გოგოებო.როგორ ხართ? გამხნევდით,ფარხმალი არ დაყაროთ,იმედი არ დაკარგოთ.
აქ გოგოებმა დაწერეს თავიანთი იმედისმომცემი ისტორიები. ჩემკ ვისაც გახსოვთ,განმეორება ცოდნის დედააო

)) ვისაც არა-2 სიტყვით გეტყვით

ბევრი არ მიწვალია ინვიტროებზე და ინსემიმაციებზე. სულ 1 წარუმატებელი ინსემინაცია და 1 წარმატებული ინვიტრო
არავითარი გამოვლენილი პრობლემა წყვილში და ამასობაში 8 წელი უშედეგოთ.
თაკოსი არ იყოს რაც ყველაზე მეტად მსტრესავდა ის იყო რომ ყოველ თვე ისეთი მდგომარეობა მქონდა, ყველა ორსულობას მიწინასწარმეტყველებდა და მეც არა ეპილაცია.არა გოგირდის აბანო.არა ვარჯიში და მოკლედ ბევრი "არა" სავარაუდომორსულობის გამო. ეს იყო კოშმარი. ბოლოს "დავიკიდე" ეს ყველაფერი.თუ ბავშვ ჩემს ორგანიზმში ყოფნა უნდა, ამ ყველაფრის ფონზეც დაეჩებათქო და დავიწყე ცურვა.ვარჯიში და ა.შ. წამლებიც მივატოვე ყველანაირი და ყველგან დავდიოდი.ავიწყვიტე. მივედი სექტემბერში უკვე ინოვაში და ოქტომბრის ციკლზე უკვე პუნქცია მქონდა. ისეთი საკვერცხე და ანტრალურები მქონდა მუდმივად, ქეთი წინდაწინ მამზადებდა იმისთვის რომ გაყინვა დამჭირდებოდა და ბევრი ნემსებიც თავიდან არ დაუყრია. მერე-მერე შემჩირდა ლიდერი ანტრალურები და ბოლოს მხოლოდ 5 ამოვიღეთ კარგები. ეს ხდებოდა პარასკევს. ორშაბათს მხოლოდ განაყოფიერებული 8 უჯრედიანი მქონდა მხოლოდ. არადა იმვიტროს მორალურ-ფინანსურ და ა.შ. რისკზე იმიტომ წავედი რომ მეც დარწმუმებული ვიყავი ჩემი საკვერცხეების და ფოლიკულების სიყოჩაღეში (ანტიმოულერი 5.7; მონიტორინგებზე თითო საკვერცხეზე 10-12 ანტრალურები). მოკლედ მეც და ქეთისაც სრული შოკი გვქონდა.მაგრამ რაც იყო, იყო. ვერაფერს შევცვლიდი. ქეთიმ იმავე დღეს გადამიტანა. და კი მყავს ეცლა 27 კვირის ცელქი ბიჭო ღიპუცაში
შეგრძნებებს რაც შეეხება. სულ მქონდა იმის განცდა რომ.შვილი.უეჭველი.მინდოდა. აუცილებლად. ყველა ხერხის ცდას ვფიქრობდი.ერთადერთი ფინანსები მსტრესავდა. ორსულობა რო დადგა, არ მჯეროდა. მე არ.მაქვს ეგოისტური განცდები. სულ ვეფერები.ველაპარაკებიმიმასაც ვეუბნები რომ ჯერაც არ მჯერა ჩემთან როა და სიცოცხლეს მილამაზებს. სარკეს გვერდს გულგრილად ვერ ვუვლი.გიჟივით ვიყირები და საკუთარი ანარეკლის არ მჯერა. ხან პროფილში, ხან წინიდან ვათვალიერებ ღიპუცას და ჩემს სხეულს. რო ვზივარ მუცელს ვუყურებ და ღიპზე ხელებს რო ვაწყობ, ეგეც სიზმარი მგონია. ერთადერთი რაც მეხამუშებოდა და მეუცხოებოდა იყო "დედათი" რო მივმართავდი. დღესაც ეგრებვარ. მეუცხოება ეგ სიტყვა ჩემი პიროდან.
4დ ექო არ დაინანოთმ ეს იყო საოცარი. დარტყმებს ხო გრძნობ, მაგრამ რეალურად რო.ხედავ შენს ბასასუნას როგორ მოძრაობს.იცინის. თვალებს ახელს და ხუჭავს.ხელით ლოყებს ეფერება და ა.შ. ეს იყო რაღაც ენითაუწერელი რამ. თითქოს შენს გვერდით წევს.
ზოგჯერ ისე.მენატრება როგაიყუჩება. ეგრევე ზურგზე ვწვები (არ მოსწონს როგორც ჩანს) და მალევე ბაკუნს მიწყებს. ასე ვაბრაზებ ჩემს ბასასუნას ხოლმე

))