებოდი ანესთეზიოლოგს გული მიმდისთქო, შორიდან ჩამესმოდა ყველაფერი. ანესთეზიოლოგი, რომელიც არის საუკეთესო პიროვნება, რომელიც თავზე მედგა და არ მომშორებია 1 წამითაც კი. მის პროფესიონალიზმზე რომ დავიწყო ლაპარაკი შორს წამიყვანს ნამდვილად. ადამიანი რომელიც მამასავით მედგა გვერდზე.არ ვიცი როგორ გადმოვცე ის მადლიერების გრძნობა რასაც მის მიმართ განვიცდი. მამაჩემს ვეუბნებოდი მერე მეორე მამასავით იყოთქო
მოკლედ, დაიწყეს ოპერაცია, ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი ჯანჯღარის გარდა, სულ რაღაც 2-3 წუთში, მამაჩემი ეკითხება ექიმს წყლები ძალიან ცოტა არისო ხო?თურმე ძალიან ცოტა იყო და სულ ზედ ქონია შემოკრული საშვილოსნო ბავშვს. უცბად მესმის სიყვები... ამომყავს... და აი ეს იყო ყველაზე სასიამოვნო მემენტი მთელ ამ ისტორიაში. ამოაბუნძულეს სანდრიკა... ეძინა მემგონი და გააღვიძეს და გავიგონე ტირილი.. შემახედეს ცალი თვალით, ძლივს დავინახე იმიტომ რომ ცრემლებით მქონდა სავსე თვალები.. იმხელა ემოცია იყო..იმხელა გრძნობა.... მერე უკვე ნერვიულობის თავიც არ მქონდა როცა მკერავდნენ.
ობიექტურად ვაფასებ სიტუაციას და ვაბმბობ რომ უუუმარტივესი პროცედურა იყო.. მე კი მეშინოდა.. ვნერვიულობდი.. მარა ისე წამიერად მოხდა ყველაფერი... ამით დასრულდა ჩემი მშობიარობის ისტორია.. ყველას დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ვინც გვერდზე მედგა დ მამშვიდებდა.ესეთ დროს ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია.. ანესთეზიოლოგზე შეყვარებული ვარ
როცა გამიყვანეს ბლოკიდან პალატაში სადაც ნაკეისრალები წვანან, მომიყვანეს სანდრო და მანახეს. ჩამახუტეს, ვაიმე ვერ ავღწერ და გადმოვცემ ეს რა გრძნობა იყო.. თბილი..საყვარელი... არსება რომელიც ჩემია და მხოლოდ ჩემი
რომელიც ეხლაც გულზე მიწევს და დედას არ შორდება.
დედას ხრიუ ხრიუ
იმ დღეს ძუძუ ვერ მივეცი ვერ ვინძრეოდი. ვინც არ მოდიოდა ჩვენთან ყველა მეუბნებოდა ისეთი ღორმუცელა და დიდი ბავშვიაო.
იმ ღამეს და საერთოდ იმ დღიდან მოყოლებული მგონი არ მძინებია.. რას არ მიკეთებდნენ.. მორფიც კი გამიკეთეს მარა ვერ გამთიშა.. შფოთვებში ვიყავი.. რას შვებოდა სანდრო უჩემოდ.. ყურადღება ხომ არ აკლდა...მოკლედ ეს ფიქრები თავს არ მანებებდა.მერეც პალატაში რომ გადამიყვანეს, ბავშვი რომ მიყავდათ ღამე..ავდგებოდი ხოლმე ყოველ ნახევარ საათში ერთხელ და დავხედავდი. სულ მელანდებოდა რომ ტიროდა და ყურადღებას კიდე არავინ აქცევდა. ჩემთანაც ვერ ვიწვენდი მეშინოდა არ ჩამძინებოდა და რამე არ დამართოდა. მოკლედ, ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა ჩემ ცხოვრებაში, უკვე 3 ნი ვართ და პატარა ოჯახი გვქვია.. ყველაზე დიდი ბედნიერება რაც შეიძლება ადამიანს ღმეთისგან საჩუქრად ერგოს.. საკუთარი შვილი.. ჯანმრთელი ... ყველაზე დიდი საბაბი, იმისთვის რომ იყო ბედნიერი ცხოვრებაში. დედები მიხვდებიან ალბათ რასაც განვიცდი და მომავალ დედებს კიდე ვუსურვებ რაც შეიძლება მალე შეგეგრძნოთ ეს ბედნიერება.
· 
მშობიარობის მოგონებები, გაგრძელება
