წეროს მოლოდინში <3

taka26

რამდენი გავიდა ? მე მე-8 თუ მე-9 თვეს დავორსულდი. ერთ-ორ თვეში არ აღდგება საკვერცხის ფუნქცია.
ინვიტროზე ანალიზებს ვაბარებდი უკვე და ა.შ. და ბოლო თვეს ჩემით )
მოკლედ ჩემს თავზე რომ არ გამომეცადა, არ დავიჯერებდი რომ ესე სასწაულები ხდება, ანუ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს.

ერთი კითხვა მაქვს, ვიზანა ენდომეტრიულ კისტას გაწოვს ?
ანუ 16 მმ-იანი მაქვს და ენდომეტრიოზი თავისთავად, აზრი აქვს დავლიო, 3-6 თვეო.
თუ კისტა დარჩება და ვერ მოერევა ვიზანა, რა აზრი აქვს დალევას.
ან ლაპარასკოპიაა გამოსავალი ან დაორსულება მაშინ, რაც ჯერჯერობით არ გამომდის.

KeP 6
ოქტომბერში გავიკეთე მმე 21 ში, რავიცი ძაან მეშინია ენდომეტრიოზი ისევ წარმოიქმნება და თუ ორსულობა არ იყო შეილება კიდე განმეორდესო და ისევ ლაპარო დამჭირდეს..
რავიცი იმდენჯერ მქონია ეგ დაკიდება რო დედას ვფიცავარ არც მახსენდებოდა იყო დრო, რაღა ჩემთან არ ამართლებს არაფერი. ღმერთმა აქნას მეც მომიხდეს სასწაული მარა არაფრის აღარ მჯერა მე უკვე
* * *
.ნინო
ძაან არასრულფასოვნების განცდა მაქ, აღარც ქმარი მინდა ხან მე ისე ვარ, ნერვები ისეთ დღეში მაქ ვაბშე აღარ მინდა აღარც ქმარი და აღარც დანარჩენი არავინ..
ჩემს გარშემო მარტო მე ვარ ასე უშვილოდ, ყველა რჩება დაქალებიდან, ნათესავებიდან, ქმრის საახლობლოდან, მეზობლებიდან რავიცი, მარტო ჩემი თავი ვიცი ასე და ერთი აქ ვინც ელოდებიან.
ძაან მინდა ყოველ დილას შვილმა გამღვიძოს ერთად ვისაუზმოთ, ბაღში წავიყვანო მოვიყვანო, გავასეირნოო, მეც ვილაპარაკო რას ვაჭმევ რას არ ვაჭმევ, ჩვეულებრივი ქალობა მინდა, აღარ მინდა წამალზე ლაპარაკი, ფულის შოვნა ინსემინაციაზე ვაბშე ფიქრი აღარ მინდა, ოჯახს შვილი ამყარებს ჩემი ოჯახი კი სადამდე გაქაჩავს ღმერთმა იცის. შეილება დროის მერე გამეცინოს მარა მე პირადად 19 წლის მერე ექიმის და წამლის მეტი აღარაფერი მინახავს,
იღვიძებ და არაფერი არ ხდება, ყველა დღე ერთმანეთს გავს..
ნეტა რა ცოდვა მაქ ჩადენილი თავის დროზე რო ესე მომეზღვა,
ისე არაფერი ხდება დაუმსახურებლად ამ ქვეყანზე არც ცუდი არც კარგი....ის სხვა განცდაა, როცა იცი ყველაზე მეტად ვისაც ჭირდები იმისთვის რო უნდა იყო კარგად, იმისთვის იცოცხლო, დავიღალე ოცნებითაც კი,მსახიობობითაც შვილებზე და ორსულობაზე რომ ლაპარაკობენ და ბოღმა და ცრემლი ერთად რომ მეჭედება ყელში და მაინც ვიცინი ვითომ მე არაფერი მაწუხებს და ძაან კარგად ვარ.. მარა როდემდე, ვოცოდე მაინც რო მეყოლება ან არ მეყოლება დავისვენებდი ვაბშე, გინდა 35ის ვიყო : )

This post has been edited by taka26 on 15 Mar 2016, 16:19

ისიც არვიცი როდის უნდა მომივიდეს

არაუჭირს შენ კიდევ გამოვა სა წავა რომ

როგორ მესმის შენი თაკა

This post has been edited by rosonera on 15 Mar 2016, 16:35

აუცილებლად გეყოლებაა

taka26
აი. ზუსტად. მეც ჩემი ტკივილის დამალვას ვცდილობ და ეგ მღლის. მე ვარ ისეთი ტიპი. არ მიყვარს ჩემი წუხილი სხვამ ნახოს. ძაან მსტრესავს ეს რაა. დღეს შემთხვევით ვნახე ჩემი მამაო და ისევ ისე თბილად დამაიმედა. სხვანაირად ვისვენებ ის რომ მესაუბრება. თ ითონ უფრო ჯერა ვუდრე მე ჩემი დედობის. ასე მშვიდად წამოვედი ქეთისთან მიღებაზე.ჯერ კ8დევ მოსაცდელში ვარ ნერვებ ათხრილი პაციენტების გარემოცვაში.

dajiko8485
rosonera
kus@kusa@
: ))))))))) კოშმარია ასე ცხოვრება..მგონია შვილად ვარ აყვანილი, სხვა ოჯახში და უბრალოდ ვარსებობ ( ქმრის ანუ ).
cash-cash
კარგია ვინმეს ლაპარაკი მაინც თუ გამშვიდებს, მე ჩუსტვა არ მაქ..

არ არის მასე, ნებისმიერ რაღაცაზე შეიძლება მასე თქმა მაშინ. რად გვინდა დედა, ქმარი, მეგობარი... თუ ისედაც უნდა შევძლოთ რეალიზება და ბედნიერად ყოფნა. საქმე იმაშია, რომ იმ ბედნიერებასაც მერე მოზიარე უნდა, სრულფასოვანი ბედნიერებისათვის შვილიც ისევეა საჭირო როგორც სხვა დანარჩენი.. ალბათ ვისაც ისედაც შეუძლია კარგად ყოფნა ძალიან ძლიერია, თორემ ჩვეულებრივი მოკვდავები არ ვართ მაგ აზრით გაჩენილები. მე ვერასდროს შევეგუები იმ აზრს, რომ შვილი არ მყავდეს. არასდროს გამაბედნიერებს მაგ აზრთან შეგუება. ადვილია სხვისი დამშვიდება, სანამ გავთხოვდებოდი ვისაც პრობლემა ექმნებოდა ვამშვიდებდი ყველას, რა განერვიულებსთქო.. სულელი ვყოფილვარ..

minion90
გეთანხმები.მაგაზე ფიიქრი მკლავს თორე. დამიჯერეთ ისე არაფერი არ მაკლია, საშუალოზე მაღლა ვარ დღევანდელი ყოფის მიხედვით, მარა? მაინც ვერ ვარ ბედნიერი, მაინც ნახევარი ქალი ვარ უშვილოდ

გოგოებოოო
ყველას ყველას გვეყოლება შვილები,აუცილებლად <3 <3 <3
აი,ნახავთ გავა დრო და როგორ გაგვეცინება ამ ყველაფერზე მთავარია არ დავეცეთ სულით,რადგან მარტოები არ ვართ და ჩვენს ქმარიკოებსაც ისევე უნდათ შვილები როგორც ჩვენ... ამიტომაც არ ვნებდებით ბოლომდე,ვოტ ტაკ ეს არის ჩემი კომენტარი

გკოცნით გეხვევით თქვენი ნინუცა

.ნინო
კი ვიცი პრობლემას რომ ვერ დაემალები მაგრამ მაინც მეშინია ჯერ მხოლოდ 6 თვეა წეროს ველოდებით და ამ პერიოდის განმავლობაში კვირაში 2 ჯერ ტესტს ვიკეთებდი ხოლმე და უარყოფითი რომ იყო ისევ თავიდან ვიკეთებდი ჩემი დიაგნოზი არის პოლიკისტოზი + ჰორმონალური დისბალანსი, მაგრამ სანდო გინეკოლოგი მყავს და იმედი მაქვს მე მალე მოვაგვარებ. ჩემი ქმარიკოსი ვარიკოცელე ( თუ არ ვცდები ესე ქვია ვარიკოზულ ვენებს სათესლე ჯირკვალზე). ეხლა იმ ეტაპზე ვართ ნორმალურ ექიმს რომ ვეძებთ, ნიკა რუსაძეს და ალეკო კაკონაშვილს განვიხილავთ. თქვენ ხომ არ შეგიძლიათ ვინმე მირჩიოთ? ან ამ ექიმებზე თუ გსმენიათ რამე?
როგორ მინდა მართლა მალე დავტოვო ეს თემა და სხვაგან გადმოვიდე

taka26
გამარჯობა
არც შენს საქმეში ჩარევად ჩამითვალო, არც ჭკუის დარიგებად,
მაგრამ რადგან ფორუმზე წერ, როგორც ფორუმელი თავს უფლებას მივცემ, რამდენიმე სიტყვა გითხრა...
მძიმე მარხვაა და არ მინდა გაწყენინო ან გაგაღიზიანო, მეც ისევე ველოდები წეროს, როგორც შენ და ამ თემელი გოგოები,
ასაკით ყველაზე დიდი ვარ მოლოდინის ყველაზე დიდი სტაჟით და ესეც მაძლევს უფლებას,
რომ მოგეფეროთ და დაგამშვიდოთ შენც და დანარჩენი გოგოებიც...
უიმედობა კლავს, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით,
მოძრაობა და ბრძოლა, განსაცდელის დაძლევა და დაბრკოლებების გადალახვა - აცოცხლებს და ადამიანს ადამიანად აქცევს...
ნუ დაიბოღმები და შენი ტკივილი ღირსეულად ატარე,
სხვა შვილიანი ქალების ბრალი არ არის ჩვენ რომ შვილები არ გვყავს,
ჩვენს გასაჩენ შვილებს სხვები ვერ გააჩენენ...
არც მსახიობობა გვჭირდება ჩვენ, იმიტომ, რომ
რაც არ უნდა ნიჭიერად ვიმსახიობოთ, მაინც ხომ ყველამ იცის, რაც გვაწუხებს,
იქნებ ჯობდეს, გახსნილად ვილაპარაკოთ ჩვენს ახლობლებთან, მეგობრებთან, თუნდაც ქმართან, იმაზე, რაც გვაწუხებს...
ოჯახს შვილი კი არა სიყვარული ამყარებს, უშვილოდ ერთმანეთს შებერებული წყვილიც მინახავს და შვილებიანი დანგრეული ოჯახებიც...
შენს ოჯახს საფრთხე თუ შეექმნება, ეგ შენი და შენი ქმრის ბრალი იქნება და არა უშვილობის...
ასე რომ მოეშვი, ნუ იგრუზები და ნუ პანიკობ,
ყველა დღე ერთმანეთს რომ არ გავდეს, საქმე გამოინახე რამე,
ნაკლები იფიქრე მაგ პრობლემაზე, დაწყნარდი, ქმარს მიხედე და თავს მიხედე,
ცაიტნოტში არ ხარ, ჯერ ყველაფერი წინ გაქვს,
შეგიძლია ცოტა ხნით სხვა რამეზე გადაერთო, ცოტა გაერთო კიდეც ან დასასვენებლად წახვიდე ქმართან ერთად...
შენ გგონია, შენს ქმარს არ უჭირს? ან მას არ სჭირდება შენი თანადგომა, ან ის არ ელოდება ორ ხაზს, ან არ ნერვიულობს?
ან შენს განცდებს ვერ ხედავს? ერთმანეთი უნდა გააძლიეროთ, თქვენს გრძნობას სული უნდა უბეროთ და ერთად ყველაფერს დაძლევთ!
დამიჯერე, ყველაფერი გამოგივა, ეს პრობლემა უსაშველო არ არის!!!

taka26

იქნება ყველაფერი იქნება, აცადე შენს ორგანიზმსაც. ჯანმრთელი ორგანიზმით ორსულდებიან 1 წლამდე ვადაში და ოპერაციის მერე ჯერ ცოტა დროა შენთან გასული.

წლების მერე იმედი მაქვს ყველა შვილების აბეზარ თაყვანისმცემლებზე და დაწუნებულ სარძლოებზე დავიწყებთ წუწუნს

მანამდე გამძლეობა და მოთმინება გვქონოდეს

Tantalia
ავერსის კლინიკაში გირჩევდი ბათუს ქმარიკოსთვის,ძალიან ძლიერია და სისულელეებში არ გაყრევინებს ფულს...

@ninuca@
მართლა? ჟორდანიაში მივიდა და მეორეჯერ აღარ მივალ იმ ექიმთანო ამბობს ალბათ კაცებისთვის უფრო რთულია მსგავსი პრობლემით ექიმთან მისვლა. აბა მოვძებნო ბათუც მადლობა