Dark_Sky
Crazy Member
ჯგუფი: Registered
წერილები: 1214
წევრი No.: 140038
რეგისტრ.: 6-December 11
|
#52963880 · 23 Jun 2018, 22:40 · · პროფილი · პირადი მიმოწერა · ჩატი
დავიწყე ჩემი მოგონებები... მთელი ორსულობა საკმაოდ მშვიდად გავატარე მიუხედავად იმისა რომ საშინლად პანიკიორი ვარ, ვიდრე დავორსულდებოდი მშობიარობის საშინლად მეშინოდა, მაგრამ ჰოი საოცრებავ და საერთოდ ნერვი არ ამტოკებია მთელი 9 თვე ვიფიქრე ბოლოში რომ გავალ მერე მომიმატებს ნერვულობათქო მარა არაა, 39 კვირის და 3 დღის ვიყავი 29 მაისს, გათენდა და არვიცი, მთელი დღე მეტირებოდა, ძაილან ემოციურად ვიყავი, ნერვიულობა არა, ურალოდ მეტირებოდა, ჩემი ქმარი სახლში არიყო რადგან ქალაქგარეთ მუშაობს და მაგ დღესაც მარტო ვიყავი, ამიტო მული რჩებოდა ხოლმე ჩემთან, მთელი ორსულობა კლექსანზე ვიყავი და გაუტკივარების გამო მაგას ვნერვიულობდი ახალი გაკეთბული რომ მქონდეს წამალი მერე გაუტკივარებას ვეღრ გავიკეთებთქო, ხოდა 29 მაისს საღამოს 11 საათზე ავდექი წამლის გასაკეთებლად და ჯერ საპირფარეშოში შევედი, ხოდა რაღაც უცნაურად დაიწყო ყველაფერი, ჯერ რაღაც( ალბათ საცობი) ჩამომვარდა და მერე წყლები დავღვარე, გამოვედი და ქმრის დას ვეუბნები მგონი დაიწყო მეთქი, დავფაცურდით ორივე, არაფერი ჩალაგებული არ მქონია აუცილებელი ნივთბი მოვკრიფე, მზად კი მქონდა ყვლაფერი და ტაქსი გამოვიძახეთ, ჩავედით დავსხედით და მეტირება, ცრემლები თავისით მდის, წვიმდა საშინლად და ტაქსის მძღოლი მეუბნება მგონი კარგ ამბავზე მივდივართო, ღმერთმა ქნას მეთქი და ხვალ ჩემი დაბადების დღეაო ))) მეთქი გოგოს ველოდებითქო))) მიგვიყვანა ღია გულში, მიმღებში ერთი ქალი დამხვდა, გავაღვიძეთ აშკარად, თბილად მიგვიიღო, გამომკითხა რაღაცეები და მე სულ ტირილ ტილით ვპასუხობ, ჩემი ქმარი ჩემთან რომ არიყო მაგას ვტიროდი ყველაზე მეტად, მაგრამ არ ვურეკავდი ღამე იყო და შორი მანძილიდან მოუწევდა წამოსვლა, თან მითხრეს პირველი მშობიარობა 18 საათამდე გრძედებაო და ხვალამდე არაფერი იქნებაო, ჩემი მულიც სახლში გაუშვეს, გამსინჯა სხვა მორიგე ექიმმა მგონი ლიკა ერქვა ძალიან დადებითი ადამიანია, ჯერ 1 თითზე ხარო , ბევრი რომ არ გავაგრძელო დამტოვეს, მიმღების ქალს გაუკვირდა ოფიციალურ ქორწინებაში ვართქო რომ მივედი ალბათ მეუღლე თან რომ არ მახლდა, უპატროონო ვეგონე ))) არც ჩემებს არ დავურეკე, ხოდა ვიყავი იქ მარტოკა, ავედი პალატაში მაგრამ წყლებს ვღვრი და ტკივილი დიდათ არ მაწუხებს, მერე რაღაც დამალევინეს, ყელის გამხსნელი ალბათ, ტკივილები დამეწყო მაგრამ არარეგულარულად, დილამდე გავათენე მარტო იმას ვკითხულოდი ჩემი ექიმი როდის მოვამეთქი, მამუკა ნემსაძე მყავდა აყვანილი, მოვიდა დილის 9 საათზე მანმდე ანტბიოტიკები გამიკეთეს, წყლების დაღვრის გამო აღმავალი ინფექცია არ წავიდეს ნაყოფზეო. მამუკა რომ მოვიდა ჩაიყვანეთ ბლოკშიო და ჩავედი იქ ბურთზე დამსვეს, ბებია ქალი გამეცნო, რატომღაც ბებია ქალი სულ მოხუცი მეგონა, არადა ახალგაზრდა ქალბატონი ნატა აღმოჩნდა, ძალიან ყურადღებიანი და თბილი, ყველაფერს ყურადღებით აკეთებდა, დროდადრო მამუკა მოდიოდა და მსინჯავდა, ტკივილები რეგულარული არდა არ დაიწყო, ბავშვი ზემოთ მყავდა აკრული ნეკნებთან და არაფრით ჩამოდიოდა ქვემოთ, ხო ამასობაში ჩემ მეღლეს დავურეკე დილით და ჩამოვიდა უკვე ჩემთან იყო, არდა გადაწყვეტილი მქონდა არ დამსწრებოდა,. ტკივილები გასაძლისად იყო და ბოლოს 5 წუთში 1ხელ რომ დაიწყო მოვითხოვე გაუტკივარება და ვლოცავ მაგის გამომგონებელს, საათნახევარში გამიარა და ისევ დამიმატეს, ბოლოს მამუკამ რმ გამსინჯა გვეშველა სრული გაახსნაო ყელი გადასწორებულიაო მაგრამ ბავშვი ისევ ზემოთაა, გულისცემა კარგია ვუსმენთ, როგორც იქნა ჩამობრძანდა ქვემოთ და დაიწყო ჭინთვები მაგრამ რადაიწყო, ჭინთვებამდე მეყო ეს გაუტკივარება მერე გაიარა, არ გაიჭინთო რომ მეუბნებოდნენ ვერც წარმომიდგენია თავი როგორ უნდა შეიკავო ეგეთ ჭინთვაზე, რაც ძალიდაღონე მქონდა ვიჭინთებოდი, და ვუჯერებდი ექიმებბს, ყვირილზე ბევრი ენერგია არ დამიხარჯავს, სტიმულისთვის იქაც მაქებდნენ ყოჩაღ აბა კიდევ ერთი კიდევ ერთი და მეტ ენერგიაზე მოვდიოდი ))) წუთებს ვითვლიდი როდის გაჩნდებოდა უკვე აღარ შემეძლო ენერგია მეცლებოდა აფსოლიტურად გამოვეთიშე ყვეაფერს, ისე ჩავუჭრივარ არაფერი გამიგია და გამოსრიალდა ქალბატონი და უცებ მუცელზე დამაწვინეს თვალებს ძლივს ვახელდი მაგრამ დავინახე სულ ლურჯი იყო , რატო არ ტირის მეთქი ძლივს ამოვილუღლუღე და მოვარდნენ დასტაცეს ხელი გააქანა ბებია ქალმა არვცი რეები უკეთეს მაგრამ ამ ყველაფერს მე და ჩემი მეუღლე ვუყრებთ ყვირილის თავიც არ მქონდა ვაიმე ღმერთოს ვიძახდი მახსოვს მაგრამ 1 წუთითაც არ მიფიქრია რომ ღმერთი ეგრე გაგვწირავდა, საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა საუკუნედ მომეჩვენა ის 1 წუთი მე ვიღას ვახსოვდი ექთნები სანიტრები ბებიაქალი ისეთი შეშინებულები დარბოდნენ, მამუკა დარჩა ჩემთან მარტო, თავის საქმეს აგრძელებდა. ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებია მაგრამ რომ ვუყურებდი აშკარად ნერვიულბდა ამაზე მე უარესი დამემართა ბოლოს როგორც იქნა ამოიღო ხმა ჩემმა გოგომ და მაშინ კი ცრემლბი ისევ წამოგვივიდა მეც და ჩემ ქმარსაც, იტირა თუარა სადღაც დარეკეს სწრაფად ამოდითო და ამოვიდა ნეონატალურის ექიმი ბარათელი ნანა, ძალიან მაგარი ექიმი და წაიყვანეს ჩემი გოგო და გაამწესეს იქ, მე რომ დავამთავრე ყველაფერი მამუკამ მეუღლე გარეთ დაგველოდოსო, ნაკერები უნდა დაედო და რომ ვიკითხე რამდენი მეთქი თვალებში მაშინ გამოვიხედე , საკმაოდ ბევრი ნაკერი დამადეს.მაგას არ დავეძებ კიდევ კარგი თორე კიდევ რომ მოეცადათ რაიქნებოდა არავინ იცის რომ დამთავრდა ყველაფერი კანკალი დამეწყო და თბილი ადიელა გადამაფარეს, ისე ვიყავი მეგონა ყველა ძვალი დამეშალა. მაგ დროს მესსმის განწირული კივილი, ვაიმე რახდება მეთქი და მშობიარეაო მაგრამ ვაიმე რას ყვიროდააა რომ იცოდეთ ))) მერე ჩემთან მოხვდა პალატში ეგ გოგო და მე-4 გააჩინა. ექიმი ვნც კი შემოვიდა ყველა ეუბნებოდა რაგაყვირებდა ქალო მაგხელასო შეაღონეს რასაც ქვია))) მერე მომიყვა, შენ რომ მორჩიო ბებია ქალი შემოვიდაო და ეხლა ძაან ნანერვიულები ვართ ბავშვი ასფიქსიით დაიბადა და შენი ნერვი არ გვაქ ნუყვირიხარო))) მოკლეთ 10 დღით დაიტოვეს ჩემი გოგო . მიიკვლიეს მოიკვლიეს, გამოაკეთეს და გამომატანეს სახლში . ეხლა ჩემს გვერდით წევს გათხლაშული და ძინავს არხეინად.
ვერასოდეს წარმომედგინა რომ შვილი ასეთი საოცრება იქნებდა, დღემდე როცა ხელში მიჭირავს და ვუყურებ, ბედნიერების ცრემლები მდის, ღმერთს მადლობას ვეუბნები მის გამო და კიდევ ჩემი ქმრის გამო, რომ ამხელა ბედნიერება მაჩუქა და ვთხოვ არასოდეს წამართვას ეს ყველაფერი. იმასაც ვთხოვ ყველას აჩუქოს ეს ბედნიერება.
მამუკას და კილინიკას რაც შეეხება, ჩვეულებრივად შეყვარებული ვარ მაგ ადამიანზე <3 ჩემთან ყველაფერს რომ მორჩა ჩავიდა ბავშვს ვიდეო გადაუღო და ამომიტანა, ნახე კარგადააო და შემპირდი არ ინერვიულებო, დღეში 2 ჯერ შემოდიოდა ჩემს სანახავად, ამბავი მოქონდა ბავშვის რადგან მე არ მიშვებდნენ გარკვეული საათების გარდა, პერსონალიც ძალიან კარგი, თუმცა რომ იგებდენ მამუკა იყო ჩემი ექიმი ყველა მობილიზებული იყო, კვება ისე რა, ერთადერთი დამლაგებელი მიშლიდა ნერვებს ნაგავი აქ ჩაყერეთ იქ ჩაყარეთ და გვეჩხუბებოდა. სხვა ყველაფერი მისაღები იყო ჩემთვის და კიდევ თუ გავაჩენ შვილს აუცილებლად მამუკას მივაკითხავ ისევ, ღმერთს მადლობა და იმ ხალხს რომ ყველაფერი კარგად დასრულდა . იმმდენი ვწერე თუვინმე წაიკითხავთ არც კი ვიცი )
--------------------
life is too short to
say no to dessert...
|
· 
მშობიარობის მოგონებები, ☼ რჩევები და არამარტო ☼ 
