მშობიარობის მოგონებები, ☼ რჩევები და არამარტო ☼

Future_mom
კითხვისას იმდენი ვიბღავლეეეე. და ბოლოს სურათი რომ ვნახე გავგიჟდიი. სიყვარულით სავსეე სურათია. მეც მინდაა . ღმერთმა გაგიზარდოს ჯანმრთელი და ბედნიერი შენი მარიტა

რამდნიხანია ვგეგმავ დაწერას და აი მოვიცალე როგორც იქნა
პირველი საკეისროდან 5 თვის თავზე დავფეხმძიმდი დაუგეგმავად ისეთი შოკი მქონდა და ისე შემეშინდა ვერც მივხვდი მეტირა თუ მეცინა. ძალიანმმეშინოდა სულ მეგონა ნაკერები გამეხსნებოდა და ვერ გაუძლებდა ამხელა მუცელს, პირველ ორსულობაში საშინელი ტონუსები, ორჯერ ნაადრევის საშიშროება, უსასრულო ტოკსიკოზი და საშინელებები მჭირდა მაგრამ მეორე ორსულობა, მადლობა ღმერთს, უფრო მშვიდი იყო. ტოკსიკოზი 12 კვირამდე გაგრძელდა და მერე არანაირი ტონუსი და არანაირი ნაკერის ტკივილი, უბრალოდ დაემთხვა ლილეს ფეხის ადგმის პერიოდს ბოლო თვე, მანამდეც ბავშვს მარტო ვუვლიდი ბანაობა, მოვლა, სახლის საქმეები წელში ვწყდებოდი მართლა და ყოველ ეხოზე სულ გული მისკდებოდა რამე ცუდი არ ეთქვათ.
წინა საკეისრო ემბრიოში გავიკეთე და არ ვიყავი კმაყოფილი არც სამშობიაროთ არც ექიმით. მეორეზე ჰერაში ვიყავი აღრიცხვაზე მარინა რეხვიაშვილთან, რომლის უზომოდ კმაყოფილი ვარ მთელი 9 თვეც და შემდეგ სამშობიაროშიც დიდი ყურადღება გამოიჩინა ჩემს მიმართ. მისი რჩევით სოსოსთან ვაპირებდი საკეისროს მაგრამ ბევრმა იწუწუნა სოსოს უყურადღებობაზე და აქებდნენ ნოდარ ზალდასტანიშვილს და ბოლოს ნოდარი გადავწყვიტე. 19 აპრილს დავგეგმეთ საკეისრო მაგრამ 17-ში ღამით 2 საათზე ძლივს დავაძინე ლილე და საერთოდ არ მეძინებოდა მეთქი ფრჩხილებს მაინც გავიკეთებთქო თან კინო ჩავრთე და შევყევი. დამეწყო მოვლითი ტკივილი, მანამდე მთელი დღე მეკუმშებოდა მუცელი მაგრამ უმტკივნეულოდ და ცვეულებრივ ტონუსად ჩავთვალე. ეს ტკივილიც რომ დამეწყო ჯერ ვფიქრობდი რომ გაზები ხოარ დამიგროვდათქო ))))))))))))) იმდღეს იმდენი ლობიანები ვჭამე )))) მაგრამ ნახევარ საათში უკვე კარგად დავრწმუნდი რა ტკივილიც იყო და დავიწყე ინტერვალების დათვლა უკვე 10-10 წუთში მივლიდა ძალიან შემეშინდა დავურეკე ნოდარს და მიდი ჰერაში გაგსინჯავენო. შევარდი აბანოში მეთი უეჭველი დამტოვებენ დღესთქო ვიდრე ვბანაობდი ჩემმა ქმარმა მძინარე ბავშვს დაუწყო სიყვარულის ახსნები კოცნები რომ დაიკოს მოუყვანდა 2 დღეში და გამიღვიძა სიმწრით დაძინებული ბავშვი ისე გავღიზიანდი ჩანთაც არ მქონდა სამშობიაროსი ჩალაგებული, ბავშვის დამტოვებელიც არ მყავდა ვიდრე ჩემი და გავაღვიძეთ და მოვიდა ჩვენამდე სულ ტირილ-ტირილით ვალაგებდი ჩანთას. ჰერაში რომ მივედით უკვე 7 წუთში მივლიდა ტკივილს იქ მორიგე ექიმმა ხელით გამსინჯა მაგრამ ვერ ვიგებო ყელი გახსნილია \თუარაა ღრმადააო და დამაწვინეს ბლოკ პალატაში დამიყენეს გადასხმები რომლებიც ტკივილებს მოგიხსნისო მითხრეს მაგრამ არანაირად არ მშველოდაა. ისე მტკიოდა რომ უკვე ვეღარ ვუძლებდი გამაყუჩებელი მაინც გამიკეთეთქო ვთხოვდი ასე გავიდა რამოდენიმე საათი წვალებაში უკვე თენდებოდა , ისე საშინლად მახსოვს ეგ მომენტები დიდი ფანჯრები იყო და ეს მზე რომ ამოდიოდა თან ძილს ვერ ვიკავებდი თან ტკივილს ვეღარ ვუძლებდი ინტერვალები აღარც მქონდა და ყვირილი დავიწყე რომ აღარ მინდა ეგ ნოადარი ნუ მოვათქო და ვინც არის იმ ექიმმა გამჭრასთქო. აი ძალიან გავბრაზდი მაგაზე რომ მთელი ღამე მაწვალეს უაზროდ რაღაც გაურკვევლი გადასხმის დაცლის მოლოდინში და გათენებამდეც ცოცხალითავით არ მოვიდა ექიმი. საკეისროს ვიკეთებდი და ამ მშობიარობის ტკივილების გადატანაც თუ მომიწევდა არ მეგონა.
შემიყვანეს საოპერაციოში გაუტკივარება გამიკეთეს 1 ჩხვლეტით მაგრამ ჯერ მხოლოდ 1 მხარე და 1 ფეხი გამიბუჟდა და ძალიან შემეშინდა ვიძახდი არ გამჭრათ ცალ მხარეს ვგრძნობთქო )) მერე გამიბუჟდა მეორე მხარეც და როგორც იქნა მობრძანდა ბატონი ნოდარი და დაიწყო ოპერაცია. მთელი ოპერაცია იყო ძალიან საგრძნობი მაგრამ მტკივნეული რათქმაუნდა არა. უბრალოდ პირველ საკეისროზე მხოლოდ ბავშვის ამოყვანის დროს ვიგრძენი რაღაც და ეხლა აბსოლიტურად ყველაფერს ვგრძნობდი. ბავშვი რომ ამოიყვანეს რაღაც მომენტში არ იტირა და რაღაცეებს უკეთებდნენ მაგ დროს ჩავარდი პანიკაში და კანკალი ამივარდა და გამიკეთეს დამამშვიდებელი თუ რაღაც რამაც ძალიან მომთენთა და მაძინებდა. ბავშვი რომ მიყავთ ხოლმე სახესთან ეგრე არ მომიყვანეს და გული დამწყდა ძალიან პირდაპირ მამასთან გააქანეს. აქ ბევრჯერ დაიწერა რომ მეუღლეს იხმარენ გადაწვენაშიო მაგრამ მე ექთნებმა გადამიყვანეს ინტენსიურშიც და შემდეგ პალატაშიც, მაგრამ არ ვიცი გადაწვენის დროს დამებეჟა ცალი მხარე თუ ნემსის გაკეთების გამო მტელი ბარძაყი მტკიოდა ვერ ვწვებოდი მარჯვნინ, შემდეგ დაბუჟებები დამეწყო და ეხლა ნელ-ნელა გამდის მაგრამ 2 თვე გავიდა უკვე და მაინც დისკომფორტი მაქვს.
ელენე მხოლოდ ერთხელ მოვასწარი მენახა 5 წუთით მერე დამეძინა და რომ გავიღვიძე პედიატრი შემოვიდა და მითხრა ლეიკოციტები აქვს მაღალი ბავშვს და პათოლოგიურში უნდა გადავიყვანოთო შენი ბ სტრეპტოკოკის გამო რისკია გართულებისო. იმდენი ვიტირე იმ ღამით ამბის მოკითხვის საშუალებაც არ იყო იქამდე ვერც მივიდოდი. დილით როგორც კი ამაყენეს გავედი ბავშვის სანახავად და დავმშვიდდი ისეთი პერსონალი ყავდათ და ისე უვლიდნენ ბავშვს ერთი წუთით არ ვღელავდი, დედებს უშვებდნენ ყოველ 3 საათში ძუძუ რომ ეჭმიათ, მე არ ვაჭმევდი ძუძუს მაგრამ მაინც მიშვებდნენ და ხელოვნურს ვაჭმევდი ჩემი ხელით და საღამოს ვბანდი. ისეთი შველა იყო იქ შესვლა და ყოფნა სამშობიაროში გადასვლა აღარ მინდოდა. მაგრამ გამოწერის დროს რომ იქ დავტოვე მაინც ძალიან ემოციური იყო და სულ ბღავილით წამოვედი იქიდან. კიდევ კარგი ჰერაში გავაჩინე სადაც ბავშვთა რეანიმაციაცაა თორემ სხვა კლინიკაში რომ გადაეყვანათ და 5 დღე არ მენახა ბავშვი გავგიჟდებოდი.
წინა საკეისროს შემდეგ არ მქონია არანაირი ტკივილი არცერთი დღე. მეორეზე 2 დღე მტკიოდა მუცელი და გამაყუჩებელს ვაკეთებინებდი, შემდეგ 2 დღე გასაძლები ტკივილი იყო. 5 დღე დამტოვა ნოდარმა სამშობიაროში წინა საკეისროს შემდეგ მაღალი სიცხეები მქონდა და ეხლაც რამე რომ არ გართულდესო ჯობია იყავიო.
ძალიან სტრესული იყო უფროსი დატოვება ამ 5 დღის მანძილზე. მანამდე არასდროს არავის დაუბანია და ან უჭმევია ან დაუძინებია მე და ჩემი ქმრის გარდა და არ ვიცოდი როგორ მოიქცეოდა და საერთოდ ვღელავდი როგორ მოუვლიდნენ, თან დაემთხვა რომ გაცივდა იმ დღეეებში და იმდენი ვინერვიულე. ერთხელ მოვიდა სანახავად მე-3 დღე იყო გაუხარდა ჩემი ნახვა ჩამეხუტა დამერე სხვა რამეებით გადაერთო დავმშვიდდი მეთქი დიდიად არ განიცდის უჩემობასთქო მაგრამ რომ სევდეი სამშობიაროში და ეცა კარს და დაახლოებით ნახევარი საათი აბრახუნებდა დედაააა დედაააააააას ძახილით მე არ გამიგონია მაგრამ ვიდეოს უღებდნენ და გამომიგზავნეს იმდენად ემოციური კადრები იყოო მთელი სამსობიარო ტიროდა მგონი. ვისაც ფბ ვყავარ ნახავდით ალბათ. ლამის ავდექი და გამოვიპარე სამ|შობიაროდან .
ზოგადად კმაყოფილი ვარ ჰერათი, ექთნებით, პალატითაც, კვებით, განსაკუთრებით კმაყოფილი ვარ პედიატრებით და ბავშვთა რეანიმაციის სრული პერსონალით, ასევე ჩემი ექიმით მარინა რეხვიაშვილით. ნუ პრონციპში ნოდარითაც. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და ცუდ ვერაფერს ვიტყვი გარდა იმისა რომ ყურადღებით ნამდვილად არ გამოირჩევა მარტო იმიტომ რომ გათენებამდე არაფრით მოვიდა სამშობიაროში და მერეც დღეში ერთხელ |შემოდიოდა სანახავად ერთ დღეს გასული დავხვდი ბავშვთან და მეორედ აღარ მოუკლავს თავი შემოსვლით, გაწერის დღესაც არ ვუნახივარ დარეკა რომ გაწერეთო.
* * *
უიმე რამდენი მიწერია გადაკითხვა მეზარება იმედია გასაგებად დავწერე

mziako

აუუუ რას მერჩოდიიი ( რამდენი ვიტირეეე, ეგეთი კადრების ნახვა არ შემიძლია, არაადეკვატურად აჩუყებული ვხდებიი :*
აი ვკითხულობდიი და ისეთი ბრაზი მახრჩობდა თან, მე შენს ადგილას ეგრე წყნარად არ ვიქნებოდი, მიუხედავად იმისა რომ ძალიან არაკონფლიქტური ვარ, ყოჩაღ შენ!! გემშობიარა ბარემ, ყველაფერი გამოგიცდია უზომოდ ბედნიერები იყავით მთელი ცხოვრება!!! გაიხარეე :*

ოჩოპინტრე8
pearlgirl
kristi16
ვაიიი მადლობაა :*** ხო აი ეს სურათი და ეს ვიდეო არის საოცრება, სულ მინდოდა და ბოლოს რამის დამავიწყდაა

mziako
აუუ ძაან მომეშალა ნერვებიი .... არადა როგორ
გიქებდიი და გირჩევდიი :||| მთავარია ყველაფერი კარგად დამთავრდა

Future_mom
გოგო <3

ზუუსტად ეგეთი ფოტო-ვიდეო მასალა მაქვს ორივე ბავშვის და ყველა ნახვაზე თავიდან განვიცდი ამ საოცრებას..


mziako
უკან დარჩა ეს რთული პერიოდი..ახლა ყვეღაფერი კარგადაა

===
თუ როდესმე შევძელი ამ ემოციების თავმოყრა, დავწერ აუცილებლად..

This post has been edited by MELO_MELO on 4 Jul 2017, 20:51

mziako
Future_mom
მაგარი გოგოები ხართ <3'

სულ სიკეთე გქონდეთ გოგოებო :*

არაუშავს მაინც კმაყოფილი ვარ იმ მხრივ რომ ოპერაციამ ძალიან კარგად ჩაიარა და პირველისგან განსხვავებით არანაირი გართულება არ მქონია. ოღონდ ეს ტკივილები მართლა საშინელება იყო ვინც ბუნებრივად მშობიარობთ მართლა გმირები ხართ და ვინც გაუტკივარებას არ იკეთებთ გიჟები
* * *
ოჩოპინტრე8
ისეთი ვიდეოა დღემდე ვტირი და ბოლომდე ჯერაც არ მიყურებია
* * *
tin10nio
შენ ტკბილ მოგონებებს ველოდებით :*

tin10nio
შენც ასევე შენს გოგოებთან ერთაად <3 მოყევი მერე ლილეს და ელენეს შეხვედრა როგორი იქნებაა

MELO_MELO
მე იმაზე ვფიქრობ უკვე აი დიდი გოგო რო
იქნება და ვანახეებ )))) და ორივე ბედნიერებისგან რო ვიტირებთ და ჩამეხუტებაა

Sofyo0
მე მქონდა,მანამდეც და მშობიარობის მერეც,მკითხე რა გაინტერესებს და მოგწერ
* * *
mziako
Future_mom
ცრელმების გარეშე წაროუდგენელია წაკითხვა

ძალიან ტკბილი თემაა,ნეტავ მე როდის დავწერ ჩემსას

tikako6
მადლობაა
მალე მალეე დაწერეე, ეს თემა ისე მიყვაარს

mziako
ჩემი ექიმიც მარინაა და შენი ბაია ჩემს დაბ დღეზე დაბადებულა

This post has been edited by tweety86 on 11 Aug 2017, 14:55

გოგოებო, 35 კვირის ვარ, გუშინ ჩამოვედი ჯაყჯაყა გზებით რაჭიდან, თვითონ სოფელშიც რაღაცები გავაკეთე და მუცელი ძალიან დამეჭიმა, მწიწკნის კიდეც და უკვე ეს ის არის, რაც მე მგონია? ჩემი ხელით დავაჩქარე მოვლენები ვითომ?

cucacuciko
რამდენი კვირის ხარ? შეიძლება უბრალოდ გადაიღალე აბა წამოწექი ცოტახანი და ფეხები მაღლა ასწიე <3

kozeta123

36 კვირის გავხდები 3 დღეში. დღეს მთელი დღეა ვწევარ, ოდნავ სიმსუბუქეს ვგრძნობ, ოღონდ ძალიან ოდნავ

ფორუმზე რომ დავრეგისტრირდი, მაშინ ვერ წარმოვიდგენდი ამ თემაში მეც თუ დავპოსტავდი
ხოდა, მაშ ასე:

24 აგვისტოს მქონდა დდ, მაგრამ 38 კვირაზე რომ გამსინჯა ექიმმა, დაახლოებით 1 კვირაში გააჩენო.
ეხომაც ძალიან დაბლაა უკვეო.
გაუტკივარება მქონდა გადაწყვეტილი და ძალიან მშვიდად ველოდი მშობიარობას. თითქოს სტომატოლოგთან მივდიოდი
თავსაც ძალიან ვაჯერებდი, რომ პანიკა არ უნდა დამწყებოდა. წარმოვიდგენდი ხოლმე, რომ დამეწყო და როგორ მოვიქცეოდი.
მოკლედ, ძალიან მშვიდად ველოდი...
ვიჯექი მთელი კვირა სახლში და დღეებს ვითვლიდი. ვაღიარებ, იმიტომ არ ვითვლიდი, რომ ერთი სული მქონდა ბავშვი მენახა,
ორსულობით ვიყავი შეწუხებული უკვე. არადა არც წონა მქონდა დიდი და არც მუცელი მაგრამ მაინც "დაუძლურებული" ვიყავი.
ქუჩაში რომ გავდიოდი ბოლო კვირაში, სულ მეგონა ვაიმე წყალი გამივიდათქო
მთელი 9 თვე თითქოს ვერ ვიაზრებდი რომ ორსულად ვიყავი და შვილი მეყოლებოდა. რატომღაც ვერ წარმომედგინა. ამიტომ მუცლიდანვე "ვერ" მიყვარდა ბავშვი და
გადარეული ორსული ვერ ვიყავი.
ხოდა, გავიდა ექიმის ნათვქამი 1 კვირაც, მაგრამ არაფერი, ოდნაც მუცელი ან წელი რომ გამკრავდა მიხაროდა, ვაკვირდებოდი იქნებ მოვლითი ტკივილია მეთქი მაგრამ წამში გადამივლიდა
ხუთშაბათს გავიდა 1 კვირა. გათენდა პარასკევი, მთელი დღე ძაან მოშვებული ვიყავი, დღის მანძილზე 2ჯერ დავიძინე. არადა ბოლოს უძილობა მაწუხებდა.
გულში გავიფიქრე, ალბათ მალე მშობიარობა დამეწყება და ჩემი ორგანიზმი დასვენებას ცდილობს წინასწარ მეთქი.
დაღამდა პარასკევი, გვიანობამდე წიგნს ვკითხულობდი, დაძინებას ვაპირებდი უკვე, საპირფარეშოში გავედი და საცვალი სველი მქონდა ოდნავ.
მაინც ვერ ვიჯერებდი და დაველოდე 2 წთ და გამივიდა წინწკლები.
პირველი ემოცია იყო, რომ აუუუ მეშველა, ალილუია , მერე უცბად გამკრა გულში, მოიცა... მშობიარობა მეწყება და ამიჩქარდა გული.
მაგრამ დავიოკე გული და დავმშვიდდი ისევ.
ჩემს ქმარს ეძინა და ფრთხილად შევაღვიძე (წინა დღეებში სხვა რაღაცაზე შევაღვიძე და შეშინებული წამოხტა
წამოხტა უცბად და ზუსტად 2 წთში მზად იყო და ჩანთით კარში იდგა
წავედით სამშობიაროში და ერთ თითზეც არ ვიყავი გახსნილი, ძალიან ოდნავ მქონდა გახსნა, მაგრამ წყალი გამდიოდა. თუმცა წყლებსაც ბევრს არ ვღვრიდი. 3ის ნახევარი იყო ღამის.
ავედით ბლოკში და 1 საათში დამეწყო მოვლითი ტკივილები. 7 საათზე გავიკეთე ანესთეზია. მგონი ყველა ექიმმა გამსინჯა ვინც იყო და არ იყო სმენაში.
ძალიან ნელა იხსნებოდა ყელი, უკვე დავიღალე ემოციურად. მთელი ღამე არ მძინებია თან.
12 ზე მოვიდა გაგუა. აყვანილი მყავდა. ვერც იმან მითხრა საიმედო. ბოლოს დამაჩქარებელი დამიდგეს, მაგრამ მაინც კუს ნაბიჯებით მივიწევდი წინ.
გაყუჩებული ვიყავი და ერთადერთი მაწუხებდა ის, რომ ამდენ ხანს იწელებოდა.
ბოლოს ექიმმა აღარ დაიმატო ანესთეზია, თორემ იწვები კიდე დიდხანს ასეო.
კარგი მეთქი, ვიფიქრე რაც არ უნდა იყოს გავუძლებ ცოტახანს ტკივილსთქო და არც აქ ამტოკებია ნერვი
თუმცა,
დამეწყო საშIნელი ტკივილები, ყოველ 1 წუთში მტკივა და 30-40 წთ გრძელდება, მაგრამ ჭინთვები არ მეწყება.
მოვა ექიმი, ექთანი, ბებია ქალი და ა.შ. და ყველა მეკითხება კუჭში გასვლის შეგრძნება არ გაქვსოოო. არ მაქვს ეს შეგრძება და უკვე მგონია აღარასოდეს დასრულდება ეს ჯოჯოხეთი.
ერთი რეზიდენტი მადგა თავზე და დამძახოდა ნუ ყვირი ღრმა სუნთქვით გადაატარე ტკივილიო და ისე მიშლიდა ეს გოგო ნერვებს, გთხოვ გაიწიე მეთქი
ხან გადამქონდა სუნთქვით, მაგრამ ზოგჯერ ვეღარ ვაკონტროლებდი თავს და გავყვიროდი ბოლო ხმაზე, ვიხვეწებოდი ხალხი არ ხართ საკეისრო გამიკეთეთ მეთქი ))
მოკლედ, 2 საათი მტკიოდა. სულ მტკიოდა 2 საათის მანძილზე, მაგრამ ყოველ 1 წთში შეტევითი ტკივილი მოდიოდა და საათს ვუყურებდი 40 წამი როდის გაივლიდა თან გავყვიროდი,
ხან კი ისე ვსუნთქავდი ფილტვები ამომქონდა
ბებიაქალი მეჩხუბებოდა ნუ ყვირი თორემ ბავშვს ჟანგბადი არ მიეწოდებაო, შენს თავზე ფიქრობ თუ ბავშვზეო და ძაან გააზრებულად ვუპასუხე ჩემს თავზე მეთქი ))) მერე მეკითხებოდა გახსოვს ეგ რომ თქვიოოო,
ეგონა უგონოდ ვიყავი,არადა გააზრებულად ვამბობდი. ბავშვი თავს მაინც უშველის და მე ვკვდები მეთქი ვფიქრობდი
ბოლოს ლამის იდაყვამდე შეყო ხელი ექიმმა )) და მიდი გაიჭინთე ვცადოთო და ისეთი იმედი მომეცა ამ სიტყვაზე, ისე გავიჭინთე ლამის 1 გაჭინთვით გავაჩინე
რრამდენიმე წამში დაიძახა ვიწყებთო და ვერ აგიღწერთ ეს რა იყო, სულ რომ უარესი ჯოჯოხეთი იყოს, დასასრულისკენ მივდივარ მეთქი და აღარაფერი მადარდებდა, თუნდაც უარესი მელოდებოდესთქო.
ჭინთვები მაინც დიდად არ მიგრძვნია, ოდნავ ყრუდ ვგრძნობდი, თან ექიმი ხელით მეხმარებოდა, მეორე ექიმი ჩემს მუცელზე ხტუნავდა ))
ჭინთვებიდან მაქსიმუმ 15 წუთში გავაჩინე
2,360 დაიბადა. 16 საათი ვიყავი ბლოკში.
ჩემი რძალი მესწრებოდა და რომ დარეკა დაიბადაო, მაშინ მივხვდი რომ მართლა მეშველა.
იმწუთას ის გავიფიქრე მეორეს აღარ გავაჩენ ან საკეისროთი გავაჩენ მეთქი. მაგრამ თურმე მართლა ასე ყოფილა, უკვე მავიწყდება ის ტკივილი.
მეგონა წლების მერეც არ დამავიწყდებოდა.
პირველ 2 დღეს ვერ აღვიქვამდი ბავშვის მიმართ სიყვარულს, ძალიან პატარა რომ იყო უფრო მეცოდებოდა და ამის გამო ვუვლიდი
მაგრამ უკვე ისე მიყვარს ჩემი უბუმბულო ბარტყი, რომ ძინავს მინდა სულ გულზე მეწვინოს <3

სამშობიაროს რაც შეეხება:
გაგუაშI ვიმშობიარე,
პალატაში მაქცევდნენ ყურადღებას ძალიან, და არამარტო მე. ყველა სმენაში არაჩვეულებრივი ექთნები იყვნენ,
კვებაც ძალიან კარგი. ნუ მე მყოფნიდა და ჩემთან ერთად ვინც იყო პალატაში მას არ ყოფნიდა
დაძახების გარეშეც შემოდიოდნენ და გვკითხულობდნენ. ღამეც რამდენჯერმე შემოდიოდნენ რომ ბავშვი ენახათ.
კმაყოფილი ვარ ძალიან. გული დამწყდა რომ წამოვედი იმდენად კომფორტულად ვიყავი ))
2 ადგილიანში ვიწექი, გამოწერის წინა დღეს მარტო დავრჩი და საერთოდ სამოთხეში ვიყავი ))
თუმცა ძალიან კარგი გოგო შემხვდა და არც ის მიშლიდა ხელს


პ.ს.
ვინც მალე ელოდებით და ნერვიულობთ,
უფრო გვეშინია მშობიარობის, ვიდრე რეალურადაა.
ტკივილი ძლიერია, მაგრამ არავინ კვდება ამ ტკივილით, ატანადია და დასრულებადი.
მოუსმინეთ ექიმს, პანიკა არ დაგეწყოთ და ყველაფერი ისე გაივლის ტკბილ მოგონებად დაგრჩებათ


This post has been edited by just smile19 on 26 Aug 2017, 21:20