მშობიარობის მოგონებები

ვაიმე ეხლა ისე შემაშინეთ რომ იმედია ქობულეთიდან ბათუმამდე ჩავასწრებ მაგრამ მასე მალე თუ გავაჩენ ჯანდაბას მანქანას გავაჩერებთ და ჩემს ქმარს მოუწევს მამშობიაროს

makau
მთავარია სამშობიაროში შედგა ფეხი კაია რა გინდა არ იწვალებ

ვაიმე ნეტა მათლა ადვილად ვიმშობიარებდე... ყველას წარმატებები გოგოებო... მე ისე დავმძიმდი უკვე მგონი მალე გამოძვრება ჩემი ბიჭი

დაპირებულ მეოთხესაც მოგიყვებით.
მოკლედ მშობიარობის თარიღად ექიმმა 5-7 იანვარი მითხრა,მეც არ ველოდი ჯერ არაფერს.უფროსებს 24 დეკემბერს ბაღში ზეიმი ქონდათ დათქმული,ჰოდა 23ში საღამოს წავიყვანე ბავშვები სალონში გაბრიელს თმები შევკრიჭეთ და ბარბარეს ზოლებივით ჩაუბწნეს თმები,ისე რომ დილით მარტო,ლაქი და ბრჭყვიალეების მიყრა დასჭირდებაო სტილისტმა,მოკლედ ამოვედით სახლში,მარიამი მამიკოსთან ერთად თამაშობდა,მიშამ უნდა გავიქცე სამსახურში რო მოვრჩებით დავკეტავ და იქამდე კიდე რამე თუ გაგახსენდება მომწერე და ამოვიტანო (ხშირად ღამე ვითხოვდი რამე ტკბილს,ან უცებ გამახსენდებოდა რაღაც უცნაური და მივწერდიხოლმე მაგალითად: პაშტეტი,ჟელიბონი,მწვანე ბულგარული) ტელეფონს სულ ვამოწმებ ამჯერად რას მოიფიქრებს კუჭიო
შევედი აბაზანაში ვიბანავე,შავიცვი პიჟამო და კომპთან წამოვწექი,გოგოებს მივწერ რომ როგორც იქნა დავაძინე ბავშვები და ვისვენებთქო, მაუსს მოვკიდე თუ არა ხელი ისეთი ბუხ დაიძახა მუცელმა შემეშინდა და თხლაშ და წამოვიდა თბილი წყალი,ისე ძალიან შემეშინდა ამიტყდა კანკალი,აქამდე არცერთხელ არ დამიღვრია სახლში წყლები,ავფრინდი,პირველი რაც მომაფიქრდა ჩემ დაქალს დავუკაკუნე კარის პირდაპირ ცხოვრობს,თან გამდის ეს წყლები თქრიალით გამოვიდა და ჩემზე უარესად მას აუტყდა კანკალი ძლივს დარეკა მიშასთან სანამ მე ჩანთაში დარჩენილი რაღაცეები ჩავალაგე,მოვიდა მიშაც და ჩემი დაქალის ქმარიც,რა მექნა არ ვიცოდი ესე თქრიალით გამდიოდა წყლები მანქანაში არ შევრცხვემეთქი და მარიამის 4 ზომა პამპერსი ამოვიცვი ეხლაც მეცინება რო მახსენდება.ჩავკოცნე მძინარე ბავშვები,წმინდა ეკატერინეს ხატი ავიღე და წავედი გაგუაში,ბავშვებთან ჩემი დაქალი ანუკი დარჩა.
მუცელი საერთოდ არ მტკიოდა,ავედით კლინიკაში სანამ მორიგე ექიმი გამოვიდოდა დავურეკე დედამთილს დილით 7 საათზე წამოდი ბავშვების ტანსაცმელები მზად არის გაამზადე ანაც მოგეხმარება და 10ზე ზეიმი აქვთმეთქი(როგორ მინდოდა ზეიმზე წასვლა) მოვიდა მორიგე ექიმი მაია ფალავანდიშვილი,უსაყვარლესი ადამიანი ძალიან თბილი,გამსინჯა და 2 ნახევარიო,მოკლედ გავაცილე მიშა მეთქი წადი არ მტკივა და ჯერ არაფერს აპირებს დავიძინებმეთქი.მართლაც დავწექი და დავიძინე,დილით 6ზე გამეღვიძა ვიღაც მშობიარობდა და ისე კიოდა გული ამიჩქარდა,ცუდი შეგრძნებაა,ავდექი მაია ექიმს ვუთხარი გამსინჯეთმეთქი,მკითხა გტკივაო?არა არ მტკივამეთქი,მაშინ დაწექი და ეხლავე მოვალ და გაგსინჯავო,მოვიდა და 3 თითზე ხარ გახსნილიო,მოკლედ 1საათში წამომტკივდა ოდნავ,8საათზე ისევ გამსინჯა და უკვე 4 თითზე ვიყავი,იქამდე ექიმებთან ვჭორაობდი ტკივილები ასატანი იყო,გაუტკივარება არც შემოუთავაზებიათ რადგან თავიდანვე იცოდნენ ჩემი პოზიცია,რომ წინააღმდეგი ვიყავი.გახდა 9 საათი და უკვე დამეწყო ჭინთვები,გაამზადეს ბავშვისთვის გამათბობელი და პილიონკები,იმ წამებში სიხარულის გრძნობა ისე მძაფრად დამეუფლა ტკივილს აჭარბებდა,ექიმი მკარნახობდა როდის ამომესუნთქა და როდის რა გამეკეთებინა,მერე უკვე წვის შეგრძნება მქონდა,გამოყო თავი,მერე თანიც რამდენიმე წამში გამოსრიალდა და 10ის ნახევარზე გავხდი მეოთხე შვილის დედიკო,გული გამითბო ჩემმა ანტონმა,ქვედა ტუჩი ამობურცული ქონდა გაბუტულმა ბავშვებმა რომ იციანხოლმე აი ისე და დაბალ ხმაზე ტიროდა დავაფარე და ჩავიხუტე ჩემი პატარა,როგორი ბედნიერი წუთები იყო,უფალს მადლობას ვწირავდი რომ იმ ბედნიერ წუთებს განვიცდიდით მე და ჩემი გოჭუნია 10 საათზე დავურეკე მიშას და ზეიმზე ვარ ბავშვებს ვიდეოს გადავუღებ და მოგიტანო,მე კიდე ვაჟკაცის დაბადება მივულოცე ხმა ჩაუვარდა რატომ არ მითხარი როდის მოასწარიო (8 საათზე დამირეკა და არ მითქვამს რომ მტკიოდა მუცელი,მინდოდა მას მაინც ენახა ზეიმზე ბავშვების გამოსვლა)მადლობა მომიხადე რომ დერეფანში ნერვიულობა აგარიდე და ბავშვების ზეიმის ყურება ვარჩიე სენთვისმეთქი,მაგრამ მაინც იწუწუნა -ნერვიულობით მეც საქმეს ვაკეთებო
მოკლედ 2013 წელს ყველანი სახლში შევხვდით ჩვენს პატარა ანტონიოსთან ერთად ეხლა 6 თვისაა ჩემი კაცუნა,ისე უყვარს დედიკოოოოო,უნდა რომ სულ ვეფერო და ვეთამაშო,ძუძუზეა სულ ჩამოკიდებული,ეხლა ხელების ჩაცურება ისწავლა ისე გამაიმუნდა,უფროსებიც სულ ეფერებიან,მოკლედ ეს ჩვენი ანტონი გავათამამეთ და 1 წუთი არ ჩერდება დაწოლილი მარტო,სულ უნდა ვიღაც ეფეროს,აჭამოს,ეთამაშოს,სეირნობაზე გიჟდება კალიასკაში მიეძინებახოლმე.ჰოდა ვცხოვრობთ ესე პატარა დიდი ოჯახი

This post has been edited by denuestra on 5 Jul 2013, 01:32

denuestra
ღმერთმა ბენდიერები გამყოფოთ ყველანი.კარგები ხართ ძალიან

denuestra
მაგარი მოგონებები გაქვს. ღმერთმა გაგაიზარდოს შენი პატარები

denuestra ღმერთმა ბედნიერი დედა გამყოფოს.რა კარგია 4შვილი.. რა ტკბილი ოჯახი გექნება წარმომიდგენია.დადებითი ემოციებით დამმუხტა შენი მოგონებების წაკითხვამ

denuestra

რა კარგი იყო შენი მოგონება. გილოცავთ ღმერთმა გაბედნიეროთ

denuestra

რა მაგარია ღმერთმა ბედნიერი დედა გამყოფოს შენს შვილებტან ერთად, მართლა გმირი ხარ 4 შვილის დედობა გმირობააა

ყველას დიდი მადლობა,კი მართლაც ბედნიერებაა ბევრი შვილები,მაგრამ როგორც დედაჩემი ამბობს ხოლმე რკინის ნერვები უნდა,სანამ გაიზრდებიან და დაბრძენდებიან,ყოველი შემთხვევისთვის კარგად ვუგებთ მე და ჩემი გოჭუნიები ერთმანეთს,მეც ამათთან ერთად ვიზრდები ყველას ბედნიერ და ღიმილით სავსე დედობას გისურვებთ(ყველაზე მეტად ახარებთ პატარებს როცა დედიკოები ხშირად იღიმიან)სულ ვკითხულობ ხოლმე მოგონებებს და ისე გრძნობამრჩება რომ როცა ვკითხულობ დეჟავუს განვიცდი,საოცარი აღწერა გაქვთ

denuestra
ვაიმეე ,ასე მეგონა ფილმს ვუყურებდი ისეთი სასიამოვნო წასაკითხი იყო. ბედნიერი ოჯახი გქონოდეს

ჩემი მეორე მშობიარობა კურიოზი უფროა ვიდრე მშობიარობა
მოკლე დუ დეითი მქონდა 12 ივლისს ამერიკელი ექიმების პროგნოზით და 11 ივლისი თბილისელი ექიმების პროგნოზით მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი რომ უფრო ადრე გავაჩენდი.
მოვლითი ტკივილები 36 კვირის მერე დამეწყო, ნუ სუსტი და ყრუ , ასე მქონდა პირველ ბავშვზეც.
5 ივლისს მივედი მეტროპოლიტენ ჰოსპიტალში, სადაც აღრიცხვაზე ვიყავი, გააკეთეს ბავშვის მონიტორინგი, გამსინჯეს, ჯერ მხოლოდ 2 სანტიმეტრზე ხარ გახსნილი, შეიძლება ერთი კვირა არაფერი იყოს და 9 ივლისს მაინც გამოიარე ეხო გადავიღოთო. მანამდე შენი ფეხი არ ვნახოთ თუ ინტერვალები 3-5 წუთზე არ დავაო.
ხოდა მაგ 3-5 წუთიანი ინტერვალების ლოდინმა კინაღამ დამღუპა)))))
გათენდა 8 ივლისი ჩემი უფროსი შვილის სანდროს დაბადების დღე - 5 წლის გახდა, ნუ მე ტკივილები ისევ მქონდა მაგრამ 10 წუთზე ქვევით არ ჩამოდიოდა შუალედი. ხოდა ბავშვს გულს ხომ არ დავწყვეტდი, ათასი სიურპრიზი მოვუწყვე, ბუშტები ვბერე, ვიტინგიცე , მაქსიმალურად ვცდილობდი გამემხიარულებინა, თან ფურცელი და პასტა მედო გვერდით და ტკივილების მოვლის დროს ვინიშნავდი რომ ამ ტაშ-ფანდურში დროის შემცირება არ გამომრჩენოდა, სტუმარიც მივიღე, ტორტითაც გავუმასპინძლდი. მოკლედ ძალიან აქტიური დღე მქონდა.
ეს ინტერვალები ისევ არ მცირდება და უცებ 6 საათზე რომ დამკრაააა - ტკივილისგან ტირილი დავიწყე, მეთქი მოვქუსლეთ სასწრაფოოოდ.
დავავლე ჩემს იუბილარ შვილს ხელი( აქ დამტოვებელი არავინ მყავს), ჩანთა მზად მქონდა მეც მოწესრიგებული ვიყავი, ჩემმა ქმარმა ტაქსი გამოიძახა - გაგავაფრთხილეს რომ როცა მშობიარობა დაწყებულია სასწრაფო რომ გამოიძახოთ, თქვენთვის სასურველ ჰოსპიტალში არ მიგიყვანთ უახლოესში მიგაქანებთო და აი მაინდ შევცდით
ტაქსის მძღოლი აღმოჩნდა მექსიკელი -

ნუ ჩემმა ქმარმა აუხსნა რომ მივდივართ მანჰეტენზე, მეტროპოლიტენ ჰოსპიტალში, ეს თAვს გვიქნევს, თურმე ინგლისური არ იცის ამ ჩემი ცოდვით სავსემ. წავიდა მანჰეტენისკენ, არადა ნიუ იორკია 6 საათზე ისეთი საცობებია, რომ გადაჭედილია ქუჩები გავეჩხირეთ რომელიღაც გვირაბში, ნუ ტკივილები ისე იმატებს რომ თავს ვურტყავ უკვე მანქანას, გამოვედით ამ საცობიდან როგორც იქნა და წავიდა ეს სადღაც, ჩემი ქმარი ეკითხება დარწმუნებული ხარ რომ სწორად მიდიხაროო? ეს დებილი ისევ თავს გვიქნევს. უცებ შუა მანჰეტენზე რომელიღაც გვირაბში ჩაუხვია და ჩემმა ქმარმა შემოიკრა თავში ხელები, ამ მძღოლმა ოკეანის ქვეშ გაგვაძვრინა და ქვინზში ამოყო თავი, ნუ დაახლოებით იგივეა ჩაჩავაში რომ მიდიოდეთ და გორში აღმოჩნდეთ. თან მოსახვევი არაა არსად
არადა ჭინთვები დამეწყო ბავშვი გავაგიჟე, ვკივივარ ბოლო ხმაზე, ვმშობიარობ უკვე. ნუ გავაჩერებინეთ ამ დებილს მანქანა, ჩემ ქმარს ვატყობ მოკვლა უნდა ამის, დარეკა სასწრაფოში ორ წუთში მოვიდნენ და ახლობელ ჰოსპიტალში გამაქცუნეს, ჩემი შვილის შეშინებული სახე არ დამავიწყდება არსდროს, მამამისზე მიკრული გაფართოებული თავლებით რომ მიყურებდა.
მიმაქანეს უახლოეს ჰოსპიტალში წყლებს ვღვრი უკვე.
ჯერ სარეგისტრაციოში შემიყვანეს, კაცებით იყო იქაურობა სავსე

მოკლედ ამ გაუგებარ სიტუაციაში მოხვედრამ ისე შემაშიან რომ სრული სიტერიკა დამეწყო.
კივილს და ამათ ლანძღვას ხომ არ ვიშურებდი, ამარბენინეს სამშობიაროში და რაღაც სკამზე დამსვეს, ნახევარ წუთში ექიმი რომ შემოვიდა ძირს ვიწექი


ნუ თან აქ რაღაც წესები აქვთ ათას რამეს გეკითხებიან, ჩემი ქმარი ეხვეწება გაუტკივარება გაუკეთეთო და არა სრული გახსნააა, მოდის ბავშვიო, ნუ რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი რომ მატყუებდნენ , ვიჭინთები და ესენი ათას შეკითხვას მისვამენ ამაზე თაანხმა ხაარ? იმაზე თანხმა ხაარ? არადა ვიჭინთები უკვე ინგლისური კი არა ქართული აღარ მესმის. მგონია რომ მოვკვდები ნიუ იორკის ამ გადაკარგულ რაიონში და ამ სიგიჟის ზრვარზე მყოფს რომ მკითხეს სისხლი რომ დაგჭირდეს თანახმა თუ ხარ დონორის გადაგისხათო, მე ეს გავიგე ასე- რომ მოკვდები თანახმა თუ ხარ დონორი გახდეოოოო)))))))))) ისე გავბოროტდი ისე რომ ვერ წარმოიდგენთ, არააააა, არააააა!
ვყვირივარ მთელი ძალით, თან ლოგინს ისე ვურტყავ ხელებს სახელურები მოერყა
- აბა გიყუროთ სისხლისგან როგორ დაიცლებიიი? - მეკითხებიან
ვძლივს გავიგე რა უნდოდათ და დავთანხმდი, მერე ავყვირდი ისევ რას მაწამებთ ყველაფერზე თანახმა ვარ მეთქი
ამ დროს ჩემს ქმარს უძახიან გარეთ რომ გელოდებათ ბავშვი ტირის და არ შეიძლება იქ მარტო დატოვებაო. საწყალს აღარ იცოდა რა ექნა, 5 წუთით გავიქცევიო. და გავარდა
ექიმი მეუბნება აბა ეხლა მაგრად გაიჭინთე თავი ჩანსო და ნუ კივიხარო, მაგრამ ცოცხალი თავით არ ვუჯერედბი, პირველად ძალიან დიდხანს და რტუულად ვიმშობიარე და მეგონა მატყუებდნენ რომ გავჩუმებულიყავი და ისე ავკივლდი, ცაში ავწიე ის ჰოსპიტალი.
მერე წვა ვიგრძენი და მივხვდი რომ მართლა გამოდიოდა და სამჯერ გავიჭინთე ისე, რომ სახეშI მირტყავდნენ ჰაერი ჩაისუნთქე დაიხრჩობიო და გამოვარდა ჩემი გოგო, სამშობიაროშI მისვლიდან ზუსტად ნახევარ საათში.
ამ დროს ჩემი ქმარი შემოვარდა და ბავშვი უკვე ხელში მიჭირავს, სახე ქონდა შეშლილი))))) არ იცოდა რა ექნა
დაიბადა სალომეა 3250 და 47 სმ. ძალიან მოცუცქნული გოგო ხუთ წუთშI მოყვა პლაცენტაც( პირველზე მშობიარობაზე მეტად პლაცენტის დაბადება გამირთულდა - მიხორცებული მქონდა)
მოკლედ ისე გამოვიდა რომ გაჩნდა ჩემი უფროსი ბიჭის დაბდღეზე - 8 ივლისს, მე თვითონაც არ ვიცი როგორ დაემთხვა
ერთი ამ კივილის გამო ნაკერები დამჭირდა ბლომად . ერთი კვირა გავიდა და კი ვარ ჩიტივით და გამარჯობა პამელა)))არც მუცელი მაქვს არც არაფერი, რძე ბლომად. მოკლედ მე თვითონაც შოკშI ვარ, კინაღამ ქუჩაში გავაჩინე ბავშVი, მაგრამ ახლა უკვე მეცინება)))

babilina1983
მაპატიე მაგრამ კინარამ გული შემიწუხდა სიცილისგან არა და რა არის სასაცილო, კინაღამ ქუჩაში გააჩინე, კარგია რომ ყველაფერი კარგად დასრულდა, ბედნიერ დედობას გისურვებ გაგეზარდოს სასახელო და ბედნიერი გოგო

babilina1983
გილოცავ ასეთი ისტორია არავის არ აქ
რა მაგარია ერთ დღეს რო აქვთ დაბადებისდღე

babilina1983
გილოცავ! ეს რა დაგმართია ღმერთმა სულ ბედნიერები გამყოფოთ.