მშობიარობის მოგონებები, ☼ რჩევები და არამარტო ☼

ნათია.0702

წავიკითხე ახლა, დიდი მადლობა, ემოციების ქვეშ ვარ, ვიტირე კიდევაც. ღმერთმა ბედნირი დედა გამყოფოს. :*

დავიწყე ჩემი მოგონებები... მთელი ორსულობა საკმაოდ მშვიდად გავატარე მიუხედავად იმისა რომ საშინლად პანიკიორი ვარ, ვიდრე დავორსულდებოდი მშობიარობის საშინლად მეშინოდა, მაგრამ ჰოი საოცრებავ და საერთოდ ნერვი არ ამტოკებია მთელი 9 თვე ვიფიქრე ბოლოში რომ გავალ მერე მომიმატებს ნერვულობათქო მარა არაა, 39 კვირის და 3 დღის ვიყავი 29 მაისს, გათენდა და არვიცი, მთელი დღე მეტირებოდა, ძაილან ემოციურად ვიყავი, ნერვიულობა არა, ურალოდ მეტირებოდა, ჩემი ქმარი სახლში არიყო რადგან ქალაქგარეთ მუშაობს და მაგ დღესაც მარტო ვიყავი, ამიტო მული რჩებოდა ხოლმე ჩემთან, მთელი ორსულობა კლექსანზე ვიყავი და გაუტკივარების გამო მაგას ვნერვიულობდი ახალი გაკეთბული რომ მქონდეს წამალი მერე გაუტკივარებას ვეღრ გავიკეთებთქო, ხოდა 29 მაისს საღამოს 11 საათზე ავდექი წამლის გასაკეთებლად და ჯერ საპირფარეშოში შევედი, ხოდა რაღაც უცნაურად დაიწყო ყველაფერი, ჯერ რაღაც( ალბათ საცობი) ჩამომვარდა და მერე წყლები დავღვარე, გამოვედი და ქმრის დას ვეუბნები მგონი დაიწყო მეთქი, დავფაცურდით ორივე, არაფერი ჩალაგებული არ მქონია აუცილებელი ნივთბი მოვკრიფე, მზად კი მქონდა ყვლაფერი და ტაქსი გამოვიძახეთ, ჩავედით დავსხედით და მეტირება, ცრემლები თავისით მდის, წვიმდა საშინლად და ტაქსის მძღოლი მეუბნება მგონი კარგ ამბავზე მივდივართო, ღმერთმა ქნას მეთქი და ხვალ ჩემი დაბადების დღეაო ))) მეთქი გოგოს ველოდებითქო))) მიგვიყვანა ღია გულში, მიმღებში ერთი ქალი დამხვდა, გავაღვიძეთ აშკარად, თბილად მიგვიიღო, გამომკითხა რაღაცეები და მე სულ ტირილ ტილით ვპასუხობ, ჩემი ქმარი ჩემთან რომ არიყო მაგას ვტიროდი ყველაზე მეტად, მაგრამ არ ვურეკავდი ღამე იყო და შორი მანძილიდან მოუწევდა წამოსვლა, თან მითხრეს პირველი მშობიარობა 18 საათამდე გრძედებაო და ხვალამდე არაფერი იქნებაო, ჩემი მულიც სახლში გაუშვეს, გამსინჯა სხვა მორიგე ექიმმა მგონი ლიკა ერქვა ძალიან დადებითი ადამიანია, ჯერ 1 თითზე ხარო , ბევრი რომ არ გავაგრძელო დამტოვეს, მიმღების ქალს გაუკვირდა ოფიციალურ ქორწინებაში ვართქო რომ მივედი ალბათ მეუღლე თან რომ არ მახლდა, უპატროონო ვეგონე ))) არც ჩემებს არ დავურეკე, ხოდა ვიყავი იქ მარტოკა, ავედი პალატაში მაგრამ წყლებს ვღვრი და ტკივილი დიდათ არ მაწუხებს, მერე რაღაც დამალევინეს, ყელის გამხსნელი ალბათ, ტკივილები დამეწყო მაგრამ არარეგულარულად, დილამდე გავათენე მარტო იმას ვკითხულოდი ჩემი ექიმი როდის მოვამეთქი, მამუკა ნემსაძე მყავდა აყვანილი, მოვიდა დილის 9 საათზე მანმდე ანტბიოტიკები გამიკეთეს, წყლების დაღვრის გამო აღმავალი ინფექცია არ წავიდეს ნაყოფზეო. მამუკა რომ მოვიდა ჩაიყვანეთ ბლოკშიო და ჩავედი იქ ბურთზე დამსვეს, ბებია ქალი გამეცნო, რატომღაც ბებია ქალი სულ მოხუცი მეგონა, არადა ახალგაზრდა ქალბატონი ნატა აღმოჩნდა, ძალიან ყურადღებიანი და თბილი, ყველაფერს ყურადღებით აკეთებდა, დროდადრო მამუკა მოდიოდა და მსინჯავდა, ტკივილები რეგულარული არდა არ დაიწყო, ბავშვი ზემოთ მყავდა აკრული ნეკნებთან და არაფრით ჩამოდიოდა ქვემოთ, ხო ამასობაში ჩემ მეღლეს დავურეკე დილით და ჩამოვიდა უკვე ჩემთან იყო, არდა გადაწყვეტილი მქონდა არ დამსწრებოდა,. ტკივილები გასაძლისად იყო და ბოლოს 5 წუთში 1ხელ რომ დაიწყო მოვითხოვე გაუტკივარება და ვლოცავ მაგის გამომგონებელს, საათნახევარში გამიარა და ისევ დამიმატეს, ბოლოს მამუკამ რმ გამსინჯა გვეშველა სრული გაახსნაო ყელი გადასწორებულიაო მაგრამ ბავშვი ისევ ზემოთაა, გულისცემა კარგია ვუსმენთ, როგორც იქნა ჩამობრძანდა ქვემოთ და დაიწყო ჭინთვები მაგრამ რადაიწყო, ჭინთვებამდე მეყო ეს გაუტკივარება მერე გაიარა, არ გაიჭინთო რომ მეუბნებოდნენ ვერც წარმომიდგენია თავი როგორ უნდა შეიკავო ეგეთ ჭინთვაზე, რაც ძალიდაღონე მქონდა ვიჭინთებოდი, და ვუჯერებდი ექიმებბს, ყვირილზე ბევრი ენერგია არ დამიხარჯავს, სტიმულისთვის იქაც მაქებდნენ ყოჩაღ აბა კიდევ ერთი კიდევ ერთი და მეტ ენერგიაზე მოვდიოდი ))) წუთებს ვითვლიდი როდის გაჩნდებოდა უკვე აღარ შემეძლო ენერგია მეცლებოდა აფსოლიტურად გამოვეთიშე ყვეაფერს, ისე ჩავუჭრივარ არაფერი გამიგია და გამოსრიალდა ქალბატონი და უცებ მუცელზე დამაწვინეს თვალებს ძლივს ვახელდი მაგრამ დავინახე სულ ლურჯი იყო , რატო არ ტირის მეთქი ძლივს ამოვილუღლუღე და მოვარდნენ დასტაცეს ხელი გააქანა ბებია ქალმა არვცი რეები უკეთეს მაგრამ ამ ყველაფერს მე და ჩემი მეუღლე ვუყრებთ ყვირილის თავიც არ მქონდა ვაიმე ღმერთოს ვიძახდი მახსოვს მაგრამ 1 წუთითაც არ მიფიქრია რომ ღმერთი ეგრე გაგვწირავდა, საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა საუკუნედ მომეჩვენა ის 1 წუთი მე ვიღას ვახსოვდი ექთნები სანიტრები ბებიაქალი ისეთი შეშინებულები დარბოდნენ, მამუკა დარჩა ჩემთან მარტო, თავის საქმეს აგრძელებდა. ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებია მაგრამ რომ ვუყურებდი აშკარად ნერვიულბდა ამაზე მე უარესი დამემართა ბოლოს როგორც იქნა ამოიღო ხმა ჩემმა გოგომ და მაშინ კი ცრემლბი ისევ წამოგვივიდა მეც და ჩემ ქმარსაც, იტირა თუარა სადღაც დარეკეს სწრაფად ამოდითო და ამოვიდა ნეონატალურის ექიმი ბარათელი ნანა, ძალიან მაგარი ექიმი და წაიყვანეს ჩემი გოგო და გაამწესეს იქ, მე რომ დავამთავრე ყველაფერი მამუკამ მეუღლე გარეთ დაგველოდოსო, ნაკერები უნდა დაედო და რომ ვიკითხე რამდენი მეთქი თვალებში მაშინ გამოვიხედე , საკმაოდ ბევრი ნაკერი დამადეს.მაგას არ დავეძებ კიდევ კარგი თორე კიდევ რომ მოეცადათ რაიქნებოდა არავინ იცის რომ დამთავრდა ყველაფერი კანკალი დამეწყო და თბილი ადიელა გადამაფარეს, ისე ვიყავი მეგონა ყველა ძვალი დამეშალა. მაგ დროს მესსმის განწირული კივილი, ვაიმე რახდება მეთქი და მშობიარეაო მაგრამ ვაიმე რას ყვიროდააა რომ იცოდეთ ))) მერე ჩემთან მოხვდა პალატში ეგ გოგო და მე-4 გააჩინა. ექიმი ვნც კი შემოვიდა ყველა ეუბნებოდა რაგაყვირებდა ქალო მაგხელასო შეაღონეს რასაც ქვია))) მერე მომიყვა, შენ რომ მორჩიო ბებია ქალი შემოვიდაო და ეხლა ძაან ნანერვიულები ვართ ბავშვი ასფიქსიით დაიბადა და შენი ნერვი არ გვაქ ნუყვირიხარო))) მოკლეთ 10 დღით დაიტოვეს ჩემი გოგო . მიიკვლიეს მოიკვლიეს, გამოაკეთეს და გამომატანეს სახლში . ეხლა ჩემს გვერდით წევს გათხლაშული და ძინავს არხეინად.
ვერასოდეს წარმომედგინა რომ შვილი ასეთი საოცრება იქნებდა, დღემდე როცა ხელში მიჭირავს და ვუყურებ, ბედნიერების ცრემლები მდის, ღმერთს მადლობას ვეუბნები მის გამო და კიდევ ჩემი ქმრის გამო, რომ ამხელა ბედნიერება მაჩუქა და ვთხოვ არასოდეს წამართვას ეს ყველაფერი. იმასაც ვთხოვ ყველას აჩუქოს ეს ბედნიერება.
მამუკას და კილინიკას რაც შეეხება, ჩვეულებრივად შეყვარებული ვარ მაგ ადამიანზე <3 ჩემთან ყველაფერს რომ მორჩა ჩავიდა ბავშვს ვიდეო გადაუღო და ამომიტანა, ნახე კარგადააო და შემპირდი არ ინერვიულებო, დღეში 2 ჯერ შემოდიოდა ჩემს სანახავად, ამბავი მოქონდა ბავშვის რადგან მე არ მიშვებდნენ გარკვეული საათების გარდა, პერსონალიც ძალიან კარგი, თუმცა რომ იგებდენ მამუკა იყო ჩემი ექიმი ყველა მობილიზებული იყო, კვება ისე რა, ერთადერთი დამლაგებელი მიშლიდა ნერვებს ნაგავი აქ ჩაყერეთ იქ ჩაყარეთ და გვეჩხუბებოდა. სხვა ყველაფერი მისაღები იყო ჩემთვის და კიდევ თუ გავაჩენ შვილს აუცილებლად მამუკას მივაკითხავ ისევ, ღმერთს მადლობა და იმ ხალხს რომ ყველაფერი კარგად დასრულდა . იმმდენი ვწერე თუვინმე წაიკითხავთ არც კი ვიცი )

Dარკ_შკყ
გილოცავ ყველაფრის კარგად დამთავრებას. მთავარი ეგაა :-)

Dark_Sky

ვიცოდი შენი ამბები , მაგრამ მაინც ძაან ემოციური იყო... რა კარგია როცა ბედნიერად მთავრდება მთელი 9 თვის ნერვიულობა და საკუთარ ნაწილს იკრავ გულში <3 გილოცავ კიდევ ერთხელ!

Dარკ_შკყ
რამდენი ვიქვითინე;(
ღმერთმა ბედნიერები გამყოფოთ მთწლი ცხოვრებაააა
* * *
cisiqiteli
შენი ისტორიაც ეხლა წავიკითხე და ქვითინს ქვითინი მოვაყოლე. <3დიდი ბედნიერება თქვენ.

აი მეუღლის გვერდით ყოფნას მართლა დიდი ძალის მოცემა შეუძლია. არ მესმის იმ კატეგორიის არიქა ასეთა დამინახავს და ისეთს და არმინდაო. ყველა მამამ უნდა გამოსცადოს ის საცარი პირველი წუთები.

This post has been edited by taknatuna on 24 Jun 2018, 12:11

აბა დავწერ ჩემს მოგონებასაც.
ეს იყო ღია გულში...მანამდე...ღუდუშაურში რათქმა უნდა მამუკასთან
ორი წლის წინ,6 წლის ნანატრი ორსულობის და არც თუ ადვილი, დაუგეგმავი საკეისროს შემდეგ დაიბადა ჩემი გოგონა,ჩემი პრინცესა,ჩემი სუნთვა.ამას მოჰყვა თითქმის ერთ წლიანი გაურკვეველი მდგომარეობა.არავინ და არაფერი მაინტერესებდა ჩემი გოგოს გარდა.ბოლოს მივხვდი ასე არაფერი გამოვიდოდა.ნუ მოკლედ გავიხსენე საკუთარი თავიც და როცა ისევ "გავახილე თვალი"და ვთქვი რა კარგია ცხოვრება...ბრახ...ვიგებ ორსულად ვარ.ცემში ვიყავით და იმის მაგივრად რომ დამესვენა ნერვები მეშლებიდა ისეთ სისულეებზე როგორიც იყო მაგალითად ვიღაცის საუბრის ტონი.ვიღაცის ხელის ქნევა სიარულისას.ვიღაცას კალიასკა ქონდა ისეთი რატომ გაიმეტა და ჩასვათავისი შვილი ასეთში და ასე შემდეგ...მოკლედ მივხვდი რაღაცაში იყო საქმე.ხოდა გავიკეთე ტესტი 2 დღით ადრე მოსვლამდე. აბრდღვიალდა მაშინვე ორი ხაზი.სააბაზონად გამოსული არ ვიყავი ექიმს დავურეკე ასეა საქმე და დავიწყო კლექსანითქო.მომცა კიდევ რაღაც რჩევები და გადაცდენიდან 2კვირის მერე დამიბარა.როცა მივედი ყველაფერი რიგზე იყო.შემდეგ ანალიზები ეხოები.გულისცემა.მერე რაღაც არ მომეწონა ექიმის დამოკიდებულებაში და არც დავფიქრდი ისე მივატოვე და გადავბარგდი ჯანმრთელობის სახლში.სხვა ექიმს სხვა მიდგომები აღმოაჩნდა და ჩემი მუტაციების და კიდევ რაღაცეების ფონზე მარტო მე რას გიშველი ჰემატოლოგიც გჭირდებაო და ასე აღმოვჩნდი მაგდასთან.ვლოცავ იმ დღეს მე რომ მასთან მივედი.ამის შედეგი იყო ის რომ უპრობლემოდ ჩაიარა მთელმა ორსულობამ.თუ არ ჩავთვლით საშინელ ტოქსიკოზს და ხასიათის ცვლილებას. 33 თუ 34 კვირაზე ვიფიქრე უკვე დროა მეანს ვესტუმროთქო და რათქმა უნდა მივედი მამუკასთან.გავეცანით სამშობიაროს.ვნახეთ პალატები და დიდად კმაყოფილები წამოვედით.37 კვირაზე ვერ მივხვდი რა მჭირდა.დილიდან მტკიოდა მუცელი ყრუდ.საღამოს თითქოს ვსველდებოდი.5 წუთის მანძილზე მესამედაც რომ ვერ შევასწარი ტუალეტში დავრეკე მამუკასთან.ნატამ მიპასუხა და მითხრა მივსულიყავი ღია გულში.მივედი გამსინჯეს და დამტოვეს დაკვირვებისთვის."ცრუ განგაში "აღმოცნდა მეორე დღეს ძალიან კარგად ვიყავი და წამოვედი სახლში.საკეისროს თარიღი ზუსტად 39კვირაზე ჩავნიდნეთ.ეს რა ყოფილა დაგეგმილი.მთელი ღამე არ მეძინა.ძალიან კარგი და ძალიან ცუდი აზრები ერთმანეთში მერეოდა.ისე გათენდა ვერც გავიგე.ასჯერ ამოვალაგე და ჩავალაგე.9 ზე ვიყავით დაბარებულები.მივედით.აწონვა გასინჯვა საბუთების შევსება და თქვენ აქ დარჩითო უთხრეს მეუღლეს.დარჩა.ჯერ სხვას უკეთებდნენ საკეისროს და მანამდე გადასხმები და ანტიბიოტიკები გამიკეთეს.ეს ლოდინი საკმაოდ გაგრძელდა.სხვათაშორის ისე ამოიყვანეს ჩემი მეუღლე მე არც მომითხოვია. და მეც რა მინდოდა სხვა.რაღაცნაირად დავმშვიდდი.უცნაურად.გადავიღე სურათები და გავუგზავნე ჩემს დებს და რძალს.აბა თქვენ იცით მეთქი.თუ რამეა ეს სურათები შეინახეთთქო.ატყდა რეკვა.ჩვეულებრივ დამცინეს ცუდი აზრებისთვის.გამამხიარულეს.ამასობაში ჩემ ქმარი ემზადება დიდი დღესასწაულისთვის გულზე უნდა დაიწვინოო უთხრეს+გეგმავს აღნიშნოს ქართული წესებით ქეიფით და ისეთ ემოციებშია ჩემზე მეტად ნერვიულობს.მპირდება ბევრ სურათს გადავუღებო.მამუკამაც მინახულა.მალე დავიწყებთო.ორი საათისთვის მოვიდა ექთანი და აბა წავედითო.დავემშვიდობე ქმარს.დავუბარე ილოცე ყველაფერი კარგად იყოსთქო.ქმარსაც გული აუჩუყდა გახსოვდეს რომ შენთან ვარ მიყვარხარ და ასე შემდეგ....და ექთნის დახმარებით წავედი საოპერაციოსკენ.ანესთეზიოლოგი იქ იყო.ჩემი ხერხემლის და უზარმაზარი მუცლის გამო ცოტა გამიჭირდა შესაბამის პოზაში დაჯდომა მაგრამ იყოჩაღა ანესთეზიოლოგმა და თავისი საქმე მშვენივრად გააკეთა.(ცოტა უხეშ ქალად მეჩვენა).მოვიდა მამუკაც.მუსიკაც იყო ჩართული და მოკლედ საკმაოდ სასიამოვნო გარემოში დაიწყო ოპერაცია.ყველანი მობილიზებულები და მთლიანად ჩართულები იყვნენ ამ ამბავში.მე მამუკას ვხედავდი და თვალს არ ვაშორებდი მის სახეს.ვფიქრობდი ამით გავიგებ რა მდგომარეობა მაქვსთო.ხანდახან საათსაც ვუყურებდი.ზუსტად 14:50 გავიგე უცბად აჩოჩქოლება და ხმა უი შეხედეთ ეს რამხელააო და ტირილის ხმაც გავიგონე.დავინახე როგორ ასწია და მიაწოდა მამუკამ პედიატრს ჩემი ბომბორა.ცრემლები თავისით წამომივიდა.ამაზე ბედნიერი და ამაღელვებელი წუთი არ არსებობს ამ ქვეყნად.გაასუფთავეს და გაიყვანეს მამიკოსთან. ცალკე თემაა კიდევ მათი შეხვედრა და ემოციები.სამი თვე გავიდა და დღემდე ვერ გამოსულა იმ ეიფორიიდან.მე ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს ოპერაციის დროს ვსაუბრობდით კიდეც.მერე ლავიწის ძვლის საშინელი ტკივილი დამეწყო.მაშინვე ვთქვი და ამიხსნეს რისი ბრალიც იყო.ყველაფერმა იდეალურად ჩაიარა.კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი როგორი არაჩვეულებრივი პიროვნება და საუკეთესო ექიმია მამუკა. ორი საათი საოპერაციოს გვერდით ოახში ვიყავი.წნევის აპარატთან გადასხმასთან და ჭანგბადს რომ საზღვრევს იმ აპარატთან შეერთებული.ისე კარგად ვგრძნობდი თავს რომ მიკვირდა.სანამ იქ ვიყავი ძალიან ყურადღებით იყვნენ ყველანი მალმალე მეკითხებოდნენ როგორ ვიყავი.მამუკამაც გამსინჯა და ყველაფერი კარგად მიდისო და გადამიყვანეს პალატაში. მეორე დღეს დილითვე მოვიდა ექთანი და ისე ყოჩაღად ამაყენა ფეხზე და ისე მეხმარწბოდა სულ ვლოცავდი.არადა ცუდი გამოცდილება მქონდა პირველზე.კინაღამ გული წამივიდა რომ ავდექი.ჩვეულებრივ ორკაციან პალატაში ვიყავი.არაფერზე პრეტენზია არ გამჩენია.ყველაფერი ნორმალურად იყო.ყველამ იცოდა თავის საქმე.მეორე ღამეს ძალიან დაღლილად ვგრძნობდი თავს და ამიტომ ვთხოვე ბავშვი გაეყვანათ.მშვენივრად დამეხმარნენ.მეოთხე დღეს გამოგვწერეს და მივედით სახლში.ღმერთო რა სიხარულით შეხვდა ელენე თავის ძმას და რა სიყვარული გამოხატა არასოდეს დამავიწყდება მოკლედ ეხლა ორი შვილის დედა ვარ და მესამეზეც არ ვიტყოდი უარს მომავალში ოღონდ.საღამოს რომ ვუყურებ მძინარეებს მშვიდებს ვხვდები რომ ესაა ის დიდი ბედნიერება რაზეც ოცნებობს ყველა ქალი.ღმერთმა ყველას გამოაცდევინოს.თავი კი შეგაწყინეთ ამდენი წერით მაგრამ...მიყვარს ყველა ორსული, ყველა დედა,განსაკუთრებით ისინი ვინც უკან არ იხევენ და იბრძვიან იმისთვის რომ ყველაზე ტკბილი არსებები ჩაიხუტონ გულში.

Dark_Sky
Lilliana
ოხ რა ემოციები შემოიტანეთ.


This post has been edited by justmenina on 24 Jun 2018, 15:46

taknatuna
გეთანხმები. ჩემმა მეუღლენ პირიქთ უფრო შემიყვარდიო

cisiqiteli
Dark_Sky
Lilliana
აუჰ 3 ერთად კარგა ხანია არ დადებულა
ერთი ამოსუნთქვით წავიკითხე
მართლა საოცრებაა დედობა <3

მადლობა გოგებო <3 არ მინდოდა ჩემი ქმარი დამსწრებოდა მაგრამ კიდევ კარგი ჩემს გვერდით იყო, მართლაც დიდი იმედია გვერდით საყვარელი ადამიანი მაგ დროს

cisiqiteli
Dark_Sky
Lilliana

შეუძლებელია ამ მოგონებების ემოციების გარეშე ჩაკითხვა

მაინც შეძელით და ამტირეთ <3 გილოცავთ გოგოებოოო მთელი გულით :***

ვერ ვისწავლე ჭკუა რო სამსახურში ყოფნისას ამ თემაში არ უნდა შემოვიდე

Dark_Sky
Lilliana
ჯანმრთელი და ბედნიერი ბურთულები გყოლოდეთ <3

დავწერ მეც სანამ დეტალურად მახსოვს ყველაფერი
ე.ი ორსულობა რომ დადგა ყველანაირა მზად ვიყავი როგორც ფიზკურად ასევე სულიერადაც ( რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია ეხლა რომ ვუფიქრდები) მარიამობას დავიკეთე ტესტი და ეჭვიც არ შემპარვია რომ უარყოფითი იქნებოდა , დასასვენევლად ვიყათ და მეუღლეს მოვატყუე რაღაც წერილი მოუტანიათ სახლში ,ჩემმა დაქალმა ნახა კარებში გაჩხერილი და ჩავიდეთ ვნახოთ რა ხდება ხო მშვიდობაათქო , ჩავედით და გადმოიტანა დაქალმა ეს ვითომ წერილი რომელშიც ტესტი ჩუმად ჩავდეთ , გახსნა ეს წერილი და შიგნით მისალოც ბარათზე წარწერაა გილოცააავთ მალე მეორედ გახდები მამა და შიგ ტესტი დევს ნუ იყო ერთი ამბები
ამის მერე დაიწყო რთული გზა ფრაქსიპარინის და წარა_მარა ექიმებთან სიარული..ხან ნანემსარი დამიჩირქდა და გადახმები დამჭირდა მაგრამ მივედით როგორც იქნა 38კვირამდე და ორ თით გახსნილმა ვიარე 40კვირამდე... შემდეგ უკვე მამუკამ საშვილოსნოს ყელი დამიმიშავა და იმ ღამეს უკვე 3საათიდან დამეწყო და 5საათამდე გავძელი , მერე მივედი ძალიან მშვიდად სამშიბიაროში , ეგრევე გაუტკივარება მოვითხოვე (ამაზე კარგს ვერაფერს გავუკეთებდი საკუთარ თავს ) და ხან ვმესიჯონ, ხან მძინავს და უკვე 4თითზე გახსნილს დაეწყო გაუსაძლისი ტკივილი, აღარც გაუტკივარებას მიმატებენს მაგრამ მამუკამ რომ ნახა შეურაცხადს ვემგვანებოდი დამიმატეს და დამაჩქარებელიც გამკკეთეს .. ასე 15წუთში შემოვიდა ისევ და გაგსინჯოვო მითხხრა ,მე შუა მესიჯობაში ვარ და თავი ჩანს უკვეო შემოვიდნენ ბებიაქალი, ექთანი პედიატრი და მკარნახიბენ როდის გავიჭინთო, ბებიაქალიც სტიმულისთვის მაქებდა , მეც მეტი რა მინდოდა და რამდენიმე გაჭინთვაში დამაწვინეს ჩემი პატარა ქალბატონი გულზე <3 არც ტკივილი მიგრძვნია , არც დისკომფორტი..
ასე მარტივ და უნტკივნეულო მშობიარობას გისურვებთ გოგოებო <3

qetusiaaa_qetuu
აუ რა კარგია უპრობლემო მშობიარობა <3

დავწერ მეც ჩემს 4 გვერდიან მოგონებებს:დდ ჯერ ვორდში ავკრიფე და ამხელა რომ გამომივიდა გული ამიცრუვდა :დ არც კი ვიცი ვინმე თუ წაიკითხავს იმხელაა :დდ

taknatuna
wuna
აი დავწერე მეც :დ

საიდან დავიწყო არც კი ვიცი
Background: თითქმის უპრობლემო ორსულობის 39-ე კვირაში დამემართა ჩუტყვავილა. გათენდა წითელი პარასკევი და მაქვს ბუშტუკებიანი გამონაყარი  აღდგომა დღეს იყო პიკი, ძალიან ძალიან ძალიან დავიტანჯე, ისე მექავებოდა ყველაფერი, რომ რავიცი. მშობიარობა დამეწყო ბრწყინვალე შვიდეულის ოთხშაბათი, რომ თენდებოდა.
4-ის ნახევარზე გამეღვიძა. არ ვარ დარწმუნებული ტკივილმა გამაღვიძა თუ ტუალეტმა :დ მოკლედ, დავწექი ისევ და პერიოდულად მივლის ტკივილი. მანამდეც მქონია Brexton Hicks-ს რომ ეძახიან. მუცელში მიჭერდა ხოლმე, ერთხელ ან ორჯერ. თავს ვარწმუნებ, რომ ეხლაც უბრალოდ ჩემი საშვილოსნო ვარჯიშობს. შევიცვალე პოზა, მაგრამ არ გამდის (არადა ბრექსტონების დროს გადატრიალება ეგრევე შველის). ასევე, წაკითხული მქონდა, რომ როცა ნამდვილი სამშობიარო ტკივილია, გტკივა წელიც, ხოლო ბრექსტონების დროს - არა. ნამდვილად, აქამდე, წელი არ მტკიებია, ხოლო ეხლა თითქოს მტკივა. დავინიშნე დრო და სადღაც 10-12 წუთში ერთხელ მივლის 10-12 წამით. წამოვჯექი და ვზივარ და თავს ვარწმუნებ რო ეს ის არ არის და გამივლის :დ ამასობაში, რატომღაც გაეღვიძა ჩემს ქმარს. ნახევარი საათი იყო უკვე გასული. რომ ვუთხარი, რო ასე და ასეა, კაი ადე მაშინ წავედითო. მეთქი არა, გამივლის :დ ასე ვიჭიდავეთ ცოტა ხანი და ბოლოს დავთანხმდი. ძალიან არ მინდოდა ტყუილად მისვლა სამშობიაროში, არადა პირველად ვინც მშობიარობს იმათი 50% ერთხელ მაინც მიდის ტყუილადო. ჰოდა, ჩემი თავმოყვარეობა არ მაძლევდა ტყუილად წასვლის საშუალებას. მაგრამ არა და არ გამიარა. ასევე, ჩუტყვავილას გამო მინდოდა კიდევ 1 კვირა გამექაჩა. გავაღვიძეთ ოჯახის წევრები. მივწერე დედაჩემსაც იმ იმედით, რომ არ გაეღვიძაებოდა, მაგრამ მესიჯმაც კი გააღვიძა დილის 5-ის ნახევარზე :დ მეთქი ჯერ თქვენ დარჩით, მივალთ, ვნახავთ თუ ცრუ განგაში არაა, მერე დაგირეკავ და მოდი-თქო. დედაჩემი გადაირია, რას ამბობ ეხლავე გამოვალთ ჩვენცო.
მოკლედ, დავიძარით. ისე მტკიოდა ეს მოვლითი ტკივილები, რომ ვჩერდებოდი და ხელს ვუჭერდი ჩემს ქმარს (სანამ მანქანამდე მივიდოდით), თან ვიკლაკნებოდი. მოკლედ, აი მართლა ძააან უსიამოვნო იყო.
მივედით პინეოში. დილის 6-ის ნახევარი იყო და გამსინჯა მორიგე ექიმმა. ძალიან უხეში ხელი ქონდა. უზომოდ მეტკინა ეს გასინჯვა და თან თითქოს დიდ ხანს მსინჯავდა. 1.5 თითზეა გახსნილიო და რჩებაო. ერთი მხრივ გამიხარდა, რომ ტყუილა არ შევყარე ამდენი ხალხი მაგრამ მეორე მხრივ, ძალიან მეწყინა ჩემმა გოგომ რომ არ დამიჯერა და არ მოიცადა ბოლომდე სანამ არ გამივლიდა ჩუტყვავილა 
მორიგე ბებიაქალმა შეეცადე დაიძინოო და მართლაც ტკივილებს შორის ვიძინებდი, ის 10 წუთი. ძაან მეძინებოდა, რადგან 2-ზე დავიძინე (ვერ ვიძინებდი მოგეხსენებათ მე-9 თვეში ძილი არაა იოლი საქმე და პლუს ჩუტყვავილა - კი არ მექავებოდაუკვე გამონაყარი, მაგრამ მტკიოდა თუ ცუდად დავაწვებოდი). რო მეძინა შულედებში ძალიან კარგი იყო. დედაჩემი ბლოკ-პალატაში იყო, სულ გვერდით მედგა, როცა წამომივლიდა. ჩემი ხელი ეჭირა, რომელსაც ვუჭერდი და ძალიან მშველოდა.
სადღაც 9 საათზე გამსინჯეს ხელახლა. 11-ისკენ მოვიდა სინაურიძე და იმანაც გამსინჯა. პაკეტი მეკეთა და ტრუსიკიც მეცვა (რადგან საცობი ჩამომდიოდა ნელ-ნელა). ეს რო დაინახა ტიტუ ეს რა არის გაიხადე ეხლავეო :დ ძაან დადებითი ადამიანია, გამეცინა :დ კითხა ბებიაქალ მაგდას (რომელიც არის უმაგრესი ბებიაქალი და მისი უზომოდ მადლიერი ვარ <3), ისე ტკივა ჩვენ რო გვინდაო? მაგდამ არა, ჯერ არ ტკივაო. ამაზე ძალიან გავბრაზდი. მერე და მერე კიდე რამდენჯერმე გაიმეორა ეს ფრაზა და ერთხელაც ვუთხარი რო, როგორ არ მტკივა, ძალიანაც მტკივა თქო. მაააართლა ძალიან მტკიოდა. გაეცინა ამაზე და უფრო გავბრაზდი :დ
მოვითხოვე გაუტკივარება, მაგრამ : ) ჯერ ადრეაო 11-ზე მითხრეს. მერე კიდე შევახსენე და არ ვიცი რანაირად გამოვა გამონაყრის გამოო. კიდე ერთხელ რომ ვუთხარი, როგორც იქნა შეხედეს ჩემს ზურგს და ისე შეიცხადეს, რომ რავი : ) თურმე სადაც კეთდება ეს ეპიდურული, ზუსტად იქ მქონდა უამრავი (მამენტ ყველგან უამრავი მქონდა )) ამიტომ მიუხედავად იმისა, რომ გადაწყვეტილი მქონდა გაუტკივარება, ძალიან მტკიცედ, და ვიღაცეები, რომ მეუბნებოდნენ წელის ტკივილის დარჩენა იცისო, არ ვიჯერებდი (ეხლაც არ მჯერა), დავრჩი გაუტკივარების გარეშე. თან ისე, რომ 1.5 თითზე გახსნილი როცა ვიყავი უკვე 2 საათი საოცრად მტკიოდა. ასევე, დავრჩი ჯაკუზის გარეშეც 
ტკივილმა მართლაც ნელ-ნელა იმატა. თავიდან ჩუმად ვუმკლავდებოდი. მერე და მერე უკვე ვკვნესოდი ტკივილსგან. თუმცა, ყვირილამდე მგონი სუუულ ბოლომდე არ მივსულვარ.
საშუალოდ საათში 1 თითზე გაიხსნებიო. დრო ძალიან ძალიან ნელა გადიოდა. სადღაც 3-ის ნახევარზე გამიკეთეს რაღაც ნარკოტიკი, არ მახსოვს სახელი. :დ 40 წუთიანი მოქმედება ქონდა. მარა უუუუფ. ისე ვილივლივე თავიდან და მერე დამეძინა. ძააან კაი იყო :დ ჩემს ქმარს დავურეკე ეგრევე, მეთქი დავცვურავ :დ მერე მითხრა მაგარი გასული იყავიო :დ საოცარი ეფექტი ქონდა, ბოლომდე არ ქონდა შეყვანილი რო უკვე კააარგად ვიყავი :დ ძალიან საყვარელი ანესთეზიოლოგი იყო. ასე მაგრად რო გამისწორდა, თვითონაც მაგრად გაუსწორდა :დ მერე უკვირთ ნარკომანებისო. :დ მომიყვა, რო თვითონ და თავის ჩვილ ბავშვს ერთად დაემართათ ჩუტყვავილა და სურათი გვაქვს ორივენი დაკოპლილები რო ვართო.
სულ ვკითხულობდი, როდის გავაჩენ, როდის. დედაჩემმა თავიდან პირველი საათი მითხრა და ეგეც მებევრა. ერთ მომენტში მაგდას გამოვძალე და 5 საათი მითხრა. მაგაზეც გადავირიე, მაგრამ ნუ რა მექნა.
რაღაც აპარატი ქონდათ, რომლითაც უსმენდნენ ბავშვის გულისცემას. მრგვალი რაღაც იყო რომელსაც სარტყლით მიმაგრებდნენ მუცელზე. სულ ვთხოვდი ნუ მიჭერთ თქო არადა ეხლა რო ვფიქრობ მართლა არ მიჭერდნენ, მაგრამ მე მეჭირებოდა ამ ტკივილებზე და ძაან ცუდი იყო. ნარკოტიკის მერე კიდე სულ უნდა ვუსმინოთ გულისცემასო, ამგრამ კიდე კაი სარტყელი მომხსნეს და უბრალოდ მუცელზე მედო მერე.
პერიოდულად შემოდიოდა სინაურიძე. და ჯერ თავი არ ჩამოსულაო ერთი მესამედ რო უთხრა და მე უკვე აღარ შემიძლია ძალიან მტკივა, კიდე ერთ მოვლაზე ამოვიოხრე/ვიყვირე ჩადი შენი თქო :დდდ მაგდას გაეცინა და ნუ აგინებ ბავშვსო :დდ
კიდე მეგონა რომ ტუალეტში მინდოდა ერთ მომენტში. არ გინდაო მაგდამ მითხრა. მინდა თქო :დდ კაი წადიო და ნახავ რო არ გინდა, ოღონდ შენი ჭირიმე არ გაიჭინთოო :დდ ეს იყო სადღაც 2-ზე ალბათ. ნუ რა თქმა უნდა მართალი აღმოჩნდა და არ მინდოდა არაფერი.
სხვათაოშირს მაგდა და სინაურიძე რო მსინჯავდა ბეეევრად უფრო კომფორტულად ვგრძნობდი თავს ვიდრე ის მორიგე ექიმი. უფრო მალეც მსინჯავდნენ და უფრო ნაკლებ მტკივნეულიც იყო. ერთ-ერთ გასინჯვაზე სინაურიძე წყლები დამაღვრევინა. ოღონდ სანამ მივხვდი რო ეგ გააკეთა მეგონა ჩავისფსი :დდდ თბილი სითხე რო ვიგრძენი, ისე შემრცხვა, ისე შემრცხვა რო რავიცი :დ ჰოოოდა, აი მაგის მერე დაიწყო უარესიიი. მანამდე ეს ბუშტი რო აწვებოდა ამ ყელს, ბევრად უფრო ნაკლებად მტკივნეული იყო (თუმცა ისიც აუტანელი იყო ჩემი საზომით, არადა მგონია რო იოლად ვიტან ტკივილს) და რაც გახეთქა, უკვე თავი აწვებოდა, რაც ბეეევრად უფრო ცუდია.
ამის ერთ-ერთ შემოსვლაზე მაგდამ რო უთხრა შეჭრაში ვართო. მე რა თქმა უნდა ვერ მივხვდი რას ნიშნავს. შეჭრა თურმე ნიშნავს crowning-ს. ანუ ჭინთვისას ბავშვის თავი რო გამოჩნდება და რო მორჩება ჭინთვა უკან მიდის. ამის მერე ყოფილა, გამოჭრა - ანუ ჭინთვებზე რო აღარაა დამოკიდებული და თავი რომ სულ ჩანს. ეს ყოფილა ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული (მე კი ვერ მივხვდი, დედამ ამიხსნა მერე რომ ამ დროს საშოს კედლები თავზე როა გადაჭიმული ეგ ითვლება ყველაზე მტკივნეულ მომენტადო <3).
მოკლედ, ძააააან დაღონებული და შეწუხებული ვარ. დედაჩემს შევჩივი, რომ რა დავაშავე ასეთი, რომ ასე ვიტანჯები და ა.შ. დედაჩემსაც რამდენჯერმე მოადგა თვალზე ცრემლები. მოკლედ, ისე ვარ რო საერთოდ ვერ აღვიქვამ, რომ დედა უნდა გავხდე და ვმშობიარობ და ა.შ. უბრალოდ, მგონია რო სასტიკად მაწამებენ და ბოლო არ უჩანს ამ ყოველივეს  კი თითქოს გაშინებთ მარა ნუ ეგრე იყო და რა ვქნა :დ ერთ მომენტში ამოვილუღლუღე რა იქნება ერთი 5 წუთით რომ მადროვოს-თქო და გადაირია მაგდა :დ რას ამბობო :დ უკვე ბოლოში ვიყავი ძაან, 40 წამში ერთხელ მქონდა სადღაც 45 წამიანი შეტევა. სისასტიკე იყო. დრო არ გადიოდა თან. 4-დან 6-მდე (7-ის 10 წუთზე დაიბადა) 2 საათი კი არა, მთელი საუკუნე იყო. მახსოვს გავხედავდი საათს და 5-ის 10 წუთია. გავიდოდა რაღაც პერიოდი საშინელი ტკივილების ერთი 20 წუთი ჩემი წარმოდგენით და გავხედავდი 5-ის 11 წუთი. აი ჭკუიდან კინაღამე შევიშალე 
ნუ მერე დაიწყო ჭინთვები, რომლებიც არაფერი არაა მანამდე რომ მტკოდა იმასთან შედარებით. ჭინთვების დროს აი წარმოუდგენელი სურვილი გაქვს რომ გაიჭინთო, არ წარმომედგინა, რომ ეგეთი რამე შესაძლებელი იყო, მაგრამ ძალიან ძალიან გინდება მართლა. ამ დროს თურმე მუცელი ქვავდება ისე იჭინთები :დ პერიოდულად მაგდა მეუბნება, რომ არ გაიჭინთოო და ზაზა დამტრიალებს თავზე და მეუბნება დაუჯერე მაგდას, დაუჯერე მაგდას. ნუ მეც ვიცი, რომ რასაც მეუბნებიან თუ დავუჯერებ უკეთ იქნება ყველაფერი და აი ვცდილობ, რომ არ გავიჭინთო. მგონი, გამომივიდა, მაგრამ აი წარმოუდგენლად რთულია. თურმე, ამას იმიტომ ამბობს, რომ ჩახევა არ განვითარდეს, რომელიც მაშინ ვითარდება, თუ ბავშვი ზედმეტად სწრაფად წამოვა და კედლები ვერ აიტანს. საბოლოოდ, არც ჩაჭრა და არც ჩახევა არ მქონია ^^ ჭინთვები კარგად არ გამომდიოდა, ძააან დაღლილი ვიყავი უკვე, მოკლეხნიანებს ვაკეთებდი. მაგდამ ვერ იჭინთები კარგადო, მთლიანად შეისუნთქეო და ისე სცადეო. ნუ ვცდილობ რაც შემიძლია, მაგრამ ბოლომდე, მაინც არ გამომივიდა მგონი.
ამ დროს ჩემი ქმარი უკვე ბლოკ-პალატაშია. ჩემი ჩუტყვავილის გამო მე ვერ დამაწვენენ ბავშვს და მას უნდა დააწვინონ. ძაან კარგი იყო იქვე დივანი რომ იყო იმაზე უნდა დაწოლილიყო. ძაან ნერვიულობდა, იმას რო ვუყურებდი, ჩემს თავზე აღარ ვფიქრობდი ისე მეცოდებოდა :დ
მოკლედ, როგორც იქნა დედამ მითხრა დაიბადაო. მე არ დავიჯერე :დ მეთქი მართლა? არ მატყუებ? :დ ორჯერ გავამეორებინე. ვერ დავიჯერე, რომ შეიძლებოდა ეს ტკივილი როდესმე მორჩენილიყო :დ მერე წამოვიწიე და დავინახე პატარა არსება :დ პირველი რაც ვთქვი ეგ იყო, რა პატარაა-თქო. არადა 3200 და 51სმ დაიბადა ჩემი გოგო და სულაც არ იყო პატარა, მაგრამ მე ასეთი ცქნაფი არაფერი და არავინ მინახავს :დ გაეცინათ მაგდას, დედას და ზაზას. აბა რამხელას ელოდიო. მაგ მომენტში 8 კაცი მადგა თავზე. მაგდა, დედა, სინაურიძე, 2 ექთანი, პედიატრი, პალატის ექიმი და სანიტარიც მგონი. იქვე ჩემი ქმარიც იყო, ცოტა მოშორებით :დ
მოკლედ, გაახვიეს ჩემი ცქნაფი და მიუყვანეს მამას. იმ მომენტში მე თავი არ მქონდა და ვერ გადავუღე ფოტო, მაგრამ ასეთი ტკბილი არაფერი მინახავს. აი დავდნი მართლა რო დავინახე ეს მომცრო ზომის ადამიანი რო იწვა ჩემს ქმარზე. ისე ჩამებეჭდა ეს გამოსახულება, რომ ფოტო რო არ მაქვს ძაანაც არ განვიცდი. როცა მინდა ვხუჭავ თვალს და ვხედავ ცხადა. უტკბესი მომენტი იყო ჩემთვის <3
ბავშვი ჩემთან არ მოუყვანიათ, ჯერ კიდევ გადამდები ვიყავი. 7 დღე არ მაჩვენეს. მე-8 დღეს წამოვიყვანეთ სახლში, მანამდე ინტენსიურში იწვა და პატარა ვენებში უსხამდნენ წამალს დღეში სამჯერ. უზომოდ მადლობელი ვარ პინეოს ნეონატალოგიური განყოფილებით. მაშინვე, რომ არ დაეწყოთ მკურნალობა, ჩუტყვავილა განუვითარდებოდა, რომელსაც ჩვილებში საშინელი გართულებებ ახასიათებს და მიმდინარეობს გენერალიზებულად. როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, ბავშვს გადაედო, მაგრამ არ განვითარდა კლინიკა.
პირველად რომ ვნახე 1 კვირაში ცრემლები წამომივიდა. არადა, არ ვარ გულჩვილი. მეორე დღეს კი წამოსაყვანად რომ მივედით გაახვიეს ჩემი ბურთულა და ექთანი მაძლევს მე. ვაიმე მეთქი გამოვშტერდი, არ წარმომედგინა, რომ ასეთი პატარა ბაია მე უნდა დამეკავებინა. საბოლოოდ გამოვართვი. დავფრინავდი რასაც ქვია. მეღიმებოდა უზმოდ. აი ძააააან ბედნიერი ვიყავი.
ეხლა ისეთი ბედნიერი და დაღლილი ვარ რო რავიცი. მაგრამ სახლში რომ ამის სუნი დგას, რომ მხედავს, მიღიმის და მეღუღუნება, ძუძუზე რო მომეწეპება ხოლმე, არ წარმომიდგენია ამაზე ტკბილი რა უნდა იყოს<3 კი ძალიან ვიწვალე, მაგრამ ამად ღირდა <3
პ.ს. ჰო, რაც შეეხება პინეო ლაქშერის, ძაან კომფორტულია, ძალიან კარგი ექთნები და სანიტრები, სინაურიძე და მაგდა (ბებიაქალი) ჰო ჯადოქრები საერთოდ. ჩაჭრა-ჩახევა რო არ ქონიათ ეგეთი ნაცნობი მე არ მყავს. ყოველღამე დედა რჩებოდა ჩემთან, დივანზე იძინებდა. მოკლედ, ძალიან კმაყოფილი და უზომოდ მადლიერი ვარ.

This post has been edited by მზე on 25 Jun 2018, 20:30